Τα “γιατί, μαμά;” αναπτύσσονται

Τα “γιατί, μαμά;” αναπτύσσονται

Νομίζω, ότι απαντούσα σε ερωτήσεις στη μικρή πριν καν αρχίσει να μιλάει.
Πριν ακόμη το “κουτάβι” αρχίσει να επικοινωνεί καλά.
Όταν την τάιζα, όταν την άλλαζα, όταν έβαζα πλυντήριο, όταν μαγείρευα, όταν κάναμε βόλτα.Μιλούσα συνέχεια, εξηγώντας της πράγματα.
“Αυτό είναι το πλυντήριο. Το γεμίζουμε με βρώμικα ρούχα (ενώ το φόρτωνα με άπλυτα) και αφού βάλουμε απορρυπαντικό και μαλακτικό και το θέσουμε σε λειτουργία (ναι, χρησιμοποιούσα τέτοιες λέξεις και εκφράσεις), πλένει τα ρούχα και τα έχουμε καθαράααααα.”
Κάθε φορά που αντιλαμβανόμουν…εντάξει, στην αρχή υπέθετα ότι απορούσε για κάτι, της εξηγούσα την υποθετική απορία της.
Μέχρι που άρχισε να μιλάει και άρχισε τα “Γιατί, μαμά;” και όλες τις σχετικές ερωτήσεις της κατηγορίας ” Όλες οι πιθανές και απίθανες ερωτήσεις για γονείς”.
Υπάρχουν ερωτήσεις που θα απαντήσεις μηχανικά, ερωτήσεις που θα απαντήσεις γενικά, ερωτήσεις που θα απαντήσεις βιαστικά και ερωτήσεις που θα γίνουν κοιτώντας σε στα μάτια έντονα και ψιλοανήσυχα.
Αυτές οι τελευταίες αναζητούν να ακούσουν την εξήγηση που θα δημιουργήσει ασφάλεια και θα γαληνέψει την ανήσυχη ψυχούλα μπροστά στο άγνωστο.
Είναι οι ερωτήσεις που θα σταματήσουν τα πάντα (έχω την εντύπωση ότι και η γη παγώνει γύρω από τον άξονά της, περιμένοντας να ακούσει την απάντηση, σαν να λέει: “Έλα, λοιπόν! Για να σε δω τώρα, τί θα πεις!”).
Είναι αυτή η ματιά που σου ρουφάει όλη την προσοχή, που σε κάνει να μην βλέπεις περιμετρικά (ικανότητα που αποκτάς από την πρώτη μέρα που μένεις μόνη με το βρέφος), “κλειδώνεις ” πάνω στο βλέμμα και δεν ακούς τίποτα άλλο.
Με αφορμή μια εξέτασης για έναν προληπτικό ενδοκρινολογικό έλεγχο της μικρής, ρώτησα τη γιατρό εάν ισχύει αυτό που είχα διαβάσει, ότι τα όρια ηλικίας της εμφάνισης της πρώτης περιόδου στα κορίτσια έχουν “κατέβει” και εάν αυτό συμβαίνει πια πιο συχνά και σε μικρότερες ηλικίες.
Μου εξήγησε ότι η ταχύτητα και ο βαθμός ανάπτυξης των παιδιών είναι πολύ μεγαλύτερος και ενισχύουν αυτή την τάση. Η συζήτηση πάνω σε αυτό έγινε παρουσία της κόρης μου (να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε και οι δύο γι’αυτό που θα συμβεί κάποια στιγμή νωρίτερα ή αργότερα).
Όταν φύγαμε και περιμέναμε να έρθει ο συρμός στο μετρό, η μικρή με μια έντονη συστολή με τράβηξε στην άκρη και μου είπε χαμηλόφωνα:
“Εμ…μαμά, τί είπες με τη γιατρό για την περίοδο;”
“Τη ρώτησα αν έχουν αλλάξει τα χρονικά όρια στα οποία έρχεται πρώτη φορά στα κορίτσια.”
“Και…μαμά….τί σου είπε;…Mπορεί να έρθει τώρα σε μένα;”
“Μάλλον όχι ακόμη, αλλά και πάλι δεν το ξέρουμε ποτέ απόλυτα.”
“Και πες μου πάλι μαμά γι’αυτό.”
Εξήγησα πάλι τη διαδικασία του κύκλου. Τί σημαίνει, κάθε πότε έρχεται κλπ.
(Μία από τις φορές που το είχαμε συζητήσει, μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ : “Συζητώντας πρώτη φορά για τις “δύσκολες” μέρες του μήνα”)
“Και, μαμά…τί θα κάνω, όταν γίνει πρώτη φορά;”
“Θα μου το πεις και θα σε βοηθήσω εγώ για ό,τι χρειαστεί.”
(Με πανικό) “Εάν μαμά…. εάν γίνει στο σχολείο; Τί θα κάνω, μαμά;”
“Θα το πεις στη δασκάλα σου, που ξέρει τί να κάνει για να μην νιώσεις άσχημα και θα σε βοηθήσει και θα με πάρετε και τηλέφωνο.Όταν όμως θα το καταλάβεις και λογικά θα είσαι στην τουαλέτα, να μην πανικοβληθείς. (Της είπα 1-2 tip κοριτσίστικα για το πώς μπορεί να νιώσει άνετα -χαρτάκι στο εσώρουχο κλπ μέχρι να έρθει στο σπίτι.)
Είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και αυτό το ξαφνικό και εκεί που δεν το περιμένεις, μπορεί να συμβεί ακόμη και σε εμάς τις μεγάλες.”
“Νιώθω άσχημα. Δεν θα με κοιτούν περίεργα;”
“Γιατί να σε κοιτούν περίεργα;Όπως σου είπα, είναι κάτι πολύ φυσιολογικό αλλά και πάλι πού θα το ξέρουν; Εσύ ξέρεις κάθε φορά πότε έχω εγώ περίοδο; Και ζούμε και μαζί στο ίδιο σπίτι.”
Το σκέφτηκε. Το επεξεργάστηκε.
“Όχι, μαμά. Δεν το καταλαβαίνω. Έχεις δίκιο.”
“Γι’αυτό σου λέω. Σιγά σιγά θα τα μάθεις. Όταν έρθει η ώρα, μαζί θα τα πούμε όλα για την υγιεινή σου και τρόπους για να νιώθεις άνετα. Είναι συνήθεια. Και ό,τι θέλεις να με ρωτάς.”
“Μαμά, και δηλαδή ένα κοριτσάκι που έχει περίοδο μπορεί να κάνει παιδί; Μπορεί ένα κοριτσάκι να μείνει έγκυος;”
“Ναι, μπορεί να μείνει έγκυος, γιατί αρχίζει να παράγει ωάρια. Όμως το σώμα ενός παιδιού δεν είναι έτοιμο για μια εγκυμοσύνη.
Ακόμη και μέχρι τα 18 το σώμα και τα όργανα κοριτσιών και αγοριών αναπτύσσονται, μεγαλώνουν και διαμορφώνονται σιγά-σιγά.
Θέλεις όταν πάω στο γυναικολόγο μου να έρθεις μαζί, να τον ρωτήσεις ό,τι θέλεις για αυτό το θέμα;”
“Ναι, ναι! Θέλω!”
Σε αυτό το σημείο βρήκα αφορμή και της ανέφερα όλες εκείνες τις περιπτώσεις μικρών κοριτσιών που σε κάποιες άλλες κουλτούρες τα παντρεύουν, σημειώνοντάς της πως ακριβώς για αυτόν τον λόγο έχουν πεθάνει είτε κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής από τους μεγάλους σε ηλικία συζύγους τους είτε και κατά τη γέννα.
Τη σόκαρε, αλλά κατάλαβε.
Ένιωθα ότι είχε χαλαρώσει και επανήλθε στη βασική αγωνία της.
“Μαμά, και τί θα πουν όμως όσοι το μάθουν; Νιώθω άσχημα.”
“Καταρχήν να μην νιώθεις άσχημα. Όταν συμβεί αυτό, θα σημαίνει ότι μεγαλώνεις.
Είναι υπέροχο που αναπτύσσεσαι φυσιολογικά και όμορφα.
Κατά δεύτερον, δεν χρειάζεται να το μάθει κάποιος πέρα από εμάς.
Είναι κάτι προσωπικό σου και θα το συζητήσουμε εμείς οι 3. Δεν αφορά κανέναν άλλο. Θα το μοιραστείς εσύ και μόνο με όποιον θέλεις.”
Σε αυτό το σημείο ανακουφίστηκε.
“Μαμά, αλήθεια πώς είναι; Πώς νιώθεις;”
“Δεν είναι για όλες τις γυναίκες το ίδιο. Η κάθε μία είναι διαφορετικός οργανισμός.
Κάποιες δεν έχουν καμία ενόχληση, άλλες έχουν πονοκέφαλο, ναυτία, ίσως ενόχληση στην κοιλιά, στο στομάχι. Εξαρτάται.”
“Μαμάααα! Δεν θέλω να μεγαλώσω.”
“Ούτε εγώ ήθελα, αγάπη μου!”
Όλη αυτή η συζήτηση έγινε με άκρα μυστικότητα μέσα στο μετρό και μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι.
Σε όλη την κουβέντα μας, μου εξέφρασε και το πόσο άβολα θα νιώσει και με τον μπαμπά της (είναι κοριτσίστικο θέμα αφού).Το αναλύσαμε οι δυό μας, της έδωσα να καταλάβει ότι δεν έχει λόγο να αισθάνεται έτσι και όταν φτάσαμε στο σπίτι την προέτρεψα να του πει αυτό που νιώθει.
Ο μπαμπάς της με την αυθόρμητη αντίδρασή του της διέλυσε κάθε ανασφάλεια.
Την πήρε αγκαλιά της είπε κι εκείνος ότι είναι πολύ φυσιολογικό και όταν συμβεί, θα κάνει και ο ίδιος ό,τι μπορεί για να νιώθει η ίδια άνετα.Κι όπως τους έβλεπα αγκαλιά, χάζευα το γαληνεμένο προσωπάκι.
Αυτό που γεμίζει τρικυμία, μπροστά στο άγνωστο των μεγάλων αλλαγών της ζωής που ανοίγεται μπροστά της.Δεν ξέρω, πώς ακριβώς να σας το περιγράψω, αλλά γέμισε η καρδιά μου από αυτή τη συζήτηση που κάναμε.Την ένιωσα 110% να είναι μέσα στα μάτια μου, 200% μέσα στα λόγια μου και 1.000% στην καρδιά μου.Πηγήkidscloud.gr

Η λίστα ιστολογίων μου