Πίεση από τη βάση ασκεί το κίνημα πολιτών που εναντιώνονται
σε φόρους, σύστημα υγείας Της Ευρυδικης Mπερση
Ποια είναι η σημαντικότερη λεξούλα στη δημοσκόπηση του οίκου Rasmussen, σύμφωνα με την οποία αν το Tea Party ήταν κόμμα, θα ξεπερνούσε σε ψήφους το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα; Tο «αν».
Οπως προέκυψε από τις δυσκολίες για την οργάνωση εθνικής διάσκεψης του Tea Party, με ομιλήτρια τη Σάρα Πέιλιν, η χαλαρή αυτή ένωση οργανώσεων δεν είναι κόμμα, ενώ κάθε προσπάθεια να συντονιστεί, στα πρότυπα κόμματος, της αφαιρεί τον αέρα από τα πανιά.
Πριν όμως φθάσουμε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τώρα τα Tea Parties,
ας δούμε ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Tea Party, επί λέξει «πάρτι με τσάι», δεν είναι κάποια κοινωνική συγκέντρωση τεϊοποσίας, αλλά ένα κίνημα εμπνευσμένο από την εξέγερση εναντίον της φορολογίας που επέβαλαν οι Βρετανοί στο τσάι το 1773. Οπως οι τότε Αμερικανοί ήταν απρόθυμοι υπήκοοι του βρετανικού στέμματος, έτσι και κάποιοι σύγχρονοι Αμερικανοί δηλώνουν απρόθυμοι υπήκοοι της Ουάσιγκτον. Το βασικό αίτημα για λιγότερη φορολογία συμπλέκεται με μια βαθιά δυσπιστία προς την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η οποία ενσωματώνει τις ορδές των ημιπαραφρόνων που έχουν συστήσει ένοπλες πολιτοφυλακές, τύπους που υποπτεύονται ότι ο Τζον Μακέιν (ο υποψήφιος πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος) είναι κομμουνιστής, αλλά και πιο φιλήσυχους πολίτες, που απογοητεύθηκαν από τον οικονομικό μαρασμό και πείστηκαν ότι η κυβέρνηση είναι η μητέρα όλων των δεινών.
Υιοθετώντας το αίτημα να μην υπάρξει σύστημα υγείας για όλους τους Αμερικανούς και υπερασπιζόμενοι τον ενιαίο, χαμηλό συντελεστή φορολογίας για όλους και για όλα, οι απλοί άνθρωποι που απαρτίζουν τα Tea Parties έχουν αντικειμενικά μετατραπεί στο στρατό των ειδικών συμφερόντων, που με τόση μεθοδικότητα πολιορκούν εδώ και χρόνια το λόφο του Καπιτωλίου. Οσα δεν πετυχαίνουν τα μεγάλα συμφέροντα από τα πάνω, με τους χρυσοπληρωμένους λομπίστες και τους πακτωλούς διαφημιστικών δαπανών, τα πετυχαίνουν ασκώντας πίεση από τα κάτω, χρησιμοποιώντας το κίνημα των Tea Parties.
Φυσικά, όσοι συμμετέχουν στο κίνημα αυτό δεν βλέπουν έτσι τα πράγματα. Επειδή οι οργανώσεις στελεχώνονται πραγματικά από τη βάση, συσπειρώνοντας ανθρώπους που δεν είχαν βγει ποτέ από τα σαλόνια τους και οι οποίοι στήνουν διαμαρτυρίες με πολύ προσωπικό κόπο και εθελοντική εργασία, έχουν και την ψευδαίσθηση πως αποτελούν μια δύναμη έξω από το κατεστημένο της Ουάσιγκτον.
Στην πραγματικότητα, φυσικά, απλώς πιέζουν το κατεστημένο προς όλο και συντηρητικότερες κατευθύνσεις, προωθώντας τους υποψηφίους που ταιριάζουν περισσότερο στις απόψεις τους - οι οποίοι τυχαίνει πάντα να βρίσκονται στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Τα Tea Parties κατήγαγαν μεγάλη νίκη για λογαριασμό των Ρεπουμπλικανών στέλνοντας εθελοντές από άλλες πολιτείες στη Μασαχουσέτη, ώστε να δουλέψουν σε τηλεφωνικά κέντρα και να οργανώσουν διαδηλώσεις υποστήριξης του Ρεπουμπλικανού Σκοτ Μπράουν, του υποψηφίου που κατάφερε, τελικά, να κλέψει από τους Δημοκρατικούς την έδρα του εκλιπόντος Εντουαρντ Κένεντι.
