ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ

 


Το ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕ παρουσιάστηκε το πρωί της Κυριακής, από τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δημήτρη Κουτσούμπα, σε κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου «Κάραβελ». Μετά την ομιλία από τον Δ. Κουτσούμπα, ακολούθησαν παρεμβάσεις από τους υποψήφιους ευρωβουλευτές Γιώργο Κεντρωτή, Κατερίνα Δεμέτη, Ανέστη Τσουκαράκη, Κατερίνα Γεράκη, Λευτέρη Νικολάου - Αλαβάνο, Κώστα Παπαδάκη.

Εργάτες, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων, του Αθλητισμού έδωσαν μαζικά και μαχητικά το «παρών» στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε σε κλίμα αγωνιστικής αισιοδοξίας για την επιτυχή έκβαση της μάχης των ευρωεκλογών.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ, οι βουλευτές και ευρωβουλευτές του Κόμματος και σύσσωμο το ευρωψηφοδέλτιο.

Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους διακρίναμε τους τραγουδιστές Διονύση Τσακνή, Γιώργο Μαργαρίτη, Γιώτα Βέη. Τους ηθοποιούς Παύλο Ορκόπουλο, Θέμη Πάνου, Αντώνη Ξένο και Αγγελική Ξένου. Τον μαέστρο Χρήστο Κολοβό. Την μεσόφωνο Λυδία Αγγελοπούλου. Τον τενόρο Σταμάτη Μπερή. Τον συνθέτη, στιχουργό και μουσικό παραγωγό Βαγγέλη Σερίφη. Τον σκηνοθέτη Γιάννη Κατωμερή. Τον Νότη Μαριά, πρώην ευρωβουλευτή και καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τον Γιάννη Μηλιό, οικονομολόγο, καθηγητή του ΕΜΠ. Τον Γιάννη Βασιλειάδη, αναπληρωτή καθηγητή Παθολογίας - Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ. Τον σεισμολόγο Σταύρο Τάσσο. Τον Σπύρο Τζόκα, πανεπιστημιακό, συγγραφέα, πρώην δήμαρχο Καισαριανής. Τον δήμαρχο Πάτρας, Κώστα Πελετίδη, και τον δήμαρχο Χαϊδαρίου, Μιχάλη Σελέκο. Τον Γιάννη Αγγέλου, συνταγματάρχη (ΜΧ) ε.α., και τον Γιάννη Ντουνιαδάκη, υποναύαρχο ε.α.


Το ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕ απαρτίζεται από αγωνιστές και αγωνίστριες, εκφράζει τη γνήσια εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην εκδήλωση


Φίλες και φίλοι

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οπως καταλαβαίνετε, κάπως διαφορετικά θα ξεκινούσα σήμερα την ομιλία μου για την παρουσίαση του ψηφοδελτίου του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές. Οι συνθήκες όμως δεν το επιτρέπουν.

Χθες (13/4) μέσα στη νύχτα είχαμε, όπως ξέρετε, την αναμενόμενη επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ, ως αντίποινα στην εγκληματική επίθεση του ισραηλινού κράτους στην ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό της Συρίας, με νεκρούς Ιρανούς αξιωματούχους. Αυτή η εξέλιξη συνιστά επικίνδυνη κλιμάκωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή, που μπορεί να πάρει τρομακτικές διαστάσεις σε περίπτωση επίθεσης του Ισραήλ και των συμμάχων του κατά του Ιράν.

Το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή ότι η ισραηλινή κατοχή και η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, με τη στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι ισραηλινές επιθέσεις στη Συρία και τον Λίβανο, καθώς επίσης οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην Ερυθρά Θάλασσα, διαμορφώνουν τους όρους για γενίκευση του πολέμου. Οι λαοί της περιοχής, μαζί και ο λαός μας, είναι στη δίνη μεγάλων κινδύνων.

Η Ελλάδα, με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ και τη συνενοχή του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων, είναι μπλεγμένη μέχρι τον λαιμό σε δύο ταυτόχρονους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία, με οδυνηρές συνέπειες.



Λέμε και από αυτό το βήμα: Η κυβέρνηση της ΝΔ εδώ και τώρα να αποσύρει τη στήριξή της στο κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ και να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και υποδομές, να επιστρέψει η Φρεγάτα «Υδρα» από την επιχείρηση «Ασπίδες» της ΕΕ στην Ερυθρά Θάλασσα.

Ο λαός να μην αποδεχτεί να γίνει «κρέας για τα κανόνια» των ιμπεριαλιστών, για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. Να καταδικάσει αποφασιστικά την κυβέρνηση της ΝΔ και όλα τα άλλα ΝΑΤΟικά - ευρωατλαντικά κόμματα, να δώσει δύναμη στο ΚΚΕ, που παλεύει με συνέπεια για να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, αποτινάζοντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που γεννάει πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά.

Δίνουμε τη μάχη ακούραστα, χέρι χέρι

Παρουσιάζουμε σήμερα τους 42 αγωνιστές και αγωνίστριες υποψήφιους που απαρτίζουν το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ για τη μάχη των ευρωεκλογών της 9ης Ιούνη.

Μια μάχη που θα δώσουμε όλες και όλοι μαζί, χέρι χέρι, μέλη, στελέχη, φίλοι του ΚΚΕ, άνθρωποι που συμπορεύονται χρόνια μαζί μας ή άλλοι που έκαναν το βήμα μόλις πρόσφατα, καθώς και πολλοί ακόμα σε ολόκληρη τη χώρα με τους οποίους έχουμε συναντηθεί και έχουμε χτίσει δεσμούς μέσα στους καθημερινούς λαϊκούς αγώνες.

Μια μάχη που θα τη δώσουμε ακούραστα, με όλες μας τις δυνάμεις.

- Γιατί σε αυτές τις ευρωεκλογές κρίνεται η ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της ΕΕ και της στρατηγικής του κεφαλαίου.

- Κρίνεται κυρίως το πόσο πιο ισχυρό θα είναι το ΚΚΕ και πόσο πιο αποδυναμωμένα θα είναι συνολικά όλα τα κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου και της ΕΕ, είτε αυτά βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στη «συμπολιτευόμενη» αντιπολίτευση!

- Κρίνεται το πόσο θα δυναμώσει ο αγώνας για την πραγματική και ρεαλιστική διέξοδο από τον φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσης και της αδικίας, των πολέμων και της φτώχειας.

Πραγματική και ρεαλιστική διέξοδος προς όφελος του λαού υπάρχει, και βρίσκεται στην πολιτική και στο ανατρεπτικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Με τον λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, με τα κλειδιά της ανάπτυξης και της οικονομίας στα δικά του χέρια, σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τις επικίνδυνες δεσμεύσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Πίσω από όλα τα μεγάλα προβλήματα του λαού βρίσκεται η ΕΕ

Οσο κι αν κάποιοι μιλώντας για τις ευρωεκλογές λένε για «χαλαρή ψήφο», τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Γιατί καθόλου «χαλαρά» δεν είναι, άλλωστε, όλα αυτά που μας έρχονται ως κατευθύνσεις από την ΕΕ, από το Ευρωκοινοβούλιο, και αποτελούν το 90% των νόμων που ψηφίζονται στη συνέχεια από τις κυβερνήσεις και τα άλλα κόμματα στη χώρα μας.

Είναι μια πραγματικότητα και έτσι πρέπει να αποτυπωθεί στην εργατική - λαϊκή συνείδηση και ψήφο: Πίσω από όλα τα μεγάλα προβλήματα του λαού, την ακρίβεια, την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας. Πίσω από τους πλειστηριασμούς των λαϊκών κατοικιών, πίσω από την έλλειψη πραγματικής Πολιτικής Προστασίας, όπως και πίσω από το έγκλημα των Τεμπών, βρίσκεται η ΕΕ και οι πολιτικές της κατευθύνσεις, τις οποίες υλοποιεί μέχρι κεραίας σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως πριν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Και όταν δεν τις υλοποιούν ως κυβερνήσεις, τις στηρίζουν ως αντιπολίτευση!

Ας πάψουν να παίζουν παιχνίδια σε βάρος του λαού και της νεολαίας! Χρειάζεται να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!

Και τι εννοούμε συγκεκριμένα;

-- Οδηγία της ΕΕ αποτελεί το «ξεχείλωμα» του εργάσιμου χρόνου, με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον του επιχειρηματία - εργοδότη. Για παράδειγμα ο νόμος Γεωργιάδη, για τη δουλειά μέχρι και 13 ώρες την ημέρα, σε περισσότερους από έναν εργοδότες, όπως και ο νόμος Χατζηδάκη για τη 10ωρη εργασία και τις υπερωρίες που υποτίθεται ότι «πληρώνονται» με ρεπό!

-- Πολιτική της ΕΕ είναι, φυσικά, η ΚΑΠ, που ωθεί τη φτωχή αγροτιά στο ξεκλήρισμα για να συγκεντρώνεται η γη σε λίγα χέρια.

-- Πολιτική της ΕΕ είναι τα Χρηματιστήρια Ενέργειας, η δήθεν «πράσινη» μετάβαση, που οδηγεί σε πανάκριβο ρεύμα και άλλα προϊόντα, την ώρα που το περιβάλλον παραμένει απροστάτευτο από την πολιτική του κέρδους, που το καταστρέφει.

-- Οδηγία και πολιτική της ΕΕ είναι να μη γίνονται τα αντιπλημμυρικά έργα που έχει ανάγκη ο λαός, αλλά να γίνονται μόνο όσα είναι συμβατά με το κριτήριο του κόστους - οφέλους, δηλαδή να κοστίζουν λιγότερο από τις αποζημιώσεις που θα δώσει το κράτος σε περίπτωση καταστροφών, αλλιώς λένε στον λαό: Προτιμότερο να πνιγείς, να καταστραφείς...

-- Οδηγία και πολιτική της ΕΕ είναι η αναγνώριση των πτυχίων των ιδιωτικών κολεγίων, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, στο πλαίσιο του ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης, αλλά και η συνολική εμπορευματοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου.

-- Πολιτική της ΕΕ είναι η «απελευθέρωση» και η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων, που βήμα το βήμα οδήγησε στο έγκλημα των Τεμπών.

