 |
Το παιδί μου βγαίνει τα βράδια και αργεί να γυρίσει... Τι να κάνω; |
Αναγνώστριά μας ζητά τη βοήθεια των ειδικών μας:
Kαλησπέρα σας είμαι 42 ετών
και το πρόβλημα που με απασχολεί έχει να κάνει με τα παιδιά μου. Έχω δυο
γιους στη ηλικία των 15 και 17 ετών. Τα παιδιά όπως είναι φυσιολογικό
έχουν τις παρέες τους αλλά εδώ και αρκετό καιρό ο μεγάλος έχει αρχίσει
να αργεί πολύ τα βράδια. Μέχρι τώρα συνήθως δεν του έκανα έλεγχο που
πάει και τι κάνει αλλά από τότε που άρχισε να αργεί τόσο πολύ ανησυχώ…
Πολλές φορές κάθομαι μέχρι αργά το βράδυ και ξενυχτάω περιμένοντάς τον
να έρθει. Κυρίως η αγωνία μου είναι ότι μένουμε σε περιοχή στο κέντρο
στα Πατήσια και έχει πολύ μεγάλη εγληματικότητα. Φοβάμαι πως μπορεί να
συμβεί το οτιδήποτε γιατί είναι μικρός στην ηλικία και εύκολα μπορεί να
τον κοροιδέψουν… Όσες φορές του έχω πει να μην αργεί ή τουλάχιστον να
μου κάνει ένα τηλέφωνο δεν με ακούει. Άλλες φορές τσακωθήκαμε και
εκείνος με εμένα αλλά και με τον πατέρα του και δε δίνει καμία σημασία.
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, δεν πιστεύω ότι κάνει κακές παρέες αλλά
πολλά μπορεί να συμβούν έξω και είναι ακόμα ανήλικος για να γυρνάει τόσο
αργά μόνος του. Τι με συμβουλεύετε ευχαριστώ. Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος - ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός.
Είστε γονιός και η ανησυχία σας είναι
εύλογη. Τα παιδιά σας είναι σε μια ηλικία που εξερευνούν τα όρια και τις
δυνάμεις τους, δηλαδή στην εφηβεία. Η αντιδραστικότητα είναι ένας
τρόπος να δουν τα δικά τους όρια σε σχέση με το περιβάλλον
και τις δικές τους δυνάμεις. Η ανησυχία σας απορρέει φυσικά από την
αγάπη και την ανάγκη σας να τα προστατεύσετε όμως πολλές φορές αυτό
έρχεται ίσως σε σύγκρουση με την ανάγκη τους να εξερευνήσουν τα δικά
τους όρια. Το λεπτό σημείο επικοινωνίας που πρέπει να στηθεί ή να
τονιστεί, αν ήδη υπάρχει ανάμεσα σε σας και το μεγάλο γιο σας, είναι ότι
πάνω από οποιοδήποτε φόβο σας υπάρχει η εμπιστοσύνη στο άτομό του ότι
μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του τις φορές που δεν είστε εκεί για να
τον βοηθήσετε. Αυτό στο μυαλό ενός εφήβου έχει τη χροιά "δεν είμαι
μαμόθρευτο". Στην αντιδραστικότητα επάνω λοιπόν, ό,τι σας φοβίζει
περισσότερο, είναι πιθανό να το υιοθετεί σαν συμπεριφορά πολλές φορές
για να σας αποδείξει ότι τα κατάφερε. Είναι κάπως σαν ένα μείγμα όπου
αποδεικνύει στον εαυτό του το 'παράλογο των φόβων του γονιού' και
ταυτόχρονα την εμπιστοσύνη στον ίδιο του τον εαυτό. Γι'αυτό η ανησυχία
σας πρέπει να εκφράζεται σε συνδυασμό μ'αυτό που προσπαθεί να επιτύχει
σαν νέος: Την αυτοδυναμία. Αν δηλαδή υπερισχύσει ο φόβος σας σαν γονέα
τότε χάνεται κάπως και η αίσθηση των ορίων του σαν εφήβου. Αν απ' την
άλλη του δείξετε υπερβολική εμπιστοσύνη, δηλαδή δεν ανησυχείτε καθόλου,
τότε κι αυτός δε θα μπορεί να στήσει το αντιδραστικό του σχήμα. Μια
πρόταση που έχω προσωπικά είναι να βρίσκεστε μια φορά την εβδομάδα ίσως
για μία ώρα περίπου σαν οικογένεια και να συζητάτε μαζί. Δεν έχει
σημασία τι θα λέτε. Μιλήστε τους αλλά ακούστε τι έχουν να πουν έστω κι
αν λένε τα ακριβώς αντίθετα. Αν δέχεστε να ακούτε και να βιώνετε την
αντιδραστικότητα αυτό είναι ενδεικτικό ότι 'στον έξω κόσμο' τα παιδιά
είναι αντιστρόφως επιπόλαια απ'όσο δείχνουν σε σας. Η ομάδα αυτή (η
οικογενειακή συζήτηση) δίνει μια αίσθηση ανήκειν στα παιδιά την οποία θα
αναζητήσουν με εξίσου υγιείς τρόπους εκεί έξω.http://www.boro.gr/
