Διαζύγιο: Πώς τα παιδιά να επηρεάζουν τη σχέση των γονιών;

Διαζύγιο: Πώς τα παιδιά να επηρεάζουν τη σχέση των γονιών;

Κλασικές  και νεότερες απόψεις για τη θέση του παιδιού στο διαζύγιο
Στο προηγούμενο άρθρο εξετάσαμε τις επιπτώσεις του διαζυγίου στην ψυχολογία των παιδιών. Σήμερα η Δρ. Ελένη ΛαζαράτουΑναπλ. Καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής, στην Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών μας αναλύει την περίπτωση όπου τα παιδιά δεν είναι απλά ένας παθητικός δέκτης των όσων συμβαίνουν... 
Οι νεότερες απόψεις θεωρούν ότι το παιδί δεν είναι παθητικός αποδέκτης των γεγονότων που διαδραματίζονται στην οικογένεια του αλλά συμμετέχει ενεργά. Με τη στάση του μπορεί να ενδυναμώσει ή να  ελαττώσει τη δυναμική της σύγκρουσης.
Τα μεγαλύτερα παιδιά επιστρατεύουν γνωσιακές στρατηγικές με τις οποίες επεξεργάζονται τη γονεϊκή σύγκρουση. Μια «πρωταρχική επεξεργασία» τους επιτρέπει να έχουν πληροφορίες για το επίπεδο σοβαρότητας της σύγκρουσης και μια «δευτερογενής επεξεργασία» τους δίνει πληροφορίες για το πώς να την αντιμετωπίσουν.
 Οι απαντήσεις των παιδιών στη σύγκρουση διαφοροποιούνται απέναντι σε κάθε γονέα και συνδέονται με την συναισθηματική εμπιστοσύνη δηλ. την συναισθηματική ποιότητα της σχέσης με τους παρέχοντες φροντίδα. Συμμετέχει επίσης στη σχέση των γονιών του με άλλους συντρόφους.  Εκδηλώνει ζήλεια, εκδίκηση, κρύβει γεγονότα, εκβιάζει για να αποκτήσει δευτερογενή οφέλη
Συχνά οι γονείς κάνουν  προσπάθειες για να κερδίσουν συναισθηματικά τα παιδιά να τα πάρουν με το μέρος τους. Δημιουργείται έτσι μια ένωση δύο προσώπων σε βάρος ενός τρίτου και εγκαθίσταται η συμμαχία του γονέα που συνήθως έχει την επιμέλεια με το παιδί ενάντια στον άλλο γονέα.
H συμμαχία του παιδιού με έναν από τους δύο γονείς, συμβάλλει στη διατήρηση της σύγκρουσης μεταξύ τους. Εμποδίζει το ζευγάρι να αντιμετωπίσει τους πραγματικούς λόγους τις διαφωνίας του και επικεντρώνεται στη διεκδίκηση του παιδιού. Για να μην χάσει το ρόλο του σημαντικού  τρίτου και να  νιώσει παραγκωνισμένο, το παιδί χρησιμοποιεί την συμμαχία για να παραμείνει στο επίκεντρο της προσοχής των γονιών του. Συχνό αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η «γονεοποίηση» του παιδιού.
Του δίνονται αρμοδιότητες ενήλικα, του ζητούνται να λάβει σημαντικές αποφάσεις και να ρυθμίσει καταστάσεις που αφορούν την όλη οικογένεια. Δημιουργείται έτσι μια αντιστροφή των ρόλων και των γενεών όπου το παιδί αιχμαλωτίζεται κάτω από το βάρος των  συναισθηματικών  εκβιασμών  και των απαιτήσεων των γονέων. 
Η «γονεοποίηση»  θέτει  το παιδί σε μια διπλή κατάσταση δέσμευσης.  Του ζητείται να είναι ένα καλό και υπάκουο παιδί και ταυτόχρονα να συμπεριφέρεται σύμφωνα με το γονεϊκό ρόλο και τις λειτουργίες που του έχουν ανατεθεί. Αυτή η κατάσταση είναι εξαιρετικά παθογόνος γιατί διαιωνίζει την ανισορροπία των σχέσεων,  επιβάλλει υψηλό κόστος για κάθε μέλος της οικογένειας και αντιτίθεται  σε κάθε απόπειρα διαφοροποίησης
και χειραφέτησης του παιδιού. 
Άλλα παιδιά  αναλαμβάνουν  ένα προστατευτικό ρόλο και την υποστήριξη του γονέα που έμεινε μόνος και φροντίζουν τα αδέλφια τους και το νοικοκυριό σε βάρος της δικής τους διεργασίας αποχωρισμού και εξατομίκευσης. Προσπαθούν να αναλάβουν το ρόλο του συνεργάτη, συντρόφου  του γονέα και  να αντικαταστήσουν εκείνον που έχει φύγει.
Πολλά παιδιά παίρνουν την ευθύνη να συμφιλιώσουν τους γονείς τους  και μερικές φορές υποφέρουν και θυσιάζονται γι’αυτή την αιτία. Συμπερασματικά το διαζύγιο προκαλεί ιδιαίτερα σημαντικές αλλαγές στη ζωή ενός παιδιού και το αν θα δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα ή όχι εξαρτάται αφ’ ενός από την προσωπικότητα του παιδιού και αφ’ ετέρου από τον χειρισμό των γονέων.http://www.boro.gr/

Η λίστα ιστολογίων μου