-- Πολιτική της ΕΕ είναι η εμπλοκή της σε πολέμους, όπως στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία και αλλού.

Και, βέβαια, όλες αυτές οι Οδηγίες, οι κατευθύνσεις, δεν «πέφτουν από τον ουρανό».

Τις συνδιαμορφώνουν οι κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων στις Συνόδους Κορυφής. Από την ακροδεξιά Μελόνι της Ιταλίας, τη «φιλελεύθερη» ΝΔ στην Ελλάδα, τον «προοδευτικό» Σάντσεθ στην Ισπανία, μέχρι την κυβέρνηση συνασπισμού στη Γερμανία.

Μαζί ψηφίζουν στο Ευρωκοινοβούλιο ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνική Λύση

Και μετά τις ψηφίζουν όλες οι Ευρωομάδες, στις οποίες συμμετέχουν τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα στο Ευρωκοινοβούλιο, πότε όλοι μαζί και πότε σε διάφορους συνδυασμούς.

Για να το πούμε απλά: Τα περισσότερα από αυτά που ψηφίζονται ως νόμοι και εφαρμόζονται στη χώρα μας, τα έχουν ήδη ψηφίσει από πριν στο Ευρωκοινοβούλιο η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η Ελληνική Λύση, σε επίπεδο ΕΕ.

Και αν μέσα στην ελληνική Βουλή προσπαθούν κάποιες φορές να κρατήσουν τα προσχήματα, κοροϊδεύοντας τον λαό, προσπαθώντας να του ρίξουν στάχτη στα μάτια, τα στοιχεία από τις ψηφοφορίες στο Ευρωκοινοβούλιο την τελευταία 5ετία τούς αποκαλύπτουν:

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ψηφίσει ό,τι και η ΝΔ στο 75% των ψηφοφοριών!

-- Το ΠΑΣΟΚ έχει ψηφίσει ό,τι και η ΝΔ στο 93% των ψηφοφοριών!

-- Η Ελ. Λύση έχει ψηφίσει ό,τι και η ΝΔ στο 54,3% των ψηφοφοριών!

-- ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά έχουν τοποθετηθεί με την ίδια ψήφο στο 70% των ψηφοφοριών!

Μέσα στις παραπάνω ψηφοφορίες συμπεριλαμβάνονται, φυσικά, και αυτές που δίνουν το «πράσινο φως» στην εμπλοκή της ΕΕ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και στη στήριξη του κράτους του Ισραήλ, που δολοφονεί τον Παλαιστινιακό λαό.

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ευρωβουλευτές που είναι σήμερα στη Νέα Αριστερά και στην Ελληνική Λύση, στήριξαν ψήφισμα που έδωσε άλλοθι με την ανιστόρητη θέση περί δήθεν «δικαιώματος στην αυτοάμυνα» στο κράτος - κατακτητή του Ισραήλ για να συνεχίζει να εξοντώνει τον Παλαιστινιακό λαό, με τους αμάχους - θύματα, τα περισσότερα παιδιά, να έχουν ξεπεράσει μέσα σε λίγους μήνες τις 35.000.

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά υπερψήφισαν την αποστολή όπλων στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι, εμπλέκοντας τη χώρα μας στο μακελειό ΝΑΤΟ - Ρωσίας στην Ουκρανία!

Και μετά έρχονται και στήνουν τις «κοκορομαχίες» τους για κάθε δευτερεύον ζήτημα ή για διάφορα κουτσομπολιά, για να παγιδέψουν τον κόσμο ότι δήθεν έχουν τεράστιες διαφορές και να τον εγκλωβίσουν έτσι ξανά στις διάφορες παραλλαγές της παρόμοιας πολιτικής τους.

Γι' αυτό, σε τελική ανάλυση, οι διαφορές τους καταλήγουν στο αν ο ένας έχει στην κατοχή του το σπίτι του Βολταίρου και 41 ακίνητα και αν ο άλλος αγόρασε σπίτι 2 εκατομμυρίων ευρώ στο Κολωνάκι, και το φλεξάρει κιόλας στον λαό, που στενάζει οικονομικά...

Εχουν κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα το «Νέο Δημοσιονομικό Πλαίσιο» της ΕΕ

Βέβαια, εκτός από αυτά που έχουν ήδη στηρίξει, ψηφίσει και υλοποιήσει, υπάρχει και το κοινό τους κυβερνητικό πρόγραμμα, που θα υλοποιήσουν από κοινού τα επόμενα χρόνια και στη χώρα μας.

Ο τίτλος του είναι «Νέο Δημοσιονομικό Πλαίσιο» της ΕΕ. Αυτό είναι το κοινό πρόγραμμα όλων των άλλων κομμάτων του κατεστημένου!

Και αυτό το πρόγραμμα έρχεται να κλιμακώσει την πολιτική που έχει οδηγήσει σήμερα 2,6 εκατομμύρια ανθρώπους στη χώρα μας στα πρόθυρα της φτώχειας και της εξαθλίωσης, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

Φέρνει όμως και νέα σκληρά μέτρα που σωρεύονται στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Στον πυρήνα του προγράμματος βρίσκονται:

- Η κλιμάκωση των «ματωμένων» πρωτογενών πλεονασμάτων στο 2% του ΑΕΠ.

- Η παραπέρα καθήλωση των μισθών.

- Η ένταση της φοροαφαίμαξης των λαϊκών νοικοκυριών με «πράσινα» χαράτσια.

- Η ένταση των πλειστηριασμών και των απειλών για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων.

Προβλέπει ακόμα ότι οποιαδήποτε νέα κρατική δαπάνη θα απαιτεί μόνιμα έσοδα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτό σημαίνει είτε «πάγωμα» και μείωση των κρατικών δαπανών, ακόμα και για στοιχειώδεις ανάγκες, είτε έκτακτη φορολογία στον λαό για παροχές - ψίχουλα και ξαναμοίρασμα της φτώχειας.

Ισχυρό μήνυμα καταδίκης στέλνει μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ

Το διακύβευμα των ευρωεκλογών, λοιπόν, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι απλό, σαφές και αμείλικτο:

Σε όλα τα παραπάνω και σε πολλά ακόμα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, ο λαός και η νεολαία θα πουν «ναι, συμφωνούμε, προχωρήστε»; `Η θα στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα καταδίκης, αντίθεσης και θα πουν «ως εδώ, δεν σας νομιμοποιώ με την ψήφο μου για να συνεχίσετε αυτά τα εγκλήματα σε βάρος μου»;

Και όποιος αποφασίσει να κάνει το δεύτερο, πρέπει να ξέρει ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ψήφο στο ΚΚΕ. Γιατί το ΚΚΕ είναι ο γνήσιος, ο σταθερός, ο διαχρονικός και αταλάντευτος αντίπαλος της ΕΕ και της πολιτικής της.

Κι ας προσπαθούν ορισμένοι να παραπλανήσουν, ρωτώντας δήθεν πονηρά, γιατί το ΚΚΕ ζητάει ψήφο στις ευρωεκλογές, αφού είναι αντίθετο στην ΕΕ;

Μα, ακριβώς γι' αυτό τη ζητάει!

Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να αποκαλύπτει την ΕΕ και την πολιτική της, να ενημερώνει πλατιά τον ελληνικό λαό και να μπαίνει μπροστά στον αγώνα για να αντιπαλέψει την αρνητική για τον λαό πολιτική της!

Και γι' αυτό το ΚΚΕ πρέπει να ενισχυθεί, ειδικά στις ευρωεκλογές.

Οποιαδήποτε άλλη ψήφος σημαίνει έγκριση αυτής της πολιτικής που μας έχει φέρει στα σημερινά αδιέξοδα.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Ο κ. Μητσοτάκης ζητάει ψήφο στη ΝΔ για να διασφαλιστεί η σταθερότητα στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, για να έχει, όπως λέει, περισσότερη ορμή να υλοποιήσει τις αντιλαϊκές του μεταρρυθμίσεις!

Αυτά, όμως, περισσότερο ως απειλές πρέπει να ακούγονται από τον λαό...

Αν έκανε όσα έκανε μέσα στους τελευταίους εφτά μήνες, σκεφτείτε τι έχει να κάνει στη συνέχεια, αν τον επιβραβεύσει ο λαός στις ευρωεκλογές...

Γιατί η σταθερότητα της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι ούτε σημαίνει καμιά σταθερότητα για τον ελληνικό λαό, αλλά περισσότερη αστάθεια στη ζωή του.

Σημαίνει να μην ξέρει ο εργαζόμενος πώς θα βγάλει τον μήνα, με τον μισθό που τελειώνει στις 15.

Να μην ξέρει ο αυτοαπασχολούμενος επαγγελματίας πώς θα πληρώσει τον φόρο για ένα εισόδημα που δεν είχε.

Να μην ξέρει ο αγρότης αν θα μπορέσει να καλλιεργήσει και του χρόνου.

Σημαίνει τα νέα παιδιά, τα νέα ζευγάρια, να μην μπορούν να σχεδιάσουν το αύριο.

Ας αναλογιστούμε ακόμα ότι όλα τα εγκλήματα που μας συγκλόνισαν τα τελευταία χρόνια, με μεγαλύτερο το έγκλημα των Τεμπών, έγιναν σε συνθήκες απόλυτης πολιτικής σταθερότητας... Μέσα λοιπόν σε αυτήν την πολιτική σταθερότητα θρηνήσαμε 57 αθώες ψυχές!

Και με την ευκαιρία: Οσο και να χτυπιέται ο κ. Μητσοτάκης, όσους όρκους και να πάρει, είναι ταυτισμένος, αυτός και η κυβέρνησή του, με τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Μια συγκάλυψη που ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Μερίδιο στη συγκάλυψη έχουν οπωσδήποτε και τα υπόλοιπα κόμματα!

