Β.Ι. Λένιν: Για την “ισότητα” ανάμεσα στον εκμεταλλευόμενο και στον εκμεταλλευτή – Το προλεταριάτο δεν μπορεί να νικήσει χωρίς να τσακίσει την αντίσταση της αστικής τάξης

 


  • Από τα Άπαντα του Β. Ι. Λένιν, τ. 37, Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΟΥΤΣΚΙ, σελ. 259-267, Εκδ. «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ»

Ο Κάουτσκι κρίνει κατά τον εξής τρόπο:

(1) «Οι εκμεταλλευτές πάντα αποτελούσαν μόνο μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού» (σελ. 14 του βιβλίου του Κάουτσκι).

Αυτό είναι μια αδιαφιλονίκητη αλήθεια. Πως πρέπει να κρίνει κανείς, ξεκινώντας απ’ αυτή την αλήθεια; Μπορεί να κρίνει σαν μαρξιστής, σαν σοσιαλιστής· τότε πρέπει να πάρει σαν βάση τη σχέση ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους και στους εκμεταλλευτές. Μπορεί να κρίνει σαν φιλελεύθερος, σαν αστός δημοκράτης· τότε πρέπει να πάρει σαν βάση τη σχέση ανάμεσα στην πλειοψηφία και στη μειοψηφία.

Αν κρίνει μαρξιστικά, πρέπει να πει: οι εκμεταλλευτές μετατρέπουν αναπότρεπτα το κράτος (κι εδώ γίνεται λόγος για τη δημοκρατία, δηλαδή για μια από τις μορφές του κρά­τους) σε όργανο κυριαρχίας της τάξης τους, της τάξης των εκμεταλλευτών πάνω στους εκμεταλλευόμενους. Γι’ αυτό και το δημοκρατικό κράτος, όσο θα υπάρχουν εκμεταλλευτές που θα κυριαρχούν πάνω στην πλειοψηφία των εκμεταλλευομένων, θα είναι αναπόφευκτα δημοκρατία για τους εκμεταλλευτές. Το κράτος των εκμεταλλευομένων πρέπει να διαφέρει ριζικά από ένα τέτοιο κράτος, πρέπει να είναι δημοκρατία για τους εκμεταλλευόμενους και όργανο καταστολής των εκμεταλλευτών, αλλά η καταστολή μιας τάξης σημαίνει ανισότητα γι αυτή την τάξη, αποκλεισμό της από τη «δημοκρατία».

Αν κρίνει κανείς σαν φιλελεύθερος, πρέπει να πει: η πλειοψηφία αποφασίζει, η μειοψηφία υποτάσσεται. Όσοι δεν υποτάσσονται – τιμωρούνται. Αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει λόγος να μιλάει κανείς για ταξικό χαρακτήρα του κρά­τους γενικά και για «καθαρή δημοκρατία» ειδικά. Αυτό εί­ναι άσχετο με το θέμα, γιατί η πλειοψηφία είναι πλειοψηφία και η μειοψηφία είναι μειοψηφία. Μια λίβρα κρέας είναι μια λί­βρα κρέας, αυτό είναι όλο.

Ο Κάουτσκι κρίνει ακριβώς ως εξής:

(2) «Για ποιους λόγους η κυριαρχία του προλεταριάτου χρειάστηκε να πάρει και ήταν απαραίτητο να πάρει μια μορφή ασυμβίβαστη με τη δημοκρατία;» (σελ. 21). Ακολου­θεί η επεξήγηση ότι το προλεταριάτο έχει με το μέρος του την πλειοψηφία, μια επεξήγηση αρκετά διεξοδική και μακροσκελής μαζί με μια περικοπή από τον Μαρξ και με αριθμούς για τους ψήφους στην Κομμούνα του Παρισιού. Συμπέρασμα: «Ένα καθεστώς, τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα στις μάζες, δεν έχει ούτε τον παραμικρότερο λόγο να επιβουλεύεται τη δημοκρατία. Δεν θα μπορεί πάντα να κάνει χωρίς βία, στις περιπτώσεις πού ασκείται βία για την κατάπνιξη της δημοκρατίας. Στη βία μπορείς να απαντήσεις μόνο με τη βία. Το καθεστώς όμως που ξέρει ότι οι μάζες είναι με το μέρος του, θα ασκήσει βία μόνο για να περιφρουρήσει τη δημοκρατία και όχι για να την εκμηδενίσει. Θα ισοδυναμούσε με καθαρή αυτοκτονία του, αν επιχειρούσε να παραμερίσει την πιο σίγουρη βάση του, το καθολικό εκλογικό δικαίωμα, βαθιά πηγή ισχυρού ηθικού κύρους» (σελ. 22).

Καθώς βλέπετε, η σχέση ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους και τους εκμεταλλευτές έχει εξαφανιστεί από την επιχειρηματολογία του Κάουτσκι. Έμεινε μόνο η πλειοψηφία γενικά, η μειοψηφία γενικά, η δημοκρατία γενικά, η γνωστή μας πια «καθαρή δημοκρατία».

Σημειώστε πως αυτά λέγονται σε σχέση με την Κομμούνα του Παρισιού! Ας παραθέσουμε λοιπόν, για επιβεβαίωση, τα λόγια του Μαρξ και του Ένγκελς για τη δικτατορία σε σχέση με την Κομμούνα:

Μαρξ: «…Αν οι εργάτες στη θέση της δικτατορίας της αστικής τάξης εγκαθιδρύσουν τη δική τους επαναστατική δικτατορία… για να τσακίσουν την αντίσταση της αστικής τάξης… οι εργάτες δίνουν στο κράτος μια επαναστατική και μεταβατική μορφή…»[114].

Ένγκελς: «…Και η νικήτρια» (στην επανάσταση) «μερίδα είναι κατανάγκη υποχρεωμένη να διατηρήσει την κυριαρχία της με τον τρόμο που εμπνέουν τα όπλα της στους αντιδραστικούς. Θα κρατούσε ποτέ η Κομμούνα του Παρισιού έστω και μια μέρα, αν δεν είχε χρησιμοποιήσει ενάντια στην αστική τάξη το κύρος ενός οπλισμένου λαού; Δεν θα είχαμε, αντίθετα, το δικαίωμα να την κατακρίνουμε, γιατί το χρησιμοποίησε σε πολύ μικρό βαθμό;..»[115].

Ο ίδιος: «Μια και το κράτος είναι μόνο ένας προσωρι­νός θεσμός, που τον χρησιμοποιεί κανείς στον αγώνα, στην επανάσταση για να καταστέλλει με τη βία τους αντιπάλους του, είναι καθαρή ανοησία να μιλάει για ελεύθερο λαϊκό κράτος. Όσο καιρό το προλεταριάτο χρειάζεται ακόμη το κράτος, το χρειάζεται όχι προς το συμφέρον της ελευθερίας, αλλά της καταστολής των αντιπάλων του· και από τη στιγμή που θα μπορεί να μιλάει κανείς για ελευθερία, το κράτος παύει να υπάρχει σαν τέτοιο…»[116].

Ο Κάουτσκι απέχει από τον Μαρξ και τον Ένγκελς όσο η γη από τον ουρανό, όσο ο φιλελεύθερος από τον προλε­τάριο επαναστάτη. Η καθαρή δημοκρατία ή απλώς η «δη­μοκρατία», που γι’ αυτή μιλάει ο Κάουτσκι, δεν είναι παρά επανέκδοση του ίδιου «ελεύθερου λαϊκού κράτους», δηλαδή καθαρή ανοησία. Ο Κάουτσκι, με την εμβρίθεια ενός ανόητου σοφολογιότατου των γραφείων, ή με την αθωότητα ενός δεκάχρονου κοριτσιού, ρωτάει: τι χρειάζεται η δικτατορία, όταν υπάρχει η πλειοψηφία; Ο Μαρξ και ο Ένγκελς το εξηγούν:

  • Για να τσακίσουμε την αντίσταση της αστικής τάξης,
  • για να εμπνέουμε τρόμο στους αντιδραστικούς,
  • για να διατηρήσουμε το κύρος του ένοπλου λαού ενάντια στην αστική τάξη,
  • για να μπορεί το προλεταριάτο να καταστέλλει με τη βία τούς αντιπάλους του.

Ο Κάουτσκι δεν καταλαβαίνει αυτές τις διευκρινίσεις. Ερωτευμένος με την «καθαρότητα» της δημοκρατίας, χωρίς να βλέπει τον αστικό της χαρακτήρα, υποστηρίζει «με συνέπεια» ότι η πλειοψηφία, μια και είναι πλειοψηφία, δεν χρειάζεται «να τσακίσει την αντίσταση» της μειοψηφίας, δεν χρειάζεται να την «καταστέλλει με τη βία – της φτάνει να καταστέλλει τις περιπτώσεις παράβασης της δημοκρατίας. Ερωτευμένος με την «καθαρότητα» της δημοκρατίας, ο Κάουτσκι διαπράττει άθελά του το ίδιο μικρούτσικο λάθος που κάνουν πάντα όλοι οι αστοί δημοκράτες: δηλαδή, παίρνει την τυπική ισότητα (ολότελα ψεύτικη και υποκριτική στον καπιταλισμό) για πραγματική!

