Απέχουμε, νομίζω, λίγο ή καθόλου, απ το να γίνουν οι γκρίζοι άνθρωποι, γκρίζοι λύκοι.

Απέχουμε, νομίζω, λίγο ή καθόλου, απ το να γίνουν οι γκρίζοι άνθρωποι, γκρίζοι λύκοι.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΓΚΡΙΖΩΝ
Ο καιρος των χρυσανθεμων, λεει ο Μανος Ελευθεριου, τελειωσε μαζι με το ρομαντισμο, καποτε στην Ερμουπολη.
Αργοτερα, οι ανθρωποι κουρασμενοι απ τους μεγαλους πολεμους, πέρασαν στον καιρο των λουλουδιων, που φυτρωναν πανω στα μαλλια των νεων εκει που διαδηλωναν εναντια στον πολεμο και τα απαρτχαϊντ.

Πριν οι νεοι γερασουν και τα λουλουδια τους μαραθουν, χαθηκαν μεσα σε φραουλες και αιμα και μια γερη επιθεση με πρεζα.
Στον καιρο των τσιγγανων κοπηκε αλλη μια φετα της γης απο τα αυθαδικα Βαλκανια και πεταχτηκε στους αρουραιους, που την κατασπαραξαν σαν ενα κομματι τυρι και μετα ποντισαν τις αχρησιμοποιητες βομβες τους στα νερα της Δαλματιας. Εκει μενουν και αφοδευουν σκουρια και τοξικους καρκινους.
Ετσι καπως φτασαμε στον καιρο των γκριζων.
Ειναι η εποχη που ο κοσμος ξεβαφει σιγα-σιγα και γινεται ασπρομαυρος.
Το ασπρο το βαζει η νεκρα και η απαθεια, και οι μοναχικες διαδρομες των ανθρωπων που ξεχασαν πώς ειναι το μαζι.
Το μαυρο το βαζουν οι φασιστες, που βγηκαν μεσα απο τις δρακοσπηλιες της προϊστοριας, ουρλιαξαν, μαχαιρωσαν, αθωωθηκαν, ξαναχωθηκαν στις δρακοσπηλιες κι ενσωματωθηκαν, πηραν την επιτροπη ποιοτητας ζωης στο δημο της αχανουπολης κι οι υπολοιποι κουρνιαζουν στη στοργικη αγκαλια του συστηματος μεχρι να ξαναβγουν ως χρησιμοι φονιαδες.
Υπαρχει και το αυτοφυες γκριζο των μικρων κατοικιδιων οθονων. Μεσα σε καθε σπιτι, δηλαδη, μια γκριζα ζωνη. Ενα κενο καλοχτενισμενο κρανιο κι ενα κουρδισμενο στομα, που κανει προπαγανδα στον απεναντι καναπε
Το ασπρο με το μαυρο βγαζουν το δικο τους γκριζο της λασπης. Της σταχτης.
Το πασπαλιζουν παντου. Να χαθει το κοκκινο της παπαρουνας και των ηδονικων χειλιων, το φλογερο πορτοκαλι των δειλινων, η πολυκαρπια των λαϊκων αγορων και το ουρανιο τοξο.
Ο Αμαζονιος που ετρεφε ψηλες αγκουαβες, φοινικιες και πολυχρωμους παπαγαλους γεμισε σταχτη και χυνει στον Ατλαντικο μια γκριζα γλιτσα. Οι Αουα που ζωγραφιζαν ρομβους και σπειρες με χένα στα μαγουλα, εγιναν καρβουνο, μεχρι το τελευταιο κυτταρο της γενεας τους.
Εκει που οι αστροναυτες εβλεπαν μια πρασινη θαλασσα, τωρα χασκει μια μαυρη τρυπα, στο μεγεθος της μισης Ευρωπης.
Ο καιρος των γκριζων.