Γιατί, ποιος έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση της ΝΔ να πετάει την μπάλα στην εξέδρα, να μιλάει για «ένα ανθρώπινο λάθος», προκειμένου να βγάλει λάδι την πολιτική της «απελευθέρωσης» της ΕΕ, της ιδιωτικοποίησης στους σιδηροδρόμους, με το κομμάτιασμα του ΟΣΕ, τη μείωση του προσωπικού, την εγκατάλειψη των υποδομών ασφάλειας γιατί κοστίζουν;

Δεν ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, που υλοποίησαν μέχρι κεραίας την ίδια πολιτική, που υπαγόρευε μάλιστα η «αγία τους οικογένεια», η ΕΕ, που όλοι έτρεξαν να «ξεπλύνουν»;

Λογικό γι' αυτούς είναι, αφού ευρωεκλογές έχουμε και η αντίθεση απέναντι στην ΕΕ μεγαλώνει και φοβούνται μην τους πάρει και τους σηκώσει...

Την ίδια ώρα, το ΚΚΕ κατάφερε με τη στάση και τη δράση του, η κυβέρνηση της ΝΔ, έναν χρόνο μετά, να απολογείται για το έγκλημα στα Τέμπη, απ' το οποίο πίστευε ότι θα τη βγάλει καθαρή!

Η μόνη ψήφος που φοβάται η κυβέρνηση είναι η ψήφος στο ΚΚΕ

Και δεν είναι μόνο η πρόταση στη Βουλή για εξεταστική επιτροπή και όσα τερατώδη για τις ευθύνες όλων τους αποκαλύφτηκαν.

Είναι και η μεγαλειώδης απεργία στις 28 Φλεβάρη, έναν χρόνο μετά το έγκλημα, απεργία που παίρνει τη θέση της δίπλα στις μεγαλύτερες απεργιακές μάχες των τελευταίων χρόνων.

Είναι η ακούραστη δράση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, παντού, που συμβάλλει ώστε να γραφτεί στην εργατική - λαϊκή συνείδηση ότι οι πραγματικοί ένοχοι και οι αιτίες γι' αυτό το έγκλημα και για όλα τα εγκλήματα, είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης και του κέρδους που όλες αυτές οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους υπηρετούν.

Αυτό, λοιπόν, που πραγματικά κρίνεται για τον λαό είναι η σταθερότητα και η ενδυνάμωση της μαχητικής αντιπολίτευσης, της αμφισβήτησης, της σύγκρουσης με την κυβέρνηση, την ΕΕ, το κεφάλαιο.

Και όπως αποδείχθηκε περίτρανα τους προηγούμενους μήνες - όσο κάποιοι αναρωτιόνταν αν υπάρχει αντιπολίτευση ή την έψαχναν από εδώ και από εκεί... - την πραγματική αντιπολίτευση την έκανε ο λαός, η νεολαία, το κίνημά τους, στους αγώνες, στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στα αγροτικά μπλόκα, στα πανεπιστήμια.

Αυτοί ήταν οι μόνοι που στρίμωξαν κυριολεκτικά την κυβέρνηση της ΝΔ.

Και η ενδυνάμωση αυτών των αγώνων είναι το μόνο που φοβάται. Φοβάται όταν βλέπει μπροστά στα μάτια της αυτό το ποτάμι του λαού και της νεολαίας.

Είδε πως εκεί συναντήθηκαν οι απεργοί εργάτες με τους βιοπαλαιστές αγρότες των μπλόκων, που αγωνίζονταν για την επιβίωσή τους, με τους φοιτητές που για μήνες κουρέλιασαν το νομοσχέδιό της για την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας. Και όλοι αυτοί ενώθηκαν κάτω από ένα σύνθημα: «`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Αρα η μόνη ψήφος που φοβάται η κυβέρνηση της ΝΔ και το σύστημα στις ευρωεκλογές, είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.

Γιατί εκεί, μέσα στους αγώνες για το δίκιο, για τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, θα κατατεθεί αυτή η ψήφος από την επόμενη μέρα.

Εκεί, δηλαδή, που μπορεί ο καθένας και η καθεμιά, από την πείρα του, να δει ποιος είναι μαζί του και ποιος απέναντι...

Ποιος υπηρετεί αυτό το σάπιο σύστημα, που δημιουργεί ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα στη ζωή του και ποιος όχι...

Ποιος πετάει δήθεν αντισυστημικές κορόνες και παριστάνει πως τα βάζει με το κατεστημένο και την αδικία και ποιος ειλικρινά αγωνίζεται στο πλευρό του...

Εάν δεν υπήρχαν Κασσελάκης και λοιποί ο κ. Μητσοτάκης θα έπρεπε να τους εφεύρει

Και πραγματικά γελάνε κι οι πέτρες όταν ακούνε πότε τον Κασσελάκη, πότε τον Βελόπουλο να παριστάνουν τους «αντισυστημικούς»! Αλλά η κωμωδία απογειώνεται όταν ακούνε μετά και τον κ. Μητσοτάκη να μιλάει για «τον κίνδυνο ενός νέου αντισυστημισμού», τον οποίο, μάλιστα, τον βλέπει στον κ. Κασσελάκη και τον κ. Βελόπουλο...

Δεν λέμε... Επιλέγει βολικούς για τον ίδιο και το σύστημά του δήθεν αντίπαλους! Δύο μεγαλοεπιχειρηματίες - έτσι τουλάχιστον παρουσιάζουν τους εαυτούς τους, εμείς δεν παίρνουμε και όρκο - αλλά κυρίως δύο πολιτικά πρόσωπα που εκπροσωπούν κόμματα με τη συγκεκριμένη μέχρι τα μπούνια συστημική πολιτική...

Αντισυστημικός ο αμερικανόφερτος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί και να βρεις και τη φωτογραφία του σε λεξικό, δίπλα στη λέξη καπιταλιστικό σύστημα; Πόσο αντισυστημικός μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος έφτασε να δηλώνει πως «το ΝΑΤΟ είναι ιερή αμυντική συμμαχία»; Ούτε βουλευτής της ΕΡΕ της δεκαετίας του '50 να ήταν!

Οσο για τον κ. Βελόπουλο, τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, όταν δεν καταντάνε κωμικά...

Απλά γιατί αντισυστημικός δεν είναι αυτός που κλίνει σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «ολιγαρχία» από το βήμα της Βουλής, ενώ στην πραγματικότητα την υπηρετεί, αλλά αυτός που την πολεμάει στην πράξη παντού. Κι ο Βελόπουλος ψάχνει μόνο για ψηφαλάκια και λοιδορεί τους αγώνες του λαού και της νεολαίας μας.

Είναι προφανές ότι αυτά τα ψευτοδίπολα βολεύουν και τις δύο μεριές, γι' αυτό και ο κ. Μητσοτάκης δίνει σε αυτούς τους αντιπάλους του χαρακτηριστικά που δεν έχουν.

Αλλωστε, επανειλημμένα έχουμε πει ότι εάν δεν υπήρχαν Κασσελάκης και λοιποί μάλλον θα έπρεπε να τους εφεύρει.

Μόνο η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ έμεινε σταθερή σε σύνθεση και στα όσα υποσχέθηκε

Το έχουμε ξαναδεί το έργο, πριν ήταν τραγωδία, τώρα κωμωδία.

Η ΝΔ ζητάει ψήφο για να έχει, λέει, δύναμη και να εκπροσωπήσει τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μόνο που και η ΝΔ και τα άλλα κόμματα δεν είναι εκπρόσωποι γενικά της χώρας και πολύ περισσότερο των λαϊκών συμφερόντων, αλλά της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ και του εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου.

Από την άλλη, τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Αριστερά, δεν χάνουν ευκαιρία να καλλιεργούν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για την καλή «ευρωπαϊκή κανονικότητα» και το «κράτος δικαίου» που δήθεν διασφαλίζει η ΕΕ. Διαψεύδονται, όμως, πανηγυρικά κάθε μέρα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση, που ενταφιάζει μέχρι και τη Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες.

Και ξαφνικά το ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο, με την ίδια σύνθεση, που λίγο καιρό πριν έδινε, υποτίθεται, «ραπίσματα» στην κυβέρνηση της ΝΔ για το «κράτος δικαίου» και υπερασπιζόταν τα «δικαιώματα», τώρα «έγραψε μαύρες σελίδες στην ιστορία του», όπως είπαν κάποιοι επαγγελματίες πεφτοσυννεφάκηδες.

Πώς είναι δυνατές τέτοιες μεταστροφές από τη μία μέρα στην άλλη, δεν μας εξηγούν όμως...

Γιατί, προφανώς, η εξήγηση είναι ότι δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική μεταστροφή. Οπως δεν είναι καμιά μεγάλη αλλαγή, πολιτικά, το να μεταπηδά κάποιος από το ένα κόμμα του συστήματος στο άλλο, όπως βλέπουμε να συμβαίνει.

Ας σκεφτεί σοβαρά ο καθένας και η καθεμιά, τι έχει συμβεί από τις προηγούμενες ευρωεκλογές. Πώς ξεκίνησαν και πώς κατέληξαν οι ευρωκοινοβουλευτικές ομάδες των άλλων κομμάτων, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων...

Γιατί σε αυτά τα 5 χρόνια έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Μεταγραφές από το ένα κόμμα στο άλλο, σκάνδαλα που δεν είναι απλώς σκάνδαλα...

Και φτάσαμε σήμερα, παραμονές των ευρωεκλογών, να μπορούμε να πούμε πως μόνο η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, με τους δύο ευρωβουλευτές της, τον Κώστα Παπαδάκη και τον Λευτέρη Νικολάου - Αλαβάνο, παρέμεινε σταθερή, όπως εκλέχθηκε.

Και κυρίως, παρέμεινε σταθερή σε αυτά που υποσχέθηκε πριν εκλεγεί.

Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ σταθερά καταψήφιζαν και αποκάλυπταν τα όσα αντιλαϊκά ψήφιζαν όλοι οι άλλοι και είχαν συμφέρον να τα κρύβουν.

Προφύλαξαν τους εργαζόμενους, τον λαό από αιφνιδιασμούς.

Σταθερά αποτελούσαν μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο τη φωνή όσων αγωνίζονταν, έφερναν και μέσα εκεί τα δίκαια αιτήματά τους.