Πράγματα ανάξια λόγου!

Ο εκμεταλλευτής δεν μπορεί να είναι ίσος με τον εκμεταλ­λευόμενο.

Αυτή η αλήθεια, όσο και αν είναι δυσάρεστη για τον Κάουτσκι, αποτελεί το πιο ουσιαστικό περιεχόμενο του σοσια­λισμού.

Μια άλλη αλήθεια: πραγματική, ουσιαστική ισότητα δεν μπορεί να υπάρχει, όσο δεν θα έχει εξαλειφθεί εντελώς κάθε δυνατότητα εκμετάλλευσης μιας τάξης από μιαν άλλη.

Οι εκμεταλλευτές μπορούν να τσακιστούν μεμιάς με μια πετυχημένη εξέγερση στο κέντρο ή με ένα ξεσήκωμα του στρατού. Αλλά, έξω από μερικές μόνο πολύ σπάνιες και ειδικές περιπτώσεις, οι εκμεταλλευτές δεν μπορούν να εκμηδενιστούν μεμιάς. Δεν μπορούν να απαλλοτριωθούν μεμιάς όλοι οι τσιφλικάδες και οι καπιταλιστές μιας λίγο-πολύ με­γάλης χώρας. Παραπέρα, η απαλλοτρίωση μόνη της σαν νομι­κή ή πολιτική πράξη, δεν λύνει καθόλου το πρόβλημα, γιατί οι τσιφλικάδες και οι καπιταλιστές πρέπει να σαρωθούν έμ­πρακτα, να αντικατασταθούν έμπρακτα από μιαν άλλη, εργατική, διεύθυνση των εργοστασίων και των κτημάτων. Δεν μπορεί να υπάρχει ισότητα ανάμεσα στους εκμεταλλευτές, που για πολλές γενιές διακρίνονταν και ως προς τη μόρφωση, και ως προς τις συνθήκες μιας πλούσιας ζωής, και ως προς τις συνήθειες – και στους εκμεταλλευόμενους, που η μάζα τους, ακόμη και στις πιο προηγμένες και στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες, είναι εξουθενωμένη, αμόρφωτη, άξεστη, τρομοκρατημένη, διασπασμένη. Οι εκμεταλλευτές, για πολύ καιρό ύστερα από την επανάσταση διατηρούν αναπόφευκτα μια σειρά τεράστια πραγματικά πλεονεκτήματα: τους μένουν τα λεφτά (το χρήμα δεν μπορεί να καταργηθεί αμέσως), κάποια κινητή περιουσία, συχνά σημαντική, τους μένουν οι σχέσεις, η αποκτημένη πείρα της οργάνωσης και της διοίκησης, η γνώση όλων των «μυστικών» της διακυβέρνησης (συνήθειες, μέθοδοι, μέσα, δυνατότητες), τους μένει η ανώτερή τους μόρφωση, οι στενοί δεσμοί με το ανώτατο τεχνικό προσωπικό (που ζει και σκέπτεται αστικά), τους μένει μια ασύγκριτα μεγαλύτερη πρα­κτική πείρα στα στρατιωτικά ζητήματα (πράγμα πολύ σπουδαίο) κτλ, κτλ.

Αν οι εκμεταλλευτές τσακιστούν μόνο σε μια χώρα – και αυτή φυσικά είναι η τυπική περίπτωση, γιατί ταυτόχρονη επανάσταση σε μια σειρά χώρες είναι σπάνια εξαίρεση — πα­ραμένουν μολαταύτα δυνατότεροι από τους εκμεταλλευόμενους, γιατί οι διεθνείς δεσμοί των εκμεταλλευτών είναι τεράστιοι. Ότι ένα μέρος των εκμεταλλευομένων που προέρχεται από τις λιγότερο εξελιγμένες μάζες των μεσαίων αγροτών, βιοτεχνών κτλ, ακολουθεί και είναι σε θέση να ακολουθήσει τους εκμεταλλευτές, αυτό το έδειξαν όλες οι επαναστάσεις ως τα σήμερα, μαζί και η Κομμούνα (γιατί ανάμεσα στα στρατεύματα των Βερσαλλιών υπήρχαν και προλετάριοι, πράγμα πού το ξέχασε ο σοφολογιότατος Κάουτσκι).

Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, να δέχεσαι ότι σε μια λίγο – πολύ βαθιά και σοβαρή επανάσταση η υπόθεση κρίνεται απλούστατα από τη σχέση της πλειοψηφίας προς τη μειοψηφία, είναι η μεγαλύτερη αμβλύνοια, είναι η πιο ανόητη προκατά­ληψη ενός κοινού φιλελεύθερου, είναι εξαπάτηση των μαζών, απόκρυψη από τις μάζες μιας ολοφάνερης ιστορικής αλήθειας. Η ιστορική αυτή αλήθεια συνίσταται στο ότι κανόνας κάθε βαθιάς επανάστασης είναι η μακρόχρονη, επίμονη, απεγνωσμένη αντίσταση των εκμεταλλευτών, που διατηρούν για πολλά χρόνια μεγάλα και ουσιαστικά πλεονεκτήματα απέναντι στους εκμεταλλευόμενους. Ποτέ -έξω από τη γλυκανάλατη φαντασία του γλυκανάλατου κουτεντέ Κάουτσκι- οι εκμεταλλευτές δεν θα υποταχθούν στην απόφαση της πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων, χωρίς να δοκιμάσουν σε μια σειρά μάχες, σε μια τελευταία, απεγνωσμένη μάχη, τα πλεονεκτήματά τους.

Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό απο­τελεί ολόκληρη ιστορική εποχή. Όσο δεν έχει τελειώσει η εποχή αυτή, οι εκμεταλλευτές τρέφουν αναπόφευκτα την ελπίδα της παλινόρθωσης, και αυτή η ελπίδα μεταβάλλεται σε απόπειρες παλινόρθωσης. Και ύστερα από την πρώτη σοβαρή ήττα, οι εκμεταλλευτές που ανατράπηκαν, μα δεν περίμεναν την ανα­τροπή τους, δεν πίστευαν σε κάτι τέτοιο και δεν δέχονταν ούτε σκέψη γι’ αυτό, ρίχνονταν στη μάχη με δεκαπλασιασμένη ενεργητικότητα, με έξαλλο πάθος, με εκατονταπλάσιο μίσος για να πάρουν πίσω το χαμένο «παράδεισο», για τις οικογένειές τους που ζούσαν τόσο όμορφα και που τώρα ο «χύδην όχλος» τις καταδικάζει στο χαμό και την αθλιότητα (ή στην «απλή» δουλειά…). Και τώρα πίσω από τους εκμεταλλευτές-καπιταλιστές σέρνεται η μεγάλη μάζα της μικροαστικής τάξης που, όπως δείχνουν δεκάδες χρόνια ιστορικής πείρας σε όλες τις χώρες, διστάζει και ταλαντεύεται, σήμερα πάει με το προλεταριάτο, αύριο τη φοβίζουν οι δυσκολίες της επανάστασης, πανικοβάλλεται από την πρώτη ήττα ή μισοήττα των εργατών, εκνευρίζεται, παραδέρνει, μιξοκλαίει, μεταπηδά από το ένα στρατόπεδο στο άλλο… όπως κάνουν οι δικοί μας μενσεβίκοι και εσέροι.

Και σε μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, σε εποχή απεγνωσμένου, σκληρού πολέμου, όταν η ιστορία βάζει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα, αν θα υπάρχουν ή όχι τα προαιώνια και χιλιόχρονα προνόμια – να γίνεται συζήτηση για πλειοψηφία και μειοψηφία, για καθαρή δημοκρατία, για ανώφελο της δικτατορίας, για ισότητα του εκμεταλλευτή με τον εκμεταλλευόμενο!! Τι απύθμενη αμβλύνοια, τι άβυσσος φιλισταϊσμού χρειάζεται για ένα τέτοιο πράγμα!

Αλλά οι δεκαετίες ενός σχετικά «ειρηνικού» καπιταλισμού, της περιόδου 1871-1914, έχουν συσσωρεύσει μέσα στα σοσια­λιστικά κόμματα που προσαρμόζονταν στον οπορτουνισμό, τόσο φιλισταϊσμό, στενοκεφαλιά και αποστασία, όση ήταν η κόπρος του Αυγείου…


Θα έχει προσέξει ίσως ο αναγνώστης ότι ο Κάουτσκι στην περικοπή από το βιβλίο του, που παραθέσαμε πιο πάνω, μι­λάει για επιβουλή ενάντια στο καθολικό εκλογικό δικαίωμα (που το ονομάζει -ας το πούμε σε παρένθεση- βαθιά πηγή ισχυρού ηθικού κύρους, ενώ ο Ένγκελς, αναφερόμενος στην ίδια την Κομμούνα του Παρισιού και στο ίδιο το ζήτημα της δικτατορίας, μιλάει για το κύρος του ένοπλου λαού ενάν­τια στην αστική τάξη. Είναι χαρακτηριστικό να συγκρίνει κανείς τις απόψεις ενός φιλισταίου και ενός επαναστάτη για το «κύρος»…).