Εξάλλου, το κορυφαίο, μέχρι στιγμής εθνικό γεγονός των Tea Parties, η διαδήλωση στην Ουάσιγκτον στις 12 Σεπτεμβρίου, που μέτρησε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές από ολόκληρη την Αμερική, είχε σπόνσορες εταιρείες λόμπιιγκ, ινστιτούτα και think tanks, που αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Η εθνική διάσκεψηΑντίθετα, ήταν άγνωστο ποιοι οργανώνουν τη γεμάτη προβλήματα «εθνική διάσκεψη του tea party», που έχει προγραμματιστεί για τις αρχές Φεβρουαρίου στο Νάσβιλ του Τενεσί. Οταν διαπίστωσαν ότι η Tea Party Nation, η νεοεμφανιζόμενη οργάνωση που συγκαλεί τη διάσκεψη, είναι κερδοσκοπικός οργανισμός, πολλές ομάδες αποχώρησαν, άλλες κατέγραψαν τη διαφωνία τους και ένας από τους πρώτους εμπνευστές των Tea Parties χαρακτήρισε τη διάσκεψη «τόσο αξιόπιστη όσο και τα e-mail από τη Νιγηρία που ζητούν χρήματα».
Κάποιες από τις λεπτομέρειες, όπως το κόστος συμμετοχής (549 δολάρια, συν έξοδα ξενοδοχείου και αεροπορικών εισιτηρίων), τοποθετούν τη συμμετοχή στη διάσκεψη εκτός των δυνατοτήτων πολλών απλών Αμερικανών, ενώ η αμοιβή που εξασφάλισε η Σάρα Πέιλιν για την ομιλία της (100.000 δολάρια) αποπνέει τον ίδιο εξοργιστικό ελιτισμό όπως αυτός ενάντια στον οποίο διαμαρτύρονται τα Tea Parties. Κάποιες οργανώσεις έφθασαν μέχρι του σημείου να συγκαλέσουν πάρτι τσαγιού έξω από την εθνική διάσκεψη των πάρτι τσαγιού... Ετσι, μέχρι στιγμής, τα σχέδια για ίδρυση ενός τρίτου κόμματος, του Tea Parties, με υποψήφια τη Σάρα Πέιλιν για τις προεδρικές εκλογές του 2012, είναι πολύ μακριά από την πραγματοποίησή τους. Το χαλαρό δίκτυο των οργανώσεων, που κινητοποιείται και συντονίζεται μέσω Ιντερνετ, έχει αρκετά άναρχη δομή και δεν μετατρέπεται εύκολα σε κόμμα.
Ισως όμως αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή δεν χρειάζεται να γίνει κόμμα προκειμένου να εξυπηρετήσει την ατζέντα που τελικά εξυπηρετεί.
Ακραία τάση ή κυρίαρχο ρεύμα;Πολλές τοπικές οργανώσεις Tea Parties αρκούνται στο να επηρεάζουν την πολιτική διεισδύοντας στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και ωθώντας το σε όλο και πιο ακραίες θέσεις. Αυτό, σύμφωνα με τους Δημοκρατικούς, είναι και η αχίλλειος πτέρνα των Tea Parties - αν πράγματι κατακτήσουν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, απλώς επειδή φωνάζουν δυνατότερα, το κόμμα θα πάρει μια κατεύθυνση τόσο ακραία στα μάτια του μέσου Αμερικανού, που δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ εθνικές εκλογές. Εκτός εάν η πλήρης αναδίπλωση των κρατικών δομών, η στέρηση των φορολογικών εσόδων και των συνεπακόλουθων παροχών και το απόλυτο ξεχαρβάλωμα όλων των προοδευτικών κατακτήσεων του 20ού αιώνα σε λίγο μετατραπούν σε κυρίαρχο ρεύμα της αμερικανικής πολιτικής.πηγη:http://news.kathimerini.gr/
σε φόρους, σύστημα υγείας Της Ευρυδικης Mπερση
Ποια είναι η σημαντικότερη λεξούλα στη δημοσκόπηση του οίκου Rasmussen, σύμφωνα με την οποία αν το Tea Party ήταν κόμμα, θα ξεπερνούσε σε ψήφους το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα; Tο «αν».