Θα στείλουμε μήνυμα υποταγής και ηττοπάθειας ή μήνυμα αγώνα και ελπίδας;

Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, σε αυτήν τη θητεία μόνο, στην Ολομέλεια πραγματοποίησαν πάνω από 320 ομιλίες, πάντα υπέρ των συμφερόντων των πολλών.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, ξεχωρίζουμε όμως ένα:

Οτι σε σύνολο 705 ευρωβουλευτών, μόνο οι δύο ευρωβουλευτές του ΚΚΕ καταψήφισαν το κατάπτυστο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που αναγορεύει τα επιχειρηματικά λόμπι σε «ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας», αποκαλύπτοντας ότι η αστική «δημοκρατία» που διαφημίζουν είναι η δικτατορία των μονοπωλίων και των λόμπι της διαφθοράς!

Ας σκεφτεί, λοιπόν, καλά ο λαός μας αυτήν τη φορά σε ποιους αξίζει να δώσει περισσότερη δύναμη.

Στα κόμματα εκείνα που σήμερα τα ψηφίζεις και αύριο δεν ξέρεις τι σου βγαίνει, ή στο ΚΚΕ;

Ας σκεφτεί, επίσης, τι μήνυμα θέλει να στείλει στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, που επίσης βρέθηκαν μαζικά στους δρόμους του αγώνα τα προηγούμενα χρόνια.

- Μήνυμα υποταγής σε όσα μαυρίζουν το κοινό μας μέλλον, ή μήνυμα ότι στην Ελλάδα δυναμώνει κι άλλο το ρεύμα αμφισβήτησης στην κυρίαρχη πολιτική;

- Μήνυμα ηττοπάθειας ή μήνυμα αγώνα και ελπίδας ότι εμείς, οι λαοί, έχουμε τη δύναμη, αν το αποφασίσουμε, να φέρουμε τα πάνω κάτω, να φτάσουμε μέχρι την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και να χτίσουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά;

- Να χτίσουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη των εργατών, των αγροτών, των λαών, την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, ή να μείνουμε υποταγμένοι στη σημερινή κατάσταση των αδιεξόδων για τους λαούς;https://www.rizospastis.gr

Διαβάστε περισσότερα

Καπιταλισμός και Πατριαρχία

 


Για τη γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα, όλοι, από πολιτική ηγεσία μέχρι κρατικούς λειτουργούς και δημοσιογράφους, εξέφρασαν την οδύνη και τον αποτροπιασμό τους. Μόνο που η γυναίκα είναι νεκρή, με την αστυνομία να αποδεικνύεται ανίκανη, παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου,  να προστατέψει αδύναμους που καταφεύγουν σ’ αυτή για βοήθεια. Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης έγραψε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ότι το γεγονός πόνεσε και εξόργισε όλους και πρώτο τον ίδιο, και υποσχέθηκε, όπως σε κάθε περίπτωση που αποκαλύπτεται η  αδυναμία των κρατικών υπηρεσιών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, βελτιώσεις σε «όλη την αλυσίδα στην επιχειρησιακή ικανότητα της αστυνομίας».  

Ο εστιασμός γίνεται από την κυβέρνηση και πάλι στον ανθρώπινο παράγοντα, τους αστυνομικούς, και περιορίζεται σ’ αυτόν,  ενώ και η επικρατούσα αντίληψη στοχοποιεί το κράτος που δεν λειτούργησε σωστά μέσω της αστυνομίας, για  να προστατεύσει την ασφάλεια της γυναίκας, παίζοντας το ρόλο του φύλακα. Θεωρώντας όμως το κράτος  ότι  πάντα λειτουργεί ως κράτος δικαίου, οι απαιτήσεις περιορίζονται σε δράσεις και ενέργειες που επιδιώκουν τη βελτίωση της διοίκησης,  των θεσμών και της διαχείρισης της αστικής δικαιοσύνης, κάτι που τις περισσότερες φορές συνεπάγεται την απαίτηση για πιο τιμωρητικές πολιτικές. Μόνο που το καπιταλιστικό κράτος δεν είναι ουδέτερο και πάντα επιλέγει να προστατεύσει τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Γι’ αυτό και  η αστυνομία είναι πάντα παρούσα  σε απεργίες,  διαδηλώσεις, πλειστηριασμούς, ενάντια στους αδύναμους. Όταν λοιπόν η αποτυχία του ως κράτους δικαίου χρεώνεται στη θεσμική κατάρρευση ή στην πλημμελή λειτουργία του είναι για να  κρύβεται ο ταξικός του χαρακτήρας, όπως φάνηκε στην αντιμετώπιση του συγκεκριμένου περιστατικού. Γιατί  και  η βία κατά των γυναικών έχει και ταξικό πρόσημο.   

Η γυναικοκτονία είναι ο τελευταίος κρίκος σε μια μακρά αλυσίδα βίας κατά των γυναικών, που περιλαμβάνει μορφές λεκτικής και σωματικής κακοποίησης, από παρενόχληση μέχρι βιασμό, σωματική και συναισθηματική κακοποίηση, στέλνοντας μηνύματα μέσω των σωμάτων των δολοφονημένων γυναικών για εκφοβισμό και υποταγή τους. Ακόμα κι αν η γυναικοκτονία είναι αποτέλεσμα διαπροσωπικών σχέσεων ή προσωπικότητας του επιτιθέμενου, η γυναικοκτονία δεν παύει να είναι κοινωνικό φαινόμενο με πολλαπλές συγκεκριμένες εκφράσεις. Συνδέεται με  το δομικό πλαίσιο, το οποίο βασίζεται στην πολιτισμική και κοινωνικοπολιτική εξέλιξη της εποχής, την πατριαρχική αντίληψη που έχει ως πρωταρχικό στόχο τον έλεγχο των γυναικών. 

Η πατριαρχία αναφέρεται στην καταπίεση και την περιθωριοποίηση που υφίστανται οι γυναίκες ως γυναίκες σε κοινωνίες όπου η εξουσία ασκείται κυρίως από άνδρες και προς όφελός τους. Κι αν οι  πατριαρχικές κοινωνίες είναι παλιές και προηγήθηκαν του καπιταλισμού, συνεχίζουν όμως να έχουν τα χαρακτηριστικά τους και οι περισσότερες κοινωνίες και σήμερα. Μόνο που στον καπιταλισμό η πατριαρχική καταπίεση αναδιαμορφώνεται στην υπηρεσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης  και δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητη από τον καπιταλισμό, που είναι μια περίπλοκη κοινωνική οργάνωση η οποία βασίζεται σε σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. Ακόμα και τα δικαιώματα των γυναικών, που στις δυτικές χώρες έχουν βελτιωθεί παράλληλα με την ανάπτυξη του καπιταλισμού, δεν αποβλέπουν από την πλευρά των καπιταλιστών στην απελευθέρωσή των γυναικών από την καταπίεση, αλλά στην μεγιστοποίηση της παραγωγής, της κατανάλωσης και των κερδών. 

Η  πατριαρχία, περισσότερο από ένα απλό σύστημα, είναι ένας αναπόσπαστος τρόπος σκέψης που είναι βαθιά αγκυροβολημένος στον πολιτισμό και στα καθημερινά μας αντανακλαστικά. Αναπαράγεται και μονιμοποιείται  με πολλούς τρόπους, πέρα ​​από αυστηρά οικονομικά, νομικά ή πολιτικά μέσα, καθώς η καταπίεσή της χρησιμοποιείται ως μηχανισμός για την εμβάθυνση της εκμετάλλευσης και δικαιολόγηση της βίας. Αναπαράγεται μέσω της γλώσσας, των στερεοτύπων, της θρησκείας, του πολιτισμού, των παραδόσεων, των μέσων ενημέρωσης. Αλλά και  η  αντρική κυριαρχία που επιβάλλει την καταπίεση δεν περιορίζεται σε ένα άθροισμα διάσπαρτων διακρίσεων, αντίθετα είναι μάλλον ένα ανθεκτικό και συνεκτικό σύστημα, το οποίο διαμορφώνει τις περισσότερες πτυχές της ατομικής και συλλογικής ζωής.  Και ούτε πρέπει να παραβλέπεται, χωρίς να ελαχιστοποιείται βέβαια η σημασία των ψυχολογικών μηχανισμών και συμπεριφορών που είναι εγγενείς στην πατριαρχία, και το πλαίσιο που τους επιτρέπει να καλλιεργηθούν και να διαιωνιστούν. Κι αυτό το πλαίσιο είναι η καπιταλιστική συσσώρευση. 

Μπορεί  λοιπόν η καταπίεση των γυναικών να προηγήθηκε του καπιταλισμού, είναι όμως ο τελευταίος που  την μεταμόρφωσε βαθιά. Η  πρόοδος του καπιταλισμού επισημοποίησε το διαχωρισμό μεταξύ τόπων παραγωγής, βιομηχανίες και επιχειρήσεις, και τόπων αναπαραγωγής, οικογένεια, προκύπτοντας μια νέα αναπαράσταση της έννοιας «νοικοκυράς». Η οικιακή εργασία, με τη σύγχρονη έννοια του όρου, δηλαδή υποτιμημένη ή και απλήρωτη εργασία, όπως  και η έννοια της νοικοκυράς γεννήθηκαν με τον καπιταλισμό και δεν είναι κατάλοιπο μιας προκαπιταλιστικής εποχής. Για να αντιμετωπιστεί  η αποξένωση της μισθωτής εργασίας, η οικιακή σφαίρα έγινε καταφύγιο που επέτρεπε στους εργαζόμενους να ανασυνθέσουν το εργατικό τους δυναμικό. Η απλήρωτη λοιπόν εργασία των γυναικών εξυπηρέτησε την εγκαθίδρυση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Και η έννοια της νοικοκυράς επιβλήθηκε ως ηγεμονικό μοντέλο που υποτίθεται ότι αντιστοιχεί σε μια φυσική τάξη.  Δηλ. ο  καπιταλισμός μεταμόρφωσε την παραδοσιακή πατριαρχική οικογένεια και δημιούργησε την εικόνα της νοικοκυράς. Αλλά η πατριαρχία, δηλαδή ο καταμερισμός των καθηκόντων, η πίστη στην κατωτερότητα των γυναικών και ο διαχωρισμός της εργασίας τους στο σπίτι από οποιαδήποτε αγοραία αξία, εξυπηρέτησε τον καπιταλισμό, γιατί  η υποτίμηση της οικιακής εργασίας του επιτρέπει να κάνει τεράστιες οικονομίες. 

