Και για τους εκάστοτε «σωτήρες» μας; Έχει να πει κάτι ο Λένιν που να εξηγεί τον ρόλο τους; Η άποψή του δεν φαίνεται πολύ παράταιρη:

 

«Σε μια κοινωνία – έλεγε – που βασίζεται (…) στην υποδούλωση των εκατομμυρίων φτωχών και εργαζομένων από μια χούφτα πλουσίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο πιστός φίλος και σύμμαχος των εκμεταλλευτών, ο πιο πιστός φρουρός της εξουσίας τους. Και για να είναι σίγουρος φρουρός, δεν αρκούν στον καιρό μας τα κανόνια, οι ξιφολόγχες και ο βούρδουλας: Πρέπει να φροντίσεις να υποβάλλεις στα θύματα της εκμετάλλευσης την ιδέα ότι η κυβέρνηση στέκεται πάνω από τις τάξεις, ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευγενών και της αστικής τάξης, αλλά τα συμφέροντα της δικαιοσύνης, ότι φροντίζει να προστατεύει τους αδύναμους και τους φτωχούς από τους πλούσιους και τους ισχυρούς».https://www.imerodromos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η Μεγάλη Ιδέα στην Ουκρανία: Ο δρόμος για την καταστροφή (Α΄ Μέρος), του Σπύρου Αλεξίου

 

Στις 20 Ιανουαρίου συμπληρώνονται 104 χρόνια από την εκστρατεία του ελληνικού κράτους στην Ουκρανία. Πρόκειται για μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του που συνδέεται άμεσα με την «Μεγάλη Ιδέα» και την κορύφωσή της, την εκστρατεία στη Μικρά Ασία.  Το kommon.gr δημοσιεύει  από το βιβλίο του Σπύρου Αλεξίου «Μεγάλη Ιδέα: 1844 -1922». Το Α΄ μέρος αναφέρεται στις συνθήκες, διεθνείς και εσωτερικές, που οδήγησαν σε αυτήν την επιλογή την κυβέρνηση Βενιζέλου ενώ στο Β΄ μέρος θα παρουσιαστεί η επιχείρηση του ελληνικού στρατού στην Ουκρανία.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζει η επίσημη ελληνική ιστοριογραφία την εκστρατεία του 1919 στην Ουκρανία θυμίζει αυτόν με τον οποίο οι Αλμπέρ Ουντερζό και Ρενέ Γκοσινί, οι δημιουργοί του θρυλικού Αστερίξ, σατιρί-ζουν την άρνηση των Γαλατών να μιλήσουν για τη μάχη της Αλέζια και την ήττα του Βερσιζεντορίξ. «Αξιοκατάκριτος σοβινισμός», σχολιάζουν οι δύο Γάλλοι καλλιτέχνες, «αίσθημα ντροπής και έλλειψη οποιασδήποτε δικαιολογίας», θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε εμείς επιχειρώντας να εξηγήσουμε τη σιωπή ή την αμηχανία της επίσημης ιστορίας. Κατανοητά και τα δύο αυτά συναισθήματα, πώς να δικαιολογήσει κάποιος το ότι μια χώρα, έπειτα από επτά χρόνια πολέμου, διάστημα στο οποίο βίωσε δύο Βαλκανικούς Πολέμους, διπλή κατοχή του μεγαλύτερου τμήματός της, έναν εμφύλιο και έναν Παγκόσμιο Πόλεμο, προσφέρεται εθελοντικά να συμμετάσχει σε εκστρατεία στη Νότια Ρωσία εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, χώρα με την οποία δεν είχε κάποια διαφορά;

Η χουντική Πολεμική ιστορία των Ελλήνων, την οποία εξέδωσε το 1970 το αρχηγείο ενόπλων δυνάμεων, αφιερώνει στην «εκστρατεία της μεσημβρινής Ρωσίας» λιγότερη από μισή σελίδα. Το πιο αποδεκτό συστημικό έργο, η Ιστορία του ελληνικού έθνους αφιερώνει λιγότερη από μία σελίδα. Στο έργο των Γεωργίου Μαλούχου και Αντώνη Παπαγιαννίδη Αγώνες των Ελλήνων 1847-1947, το οποίο προβλήθηκε ως εκδοτικό γεγονός από εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, υπάρχουν μόνο… φωτογραφίες, χωρίς κάποια επεξήγηση! Το βιβλίο προλογίζουν ο τότε υπουργός Άμυνας Ευ. Μεϊμαράκης και ο τότε αρχηγός ΓΕΕΘΑΙ. Γράψας. Στο συλλογικό έργο Εμείς οι Έλληνες: πολεμική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, με επιμελητές τους Θάνο Βερέμη και Μιχάλη Κατσίγερα, το οποίο εξέδωσε ο ΣΚΑΪ, η εκστρατεία αποσιωπάται τελείως! Τρεις τόμοι είναι το έργο και δεν περίσσεψε ούτε μία παράγραφος…