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το ζήτημα της στέρησης του εκλογικού δικαιώματος από τους εκμεταλλευτές είναι ζήτημα καθαρά ρωσικό και όχι ζήτημα της δικτατορίας του προλετα­ριάτου γενικά. Αν ο Κάουτσκι δεν ήταν υποκριτής και τιτλοφορούσε την μπροσούρα του: «Ενάντια στους μπολσε­βίκους», τότε ο τίτλος αυτός θα ανταποκρινόταν στο περιεχό­μενο της μπροσούρας και ο Κάουτσκι θα είχε το δικαίωμα να μιλάει άμεσα για το εκλογικό δικαίωμα. Ο Κάουτσκι όμως θέλησε να παρουσιαστεί πρώτα απ’ όλα σαν «θεωρητικός». Τιτλοφόρησε την μπροσούρα του: «Η δικτατορία του προλε­ταριάτου» γενικά. Μιλάει για τα Σοβιέτ και για τη Ρωσία ειδικά μόνο στο δεύτερο μέρος της μπροσούρας, αρχίζοντας από το έκτο κεφάλαιο. Ενώ στο πρώτο μέρος του βιβλίου (απ’ όπου πήρα και την περικοπή) γίνεται λόγος για τη δημοκρατία και τη δικτατορία γενικά. Αρχίζοντας να μιλάει για το εκλογικό δικαίωμα, ο Κάουτσκι προδόθηκε ότι είναι πολέμιος των μπολσεβίκων, που δεν δίνει δεκάρα για τη θεωρία. Γιατί η θεωρία, δηλαδή η συζήτηση πάνω στις γενικές (και όχι τις εθνικά – ειδικές) ταξικές βάσεις της δημοκρατίας και της δικτατορίας δεν πρέπει να έχει σαν αντικείμενό της ένα ειδικό ζήτημα, όπως είναι το εκλογικό δικαίωμα, αλλά ένα γενικό ζήτημα: συγκε­κριμένα, αν μπορεί να διατηρηθεί η δημοκρατία και για τους πλούσιους, και για τους εκμεταλλευτές στην ιστορική περίοδο της ανατροπής των εκμεταλλευτών και της αντικατάστασης του κράτους τους από το κράτος των εκμεταλλευομένων.

Έτσι, και μόνο έτσι μπορεί να θέτει το ζήτημα ένας θεωρητικός.

Ξέρουμε το παράδειγμα της Κομμούνας, ξέρουμε όλες τις κρίσεις των θεμελιωτών του μαρξισμού σχετικά μ’ αυτή και γι’ αυτή. Με βάση αυτό το υλικό εγώ, λ.χ., πραγματεύτηκα το ζήτημα της δημοκρατίας και της δικτατορίας στην μπροσούρα μου «Κράτος και Επανάσταση», που γράφτηκε πριν από την Οχτωβριανή επανάσταση. Για περιορισμό του εκλογικού δικαιώματος δεν είπα ούτε λέξη. Και πρέπει τώρα να πω ότι το ζήτημα του περιορισμού του εκλογικού δικαιώματος είναι ένα ζήτημα εθνικά-ειδικό και όχι ζήτημα γενικό της δικτατορίας. Το ζήτημα του περιορισμού του εκλογικού δικαιώματος πρέπει να το χειριστούμε, μελετώντας τους ιδιαίτερους όρους της ρωσικής επανάστασης, τον ιδιαίτερο δρόμο ανάπτυξής της. Αυτό ακριβώς θα γίνει στην ανάλυση που θα ακολουθήσει. Θα ήταν όμως λάθος να εγγυάται κανείς από τα πριν ότι οι επερχόμενες προλεταριακές επαναστάσεις στην Ευρώπη θα έχουν όλες ή οι περισσότερες απ’ αυτές, αναπόφευκτα σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό του εκλογικού δικαιώματος για την αστική τάξη. Αυτό ενδέχεται να γίνει. Ύστερα από τον πόλεμο και ύστερα από την πείρα της ρωσικής επανάστασης πιθανό να συμβεί, αλλά αυτό δεν είναι υποχρεωτικό για να πραγματοποιηθεί η δικτατορία, δεν αποτελεί αναγκαίο γνώρισμα της λογικής έν­νοιας της δικτατορίας, δεν αποτελεί αναγκαίο όρο της ιστορικής και ταξικής έννοιας της δικτατορίας.

Αναγκαίο γνώρισμα, υποχρεωτικός όρος της δικτατορίας είναι η βίαιη καταστολή των εκμεταλλευτών σαν τάξης και, συνεπώς, η παραβίαση της «καθαρής δημοκρατίας», δηλ. της ισότητας και της ελευθερίας απέναντι σ’ αυτή την τάξη.

Έτσι και μόνο έτσι μπορεί να τεθεί το ζήτημα θεωρητικά. Και ο Κάουτσκι, μη θέτοντας έτσι το ζήτημα, απόδειξε ότι τάσσεται ενάντια στους μπολσεβίκους όχι σαν θεωρητικός, αλλά σαν συκοφάντης στην υπηρεσία των οπορτουνιστών και της αστικής τάξης.

Σε ποιες χώρες, μέσα σε ποιες εθνικές ιδιομορφίες του ενός ή του άλλου καπιταλισμού θα εφαρμοστεί (αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο) ο ένας ή ο άλλος περιορισμός, ή μια ή η άλλη παραβίαση της δημοκρατίας για τους εκμεταλλευτές, αυτό είναι ζήτημα που αφορά τις εθνικές ιδιομορφίες του ενός ή του άλλου καπιταλισμού, της μιας ή της άλλης επανάστασης. Το θεωρη­τικό ζήτημα τίθεται διαφορετικά, τίθεται έτσι: μπορεί να υπάρξει δικτατορία του προλεταριάτου χωρίς παραβίαση της δημοκρατίας απέναντι στην τάξη των εκμεταλλευτών;

Αυτό ακριβώς το ζήτημα, το μοναδικά σπουδαίο και ουσιαστικό από θεωρητική άποψη, το παρέκαμψε ο Κάουτσκι. Ο Κάουτσκι αράδιασε κάθε λογής περικοπές από τον Μαρξ και τον Ένγκελς, έκτος από εκείνες που αφορούν το συγκεκριμένο αυτό ζήτημα και που τις ανάφερα παραπάνω.

Ο Κάουτσκι μίλησε για ό,τι θέλετε, για ό,τι μπορεί να δεχτούν οι φιλελεύθεροι και οι αστοί δημοκράτες, για ό,τι δεν βγαίνει έξω από τον κύκλο των ιδεών τους -έκτος από το κύριο, δηλαδή ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί να νικήσει χωρίς να τσακίσει την αντίσταση της αστικής τάξης, χωρίς να καταστείλει με τη βία τους αντιπάλους του, και ότι όπου υπάρχει «βίαιη καταστολή», όπου δεν υπάρχει «ελευθερία», εκεί, φυ­σικά, δεν υπάρχει δημοκρατία.

Αυτό o Κάουτσκι δεν το κατάλαβε.

[114 Βλ. το άρθρο του Κ. Μαρξ «Η πολιτική αδιαφορία» (Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς. Άπαντα, 2η ρωσ. Εκδ., τόμ. 18ος, σελ. 297). —261.
[115 Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς. Άπαντα, 2η ρωσ. Εκδ., τόμ. 18ος, σελ. 305. —261.
[116] Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς. Διαλεχτά https://www.e-prologos.gr/
Διαβάστε περισσότερα

Η παρακμάζουσα Δύση συνεχίζει να είναι το πρότυπο. Του Raúl Zibechi

 


Η βαθύτατη αδιαφάνεια του σημερινού κόσμου μάς επιβάλλει τουλάχιστον δύο διαρκή καθήκοντα: να αμφισβητούμε τις μονομερείς αναλύσεις που τείνουν να απλοποιούν τις πολύπλοκες πραγματικότητες και, από την άλλη, να συμβουλευόμαστε διαφορετικές πηγές, ακόμη και αντιφατικές μεταξύ τους, για να προσφέρουμε τουλάχιστον ένα πανόραμα που θα μας επιτρέψει να διαλύσουμε το σκοτάδι που τυφλώνει την ικανότητά μας να κατανοούμε.

Στο βιβλίο The Defeat of the West, ο Εμμάνουελ Τοντ υποστηρίζει ότι η παρακμή του πολιτισμού μας είναι αναπόφευκτη. Σε αυτό το έργο διατείνεται ότι η απογείωση της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών συνδέθηκε στενά με την άνοδο του Προτεσταντισμού, λόγω της υποστήριξής του στην εκπαίδευση που ευνόησε την αποτελεσματικότητα και την παραγωγικότητα των εργαζομένων. Αλλά η «εξαφάνιση των προτεσταντικών αξιών», συνεχίζει ο Τοντ, οδήγησε στην εκπαιδευτική αποτυχία, στην ηθική αταξία και στη φυγή από την παραγωγική εργασία που προωθούν οι θρησκευτικές πρακτικές.