Επομένως,  ο καπιταλισμός και η πατριαρχία δεν μπορούν να θεωρηθούν ανεξάρτητα μεταξύ τους. Η πατριαρχία διεμβολίζει τρόπους σκέψης και συμπεριφορές, βρίσκει τις δικαιολογίες της σε μύθους και στερεότυπα, και διευρύνει την εμβέλειά της με δομική και συμβολική βία, που κάνει τις ανισότητες να φαίνονται φυσικές και ακόμη και αναπόφευκτες. Ο καπιταλισμός από την άλλη, με την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού,  διεισδύει και μεταμορφώνει τις κοινωνίες, ενισχύοντας αυτά τα πατριαρχικά πρότυπα προς όφελός του. Γι’ αυτό και οι καπιταλιστές, που και  οι ίδιοι έχουν μεγαλώσει σε πατριαρχικό περιβάλλον, βρίσκουν μια ενδιαφέρουσα αγορά στην εφαρμογή των πατριαρχικών στερεοτύπων σε καπιταλιστικό περιβάλλον,  εμπνέονται από αυτά  και ταυτόχρονα τα ενισχύουν. 

Καπιταλισμός χωρίς έμφυλη καταπίεση δεν υπήρξε ποτέ και συνεχίζει και σήμερα να αποστερεί από δικαιώματα τις γυναίκες. Η οικονομία αναδιοργανώνεται σε παγκόσμια κλίμακα προκειμένου να ικανοποιήσει την ατελείωτη όρεξη της κυρίαρχης τάξης και οι πιο ευάλωτες γυναίκες στον κόσμο γίνονται εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Και δεν επαληθεύεται πάντα η  ιδέα ότι η διεύρυνση της απασχόλησης στις γυναίκες συμβάλλει στην ισότητα των φύλων. Ούτε συνεπάγεται πάντα η μεγαλύτερη συμμετοχή τους στην αγορά εργασίας διαμόρφωση  καλύτερων συνθηκών διαβίωσης ή εργασίας. Μάλιστα, σε ορισμένες περιοχές συμβαίνει το αντίθετο. Η παγκοσμιοποίηση ως καπιταλισμός έχει δηλ. αντιφατικές συνέπειες, που εξαρτώνται από ταξικούς συσχετισμούς. Και η  πατριαρχία χρειάζεται, γιατί χρησιμοποιεί  την υποβάθμιση της γυναικείας εργασίας για να διαιωνίσει το status quo του καπιταλισμού. Η συσσώρευση κεφαλαίου βασίζεται στη δωρεάν ή φθηνή εργασία των γυναικών που επιτρέπει την αναπαραγωγή της, είτε σε περιόδους κρίσης είτε σε περιόδους ευημερίας. Με την παγκοσμιοποίηση αυτή η εκμετάλλευση,  όταν είναι αποδυναμωμένο το λαϊκό κίνημα,  ενισχύεται, και μάλιστα στις πιο υποανάπτυκτες χώρες, και γι’ αυτό είναι οι γυναίκες που υποφέρουν περισσότερο. 

Τα είδη λοιπόν καταπίεσης συνδέονται μεταξύ τους και εάν δεν αντιμετωπιστούν συνεκτικά και στις ρίζες τους, η εκμετάλλευση και η βία που τη συνοδεύει δεν θα εκτοπιστούν. Δεν θα υπάρχει ισότητα σε έναν τομέα εάν δεν επιτευχθεί σε άλλους τομείς ταυτόχρονα. Η αντρική κυριαρχία είναι πολύ παλιά και σε συνεχή εξέλιξη, που αναπαράγεται μέσω πολιτισμικών και οικονομικών μηχανισμών και συνδέεται στον καπιταλισμό με την ταξική κυριαρχία,  γιατί η κάθε κυριαρχία αρθρώνεται σε στενή σχέση με άλλες σχέσεις εξουσίας. Γι’ αυτό  και η χειραφέτηση των γυναικών συνδέεται και με τους  αγώνες για καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, για διεκδίκηση μισθολογικής ισότητας για όλους τους εργαζομένους, μετανάστες, έγχρωμους, γυναίκες και όλες τις μειονεκτούσες ομάδες. Και τον αγώνα ενάντια στην ανδρική βία και τη γυναικοκτονία, ως φαινόμενο πολλαπλών κοινωνικών χαρακτηριστικών, είναι το λαϊκό κίνημα, η εργατική τάξη που πρέπει να αναλάβουν, γιατί αυτοί μπορούν να διεκδικήσουν και να μεταμορφώσουν τις δομικές συνθήκες που δικαιολογούν τη βία και εκκολάπτουν τις γυναικοκτονίες. Όσο δεν θα θεωρούμε τις γυναίκες και τους άνδρες και όλους τους ανθρώπους ως ίσους και όχι ως αντικείμενα εκμετάλλευσης, οι προοπτικές για πραγματική χειραφέτηση θα είναι μόνο αδύναμες, γιατί τα στερεότυπα που έχουν επιβληθεί από τους κυρίαρχους θα αντικατοπτρίζονται στις συμπεριφορές, τις πράξεις, τους θεσμούς μας και θα μας παγιδεύουν. https://www.katiousa.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ενώνοντας τις κουκκίδες της δεκαετίας του ’30

 


Σαν σήμερα, 14 Απριλίου του 1939, πρωτοκυκλοφόρησε το βραβευμένο με Πούλιτζερ κλασικό πλέον βιβλίο του Νομπελίστα Τζον Σάινμπεκ «Τα Σταφύλια της Οργής». Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που περιγράφει την ιστορία μιας οικογένειας κολίγων (αγροτών-καλλιεργητών) του αμερικανικού Νότου που χάνει τα πάντα καθώς καταστρέφεται η σοδειά της και ψάχνει να βρει δουλειά σε άλλες πολιτείες της Δύσης. Όταν φτάνει εκεί διαπιστώνει ότι δεν είναι η μόνη, καθώς το ίδιο βιώνουν και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, με αποτέλεσμα οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης να είναι τραγικές. Ο Στάινμπεκ περιγράφει στην ουσία τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις που προκάλεσε το Μεγάλο Κραχ του 1929, το οποίο ήταν η αιτία για μια σειρά ιστορικά γεγονότα κατά τη δεκαετία του ’30. Με αυτήν την αφορμή, αναδημοσιεύουμε παλαιότερο άρθρο που βασίζεται σε εισήγηση που έγινε στα πλαίσια του 27ου κάμπινγκ Antinazizone–YRE στις Ροβιές της Β. Εύβοιας στις αρχές Αυγούστου του 2020 από τον σ. Νίκο Αναστασιάδη.


Η δεκαετία του ’30 ήταν η μήτρα ή το πεδίο που συμπυκνώθηκαν πολλά από τα πολιτικά φαινόμενα που ακόμα και σήμερα παίζουν καθοριστικό ρόλο στις ζωές μας.

Είχαμε την κρίση που, μέχρι τώρα, είχε καθιερωθεί ως η κρίση-σύμβολο του καπιταλισμού: το κραχ του ’29 και όσα το ακολούθησαν. Είχαμε την άνοδο των Ναζί στην εξουσία στη Γερμανία. Τις πρώτες τουφεκιές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με την γερμανική εισβολή στην Πολωνία, την ιταλική εισβολή στην Αβησσυνία (τη σημερινή Αιθιοπία) και το ξεκίνημα του σινο-ιαπωνικού πολέμου. Επαναστάσεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας με πιο σημαντικό τον ισπανικό εμφύλιο. Απεργιακές μάχες που έμειναν στην ιστορία για την αποφασιστικότητα και την μαχητικότητα τους – όπως στις ΗΠΑ και την Ελλάδα. Πολιτικές ανήκουστες μέχρι τότε όπως το New Deal, δηλαδή μαζικά προγράμματα επενδύσεων για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Και την εδραίωση του Σταλινισμού στη Σοβιετική Ένωση και την Κομμουνιστική Διεθνή.

Πως συνδέονται λοιπόν όλα αυτά; Ποια είναι η γραμμή που μπορεί να ενώσει τις κουκκίδες για όσα έγιναν μέσα στη δεκαετία του ‘30;

Ο αμερικάνικος εφιάλτης

Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ ήταν αυτές που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό και όσα έγιναν παγκόσμια.

Η κρίση του ’29 έρχεται σαν κεραμίδα στα κεφάλια και των καπιταλιστών αλλά και της κοινωνίας, εκατομμυρίων ανθρώπων που είχαν παρασυρθεί από την αισιοδοξία μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου και πίστεψαν στην προπαγάνδα του «αμερικάνικου ονείρου» ότι ο καθένας μπορεί να γίνει πλούσιος. Η μαζική χρήση του αυτοκινήτου, του ηλεκτρισμού, των οικιακών συσκευών, του τηλεφώνου, όλα αυτά παρουσιάστηκαν ότι σηματοδοτούν το τέλος όλων των δεινών και μια νέα εποχή ευημερίας.

Η αυταπάτη αυτή κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος την «Μαύρη Τρίτη» 29 Οκτωβρίου του ’29. Παρόλο που η εικόνα που έχουμε πως εκείνη τη μέρα οι χρηματιστές αυτοκτονούσαν πέφτοντας από τα παράθυρα είναι αστικός μύθος, η απελπισία που χτύπησε μαζικά στρώματα του πληθυσμού ήταν πραγματική. Και παρόλο που λιγότερο από το 1% του πληθυσμού κατείχε μετοχές, η οικονομική κατάρρευση που προκλήθηκε οδήγησε σε μαζική ανεργία, ασύλληπτη για τα δεδομένα της εποχής.

Η κρίση αυτή έβαλε σε κίνηση μια διαδικασία που μέχρι τότε κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Οι μισές αμερικάνικες τράπεζες μέχρι το ’33 είχαν χρεοκοπήσει και εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις αποταμιεύσεις τους. Το ΑΕΠ έπεσε κατά 26% μέσα σε 5 χρόνια και η ανεργία από το 3% έφτασε στο 25%.