Οπως προέκυψε από τις δυσκολίες για την οργάνωση εθνικής διάσκεψης του Tea Party, με ομιλήτρια τη Σάρα Πέιλιν, η χαλαρή αυτή ένωση οργανώσεων δεν είναι κόμμα, ενώ κάθε προσπάθεια να συντονιστεί, στα πρότυπα κόμματος, της αφαιρεί τον αέρα από τα πανιά.
Πριν όμως φθάσουμε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τώρα τα Tea Parties,
ας δούμε ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Tea Party, επί λέξει «πάρτι με τσάι», δεν είναι κάποια κοινωνική συγκέντρωση τεϊοποσίας, αλλά ένα κίνημα εμπνευσμένο από την εξέγερση εναντίον της φορολογίας που επέβαλαν οι Βρετανοί στο τσάι το 1773. Οπως οι τότε Αμερικανοί ήταν απρόθυμοι υπήκοοι του βρετανικού στέμματος, έτσι και κάποιοι σύγχρονοι Αμερικανοί δηλώνουν απρόθυμοι υπήκοοι της Ουάσιγκτον. Το βασικό αίτημα για λιγότερη φορολογία συμπλέκεται με μια βαθιά δυσπιστία προς την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η οποία ενσωματώνει τις ορδές των ημιπαραφρόνων που έχουν συστήσει ένοπλες πολιτοφυλακές, τύπους που υποπτεύονται ότι ο Τζον Μακέιν (ο υποψήφιος πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος) είναι κομμουνιστής, αλλά και πιο φιλήσυχους πολίτες, που απογοητεύθηκαν από τον οικονομικό μαρασμό και πείστηκαν ότι η κυβέρνηση είναι η μητέρα όλων των δεινών.
Υιοθετώντας το αίτημα να μην υπάρξει σύστημα υγείας για όλους τους Αμερικανούς και υπερασπιζόμενοι τον ενιαίο, χαμηλό συντελεστή φορολογίας για όλους και για όλα, οι απλοί άνθρωποι που απαρτίζουν τα Tea Parties έχουν αντικειμενικά μετατραπεί στο στρατό των ειδικών συμφερόντων, που με τόση μεθοδικότητα πολιορκούν εδώ και χρόνια το λόφο του Καπιτωλίου. Οσα δεν πετυχαίνουν τα μεγάλα συμφέροντα από τα πάνω, με τους χρυσοπληρωμένους λομπίστες και τους πακτωλούς διαφημιστικών δαπανών, τα πετυχαίνουν ασκώντας πίεση από τα κάτω, χρησιμοποιώντας το κίνημα των Tea Parties.
Φυσικά, όσοι συμμετέχουν στο κίνημα αυτό δεν βλέπουν έτσι τα πράγματα. Επειδή οι οργανώσεις στελεχώνονται πραγματικά από τη βάση, συσπειρώνοντας ανθρώπους που δεν είχαν βγει ποτέ από τα σαλόνια τους και οι οποίοι στήνουν διαμαρτυρίες με πολύ προσωπικό κόπο και εθελοντική εργασία, έχουν και την ψευδαίσθηση πως αποτελούν μια δύναμη έξω από το κατεστημένο της Ουάσιγκτον.
Στην πραγματικότητα, φυσικά, απλώς πιέζουν το κατεστημένο προς όλο και συντηρητικότερες κατευθύνσεις, προωθώντας τους υποψηφίους που ταιριάζουν περισσότερο στις απόψεις τους - οι οποίοι τυχαίνει πάντα να βρίσκονται στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Τα Tea Parties κατήγαγαν μεγάλη νίκη για λογαριασμό των Ρεπουμπλικανών στέλνοντας εθελοντές από άλλες πολιτείες στη Μασαχουσέτη, ώστε να δουλέψουν σε τηλεφωνικά κέντρα και να οργανώσουν διαδηλώσεις υποστήριξης του Ρεπουμπλικανού Σκοτ Μπράουν, του υποψηφίου που κατάφερε, τελικά, να κλέψει από τους Δημοκρατικούς την έδρα του εκλιπόντος Εντουαρντ Κένεντι.