Ο Λιβανέζος συγγραφέας Αμίν Μααλούφ μόλις δημοσίευσε το βιβλίο ο «Λαβύρινθος των χαμένων», στο οποίο διατυπώνει άλλες υποθέσεις που δεν συγκρούονται με αυτές του Τοντ και οι οποίες, μάλιστα, μπορεί να είναι συμπληρωματικές. Υποστηρίζει ότι επί πέντε αιώνες «η δυτική, και πιο συγκεκριμένα η ευρωπαϊκή, κυριαρχία δεν αμφισβητήθηκε. Όσοι αντιτάχθηκαν σε αυτήν ταπεινώθηκαν και ηττήθηκαν. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει», καταλήγει (El Diario, 4/6/24). Ακριβώς όπως ο Ιμμάνουελ Βάλλερσταϊν, διαβεβαιώνει ότι η Δύση δεν έχει πλέον την πλήρη ηγεμονία, αλλά καμία άλλη χώρα δεν την έχει τα τελευταία χρόνια. Προσθέτει ότι καμία δύναμη δεν έχει ακόμη τη δυνατότητα να επιλύσει συγκρούσεις, όπως αυτή του Ισραήλ εναντίον της Παλαιστίνης, ούτε καν να αποτρέψει  το ξέσπασμά τους. Γι’ αυτό και δηλώνει ότι «η ανθρωπότητα σήμερα περνά μία από τις πιο επικίνδυνες περιόδους στην ιστορία της». Κατά τη γνώμη μου, ένα από τα πιο δυνατά σημεία των συνεντεύξεων που έδωσε σε διάφορα μέσα ενημέρωσης αυτή την εβδομάδα είναι ο πολύ σοβαρός ισχυρισμός του ότι η παρακμή της Δύσης αφορά ολόκληρο τον πλανήτη. «Η παρακμή της Δύσης είναι πραγματική, αλλά ούτε οι δυτικοί ούτε οι πολλοί αντίπαλοί τους είναι σε θέση να οδηγήσουν την ανθρωπότητα έξω από το λαβύρινθο στον οποίο έχει χαθεί» (El Confidencial, 3/6/24).

Και συνεχίζει:

«Οι αντίπαλοι του δυτικού κόσμου δεν έχουν πραγματικά μοντέλα να προτείνουν. Επικρίνουν το δυτικό μοντέλο για τον ρόλο που διαδραματίζει η Δύση, επειδή η Δύση προσπαθεί να μονοπωλήσει τις αποφάσεις σε όλο τον κόσμο. Αλλά δεν υπάρχει εναλλακτικό μοντέλο».

Γι’ αυτό λέει ότι το ναυάγιο είναι παγκόσμιο, «όλων των πολιτισμών», όχι μόνο του δυτικού. Μαζί με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, επισημαίνει ότι η Ρωσία βρίσκεται επίσης σε παρακμή και ήδη αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα με εκείνα άλλων δυνάμεων. Όσο για την Κίνα, ο Μααλούφ υπογραμμίζει ότι ακολουθεί επίσης το δυτικό μοντέλο: όχι μόνο τον καπιταλισμό, αλλά και τον νεοφιλελευθερισμό και τη συσσώρευση μέσω της εκποίησης.

Ο κίνδυνος ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου είναι «πραγματικός» σύμφωνα με τον Maalouf, κυρίως επειδή οι κοινωνίες δεν θέλουν να παραδεχτούν τους προφανείς κινδύνους από την ξέφρενη ανάπτυξη των νέων όπλων από τις μεγάλες δυνάμεις.

Κατά τη γνώμη μου, ο αυστηρός ισχυρισμός του Μααλούφ για την απουσία εναλλακτικής στο καπιταλιστικό μοντέλο είναι σωστός, και η σημερινή πραγματικότητα μοιάζει με τις ενδοιμπεριαλιστικές συγκρούσεις που οδήγησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914. Είναι οδυνηρό να παρατηρεί κανείς πώς τα άλλοτε επαναστατικά κινήματα γιορτάζουν τώρα την άνοδο της Κίνας και ορισμένοι θεωρούν τη χώρα αυτή σοσιαλιστική και τους ηγέτες της μαρξιστές. Αυτό είναι δείγμα της τεράστιας σύγχυσης που διακατέχει τα χειραφετητικά  κινήματα.

Το δεύτερο ζήτημα είναι οι τεράστιες ρίζες της αποικιοκρατίας στο εσωτερικό της  κριτικής σκέψης, η οποία αδυνατεί να δει πέρα ​​από τα έθνη-κράτη ως θέατρα της αλλαγής και των επαναστατικών μετασχηματισμών.

Από τη μια πλευρά, τα κράτη της Λατινικής Αμερικής αποτελούν μια ξεκάθαρη αποικιακή κληρονομιά, είναι δομημένα με ιεραρχικό και πατριαρχικό τρόπο και δεν μπορούν να αλλάξουν ή να επανιδρυθούν, όπως επιχειρούν να υποστηρίξουν ορισμένα προοδευτικά ρεύματα.

Από την άλλη, η ιστορική εμπειρία μάς λέει ότι οι επιτυχημένες επαναστάσεις που περιορίστηκαν στα σύνορα των κρατών δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν στους μετασχηματισμούς που επιθυμούσαν.

Πρέπει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από έναν και πλέον αιώνα επαναστάσεων που επικεντρώθηκαν σε κράτη τα οποία δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι δημοκρατικά ή να εκδημοκρατιστούν. Μπορεί κανείς να φανταστεί κάποια μορφή δημοκρατίας σε στρατούς και αστυνομία; Ή στο σύστημα της δικαιοσύνης;

Τις εναλλακτικές που ο Μααλούφ δεν βρίσκει ούτε στην Κίνα ούτε στη Ρωσία ούτε στο Ιράν μπορούμε να τις εντοπίσουμε στους λαούς που οργανώθηκαν για να αντισταθούν και να δημιουργήσουν νέους κόσμους, σε πολλές γωνιές της ηπείρου μας. Σίγουρα, δεν αρκεί για να ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα, γι’ αυτό το EZLN στοχεύει να εργαστεί από σήμερα ώστε σε εκατόν είκοσι χρόνια, σε επτά γενιές, οι άνθρωποι που θα γεννηθούν να μπορούν να επιλέξουν ελεύθερα το μέλλον τους.

Δεν υφίστανται θεσμικές ή κομματικές παρακαμπτήριες.

πηγή: Comune-info.net

Διαβάστε περισσότερα

30 Ιούνη 1934: Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών


Σαν σήμερα, στις 30 Ιούνη του 1934 ο Χίτλερ ξεκίνησε 
την εκκαθάριση στο εσωτερικό του Ναζιστικού Κόμματος που έμεινε γνωστή ως η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Με αφορμή αυτή την επέτειο αναδημοσιεύουμε παλιότερο άρθρο του σ. Γιώργου Λυγουριώτη.

Το Σάββατο της 30ης Ιούνη του 1934 στη Γερμανία, ξεκινάει ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα μέσα στις γραμμές των Ναζί, το οποίο κράτησε τρεις μέρες. Με εντολή του Χίτλερ θα αφανιστεί ολόκληρη η ηγεσία της παραστρατιωτικής οργάνωσης του κόμματος, SturmΑbteilung (SA). Θα μείνει στην ιστορία ως η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών.

Η αφορμή για αυτό το ξεκαθάρισμα ήταν οι υποψίες του ίδιου του Φύρερ για ένα πιθανό πραξικόπημα εναντίον του, από τον αρχηγό των SA, Ερνστ Ρεμ.

Από τις αρχές του ’30 το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα (Ναζί) είχε δημιουργήσει δυο ένοπλα τμήματα που δρούσαν σαν παραστρατιωτικές οργανώσεις. Τα τάγματα εφόδου SA (SturmΑbteilung) και τα τάγματα προστασίας SS (SchutzStaffel). Τα SS δημιουργήθηκαν με σκοπό να αποτελούν την φρουρά του Χίτλερ και άλλων ηγετικών στελεχών των Ναζί.

Τα SA, με περίπου 4 εκατομμύρια μέλη, αποτέλεσαν ένα τεράστιο μηχανισμό βοήθειας για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία καθώς δρούσαν ενάντια στους πολιτικούς αντιπάλους του Φύρερ, που δεν ήταν άλλοι από τους συνδικαλιστές, τους κομμουνιστές και τους σοσιαλδημοκράτες.

Με τον καιρό, η δράση και η πολιτική επιρροή των SA άρχισε να ξεφεύγει από τον έλεγχο της ηγεσίας του κόμματος και του Χίτλερ. 

Τα SA, σε αντίθεση με τα SS, στελεχώθηκαν κυρίως από τις φτωχές μάζες , καθώς το 85% των μελών προερχόταν από τα λαϊκά-εργατικά στρώματα. Έτσι, οι ίδιοι υπηρετώντας τον εθνικοσοσιαλισμό, θεωρούσαν ότι αφού θα τελείωναν με την «εθνική» επανάσταση, στην συνέχεια θα ακολουθούσε η σοσιαλιστική επανάσταση που θα στρεφόταν ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο. Ενώ ταυτόχρονα, ζητούσαν τα SA να μετατραπούν στη ραχοκοκαλιά του γερμανικού στρατού.

Πιέσεις από την άρχουσα τάξη

Η άρχουσα τάξη και οι βιομήχανοι άρχισαν να πιέζουν τον Χίτλερ ώστε να δώσει ένα τέλος στην ασύδοτη δράση των SA αλλά κυρίως να δώσει ένα τέλος στις βλέψεις που είχαν για μια «κοινωνική» επανάσταση εναντίον τους. Διαφορετικά, απειλούσαν, θα κήρυτταν στρατιωτικό νόμο και θα αναλάμβανε την εξουσία ο στρατός.