Σοκ

Και όλα αυτά συνέβαιναν στην μητρόπολη του καπιταλισμού, στην μέχρι τότε γη της ευημερίας και της ελευθερίας! Αυτό προκάλεσε σοκ σε μαζικά στρώματα. Τα πρώτα χρόνια της κρίσης υπήρξε ένα μούδιασμα καθώς ο κόσμος προσπαθούσε να καταλάβει τι έγινε και να επιβιώσει.

Η οργή όμως άρχισε να φτάνει σε σημείο βρασμού, και το ’34 οι ΗΠΑ βρίσκονται μπροστά σε ένα πολύ σημαντικό απεργιακό κύμα που συνοδεύεται από μια συνδικαλιστική και πολιτική ριζοσπαστικοποίηση.

Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα των αγώνων αυτών ήταν η κατάληψη του εργοστασίου της General Motors που ξεκίνησε στις 30 Δεκέμβρη του ’36. Οι 2.000 απεργοί, αφού άλλαξαν το χρόνο μέσα στο εργοστάσιο, έφτιαξαν το δικό τους σύστημα αυτοοργάνωσης με εκλεγμένους αντιπροσώπους και με επιτροπές που ήταν υπεύθυνες για την διατήρηση της τάξης μέσα στην κατάληψη, για την ψυχαγωγία, για την πληροφόρηση, τις προμήθειες, για τις επικοινωνίες και για την υγιεινή. Για την εφαρμογή των κανόνων ήταν υπεύθυνο ένα «λαϊκό δικαστήριο» το οποίο μπορούσε να επιβάλλει ποινές – από το πλύσιμο των πιάτων μέχρι και αποβολή από την κατάληψη. Η κατάληψη κράτησε 44 μέρες, ενώ στις 11 Γενάρη κατάφερε να αποκρούσει και ένοπλη επίθεση του στρατού!

Υπήρχαν ελάχιστες απεργίες εκείνη την εποχή που να μην είχαν νεκρούς. Οι εργαζόμενοι ήταν αποφασισμένοι να παλέψουν για τα δικαιώματα τους, ενώ οι εργοδότες λυσσασμένα προσπαθούσαν να κρατήσουν τα προνόμια τους, χρησιμοποιώντας εκφοβισμούς, διώξεις, μπράβους, την αστυνομία και το στρατό (διαβάστε περισσότερα για την κρίση και τις απεργίες στις ΗΠΑ εδώ).

Το New Deal

Το αμερικάνικο κατεστημένο βρέθηκε ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Από τη μια η κρίση χτυπάει την οικονομία της χώρας αδυνατίζοντας την διεθνή της θέση και την δυναμικότητα της. Αυτό προκαλεί αναβρασμό στους «από κάτω» που αρχίζουν να οργανώνονται με έναν όλο και λιγότερο ελεγχόμενο τρόπο και να απειλούν την ομαλή λειτουργία του συστήματος. Την ίδια στιγμή υπάρχει η Σοβιετική Ένωση που αυτή την περίοδο κινείται με μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης και διατηρεί ακόμη την αίγλη της επανάστασης του Οκτώβρη του ‘17 και αποτελεί πόλο έλξης για μαζικά στρώματα διεθνώς. Τέλος, στην Γερμανία ανεβαίνει ο Χίτλερ στην εξουσία, που στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού απειλεί την παγκόσμια κυριαρχία της Αμερικής και των συμμάχων της.

Έτσι, ένα κομμάτι των Αμερικάνων καπιταλιστών επιλέγει την «φυγή προς τα μπρος» για να σωθεί. Ο Δημοκρατικός πρόεδρος Ρούσβελτ εφαρμόζει το New Deal («Νέο Συμβόλαιο») που στην πραγματικότητα αποτελείται από μεγάλα προγράμματα επενδύσεων και μαζικής απασχόλησης των ανέργων απ’ ευθείας από το κράτος. Ο Ρούσβελτ  αυξάνει τη φορολογία στον πλούτο και αναγκάζει τους εργοδότες να υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις για να αυξηθούν οι μισθοί (περισσότερα για το New Deal διαβάστε εδώ). Με αυτό τον τρόπο ο Ρούσβελτ έρχεται σε αντίθεση με την μέχρι τότε κυρίαρχη στα οικονομικά λογική του «αόρατου χεριού της αγοράς» και εφαρμόζει σε ένα βαθμό τις απόψεις του Κέινς, ενός οικονομολόγου της άρχουσας τάξης που υποστήριζε ότι σε περίοδο κρίσεων πρέπει το κράτος να παρεμβαίνει και να αυξάνει την ζήτηση στην οικονομία, αυξάνοντας την αγοραστική δύναμη των εργατικών στρωμάτων, για να πάρει ξανά μπρος η οικονομία.

Όμως, παρά τις πολιτικές του Ρούσβελτ, η αμερικάνικη οικονομία μπαίνει ξανά σε κρίση το ’37. Στην πραγματικότητα, οι κεϋνσιανές πολιτικές δεν κατάφεραν να βγάλουν τον καπιταλισμό από την κρίση. Από την κρίση «βγήκε» ο καπιταλισμός μέσω των τεράστιων κονδυλίων που έπεσαν για την πολεμική προετοιμασία και μέσω της τεράστιας και ανείπωτης καταστροφής που προκάλεσε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Τομ Τζόουντ, ο πρωταγωνιστής του βιβλίου «Τα σταφύλια της οργής», που γράφτηκε στον απόηχο της κρίσης του ’29 και αποτελεί ένα κλασσικό έργο για τη μαζική μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων ξεκληρισμένων από την κρίση αγροτών:

«Οι άνθρωποι δημιούργησαν νέα φρούτα στο κόσμο, αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν ένα σύστημα όπου αυτά τα φρούτα μπορούν να φαγωθούν».

Τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο;

Στην Γερμανία το ΄33 οι ναζί ανεβαίνουν στην εξουσία. Πως έγινε κάτι τέτοιο σε μια χώρα που το ’18 και το ’23 έζησε επαναστατικά γεγονότα και που η Αριστερά της εποχής είχε πολύ μεγάλη δύναμη;

Ένα περιστατικό είναι ίσως ενδεικτικό.

Το ’31 γίνεται μια πολύκροτη δίκη μελών των SA (των «ταγμάτων εφόδου» που ήταν η παραστρατιωτική πτέρυγα του ναζιστικού κόμματος) για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η υπόθεση είχε να κάνει με επίθεση των φασιστών σε στέκι αριστερών και μεταναστών στο Σαρλότεσμπουργκ όπου μπήκαν μέσα με μάουζερ (αυτόματο πυροβόλο όπλο) και πυροβόλησαν πάνω στον κόσμο. Ο Χίτλερ καλείται να κάνει κατάθεση στη δίκη. Ο δικηγόρος που τον εξετάζει είναι ο Χανς Λίττεν, ο οποίος προσπαθεί να τον στριμώξει για το αν είναι υπέρ ή κατά της βίας, για να καταλήξει ότι το ναζιστικό κόμμα είναι εγκληματική οργάνωση και έχει ηθική αυτουργία στις δολοφονικές επιθέσεις των μελών του. Ο Χίτλερ ζορίζεται και χάνει την ψυχραιμία του κατά τη διάρκεια της εξέτασης, αλλά στο τέλος δέχεται χείρα βοηθείας από τον πρόεδρο του δικαστηρίου.

Δύο χρόνια αργότερα ο Χίτλερ θα γίνει καγκελάριος. 7 χρόνια αργότερα, ο Λίττεν μετά από βασανισμούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Παρά το γεγονός ότι είχε την αλήθεια με το μέρος του. Οποιαδήποτε ομοιότητα της δικαστικής αυτής υπόθεσης με την δίκη της Χρυσής Αυγής δεν είναι συμπτωματική…

Βαϊμάρη

Η κρίση του ’29 χτύπησε και την γερμανική οικονομία, που ήταν έτσι και αλλιώς σε στενό κορσέ με τις πολεμικές αποζημιώσεις από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το κραχ στις ΗΠΑ έπαιξε τον ρόλο του καθώς σταμάτησαν τα δάνεια από την Αμερική προς τη Γερμανία. Οι πολιτικές εθνικού προστατευτισμού που επικράτησαν σε όλο τον κόσμο έδωσαν ένα ισχυρό χτύπημα στις εξαγωγές. Όλα αυτά προκάλεσαν μαζική ανεργία και φτώχεια σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού.

Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ήταν πολύ μαζικές οργανώσεις. Η Σοσιαλδημοκρατία ήταν το πιο δυνατό κόμμα της «δημοκρατίας της Βαϊμάρης» (δηλαδή του καθεστώτος που προέκυψε μετά τον 1ο ΠΠ) και το ΚΚ έπαιρνε πάνω από 10% και έβγαλε 100 βουλευτές στις εκλογές του ’32. Και φυσικά τα δύο αυτά κόμματα είχαν τεράστια δύναμη στο συνδικαλιστικό πεδίο καθώς ελέγχανε τα μαζικά εργατικά συνδικάτα. Με λίγα λόγια, αν υπήρχε συνεργασία (ένα «ενιαίο μέτωπο») και κοινή αντιφασιστική πάλη μεταξύ αυτών των κομμάτων, οι δυνάμεις των ναζί θα μπορούσαν εύκολα να είχαν τσακιστεί «πριν βγάλουν ρίζες». Δυστυχώς όμως η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είχε στραμμένα τα μάτια της στην «προάσπιση της νομιμότητας» του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ από την άλλη η ηγεσία του ΚΚ αντί να βάλει προτεραιότητα την μάχη ενάντια στο φασισμό, είχε σαν πρώτο στόχο το χτύπημα των Σοσιαλδημοκρατών (με βάση τη θεωρία του «σοσιαλφασισμού» των Σταλινικών, οι Σοσιαλδημοκράτες ήταν το δίδυμο αδέλφι των φασιστών!).

Σε αυτό το τοπίο ο Χίτλερ φαινόταν στα μάτια μεγάλων τμημάτων των λαϊκών στρωμάτων σαν ο μόνος που είχε μια ξεκάθαρη απάντηση για έξοδο από την κρίση. Το «ριζοσπαστικό» στοιχείο στην προπαγάνδα των Ναζί υπήρχε, φυσικά, για να κερδίσει υποστήριξη και όχι για να στραφεί κατά όσων ευθυνόταν για την κρίση. Παρά την «αντι-καπιταλιστική» του ρητορική, ο Χίτλερ είχε ξεκάθαρους δεσμούς με την οικονομική ελίτ της χώρας.