Εξάλλου, το κορυφαίο, μέχρι στιγμής εθνικό γεγονός των Tea Parties, η διαδήλωση στην Ουάσιγκτον στις 12 Σεπτεμβρίου, που μέτρησε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές από ολόκληρη την Αμερική, είχε σπόνσορες εταιρείες λόμπιιγκ, ινστιτούτα και think tanks, που αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Η εθνική διάσκεψηΑντίθετα, ήταν άγνωστο ποιοι οργανώνουν τη γεμάτη προβλήματα «εθνική διάσκεψη του tea party», που έχει προγραμματιστεί για τις αρχές Φεβρουαρίου στο Νάσβιλ του Τενεσί. Οταν διαπίστωσαν ότι η Tea Party Nation, η νεοεμφανιζόμενη οργάνωση που συγκαλεί τη διάσκεψη, είναι κερδοσκοπικός οργανισμός, πολλές ομάδες αποχώρησαν, άλλες κατέγραψαν τη διαφωνία τους και ένας από τους πρώτους εμπνευστές των Tea Parties χαρακτήρισε τη διάσκεψη «τόσο αξιόπιστη όσο και τα e-mail από τη Νιγηρία που ζητούν χρήματα».
Κάποιες από τις λεπτομέρειες, όπως το κόστος συμμετοχής (549 δολάρια, συν έξοδα ξενοδοχείου και αεροπορικών εισιτηρίων), τοποθετούν τη συμμετοχή στη διάσκεψη εκτός των δυνατοτήτων πολλών απλών Αμερικανών, ενώ η αμοιβή που εξασφάλισε η Σάρα Πέιλιν για την ομιλία της (100.000 δολάρια) αποπνέει τον ίδιο εξοργιστικό ελιτισμό όπως αυτός ενάντια στον οποίο διαμαρτύρονται τα Tea Parties. Κάποιες οργανώσεις έφθασαν μέχρι του σημείου να συγκαλέσουν πάρτι τσαγιού έξω από την εθνική διάσκεψη των πάρτι τσαγιού... Ετσι, μέχρι στιγμής, τα σχέδια για ίδρυση ενός τρίτου κόμματος, του Tea Parties, με υποψήφια τη Σάρα Πέιλιν για τις προεδρικές εκλογές του 2012, είναι πολύ μακριά από την πραγματοποίησή τους. Το χαλαρό δίκτυο των οργανώσεων, που κινητοποιείται και συντονίζεται μέσω Ιντερνετ, έχει αρκετά άναρχη δομή και δεν μετατρέπεται εύκολα σε κόμμα.
Ισως όμως αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή δεν χρειάζεται να γίνει κόμμα προκειμένου να εξυπηρετήσει την ατζέντα που τελικά εξυπηρετεί.
Ακραία τάση ή κυρίαρχο ρεύμα;Πολλές τοπικές οργανώσεις Tea Parties αρκούνται στο να επηρεάζουν την πολιτική διεισδύοντας στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και ωθώντας το σε όλο και πιο ακραίες θέσεις. Αυτό, σύμφωνα με τους Δημοκρατικούς, είναι και η αχίλλειος πτέρνα των Tea Parties - αν πράγματι κατακτήσουν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, απλώς επειδή φωνάζουν δυνατότερα, το κόμμα θα πάρει μια κατεύθυνση τόσο ακραία στα μάτια του μέσου Αμερικανού, που δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ εθνικές εκλογές. Εκτός εάν η πλήρης αναδίπλωση των κρατικών δομών, η στέρηση των φορολογικών εσόδων και των συνεπακόλουθων παροχών και το απόλυτο ξεχαρβάλωμα όλων των προοδευτικών κατακτήσεων του 20ού αιώνα σε λίγο μετατραπούν σε κυρίαρχο ρεύμα της αμερικανικής πολιτικής.πηγη:http://news.kathimerini.gr/