Τον Φλεβάρη του ’34, σε μια συνάντηση στην οποία συμμετείχαν ηγέτες των SA και του στρατού, ο Χίτλερ ξεκαθάρισε στον Ρεμ ότι τα SA δεν θα γίνουν στρατιωτική δύναμη. Ενώ ο Ρεμ αρχικά συμφώνησε σε αυτή τη πρόταση, η εμμονή του στο να κάνει δημόσιες δηλώσεις υπέρ μιας Δεύτερης Επανάστασης (η πρώτη ήταν η ναζιστική κατάληψη της εξουσίας στις αρχές του ’33) δημιουργούσε σύγχυση και αγωνία στην γερμανική άρχουσα τάξη.

«Ο Χίτλερ είναι προδότης…»

Ενδεικτική ήταν και η ανακοίνωση του Ρεμ στα μέλη των SA αμέσως μετά τη συνάντηση

«Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να διατηρήσω αυτή τη συμφωνία. Ο Χίτλερ είναι προδότης και τουλάχιστον πρέπει να φύγει… Αν δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μαζί του, θα το κάνουμε χωρίς αυτόν»

Στις 4 Ιούνη ο Ρεμ και ο Χίτλερ πραγματοποίησαν μια 5ωρη συνάντηση. Λίγο αργότερα ανακοίνωσε ότι παίρνει άδεια ασθενείας, ενώ τα τάγματα των SA έβγαιναν σε άδεια για ολόκληρο τον Ιούλη.

Στις 28 Ιούνη σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ρεμ, ο Χίτλερ κάλεσε σε συνέδριο την ηγεσία των SA για τις 30 Ιούνη σ’ ένα ξενοδοχείο στο Μπαντ Βίσε, κοντά στο Μόναχο.

Συλλήψεις και εν ψυχρώ εκτελέσεις

Με την βοήθεια των SS συνελήφθησαν οι ηγέτες των SA τους οποίους και μετέφεραν σε μια φυλακή έξω από το Μόναχο και στη συνέχεια τους εκτέλεσαν. Ταυτόχρονα δίνει την έγκριση προκειμένου να κυνηγηθούν και να εκτελεστούν κι άλλα μέλη των SA.

Ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε αυτή την κατάσταση και με την τακτική «μ΄ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια» κατάφερε να εξουδετερώσει κι άλλους πολιτικούς του αντιπάλους που δεν είχαν καμία εμπλοκή με τα SA, όπως: τον πρώην πρωθυπουργό της Βαυαρίας, φον Καρ που εμπόδισε το πραξικόπημα του Χίτλερ στην μπυραρία, τον στρατηγό φον Σλάιχερ, τον Γκρέγκορ Στράσερ ηγετικό στέλεχος του Ναζιστικού κόμματος και εσωκομματικό αντίπαλο του Χίτλερ κ.α.

«… ο ανώτατος δικαστής του Γερμανικού λαού»

Αμέσως μετά την εκκαθάριση ο Χίτλερ έλαβε ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα από τον Πρόεδρο της Γερμανίας, Χίντενμπουργκ, για την αποφασιστική του δράση.

Στις 13 Ιουλίου σε ομιλία του στο Ράιχσταγκ δήλωσε:

«Αν κάποιος με κατακρίνει και ρωτά γιατί δεν έφτασα στα κανονικά δικαστήρια, τότε το μόνο που μπορώ να πω είναι αυτό: Αυτή τη στιγμή ήμουν υπεύθυνος για τη μοίρα του γερμανικού λαού και ως εκ τούτου έγινα ο ανώτατος δικαστής του γερμανικού λαού.»

Ο ακριβής αριθμός των νεκρών δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα. Ο Χίτλερ παραδέχτηκε ότι υπήρξαν 76 νεκροί, αλλά ο πραγματικός αριθμός φτάνει τους 250 και παραπάνω.

Τα γεγονότα της 30ης Ιούνη του 1934 δεν είχαν να κάνουν με ένα απλό ξεκαθάρισμα μέσα στον πυρήνα του ναζιστικού κόμματος. Ο Χίτλερ με αυτές τις εσωτερικές εκκαθαρίσεις έστελνε κι ένα μήνυμα προς τους «ιδεολόγους» του κόμματος, ότι έχει ξεμπερδέψει για τα καλά με το πρόγραμμα και με την κοινωνική επανάσταση που αφελώς προσδοκούσαν ότι θα ακολουθήσει.

Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών δείχνει ότι ο Χίτλερ ήταν το «πιστό σκυλί» της άρχουσας τάξης και του μεγάλου κεφαλαίου εισακούγοντας στις εντολές τους προκειμένου να τους κάνει να τον εμπιστευτούν, διασφαλίζοντας τα συμφέροντά τους έτσι ώστε αυτοί με τη σειρά τους να υποστηρίζουν τα σχέδιά του.

Έτσι, άνοιξε ο δρόμος της ολοκληρωτικής εγκαθίδρυσης του Χίτλερ και του Ναζισμού. Τα κανόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ηχούσαν όλο και πιο κοντά.

Πηγές:
http://www.historyplace.com/worldwar2/triumph/tr-roehm.htm
http://spartacus-educational.com/GERnight.htm

 

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί κερδίζει η ακροδεξιά στη Γαλλία και παντού;

 


Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο (RN) της Μαρίν Λεπέν είναι πρώτο κόμμα στη Γαλλία, «πώς φτάσαμε εκεί;» αναρωτιούνται τρεις κορυφαίοι αρθρογράφοι της Le Monde diplomatique και απαντούν:

Ο Εμμανουέλ Μακρόν μετά τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, όπου το κόμμα του Τζόρνταν Μπαρντέλα (Λεπέν) έλαβε διπλάσιες ψήφους από το δικό του, ουσιαστικά επικύρωσε διαλύοντας την Εθνοσυνέλευσης "την αποτυχία ενός «ακροκεντρώου» (σ.σ. δηλαδή τη δική του) πεπεισμένου ότι μια χώρα διοικείται όπως μια τράπεζα, την αποτυχία ενός παρορμητικού και αλαζονικού τύπου που ισχυρίστηκε ότι ήταν η ασπίδα ενάντια στην ακροδεξιά..." (ενώ συμμάχησε μαζί της για την ψήφιση του αντιμεταναστευτικού νόμου ανοίγοντας σ' αυτή τις πόρτες της εξουσίας.)  

«Οι πρώτες επιτυχίες του Εθνικού Μετώπου (FN) καταγράφηκαν στις τοπικές εκλογές το 1983 και συνέπεσαν με την υποταγή των σοσιαλιστών, που είχαν στην κυβερνητική εξουσία, στους περιοριστικούς κανόνες της Ενωμένης Ευρώπης και την  αποκήρυξη εκ μέρους τους της πολιτικής της «ρήξης με τον καπιταλισμό». Από τη στιγμή που «οι άρχουσες τάξεις εγκαταλείπουν μεγάλα τμήματα της οικονομικής, νομισματικής και νομικής κυριαρχίας τους στις υπερεθνικές αρχές, ο δημόσιος διάλογος, που μέχρι τότε κυριαρχούνταν από την αντίθεση μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλισμού, επαναδιατυπώνεται με θέματα σχετικά με το έθνος, την ασφάλεια, την ταυτότητα, ακόμα και πολιτισμού.», γράφουν οι τρεις αρθρογράφοι.

Το κλειδί λοιπόν είναι η εγκατάλειψη από την Αριστερά του βασικού στοιχείου του προγραμματικού, πολιτικού της λόγου και της ταυτότητάς της που είναι «η ρήξη με τον καπιταλισμό», καθώς έτσι υποχρεώθηκε να αντιπαρατίθεται στα πεδία της ακροδεξιάς ταυτότητας που είναι το τρίπτυχο: «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

Όσο για τον «γάμο ευκαιρίας» που συνήψαν οι «αριστερές» δυνάμεις στη Γαλλία με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, αυτός επειδή είναι «ευκαιρίας» δεν μπορεί να πείσει, αφού είναι βέβαιο ότι την επομένη των εκλογών θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη (όπως την προηγούμενη φορά). Άρα, δεν υπάρχει ισχυρή προγραμματική και ιδεολογική ουσία συγκόλλησης των διαφόρων αριστερών κομμάτων, ειμή μόνο οι ισχυροί «ναρκισσισμοί» των αριστερών «φυλάρχων» τους, παλιών και νεόκοπων.

*(Σε δημοσκόπηση στις 17 Ιουνίου, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο είχε λάβει 25%-28% των προθέσεων ψήφου στον πρώτο γύρο, πίσω από το Εθνικό Μέτωπο (30%-33%), αλλά μπροστά από το προεδρικό κόμμα (18%)). Αν επαληθευτούν τα ποσοστά, αυτό «θα μπορούσε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στον Μακρόν και στις όποιες ελπίδες του να υπερασπιστεί τη θέση του στο κέντρο της «σκακιέρας», γράφει το Politico. Γι' αυτό από εδώ, δηλαδή μετά τις εκλογές, θεωρώ ότι θα ξεκινήσει η πραγματική πολιτική κρίση στη Γαλλία.