Στο βιβλίο του «Ημερήσια διάταξη», ο Eric Vuillard περιγράφει την συνάντηση ανάμεσα στον Αδόλφο Χίτλερ και κορυφαία στελέχη του βιομηχανικού κεφαλαίου, που έγινε στις 20 Φεβρουαρίου του ’33. 24 από τους πιο γνωστούς επιχειρηματίες (μεταξύ των οποίων οι επικεφαλής των εταιριών Opel, Siemens, Bayer, Telefunken, Krupp, IG Farben και Agfa) συμφώνησαν να χρηματοδοτήσουν και να στηρίξουν τους Ναζί. Και φυσικά, το γερμανικό κεφάλαιο ανταμείφθηκε από τους φασίστες όταν πήραν την εξουσία με οικονομική στήριξη και δωρεάν εργατικό δυναμικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ ταυτόχρονα έβγαλαν τεράστια κέρδη από την πολεμική εκστρατεία και το πλιάτσικο των Ναζί.

Ισπανικός εμφύλιος

Αν στην Γερμανία τα αριστερά κόμματα δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν την κρίση του συστήματος για να φέρουν ανατροπές, και άφησαν χώρο στους Ναζί να πάρουν την εξουσία, στην Ισπανία είχαμε μια λίγο διαφορετική τραγωδία σε εξέλιξη.

Πολλές φορές κάποιες «μικρές» ατομικές πράξεις ηρωισμού λειτουργούν σαν τη ρωγμή που ανοίγει τον δρόμο για να σπάσει το φράγμα και να ξεχυθούν οι δυνάμεις της ιστορίας. Τον Μάη του ’31 ένας οδηγός ταξί μπαίνει σε μια λέσχη μοναρχικών και φωνάζει «ζήτω η δημοκρατία». Ξυλοκοπείται άγρια από τους δεξιούς που παρευρίσκονται εκεί. Σαν απάντηση, εργάτες συγκεντρώνονται μαζικά έξω από τα γραφεία της μοναρχικής εφημερίδας ABC και τους βάζουν φωτιά. Βάζουν φωτιά επίσης και σε μια σειρά εκκλησίες, καθώς το κατεστημένο της καθολικής Εκκλησίας στη χώρα είναι άμεσα συνδεδεμένο με τους γαιοκτήμονες και το βασιλιά. Στην πραγματικότητα τα γεγονότα του ’31 θα είναι ο προάγγελος αυτό που αργότερα ονομάστηκε ισπανικός εμφύλιος (διαβάστε περισσότερα εδώ).

Μετά την πτώση της βασιλείας στην Ισπανία είχαμε μια αδύναμη δημοκρατία, που δεν ικανοποιούσε κανένα. Οι καπιταλιστές και οι γαιοκτήμονες ήθελαν πιο επιθετικές πολιτικές απέναντι στους εργάτες και τους αγρότες. Οι εργάτες και οι αγρότες ήθελαν να μπορούν να έχουν φαγητό και πραγματική δημοκρατία. Η κρίση του ’29 όξυνε αυτές τις αντιθέσεις καθώς έριξε την Ισπανία σε ύφεση, λόγω της εξάρτησης της από την εξαγωγή πρώτων υλών και ειδικά αγροτικών προϊόντων.

Ο φασίστας στρατηγός Φράνκο διοργανώνει πραξικόπημα ενάντια στην εκλεγμένη κυβέρνηση, ενώ δημιουργείται ένα μπλοκ των δημοκρατικών δυνάμεων για να αποκρούσουν την επίθεση του.

Φυσικά ήταν σωστό ότι έπρεπε να υπάρξει ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο για να μπορέσει να αποκρουστεί η επίθεση των φασιστών. Όμως, ήταν τραγικό το λάθος των δυνάμεων της Αριστεράς της εποχής πως για να μην δυσαρεστήσουν τους «δημοκράτες καπιταλιστές», συνεργάστηκαν μαζί τους στα πλαίσια ενός κυβερνητικού «λαϊκού μετώπου» εγκαταλείποντας ένα αντικαπιταλιστικό προγραμματικό πλαίσιο, που ήταν απαραίτητο για να συσπειρώσουν τις Ισπανικές λαϊκές μάζες. Αρνήθηκαν να προχωρήσουν σε μέτρα που ζητούσαν οι εργάτες και οι αγρότες, όπως την εθνικοποίηση των εργοστασίων και το μοίρασμα της γης. Έτσι, αφαιρούσαν το βασικό κίνητρο πάνω στο οποίο ήταν διατεθειμένοι οι άνθρωποι να υποστούν θυσίες, ακόμα και να δώσουν τη ζωή τους: στο ότι μετά από όλες τις θυσίες θα μπορούσαν να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Η «επιστροφή στην κανονικότητα» ποτέ δεν ενέπνευσε κανένα για μεγάλες θυσίες.

Ο ελληνικός Μάης

Ένα αντίστοιχο μοτίβο είχαμε και στην Ελλάδα, αν και σε πολύ μικρότερη κλίμακα απ’ ότι στην Ισπανία. Η κρίση του ’29 χτυπάει και την Ελλάδα και οδηγεί ανάμεσα στα άλλα το ελληνικό κράτος να κηρύξει στάση πληρωμών το ’32. Την εποχή εκείνη η παραγωγή και επεξεργασία του καπνού ήταν από τις βασικές οικονομικές δραστηριότητες της χώρας και οι καπνεργάτες ένας πολύ μαζικός εργατικός κλάδος με μαχητικές παραδόσεις.

Οι εργοδότες ρίχνουν «λόγω της κρίσης» τους μισθούς των καπνεργατών στο μισό, και αυτό πυροδοτεί μια σειρά εξελίξεων που θα οδηγήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, που όμως πήραν την πιο εκρηκτική τους μορφή με την γενική απεργία και εξέγερση του Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη (διαβάστε περισσότερα εδώ).

Η απεργία των καπνεργατών για αυξήσεις στους μισθούς παίρνει γενικευμένα χαρακτηριστικά λόγω της άγριας καταστολής και των νεκρών που πέφτουν από τις σφαίρες των αστυνομικών. Στην πόλη γίνονται συγκρούσεις σώμα με σώμα διαδηλωτών με την αστυνομία και τις φασιστικές ομάδες της ΕΕΕ που την υποστηρίζουν. Ο απολογισμός είναι 12 νεκροί. Η οργή όμως ξεχειλίζει, και στην κηδεία τους κάνουν πορεία 150.000 άτομα, περίπου το 1/3 του πληθυσμού της πόλης της εποχής! Η αστυνομία αναγκάζεται να κλειστεί στα αστυνομικά τμήματα. Για λίγες μέρες, μέχρι να έρθει ο στρατός από άλλες πόλεις, η εξουσία βρίσκεται στους δρόμους. Δυστυχώς όμως, η Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή και το ΚΚΕ δεν κάνουν τίποτα για να την πάρουν.

Έτσι οδηγούμαστε στην δικτατορία του Μεταξά, που στόχο είχε να καταστείλει για τα καλά το εργατικό κίνημα και να βάλει στο γύψο κάθε δυνατότητα για αλλαγή του καθεστώτος. Οι στίχοι του Γ. Ρίτσου, που  αναφέρονται στη μάνα που κλαίει πάνω από το πτώμα του παιδιού της (του οδηγού Τ. Τούση), περιγράφουν την τραγωδία που έζησε το κίνημα μετά από αυτή τη χαμένη μάχη.

Και μου ‘λεγες πως όλ’ αυτά
Τα ωραία θα ‘ν’ δικά μας

Και τώρα εσβήστης κι έσβησε
Το φέγγος κι η φωτιά μας

Τι ενώνει λοιπόν όλα αυτά;

Πως στην δεκαετία του ’30 συμπυκνώθηκαν τόσα εκρηκτικά πολιτικά φαινόμενα;

Οι κρίσεις έπαιξαν και θα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του καπιταλισμού. Πολλές φορές έχουν παίξει τον ρόλο του πυροκροτητή για πολέμους ή επαναστάσεις. Οι κρίσεις στον καπιταλισμό είναι αναπόφευκτες και επαναλαμβανόμενες. Και η κρίση του ’29 είναι που τροφοδότησε όλα αυτά που είδαμε παραπάνω.

Όταν η «πίτα» της οικονομίας μεγαλώνει, οι καπιταλιστές βρίσκουν κάπως την άκρη στη μοιρασιά μεταξύ τους. Επίσης έχουν την δυνατότητα να αφήνουν και κάποια ψίχουλα να πέφτουν από το τραπέζι για τους εργαζόμενους. Όταν όμως το σύστημα βρίσκεται σε κρίση, δεν μπορούν να κάτσουν καν στο ίδιο τραπέζι. Για κάθε κομμάτι της πίτας αναγκαστικά υπάρχει πόλεμος, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, ανάμεσα στους καπιταλιστές και τους εργαζόμενους και ανάμεσα στους καπιταλιστές μεταξύ τους. Αυτό προκαλεί τεράστια αστάθεια στο σύστημα.

Η κρίση επιδρά πάνω στη συνείδηση και την αναγκάζει να κινηθεί. Όπως αναφέρει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο:

«Κάθε τι που είχε σιγουριά και μονιμότητα γίνεται καπνός, κάθε τι που ήταν ιερό βεβηλώνεται και τέλος οι άνθρωποι βρίσκονται υποχρεωμένοι να αντικρύζουν χωρίς αυταπάτες τις συνθήκες ζωής τους και τις αμοιβαίες σχέσεις τους»


Όλα αυτά σημαίνουν ότι σε κάθε κρίση θα έχουμε επανάληψη των ίδιων φαινομένων με τον ίδιο τρόπο; Προφανώς και όχι.

