Γιατί το παιδί σας δεν σας μιλάει για το σχολείο του;

«Τι έκανες σήμερα στο σχολείο;…Τίποτα» 

Το μικρό σας ξεκίνησε παιδικό σταθμό και όπως είναι αναμενόμενο εσείς θέλετε να μαθαίνετε με κάθε λεπτομέρεια πως πέρασε τη μέρα του εκεί. Να σας πει τι τραγούδι έμαθε, τι ζωγράφισε, αν έφαγε όλο του το φαγητό, αν έκανε φίλους κτλ

Τις περισσότερες φορές απαντά με ένα «τίποτα», «δεν ξέρω» ή απλά δεν δίνει καμία απάντηση. Εσείς αρχίζετε τις δωροδοκίες και τα παρακάλια προκειμένου να σας πει κάτι. Κάποιες φορές καταφέρνετε να του αποσπάσετε καμία λέξη άλλες πάλι τίποτα. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Γιατί πολύ απλά αντιμετωπίζετε το ίδιο πράγμα από διαφορετική οπτική. Για σας το σχολείο και ιδιαίτερα ο παιδικός σταθμός είναι ένας ευχάριστος χώρος, όπου μαθαίνει να ζωγραφίζει, να γράφει, να τραγουδάει, να παίζει και να περνά όμορφα. Για το παιδί όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Είναι ένας άγνωστος χώρος όπου προσπαθεί να προσαρμοστεί και να αντεπεξέλθει στα νέα δεδομένα. Έρχεται αντιμέτωπο με συνομηλίκους, πρέπει να υπακούσει σε νέους κανόνες, να διεκδικήσει, να ξεχωρίσει, να κάνει φίλους, να «επιβιώσει» μακριά από το σπίτι του.

Έτσι, όταν γυρίζουν στο σπίτι το μόνο που θέλουν είναι να χαλαρώσουν, να μην σκέφτονται τίποτα και ακόμη λιγότερο να διηγηθούν τι έκαναν. Φυσικά, το καθένα συμπεριφέρεται διαφορετικά, ανάλογα με το χαρακτήρα του. Έτσι τα πιο εξωστρεφή συνήθως μιλούν περισσότερο, ενώ τα πιο εσωστρεφή γίνονται ακόμη πιο σιωπηλά. Γενικά πάντως τα όσα τους συμβαίνουν είναι μια πολύ προσωπική τους υπόθεση. Ένας μυστικός χώρος όπου δεν γίνονται δεκτές αναμείξεις και επεμβάσεις.

Οι γονείς δύσκολα το αντιλαμβάνονται αυτό και πολλές φορές πιέζουν περισσότερο τα παιδιά να μιλήσουν για την εμπειρία τους αυτή χωρίς να κατανοούν και να σέβονται το χρόνο προσαρμογής τους.

Η καθημερινότητα του έχει γίνει αρκετά δύσκολη γι΄αυτό προσπαθήστε να το καταλάβετε και να μην το φορτώνετε με παραπάνω άγχος. Ρωτήστε το, χωρίς να απαιτείτε λεπτομερείς περιγραφές,  «Είσαι καλά;», «Πέρασες καλά;». Μην ξεχνάτε ότι αυτές τις οκτώ ώρες που περνά έξω από το σπίτι, έχει πολλές συναισθηματικές εμπειρίες, τις οποίες, όμως, δεν έχει ακόμη την ικανότητα να περιγράψει. Για το παιδί, η ημέρα είναι ένα σύνολο πολλών ξεχωριστών καταστάσεων, οι οποίες, εάν δείξετε υπομονή, αργά ή γρήγορα θα αναδυθούν στην επιφάνεια.

Αφήστε το ελεύθερο να εκφράσει τα συναισθήματά του όποτε μπορεί, ακόμη και αρκετές ημέρες αργότερα, όταν θα έχει συνειδητοποιήσει τι έκανε ή τι του συνέβη. Έτσι, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, θα το ακούσετε ξαφνικά να λέει «Ξέρεις τι έφτιαξα με την πλαστελίνη;» ή να σιγοτραγούδα κάποιο ποιηματάκι ή τραγούδι που έμαθε. Αυτό συμβαίνει γιατί μόνο τότε θα έχει συνειδητοποιήσει την εμπειρία που βίωσε και θα είναι έτοιμο να θελήσει και να το μοιραστεί μαζί σας.

Επειδή όμως η αγωνία σας είναι κατανοητή ένας καλός τρόπος για να μάθετε πράγματα για το παιδικό είναι να θέτετε πιο συγκεκριμένες ερωτήσεις ή να το παρακινήσετε να μιλήσει για τη δασκάλα, για τους συμμαθητές ή για τον καλύτερό του φίλο. Έτσι του δίνετε την ευκαιρία να αναφέρει περιστατικά στα οποία συμμετέχει το ίδιο χωρίς όμως να εκτίθεται. Ρωτήστε το αν του άρεσε το φαγητό που έφαγε σήμερα, ποιο παιχνίδι που έπαιξε του άρεσε περισσότερο κτλ

Τέλος, τα παιδιά κρύβουν σοβαρά πράγματα πίσω από μια απάντηση. «Η δασκάλα με τιμώρησε», «ο Γιωργάκης με χτύπησε…», «Πονάω στο χέρι μου…», «Δεν ζωγραφίζω ωραία…» είναι μερικές αναφορές που θέλουν λεπτό χειρισμό. Προσπαθήστε να μάθετε τι ακριβώς συνέβη και δείτε πως μπορεί να λυθεί με πρωτοβουλία όμως του παιδιού. Αυτό που έχει σημασία είναι να τονώσετε την αυτοπεποίθησή του ώστε να μπορεί στο μέλλον να λύνει μόνο του τα προβλήματά του.http://www.jenny.gr