Πριν ήμασταν παιδιά, έπειτα γίναμε ενήλικες και τώρα τι είμαστε;

 

Ένα παιδί έχει την ικανότητα να εκπλήσσεται, να ανακαλύπτει τα πάντα γύρω του,  να ενθουσιάζεται. Αφού αρχίσει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει αναζητά την ταυτότητα του στο κόσμο. 

Ένας συγγραφέας παιδικών μυθιστορημάτων, έλεγε ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι εγκαταλείπουν την παιδική τους ηλικία σαν ένα παλιό καπέλο. Την ξεχνούν σαν έναν τηλεφωνικό αριθμό που τους είναι άχρηστος πια. Πριν ήταν παιδιά, έπειτα έγιναν ενήλικες, αλλά τι είναι τώρα; Μόνο εκείνος που γίνεται ενήλικας αλλά εξακολουθεί να παραμένει παιδί είναι άνθρωπος.»

Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε αυτή την πλευρά μας. Την πλευρά που δεν φοβάται την αποκάλυψη, δεν φοβάται να αισθανθεί, να ζήσει το μυστήριο του τι είναι δυνατόν και τι αδύνατον.

Μέσα σε κάθε ενήλικα βρίσκεται ένα παιδί που πιστεύει στη μαγεία του κόσμου και της ζωής. Και την παίρνει στα σοβαρά, γιατί, όταν το παιδί παίζει κάνοντας τον πειρατή, γίνεται πραγματικά πειρατής.

O Τζέιμς Μπάρρι  ο συγγραφέας του έργου «Ανακαλύπτοντας τη χώρα του Ποτέ» είναι στην πραγματικότητα το παιδί που δεν μεγάλωσε πότε. Εμπνεύστηκε τον Πήτερ-Παν και έδωσε σάρκα και οστά σ” ένα όνειρό του. Τα όνειρα και οι επιθυμίες είναι η κινητήρια δύναμη του κόσμου.

Όταν ένας ενήλικας δεν είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του, πρέπει να αναρωτηθεί τι ξέχασε στην πορεία. Η απάντηση κανονικά είναι ότι δεν εκπλήρωσε τα όνειρά του.

Πότε πότε συνίσταται να βγαίνουμε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και να φτιάχνουμε μια λίστα με όσα θα θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας, να ξαναζήσουμε τα παιδικά και νεανικά μας όνειρα. Να δούμε ποια σχέδια έχουμε αφήσει στα συρτάρια ή ποια έχουν μείνει λειψά.

Δυστυχώς, θα ανακαλύψουμε πώς έχουμε βάλει αρκετό νερό στο κρασί μας. Έχουμε υποχωρήσει σε αρκετά θέλω χωρίς να είναι σωστό. Ίσως να μας φάνηκαν ανέφικτα, γιατί δεν πιστέψαμε όσο θα έπρεπε σ΄αυτά. Ή απλά τρομάξαμε, φοβηθήκαμε.

Ο χρόνος είναι μεγάλος σύμμαχος της απάθειας και της τεμπελιάς. Οι μεγάλοι ξεχνούν όχι μόνο τα παιδιά που υπάρχουν μέσα τους αλλά και τα δικά τους παιδιά. Η δουλειά και οι υποχρεώσεις απορροφούν όλη τους την προσοχή και το ενδιαφέρον, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι το μόνο που κάνουν είναι να χάνουν αυτό τον χρόνο και, μαζί του, τη χαρά.

Για το λόγο αυτό ας προσπαθήσουμε να ξαναδούμε τον κόσμο με μια παιδική ματιά, μπορούμε να ξαναβρούμε ό,τι πιο αυθεντικό υπάρχει μέσα μας. Αξίζει τον κόπο να καταδυθούμε σ” αυτή την καθαρή πηγή και να εγκαταλείψουμε για μια στιγμή τον κύκλο υποχρεώσεων, καθηκόντων και δικαιολογιών πίσω από τις οποίες οχυρωνόμαστε για να τη σκεφτόμαστε όνειρά μας των οποίων η πραγματοποίηση εκκρεμεί.http://www.jenny.gr/