Οι κρίσεις όμως παρέχουν ένα βασικό μοτίβο, το οποίο έχει σημασία να το αναγνωρίσουμε. Δημιουργούν αδιέξοδα και κρίση στην κυρίαρχη ιδεολογία, οδηγούν σε πτώση ή κατάρρευση του πολιτικού κέντρου, ενισχύουν τις «ακραίες» λύσεις που προτείνονται, δίνουν έναυσμα για αγώνες. Όλα τα παραπάνω φυσικά πρέπει να ιδωθούν υπό το πρίσμα της κάθε εποχής, και των συγκεκριμένων συνθηκών της κάθε κρίσης. Σήμερα πχ θα ήταν εντελώς άστοχο να προβλέψουμε ότι επειδή η Ιταλία είναι στο επίκεντρο της κρίσης μπορεί να δούμε εκεί εμφύλιο πόλεμο όπως στην Ισπανία το ’36. Οι συνθήκες είναι αρκετά διαφορετικές σήμερα…

Τα συμπεράσματα όμως θα βγουν αργά ή γρήγορα και το ποτάμι θα βρει τρόπο να κυλίσει ξανά. Οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι και η Αριστερά πρέπει να συζητήσουν σε βάθος τα συμπεράσματα, για να μπορέσουν να παρέμβουν στα πράγματα ώστε να μην επαναληφθούν λάθη και προδοσίες του παρελθόντος. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε μια ζωή απαλλαγμένη από τις καταστροφικές κρίσεις του συστήματος, από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Γιατί το πνεύμα της εξέγερσης θα συνεχίσει να ζει και θα βρίσκεται παντού, όπως μας λέει ο πρωταγωνιστής στα «Σταφύλια της οργής» καθώς μιλάει με την μάνα του. Το ζητούμενο για μας σήμερα είναι να φροντίσουμε οι σύγχρονες εξεγέρσεις να μην καταλήξουν σε ήττες.https://xekinima.org/

Διαβάστε περισσότερα

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου για την κλιμάκωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή Να δυναμώσει η λαϊκή απαίτηση για απεμπλοκή της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους


 Σε ανακοίνωση του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για την κλιμάκωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή τονίζει:

«Η αναμενόμενη επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ, ως αντίποινα στην εγκληματική επίθεση του ισραηλινού κράτους στην ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό της Συρίας, με νεκρούς ιρανούς αξιωματούχους, συνιστά επικίνδυνη κλιμάκωση του πολέμου στην Μέση Ανατολή που μπορεί να πάρει τρομακτικές διαστάσεις σε περίπτωση επίθεσης του Ισραήλ και των συμμάχων του κατά του Ιράν.

Το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή ότι η ισραηλινή κατοχή και η γενοκτονία κατά του παλαιστινιακού λαού, με τη στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι ισραηλινές επιθέσεις στην Συρία και το Λίβανο, καθώς επίσης οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην Ερυθρά Θάλασσα, με την παρουσία ευρωατλαντικών στρατιωτικών δυνάμεων και τη συμμετοχή και της Ελλάδας, διαμορφώνουν τους όρους για γενίκευση του πολέμου και ανοίγουν τις "πύλες της κολάσεως". Οι λαοί της περιοχής, μαζί και ο ελληνικός λαός, είναι στη δίνη μεγάλων κινδύνων.

Η Ελλάδα με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ και τη συνενοχή του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων, είναι μπλεγμένη μέχρι το λαιμό σε δύο ταυτόχρονους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία, με οδυνηρές συνέπειες.

Τώρα να δυναμώσει η λαϊκή απαίτηση προς την κυβέρνηση της ΝΔ, για να αποσύρει άμεσα την στήριξη της στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις και υποδομές, να επιστρέψει η Φρεγάτα "Ύδρα" από την επιχείρηση ΑΣΠΙΔΕΣ της ΕΕ στην Ερυθρά Θάλασσα.

Ο λαός να μην αποδεχθεί να γίνει "κρέας για τα κανόνια" των ιμπεριαλιστών, για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, να καταδικάσει αποφασιστικά την κυβέρνηση της ΝΔ και τα ΝΑΤΟϊκά, ευρωατλαντικά κόμματα, να δώσει δύναμη στο ΚΚΕ που παλεύει με συνέπεια για να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, αποτινάζοντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα που γεννάει πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά».https://www.902.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Μέση Ανατολή: Ο πόλεμος γενικεύεται, οι λαοί θα απαντήσουν;

 


Γιώργος Παυλόπουλος

Δραματική τροπή παίρνουν πλέον οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, με ένα γενικευμένο πόλεμο να είναι προ των πυλών, μετά και την αναμενόμενη εδώ και μέρες επίθεση-απάντηση του Ιράν κατά του Ισραήλ και όσα ακολουθήσουν. Ακόμη κι αν κάποιοι θεωρούν ότι αυτή η κρίση θα είναι ελεγχόμενη, επιμένοντας ότι ελάχιστοι έχουν συμφέρον από μια μεγάλη σύρραξη, είναι φανερό ότι ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει και οι πολεμικές θύελλες δεν έχουν προβλέψιμη κατεύθυνση και ισχύ. Πολύ περισσότερο καθώς τόσο το Ισραήλ όσο και το Ιράν διαθέτουν πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Η κατάσταση δεν θα είναι ποτέ πια ίδια μετά από αυτό το Σαββατοκύριακο. Την αποκλειστική δε ευθύνη για την κατάσταση που δημιουργείται φέρει η ακροδεξιά-σιωνιστική κυβέρνηση Νετανιάχου, καθώς και οι σύμμαχοί της, στις ΗΠΑ και την ΕΕ, που εκτός από τη συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα, στηρίζουν ή ανέχονται τις διαρκείς προκλήσεις του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ. Με πιο πρόσφατη απόδειξη το πρόσφατο χτύπημα στο προξενείο του Ιράν στην Δαμασκό, που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αποτελεί ιρανικό έδαφο


Η άμεση εμπλοκή, εκτός του Ισραήλ και των ΗΠΑ, αρκετών ακόμη χωρών και δυνάμεων που δρουν στην περιοχή – Ιράκ, Συρία, Ιορδανία, Υεμένη (Χούθι), Λίβανος (Χεζμπολάχ) – τείνει να την μετατρέψει σε ένα απέραντο μέτωπο. Δεδομένη είναι η συμμετοχή της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων κρατών-μελών της ΕΕ, όπως επίσης και της Βρετανίας, που μετέχουν ενεργά στις επιχειρήσεις κατά του Ιράν. Το ίδιο και της Ελλάδας και της Κύπρου, που με τις βάσεις στο έδαφός τους λειτουργούν ως ορμητήρια μαχητικών αεροσκαφών και πλοίων, ενώ διαθέτουν και δυνάμεις στην περιοχή (ελληνική φρεγάτα).

Την ίδια στιγμή, σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας έχουν τεθεί οι ρωσικές βάσεις στη Συρία, καθώς και οι ναυτικές δυνάμεις της χώρας στη Μεσόγειο και την Ερυθρά Θάλασσα. Υπενθυμίζεται πως η Μόσχα είναι από τους στενότερους συμμάχους της Τεχεράνης, κάτι που σημαίνει ότι, εκτός από την Ουκρανία, η Μέση Ανατολή αποτελεί το δεύτερο ενεργό μέτωπο ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση. Όσο για την Κίνα, είναι σαφές ότι, πολιτικά τουλάχιστον, βρίσκεται στο πλευρό Ρωσίας και Ιράν.

Η δε Τουρκία, η οποία αν και μέλος του ΝΑΤΟ, έχει αναπτύξει στενές σχέσεις με Τεχεράνη και Μόσχα, έχει από προχθές ανακοινώσει ότι δεν θα επιτρέψει να χρησιμοποιηθεί το έδαφός της και ο εναέριος χώρος της για πλήγματα κατά του Ιράν – όπως είχε κάνει και το 2003, κατά την εισβολή ΗΠΑ και Βρετανίας στο Ιράκ. Κάτι ανάλογο έχουν πράξει σε αυτή τη φάση Κατάρ και Κουβέιτ. Η Ιορδανία, αντιθέτως – έστω κι αν πληθυσμός της αποτελείται κατά πλειοψηφία από Παλαιστίνιους πρόσφυγες – έσπευσε να ανοίξει τον εναέριο χώρο της στα ισραηλινά αεροσκάφη.

Είναι φανερό ότι ο πόλεμος είναι εδώ και δεν διεξάγεται πλέον δι’ αντιπροσώπων, αλλά απευθείας. Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και το σύνολο σχεδόν του αστικού πολιτικού συστήματος (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνική Λύση και οι διάφορες συνιστώσες της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα), έχοντας επιλέξει τη «σωστή πλευρά της ιστορίας», φέρουν ακέραιη την ευθύνη για τα νέα δεινά που αναμένουν τον ελληνικό λαό. Οι αγκαλιές με τον εγκληματία Νετανιάχου και οι κοινές αεροπορικές ασκήσεις με το Ισραήλ, που προσομοιώνουν μια επιδρομή στο Ιράν, όπως επίσης ο συνεχής εξοπλισμός της Ουκρανίας, καθιστούν την Ελλάδα ενεργό μέρος μιας γενικευμένης σύρραξης που μοιάζει να βρίσκεται μόνο στην αρχή της και μπορεί να έχει μόνο εφιαλτική εξέλιξη.

«Κάθε χώρα που θα επιτρέψει στο Ισραήλ να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της ή το έδαφός της για να επιτεθεί στο Ιράν θα λάβει από εμάς μια αποφασιστική απάντηση», δήλωσε χαρακτηριστικά ο υπουργός Άμυνας του Ιράν.

Οι λαοί της περιοχής, της Ευρώπης και όλου του κόσμου μπορούν να αποφύγουν τα χειρότερα (και σε οικονομικό επίπεδο) μόνο εάν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Εάν συνειδητοποιήσουν, επιτέλους,  ότι η ανθρωπότητα έχει εισέλθει στην εποχή των πολέμων εξαιτίας της έντασης των ανταγωνισμών εντός του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ο οποίος δεν θα διστάσει να φάει ούτε τις σάρκες της για να ξεπεράσει την κρίση του.

Το επόμενο διάστημα είναι εξαιρετικά κρίσιμο και θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν. Είναι η ώρα της απόφασης και της δράσης, απέναντι στην ιστορία που μας καλεί!https://prin.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η λίστα ιστολογίων μου