Ποιοι όμως θέλουν την ακροδεξιά;

Σύμφωνα με τις εκλογικές αναλύσεις, η ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν κέρδισε στις ευρωεκλογές την κεντροδεξιά συμμαχία του Εμανουέλ Μακρόν στην κατηγορία που περιλαμβάνει επιχειρηματίες και ανώτερα στελέχη. Η Λεπέν προσέλκυσε ψήφους με την αντιμεταναστευτική ρητορική της, την κριτική της για την ακρίβεια και τη μείωση της αγοραστικής δύναμης, καθώς και με τις υποσχέσεις της για τη μείωση του ΦΠΑ στην ενέργεια και την μερική επιστροφή της συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια.

Αλλά εκτός από τους επιχειρηματίες, την ακροδεξιά ψηφίζουν νέοι (ηλικία 18-34) καθώς και αριστεροί ψηφοφόροι (για την ακρίβεια αυτοί που ψήφιζαν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα). Τον περασμένο Μάρτιο η άνοδος της ακροδεξιάς στην Πορτογαλία (ακροδεξιό κόμμα Chega) οφείλονταν σύμφωνα με τον Armando Esteves Pereira στο γεγονός ότι κατέλαβε ένα χώρο που παραδοσιακά ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του PS (σοσιαλιστές). Στην Γερμανία εκτιμάται ότι το SPD (του καγκελάριου Σολτς) έχασε σ’ αυτές τις εκλογές τα μεσαία στρώματα και έπαψε να εκφράζει τους εργαζόμενους γράφει το Der Spiegel. 

Αλλά γιατί οι «αριστεροί» ψηφοφόροι της Πορτογαλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και άλλων χωρών μετακινούνται προς την ακροδεξιά; Λόγω της απάρνησης της ρήξης με τον καπιταλισμό των σοδιαλδημοκρατών και της υιοθέτησης ενός κάλπικου αντισυστημισμού από την ακροδεξιά. Τελικά, όπως σημείωνε ο Βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς (artinews 11/7/2019): «Το κόμμα που εκπροσωπούσε κάποτε την Αριστερά (το Εργατικό κόμμα της Βρετανίας και όλα τα άλλα της λεγόμενης «κυβερνώσας αριστεράς») έχει υποστεί τέτοια μετάλλαξη που έχει καταλήξει να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήταν».

Έτσι ανοίγει ο δρόμος στην ακροδεξιά ως «εναλλακτική» του κεφαλαίου αλλά και των απογοητευμένων από την αριστερά εργαζομένων καθώς και των μικρών επιχειρηματιών. Μέχρι να πέσει η μάσκα του δήθεν «αντισυστημικού» προσώπου της κάθε Λεπέν, της κάθε Μελόνι, του κάθε Βελόπουλου. Αυτό συνέβη στην Ουγγαρία όπου για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, το κόμμα του Όρμπαν έχασε σημαντικό αριθμό ψήφων. Γιατί η ακροδεξιά μόλις ανέβει στην εξουσία δείχνει το πραγματικό αντιλαϊκό της πρόσωπο. Ο αντισυστημισμός της εξαερώνεται και γίνεται πούρος συστημισμός στην υπηρεσία του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Και στην Αργεντινή οι εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους μετά την ψήφιση των σκληρών μέτρων λιτότηταςς από την κυβέρνηση του ακροδεξιού Milei... http://artinews.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Γαλλία: Νέο Λαϊκό Μέτωπο, για ποια πολιτική;


Ούτε Θεός, ούτε Καίσαρας, ούτε από μηχανής ηγέτης! Νέο Λαϊκό Μέτωπο, για ποια πολιτική;

Άρθρο του Jean-Jacques Franquier από το NPA-Revolutionnaires

Μετά από μήνες αντιπαραθέσεων, οι εκπρόσωποι του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος -PCF, της Ανυπότακτης Γαλλίας (LFI), του PS -Σοσιαλιστικού Κόμματος και της EELV (“Ευρώπη – Οικολογία – Οι Πράσινοι”), συμφώνησαν σε λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες σε ένα όνομα και ένα πρόγραμμα, πριν χωρίσουν τις εκλογικές περιφέρειες και επικυρώσουν τους υποψηφίους τους.

Η αριστερά ισχυρίζεται ότι αποτελεί «προπύργιο» κατά της ακροδεξιάς στις πύλες της εξουσίας, και τα καταφέρνει καλά αποκαθιστώντας τον Φρανσουά Ολάντ, τον πρόεδρο των αντεργατικών νόμων για τα εργασιακά, της καταστολής των διαδηλώσεων, εκείνον που έφερε τον Μακρόν στην εξουσία. Να τος τώρα, υποψήφιος με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο! Για να συσπειρώσει άραγε τις λαϊκές τάξεις ενάντια στην ακροδεξιά;

Ή ο άλλος, ο Aurélien Rousseau, μέχρι πριν λίγους μήνες υπουργός Υγείας του Μακρόν, υποψήφιος κι αυτός με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο; Οι εργαζόμενοι στον τομέα της Υγείας τρίβουν τα μάτια τους!

«Δημοκρατικά μέτωπα»: Πρώτα απ’ όλα, αντεργατικά!

Η προοπτική να έρθει η ακροδεξιά στην εξουσία είναι προφανώς ανησυχητική. Αλλά οι προοπτικές που ανοίγονται από τη συμφωνία ολόκληρης της κυβερνητικής αριστεράς κάτω από το έμβλημα του Νέου Λαϊκού Μετώπου (NFP) δεν έχουν τίποτα το καθησυχαστικό. Διότι ποια θα ήταν η πιο πιθανή εναλλακτική στην οριστική νίκη της Εθνικής Συσπείρωσης (RN -το κόμμα της Λεπέν,σ.σ.) και των συμμάχων της; Οι Μακρονιστές δεν θα κατεβάσουν κανέναν απέναντι στον Φρανσουά Ολάντ στην Κορέζ, για να ευνοήσουν επίσημα τον απερχόμενο βουλευτή του LR των Ρεπουμπλικανών. Ελλείψει εθνικής συμφωνίας μεταξύ των Μακρονιστών και του Γκωλικού κόμματος της LR, μιας συμφωνίας που θα έφερνε αμφότερους σε δύσκολη θέση, οι ρυθμίσεις γίνονται σε τοπικό επίπεδο, για να προκατασκευαστεί ένα μπλοκ δεύτερου γύρου που υποτίθεται ότι θα ήταν ικανό να νικήσει τους υποψηφίους της Εθνικής Συσπείρωσης -RN. Εκτός και αν στην Κορέζ, ο Μακρόν θέλει επίσης να ευνοήσει τον Ολάντ – πολύ «κεντρώος» και αυτός!

Από την πλευρά των ηγετών του Νέου Λαϊκού Μετώπου -NFP, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μας καλέσουν στον δεύτερο γύρο να ψηφίσουμε για τον «δημοκρατικό» υποψήφιο που είναι πιο κατάλληλος για να εμποδίσει την εκλογή ενός βουλευτή της Εθνικής Συσπείρωσης -RN, όπως έκαναν σε κάθε εκλογή από το 2002. Μέχρι πότε θα προσπαθούμε να πείσουμε τους εργαζόμενους ότι δεν έχουν επιλογή παρά μόνο μεταξύ άσχημου, χειρότερου και λιγότερο χειρότερου;

Με τις επιθέσεις του Μακρόν κατά των ανέργων, κατά των μεταναστών, κατά των εργαζομένων γενικότερα, έχουμε μια ιδέα για το τι είναι μια «απελεύθερη» φιλεργοδοτική πολιτική. Με την Εθνική Συσπείρωση -RN, θα ήταν χειρότερα. Αλλά μια πλειοψηφία που σχηματίζεται γύρω από ένα «δημοκρατικό μέτωπο» θα ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ο Μακρόν να κυβερνά με όλους εκείνους που έδρασαν υπό τον Ολάντ. Δεν θα ήταν η ακροδεξιά, αλλά θα εξακολουθούσαν ωστόσο να είναι μιλιταριστικές, αντιμεταναστευτικές, αντεργατικές κυβερνήσεις. Χωρίς αμφιβολία χειρότερο από ό,τι ζήσαμε μέχρι τώρα, αν καθησυχάζονταν πως δεν θα αντιδράσουμε.

Η λύση κατά της ακροδεξιάς δεν βρίσκεται στις κάλπες, αλλά στην ικανότητά μας να αποδυθούμε στην αντεπίθεση για να ανακτήσουμε μέσα από τους αγώνες μας όλα όσα μας έχουν κλαπεί όλα αυτά τα χρόνια υπό την καθοδήγηση των κυβερνήσεων είτε της δεξιάς είτε της ‘αριστεράς’.

Πηγή: npa-revolutionnaires.org

Διαβάστε περισσότερα

Δεν είναι μεσαίωνας, είναι ο πιο σύγχρονος και ολοκληρωτικός καπιταλισμός


Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για Σύγχρονο Κομμουνιστικό Πρόγραμμα και Κόμμα σχετικά με τα μέτρα αύξησης του εργάσιμου χρόνου, την 6ημερη εργασία και άλλα

Οργή προκαλούν στους εργαζόμενους μια σειρά μέτρα, αποφάσεις και διατάξεις που αρχίζουν να εφαρμόζονται σχετικά με την αύξηση του εργάσιμου χρόνου.

