2. Η ένταξη ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, όπως των Κούρδων, στο άρμα των ΗΠΑ, αποτελεί τον βασιλικό δρόμο για τη ματαίωση των στόχων και των ελπίδων του ίδιου του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Ειδικά ένα κίνημα με προοδευτικά, πατριωτικά και αντιμπεριαλιστικά στοιχεία στη σύνθεσή του, δεν έχει τίποτα να περιμένει από αυτοκτονικούς εναγκαλισμούς με τις ΗΠΑ. Ήταν τραγική αυταπάτη ότι θα χρησιμοποιηθεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σε όφελος της κουρδικής υπόθεσης. Ο κυνισμός της υπερδύναμης έχει τόση έκταση και βάθος που θα όφειλε κανείς να βλέπει ότι οι Κούρδοι θα πετάγονταν σαν στυμμένη λεμονόκουπα μετά την οριστική (θετική ή αρνητική) έκβαση της απόπειρας των ΗΠΑ να κατακρεουργήσουν την Συρία για να ξεφορτωθούν ένα από τα τελευταία ενοχλητικά για τη Δύση καθεστώτα. Οι ΗΠΑ αποσύρονται σχετικά ηττημένες από τον συριακό εμφύλιο, καθώς ο βασικός τους στόχος που ήταν η ανατροπή του καθεστώτος δεν επιτυγχάνεται. Πλέον οι Κούρδοι τους είναι άχρηστοι. Για την ακρίβεια ίσως είναι αγκάθι στην επαναπροσέγγιση με τον Ερντογάν. Οι αυταπάτες -δυστυχώς- πληρώνονται ακριβά.
3. Η ρήξη ΗΠΑ – Τουρκίας δεν ήταν ποτέ πλήρης, μόνιμη, στρατηγική και αγεφύρωτη. Η Τουρκία παραμένει η ισχυρότερη δύναμη του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο και αυτόν τον σύμμαχο οι ΗΠΑ δεν ήταν ποτέ διατεθειμένες να τον χαρίσουν στη Ρωσία. Το γρατζούνισμα της Τουρκίας με τον αναθεωρητισμό για τα εξ ανατολών σύνορα (στρατηγική του αμερικανικού σχεδιασμού για τη ρευστοποίηση Συρίας και Ιράκ), ποτέ δεν κατέληγε στην πλήρη ρήξη. Το καθεστώς Ερντογάν προφανώς δεν αποτελεί την καλύτερη εκδοχή για τις ΗΠΑ. Θα ήθελαν μια άλλη ηγεσία, πιο ανεκτική στις απαιτήσεις τους. Αλλά από αυτό το σημείο, μέχρι τη διάρρηξη των σχέσεων με την Τουρκία, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Και πάντως η διαλυμένη, απειλούμενη, συρρικνούμενη και τσακισμένη από τις ΗΠΑ Τουρκία, δεν υπάρχει παρά μόνο στις ηλιθιώδεις εκτιμήσεις των Ελλήνων τουρκολόγων και διεθνολόγων. Οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω, διαψεύστηκαν παταγωδώς, αλλά θα συνεχίσουν να εκστομίζονται, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
4. Τι λέει ο μύθος για την Ελλάδα; Από την αραβική άνοιξη και μετά, στην αρχή δειλά, στην πορεία φανερά και κορδωμένα, κυριάρχησε στην αστική πολιτική η γραμμή πλήρους και οργανικής ένταξης στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Αιγύπτου, προσδοκώντας οφέλη από την αμερικανική δυσαρέσκεια προς τον Ερντογάν. Τη γραμμή αυτή την εξέφρασε πιο ανοικτά ο ΣΥΡΙΖΑ με αρχιτέκτονα τον Κοτζιά. Άλλωστε επί των ημερών του Α. Τσίπρα στην πρωθυπουργία η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας έγραψε νέες και εντυπωσιακότερες από ποτέ σελίδες εξάρτησης, υποτέλειας, εκτέλεσης επιθυμιών, προώθησης υπερατλαντικών σχεδιασμών, παραγγελιοδόχων. Η παλαιστινιακή μαντίλα στους τέως αριστερούς αντικαταστάθηκε από ειδικές, προνομιακές σχέσεις με τις ΗΠΑ, τέτοιες που έκαναν την παραδοσιακή αμερικανόφιλη δεξιά της ΝΔ να αφρίζει από το κακό της. Μακεδονικό, Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά, ΑΟΖ, μπήκαν όλα στην προκρούστεια κλίνη των αμερικανικών σχεδιασμών. Ντύθηκαν με σάλτσα μεταμοντέρνας, κοσμοπολίτικης και αντιεθνικιστικής ρητορείας και έδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, όχι μόνο στο οικονομικό – κοινωνικό πεδίο αλλά και σε αυτό της εξωτερικής πολιτικής να εκφράσει εξαιρετικά την αστική πολιτική. Η τελευταία συνοψίστηκε στο φοβερό δόγμα ότι αφού μας έχει περιορίσει η δημοσιονομική λιτότητα, θα βγάλουμε τα σπασμένα από «ρεγάλα» που έχουμε λαμβάνειν από τη Δύση αφού θα προσδεθούμε μέχρις ασφυξίας στους σχεδιασμούς της. Η πολιτική αυτή συνεχίζεται με συνέπεια από τη ΝΔ. Παρά τα φραστικά πυροτεχνήματα που ανταλλάσσει η νυν με την πρώην κυβέρνηση, το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής (και όχι μόνο αυτό), είναι πεδίο απόλυτης συνέχειας, σύμπνοιας σύμπτωσης πολιτικών. Ο Μητσοτάκης σε εντελώς αλφαδιασμένη πορεία με τον προκάτοχό του βαθαίνει την πρόσδεση της χώρας με τα αντιδραστικά καθεστώτα Ισραήλ και Αιγύπτου και προσδοκά ότι το ενεργειακό πάρτυ των πολυεθνικών με τις εξορύξεις και τους υδρογονάνθρακες θα αφήσει αρκετά ψίχουλα για το γεύμα των ιθαγενών.
5. Το δόγμα μιας στριμωγμένης από τις ΗΠΑ Τουρκίας η οποία είναι σε πολύ δυσμενή θέση και περίπου στα πρόθυρα της διάλυσής της και μιας Ελλάδας που πρέπει να γίνει ο στενότερος κολαούζος των ΗΠΑ για να ωφεληθεί από τη συγκυρία, αποδείχτηκε παραμύθι της Χαλιμάς. Η εξωτερική πολιτική μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας δεν στήνεται πάνω σε συγκυριακές, τυχοδιωκτικές προσχωρήσεις σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Αυτή την πικρή αλήθεια τη δοκιμάζουν σήμερα οι Κούρδοι, αλλά η καμπάνα χτυπά και για την Ελλάδα. Η εξωτερική πολιτική οφείλει να είναι πολυδιάστατη, ανεξάρτητη, να στηρίζεται στη μόνιμη στρατηγική της ειρήνης, της δημοκρατίας, της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της φιλίας και της συνεργασίας των λαών. Ξεχασμένες αρχές και ξεπερασμένες αντιλήψεις για τους κυνικούς απολογητές της συμμαχίας της Ελλάδας με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις της περιοχής και τον νούμερο ένα τρομοκράτη του πλανήτη.https://www.antapocrisis.gr/