Ο κυκλος των χαμενων ποιητων μεγαλωνει και μαζι με τους ποιητες χανονται και οι πολυχρωμες λεξεις τους.
Απο το Νανο Βαλαωριτη μενει τωρα μια Κατασταση Πολιορκιας.
«…πολιορκουμεθα στενα, απο συνορα, τελωνεια, ελεγχους διαβατηριων, την Ιντερπολ, τη στρατιωτικη αστυνομια,
τα τανκς, τη ρητορεια, τη βλακεια,
την τηλεοραση, τη ραδιοφωνια,
τα σαπουνια και τ απορρυπαντικα.»
Οι Γλυκιες Συμμοριες διαλυονται.
Οι συμμοριτες με τα ατιθασα τσουλουφια και το μικρο ψευδισμα πεθαινουν νωρις, αφηνοντας πισω τους μονο την Πρωινη Περιπολο.
«Η πιο ανοητη ερωτηση που μπορει να κανει καποιος πανω σ αυτη τη γη ειναι, μα πού διαολο πηγαν ολοι οι αλλοι;»
Ο Σπυριδακης εφυγε, μαζι με τις ολοχρωμες ιδεες του.
«Στην Ελλαδα ο καπιταλισμος ειναι με ορους Καμορα…30 οικογενειες, απογονοι κατσαπλιαδων και ζωωκλεφτων…
Ολοι οι δωσιλογοι μετα την Κατοχη, εγιναν παμπλουτοι»
Αυτοι μας εμειναν. Οι γκριζοι ανθρωποι. Σφιγμενοι μεσα σε γκριζα κουστουμια, αιωρουμενοι πανω στη θηλια θλιβερης γραβατας, κυνηγοι μαγισσων και ξεπουλημενοι ζωωκλεφτες, δινουν επιτελους «ενα αισθημα γαληνης».
Σαν αυτη που επικρατει γυρω απ τη ρουλετα, πριν κατσει η μπιλια.
Δυο εκατομμυρια η ιθαγενεια. Τεσσερα οι δυο ιθαγενειες, να χεις να χαλας. Δωρο, μια στολη μακεδονομαχου.
Αν εχεις μονο ενα εκατομμυριο, δε θα τα χαλασουμε. Να σε πουμε οχι Ελληνοελληνα, Ελληνοαφγανο, Ελληνοπακιστανο, κατι θα βρουμε.
Αν δεν εχεις ομως δεκαρα, θα μεινεις ενας μαυρος, υποπτος κι επικινδυνος ξενος που δυστυχως δεν πνιγηκες αλλά τωρα θα σαπισεις μεσα στη γκριζα λασπη της Μορια.
Αν εχεις μπουκλες και ατιθασα τσουλουφια και δεν τα εχεις πατικωσει με μπριγιαντινη σαν το κομη Δρακουλα, να δινεις στην υπουργο του πολιτισμου των γκριζων «το αισθημα γαληνης», θα σου ποινικοποιησει την αφανα και θα στειλει τους πανοπλους της προστασιας του πολιτη, που κλεβουν κουκλες απ τα μωρα, να κλαδευουν και αφανες.
Στον καιρο των γκριζων, οι γκριζοι ανθρωποι, ζητουν με δουλικοτητα και σαλια να δανειστουν τα κλεμμενα μνημεια τους για να τα εκθεσουν και να κορδωθουν, και οργανωνουν γιορτες για να κανουν τις επαναστασεις μουμιες, με εκατομμυρια δανεικα γροσια και πρωθιερειες των γιορτασμων σιτεμενες ζωωκλεφτρες.
Απεχουμε, νομιζω, λιγο ή καθολου, απ το να γινουν οι γκριζοι ανθρωποι, γκριζοι λυκοι.
Ζουμε την επιστημονικη μας φαντασια ή μου φαινεται;
Νίνα Γεωργιάδου https://www.prologos.gr/

Η λίστα ιστολογίων μου