Έτσι, από 1η Ιουλίου 2024 οι επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας μπορούν να ζητούν από τους εργαζομένους τους να δουλεύουν και την 6η ημέρα. Πρόκειται για εφαρμογή της ψηφισμένης διάταξης του νόμου Γεωργιάδη για την εξαήμερη εργασία. Το μοντέλο αυτό «προτείνονταν» με ένταση από τους δανειστές ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ στο πρώτο μνημόνιο, και έρχεται τώρα να εφαρμοστεί στην πράξη. Η 6ημερη εργασία αφορά εκτός από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας και τις επιχειρήσεις «κοινής ωφέλειας» όπως ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, Δήμοι-ΟΤΑ, κ.α.

Επίσης, με ερμηνευτική εγκύκλιο που εξέδωσε το Υπουργείο Εργασίας, κλέβει μία ώρα (30 λεπτά πριν την έναρξη και 30 λεπτά μετά τη λήξη της εργασίας) από τον χρόνο εργασίας του βιομηχανικού εργάτη ή υπαλλήλου και τη δωρίζει ως απλήρωτη εργασία στους βιομηχάνους, εξαιρώντας το… χρόνο προετοιμασίας των εργαζομένων στη βιομηχανία από τον κανονικό χρόνο εργασίας, ικανοποιώντας έτσι ένα πάγιο αίτημα του ΣΕΒ.

Είχαν προηγηθεί νόμοι και μέτρα όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΛΑΟΣ, τεχνοκρατών, κ.λπ.) για την «ευελιξία της αγοράς εργασίας», δηλαδή την ελαστικοποίηση και κατάργηση του σταθερού 8-ωρου/40-ωρου-5-ημερου, την αλλαγή της λεγόμενης «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας, όπως και οι  αντεργατικές τομές του νόμου Χατζηδάκη και ακολούθως του νόμου-εκτρώματος Γεωργιάδη και φυσικά όλα τα προηγούμενα χρόνια προωθήθηκαν μια σειρά μέτρα εντατικοποιήσεις και ελέγχου-καταπίεσης στους χώρους δουλειάς, καταργήθηκαν σοβαρές πλευρές της εργατικής νομοθεσίας που είχαν κατακτηθεί με αγώνες, περιορίστηκε το δικαίωμα της απεργίας και της δράσης-κυρίως του ταξικού και μαχητικού-συνδικαλισμού και πολλά ακόμα.

Όλα αυτά, ενώ στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι, σύμφωνα με όλες τις μελέτες (και της ΕΕ και των εργοδοτών ακόμα) αναδεικνύονται πρωταθλητές στις ώρες εργασίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι περισσότερες ώρες εργασίας ανά εβδομάδα καταγράφηκαν στην Ελλάδα (41,0 ώρες μέσος όρος), την Πολωνία (40,4), τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία (40,2). Και όλα αυτά στην εποχή της τρομακτικής ανάπτυξης των τεχνολογιών και των επιστημονικών επιτευγμάτων της ανθρωπότητας, την τεράστια ανάπτυξη δηλαδή των παραγωγικών δυνάμεων και την συνεπακόλουθη απογείωση της παραγωγικότητας της εργασίας. Με λίγα λόγια, σε πολύ λιγότερες ώρες εργασίας, με την σημερινή τεχνολογία παράγουμε πολύ περισσότερο από ότι την εποχή που καθιερώθηκε το 8-ωρο πριν 120 χρόνια…αλλά το κριτήριο του κέρδους, ο νόμος του καπιταλισμού, ο «ανταγωνισμός» και η ανάταξη της κερδοφορίας για να ξεπεράσουν οι καπιταλιστές την κρίση τους, οδηγούν στην απογείωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Η βαρβαρότητα έχει όνομα και αιτία

«Ο χρόνος για τη μόρφωση του ανθρώπου, για την πνευματική ανάπτυξη, για την εκπλήρωση κοινωνικών λειτουργιών, για την κοινωνική συναναστροφή, για το ελεύθερο παιχνίδι των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων, ακόμα και ο ελεύθερος χρόνος της Κυριακής – κι ας είναι στη χώρα που γιορτάζουν αγίους ακόμα και το Σάββατο – όλα αυτά για το κεφάλαιο είναι καθαρή αερολογία! Το κεφάλαιο με την απεριόριστα τυφλή ορμή του και με την βουλιμία λυκανθρώπου για υπερεργασία, σπάει όχι μόνο τα ηθικά, μα και τα φυσικά ανώτατα όρια της εργάσιμης ημέρας. Σφετερίζεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη, την εξέλιξη και τη διατήρηση της υγείας του σώματος. Ληστεύει το χρόνο που είναι απαραίτητος για την κατανάλωση καθαρού αέρα και ηλιακού φωτός. Τσιμπολογά το χρόνο που είναι απαραίτητος για το φαγητό και τον ενσωματώνει στην ίδια την παραγωγική διαδικασία, έτσι που τον εργάτη τον τροφοδοτούν με φαγητό σαν απλό μέσο παραγωγής, όπως τροφοδοτούν με κάρβουνο την ατμομηχανή και με γράσο ή λάδι τις μηχανές. Τον υγιεινό ύπνο, που είναι απαραίτητος για τη συγκέντρωση, την ανανέωση και το φρεσκάρισμα της ζωτικής δύναμης, τον περιορίζει το κεφάλαιο σε τόσες ώρες απονάρκωσης, όσες είναι οπωσδήποτε απαραίτητες για να ξαναζωντανέψει ένας απόλυτα εξαντλημένος οργανισμός. Το κεφάλαιο δε ρωτάει πόσο διαρκεί η ζωή της εργατικής δύναμης. Με την παράταση της εργάσιμης ημέρας η κεφαλαιοκρατική παραγωγή, που είναι ουσιαστικά παραγωγή υπεραξίας, απορρόφηση υπερεργασίας, δεν προκαλεί απλώς το μαρασμό της ανθρώπινης εργατικής δύναμης, που της στερούν τους κανονικούς όρους της ηθικής και φυσικής ανάπτυξης και δραστηριότητάς της. Προκαλεί την πρόωρη εξάντληση και θανάτωση αυτής της ίδιας της εργατικής δύναμης. Παρατείνει για ένα ορισμένο διάστημα τον παραγωγικό χρόνο του εργάτη, συντομεύοντας το χρόνο της ζωής του.»

Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόμος 1, κεφ. 8, Η εργάσιμη μέρα

Ριζική μείωση του χρόνου εργασίας!

Ανάγκη της εποχής, οδηγός δράσης για ένα εργατικό κίνημα χειραφέτησης

Όσο δεν υπάρξει ένα εργατικό κίνημα που θα βάζει από αυτή τη σκοπιά τα ζητήματα, δηλαδή να χάσουν τα κέρδη για να ζήσουν οι εργαζόμενοι, ο κόσμος της δουλειάς θα πηγαίνει βήμα-βήμα πίσω σε συνθήκες εξαθλίωσης. Όσο δεν υπάρχει εργατικό κίνημα και επαναστατική αριστερά που θα βάζει ως σημερινό καθολικό αίτημα την ριζική μείωση του χρόνου εργασίας και αύξηση των εργατικών αποδοχών, θα βολοδέρνουμε ανάμεσα στην επιβίωση και την ελεημοσύνη για ψίχουλα από τα κέρδη.

Γι΄ αυτό χρειάζεται η θεμελίωση μιας σύγχρονης εργατικής πολιτικής, αντίπαλο δέος και δύναμη ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του. Με ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα χειραφέτησης του κόσμου της δουλειάς από τα δεσμά του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Με τους παραγωγούς του πλούτου κυρίαρχους της κοινωνίας, με εργατική εξουσία και απελευθερωτική κοινωνία.

Χρειάζεται μια νέα οργάνωση κομμουνιστικής απελευθέρωσης που θα προωθεί μαζικά και αποφασιστικά τα συμφέροντα της κοινωνικής και εργαζόμενης πλειονότητας, μαζί με ένα ισχυρό, μαζικό και ταξικό πολιτικό εργατικό κίνημα που δεν θα «διαμαρτύρεται» απλά ή θα δίνει μάχες οπισθοφυλακών, αλλά θα μπορεί να επιβάλλει κατακτήσεις στην πορεία για την χειραφέτηση των εργαζομένων.

Αυτή είναι η μόνη απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα!https://prin.gr/

Διαβάστε περισσότερα

ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ - ΙΣΡΑΗΛ Γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού σε εξέλιξη


Πάνω από 26.000 τα νεκρά γυναικόπαιδα από τους συνολικά 37.266 σκοτωμένους, στους 85.102 οι τραυματίες, 71.338 με ηπατίτιδα, εκατομμύρια λιμοκτονούν


Συνεχής και καθημερινή είναι η δραματική επιδείνωση της ζωής στη Λωρίδα της Γάζας, καθώς οι ασταμάτητες ισραηλινές επιθέσεις από εδάφους και αέρος έχουν διαλύσει εδώ και 8 μήνες τις υποδομές παντός είδους, εγκλωβίζοντας 2,3 εκατ. Παλαιστίνιους σε έναν συνεχή αγώνα επιβίωσης κάτω από ασύλληπτα αντίξοες συνθήκες.

Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ούτε ένα ασφαλές μέρος και ότι έχει βομβαρδιστεί αμέτρητες φορές κάθε περιοχή της Γάζας, ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει καθημερινά, καθώς ανάμεσά τους δεν είναι μόνο όσοι σκοτώνονται από τις - κυρίως αμερικανικές και γερμανικές - βόμβες των ισραηλινών αρμάτων μάχης και αεροπλάνων, αλλά και όσοι πεθαίνουν από την πείνα ή την αφυδάτωση, τις ατέλειωτες κακουχίες, τις επιδημίες, την έλλειψη φαρμάκων.

Την Παρασκευή, 252η μέρα του πολέμου, ο συνολικός αριθμός των νεκρών έφτασε τους 37.266 και των τραυματιών τους 85.102.

Στις 250 μέρες πολέμου το κυβερνητικό Γραφείο Πληροφόρησης στη Γάζα δημοσιοποίησε ενδεικτικά στατιστικά στοιχεία για τα θύματα. Πέρα από τους νεκρούς, που το 70% τους είναι γυναικόπαιδα, υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι 10.000 που αγνοούνται.

Απ' αυτά τα θύματα τα 15.694 είναι παιδιά. Εκτιμάται ότι τουλάχιστον 17.000 παιδιά στη Γάζα έχουν χάσει τον έναν ή και τους δύο γονείς τους. Οι νεκροί από λιμό είναι επισήμως 33 και σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται ένα οκτάχρονο κορίτσι που πέθανε από λιμό την Πέμπτη, ούτε ένα δεκάχρονο αγόρι που πέθανε από την ίδια αιτία την Παρασκευή. Σύμφωνα με τον διευθυντή του Παιδιατρικού Νοσοκομείου Καμάλ Αντουάν, τουλάχιστον 200 μικρά παιδιά δίνουν μάχη να κρατηθούν στη ζωή, καθώς υποφέρουν από οξύ υποσιτισμό.



Οι δραματικές εξελίξεις σε ό,τι αφορά τη ζωή των παιδιών στη Γάζα ανάγκασαν τη βδομάδα αυτή τον ΟΗΕ να συμπεριλάβει το Ισραήλ στη μαύρη λίστα οργανώσεων και χωρών που βλάπτουν τα παιδιά, όπως οι οργανώσεις τζιχαντιστών «Ισλαμικό Κράτος», «Αλ Κάιντα» και «Μπόκο Χαράμ», η Μιανμάρ κ.λπ.

Υπολογίζεται επίσης ότι μέσα σε 250 μέρες έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον 498 υγειονομικοί εργαζόμενοι και 150 δημοσιογράφοι. Οι δε συλληφθέντες πολίτες και μη από τον στρατό ξεπερνούν τους 5.000.

Περαιτέρω, έκθεση του υπουργείου Υγείας στη Γάζα επισημαίνει ότι έχουν μολυνθεί από ιό της ηπατίτιδας 71.338 Παλαιστίνιοι, περίπου 60.000 έγκυοι κινδυνεύουν να αποβάλουν λόγω έλλειψης ιατρικής περίθαλψης, ενώ μάχη για την επιβίωση δίνουν 3.500 χρονίως πάσχοντες, πολλές φορές χωρίς να έχουν πρόσβαση στα ειδικά φάρμακα που χρειάζονται ή σε ιατρική φροντίδα.

Μέσα στα βουνά συντριμμιών, στους τεράστιους λόφους με περίπου 300.000 τόνους απορριμμάτων σε πόλεις της Γάζας, υπάρχουν ανάμεσα στα ερείπια θραύσματα από τις καταστροφές σε 206 αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι πρόχειρες εκτιμήσεις για το κόστος των ζημιών του πολέμου το ανεβάζουν σε πάνω από 33 δισ. δολάρια.

Τραγικές ελλείψεις σε νερό και τροφή

Πλάι στα στατιστικά στοιχεία, βλέπουν το φως της δημοσιότητας και οι μαρτυρίες ορισμένων αμάχων της Γάζας σε διεθνή και αραβικά δίκτυα. Το δίκτυο «Al Jazeera», για παράδειγμα, μετέδιδε την Παρασκευή τις τραγικές ελλείψεις σε τρόφιμα και καθαρό πόσιμο νερό που εκδηλώνονται κυρίως στη Βόρεια Γάζα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάνουν ουρές από νωρίς το πρωί μέχρι το μεσημέρι για ένα μπουκάλι νερό, που δεν φτάνει καλά - καλά ούτε για να ξεδιψάσουν, ειδικά τις τελευταίες μέρες καύσωνα. Σχεδόν όλοι τρέφονται αποκλειστικά με ψωμί, καθώς το αλεύρι και λιγοστό νερό είναι τα μόνα που έχουν απομείνει για την τεράστια πλειοψηφία των φτωχών αμάχων.

Χαρακτηριστικά, το δίκτυο μετέδιδε ότι λόγω της καταστροφής άνω του 50% της αγροτικής παραγωγής στη Γάζα έχουν πάρει «φωτιά» όλες οι τιμές τροφίμων, και κυρίως των φρέσκων λαχανικών και φρούτων.

Στη Βόρεια Γάζα ένα κιλό πιπεριές πριν τον πόλεμο κόστιζε περίπου ένα δολάριο και τώρα κοστίζει ...90 δολάρια! Ενα κιλό κρεμμύδια σήμερα κοστίζει 70 δολάρια!

Πρόσφατη ανάλυση δορυφορικών εικόνων από τον Μάη του 2017 μέχρι τον Μάη του 2024, οι οποίες συγκεντρώθηκαν από το Δορυφορικό Κέντρο του ΟΗΕ (UNOSAT), καταγράφουν ότι το 57% των μόνιμων καλλιεργειών και των καλλιεργήσιμων εκτάσεων της Γάζας είχαν παρουσιάσει σημαντική μείωση στην πυκνότητα και την ποιότητά τους.

«Αυτή η επιδείνωση αποδίδεται σε δραστηριότητες που σχετίζονται με τις συγκρούσεις», όπως οι βομβαρδισμοί και η κυκλοφορία βαρέων οχημάτων, δήλωσε η UNOSAT, επισημαίνοντας ότι οι κατεστραμμένες γεωργικές εκτάσεις έχουν αυξηθεί κατά 30% σε σχέση με τα προηγούμενα στοιχεία που δημοσίευσε τον Απρίλη.

Παλαιστίνιοι στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπαλία, που έχει βομβαρδιστεί αμέτρητες φορές από τον ισραηλινό στρατό, έλεγαν σε δημοσιογράφους ότι στήνονται για ώρες στην ουρά για λίγο καθαρό πόσιμο νερό, χωρίς να είναι σίγουρο τελικά ότι θα το εξασφαλίσουν. «Μας έχει ξεχάσει ο κόσμος», λένε πολλοί με πικρό παράπονο...

Καθημερινές οι εισβολές του στρατού στη Δυτική Οχθη

Το ίδιο διάστημα, και στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη ο ισραηλινός στρατός πραγματοποιεί καθημερινά εισβολές σε διάφορες πόλεις και χωριά, έχοντας στο πλευρό του ορδές ένοπλων εποίκων που συνεχίζουν ατιμώρητα τις λεηλασίες παλαιστινιακών περιουσιών, τις απειλές, τους ξυλοδαρμούς Παλαιστίνιων αμάχων ή τους εμπρησμούς σπιτιών, αποθηκών, αγροτικών μηχανημάτων και ΙΧ αυτοκινήτων.

Αυτήν τη βδομάδα, σε πολύωρη εισβολή του στρατού σε προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν επιστρατεύτηκαν επιθετικά ελικόπτερα του στρατού και σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν νεαροί Παλαιστίνιοι μαχητές σε συγκρούσεις και σε άλλες περιοχές, όπως Καμπατίγια, Ναμπλούς, Καλκίγια και Τουμπάς.

Οι συλλήψεις κάθε βδομάδα είναι δεκάδες και οι καταγγελίες για φυλακές - κολαστήρια πυκνώνουν καθημερινά.

Διαδηλώσεις υπέρ των ομήρων στο Ισραήλ

Στο Ισραήλ, πάλι, μεγάλο μέρος του ισραηλινού λαού πιέζει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε συμφωνία με τη Χαμάς ώστε να εξασφαλιστεί η απελευθέρωση των δεκάδων ομήρων που παραμένουν στα χέρια μαχητών της παλαιστινιακής οργάνωσης από τις 6 Οκτώβρη.

Το ισραηλινό Φόρουμ συγγενών και φίλων ομήρων πραγματοποιεί σχεδόν καθημερινά συγκεντρώσεις, πορείες διαμαρτυρίας και κλείσιμο οδικών αρτηριών, απαιτώντας από τον πρωθυπουργό Μπ. Νετανιάχου να βάλει σε προτεραιότητα την απελευθέρωση των ανθρώπων τους.https://www.rizospastis.gr/


Δ. ΟΡΦ
Διαβάστε περισσότερα

Η λίστα ιστολογίων μου