Ας προσπαθήσουν να αποκρύψουν ακριβώς αυτά τα στοιχεία που ωθούν ατομικές αντιστάσεις στον «ηρωισμό ύψους», και τους λαούς στον διαρκή «ηρωισμό βάθους»…
Ας καμώνονται πως δεν βλέπουν σε τι «ομνύουν» διαχρονικά, μαχητές στα πέρατα της γης…
Είναι οι «στιγμές» , πρόσωπα ,κείμενα, ποιήματα, που θα μείνουν στην αιωνιότητα ως πρότυπα για τις μελλοντικές γενιές και γράφουν με ανεξίτηλα γράμματα την ΙΣΤΟΡΙΑ.
Είναι οι Κούρδισες γυναίκες από το Κομπάνι και οι γυναίκες της Πίνδου…
Ανταμώνει το Patria o Muerte του ΤΣΕ με το Ελευθερία ή Θάνατος του 1821…
Το Ντιέν Μπιέν Φου (1954), τα Δερβενάκια (1822),και το Στάλιγκραντ(1943) δεν είναι τοποθεσίες γεωγραφικές ,και χρονολογίες…Στέλνουν «περήφανο χαιρετισμό» στον Γοργοπόταμο, στην Αλαμάνα…
Το «Ορκιζόμαστε να φυλάξουμε την Πατρίδα , θάνατος στον Γερμανό κατακτητή» των Σοβιετικών αεροπόρων , στην τελευταία τους φράση , πριν ανέβουν στα αεροσκάφη τους για να συντρίψουν τον εχθρό, η απόφαση των αποκλεισμένων στο ΚΟΥΓΚΙ , και οι νεκροί Κούρδοι αυτές τις ώρες, είναι κρίκοι , σε μια αλυσίδα ενιαία…
Το «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» του Ανδρέα Κάλβου, και το
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν’ στη Λευτεριά» του 17χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη είναι τμήματα μιας Οικουμενικής Ποίησης …
Μαζί με το
«Κορίτσι/ η κραυγή» του Παλαιστίνιου Μαχμούντ Νταρουίς:
«…Αίμα στις φοινικιές, αίμα στα σύννεφα.
Η φωνή την παίρνει και τη σηκώνει ψηλότερα και μακρύτερα από
την ακτή. Ουρλιάζει στην ερημική νύχτα,
ο αντίλαλος δεν έχει αντίλαλο.
Κι έτσι γίνεται η αιώνια κραυγή σε κάποια έκτακτη είδηση,
που δεν ήταν πια έκτακτη είδηση
όταν
τα αεροπλάνα γύρισαν για να βομβαρδίσουν
ένα σπίτι με δύο παράθυρα και μια πόρτα».
Και συνδιαλέγονται αυτά με τον «ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟ» του Κούρδου Μοχάμεντ Χακί :
{..} Έκ…ρη…ξη… Ακρωτηριασμένο χέρι παιδιού στον αέρα. Εύθραυστα πόδια ελαφίσια που σπάνε Φτωχή πεταλούδα που σέρνεται στη σκόνη. Έκ…ρη…ξη… Σπίτια που καταρρέουν. Σχολειά ισοπεδωμένα. Καλαμπόκι φλεγόμενο με χιλιάδες αναμμένες φωλιές. Γέφυρες ανατιναγμένες. Πόλη κατεστραμμένη, σε ερείπια. Έκρηξη. Αγωνία. Που βογκά. Που θρηνεί. Εκεί κοντά στο δελτίο απ’ τον ασύρματο στριγκλίζει: «Επιτυχία! Ο εχθρικός στόχος κατόπιν της επιθέσεώς μας κατεστράφη».{..}
Και οι λαοί αφουγκράζονται τα μηνύματά τους και ενώ ακούγεται η «φωνή» του Χο Τσι Μιν από το «Ημερολόγιο φυλακής-Εκατό Ποιήματα»:{..}Στίχους να τραγουδώ δεν ξέρω.Να κάνω όμως τι, στης φυλακής τα βάθη…Στίχους θα πλέκω τις ημέρες και τη Λευτεριά θα την προσμένω τραγουδώντας{..}.
Σημειώσεις: Α) Η αναφορά στον Κούρδο ποιητή Μοχάμεντ Χακί από το Αφιέρωμα στην Κουρδική Ποίηση, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2018, της Χριστίνας Λιναρδάκη.
Β) Το ποίημα του Μαχμούντ Νταρουίς από τη συλλογή «Το φαινόμενο της πεταλούδας» (Μετάφραση από τα αραβικά: Ευαγγελία Μουρτζούκου)
Καταχώρηση από: Σπύρος Αραβανής)
Γιώργος Γκόντζος (από το fb)https://www.prologos.gr/