Στις προηγούμενες περιπτώσεις πολεμικών ή διπλωματικών περιπετειών υπήρχε ως δικαιολογία η Μεγάλη Ιδέα, σε μικρές ή μεγάλες δόσεις. Στην Ουκρανία όμως; Ποιου ήρωα του εθνικού μας φαντασιακού «ξακουστή χώρα» ήταν η Ουκρανία, ποια «σκλαβωμένα αδέρφια» θα απελευθερώναμε; Σε αυτήν την περίπτωση είχαμε την ανοιχτή, κυνική παραδοχή της επιλογής της ελληνικής αστικής τάξης να αποτελέσει η Ελλάδα πρόθυμο «χωροφύλακα» των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων σε μια ευρύτατη περιοχή. Η ιδεολογία της εκούσιας εξάρτησης, εγγενές στοιχείο του ελληνικού κράτους, διεκδικούσε την αναβάθμισή της από το επίπεδο της «προστασίας» στο επίπεδο του ενεργού κρίκου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, με την προσδοκία και ανάλογων ανταλλαγμάτων. […]

Για να κατανοήσουμε ποιους «υπερασπιστές της ελευθερίας» υποτίθεται πως συνδράμαν οι ελληνικές μεραρχίες στην Ουκρανία, αξίζει να σημειώσουμε ότι στις περιοχές που καταλάμβαναν τα στρατεύματα του (στρατηγού των Λευκών) Ντενίκιν επιδίδονταν σε σφαγές και λεηλασίες, συναγωνιζόμενα τα εθνικιστικά στρατεύματα του Ουκρανού εθνικιστή Σιμόν Πετλιούρα. Ιδιαίτερο μίσος επιδείκνυαν κατά του εβραϊκού πληθυσμού. Ταυτισμένοι με τους μπολσεβίκους ή τους κομμουνιστές, οι Εβραίοι θεωρούνταν–περισσότερο από ποτέ– από τους νοσταλγούς του τσαρικού καθεστώτος ως ένα ξένο σώμα που προσπαθεί να ανατρέψει εκ των έσω την κοινωνική δομή. Στην προπαγάνδα των Λευκών και των εθνικιστών Ουκρανών, οι λέξεις «μπολσεβίκος» και «Εβραίος» ήταν συνώνυμες.[…]

Η κατάσταση αυτή δημιουργούσε πολιτικό πρόβλημα στις κυβερνήσεις των αποικιοκρατικών χωρών της Δύσης. Ήδη ενίσχυαν υλικά τους αντεπαναστάτες, τσαρικούς και εθνικιστές, και οι ειδήσεις για τις θηριωδίες που διέπρατταν ακύρωνε την προπαγάνδα που τους παρουσίαζε ως «μαχητές της ελευθερίας».[…]

Πιο σαφής ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, υπουργός Στρατιωτικών τότε,στο μήνυμά του προς τον Ντενίκιν: «Ο στόχος μου να κερδίσω υποστήριξη στο Κοινοβούλιο υπέρ του ρωσικού εθνικιστικού σκοπού θα είναι απείρως δυσκολότερος αν αποδεδειγμένα γνήσιες καταγγελίες συνεχίσουν να λαμβάνονται από Εβραίους στη ζώνη των εθελοντικών στρατών». Ο Τσόρτσιλ δεν ένιωθε κάποια λύπη για τα θύματα των πογκρόμ, στις αγγλικές αποικίες που έδρασε συμμετείχε σε χειρότερες ωμότητες.Όμως ήταν ένας οξυδερκής πολιτικός, ο οποίος συνειδητοποιούσε τη ζημιά που προκαλούσαν στον πολιτικό του στόχο οι τσαρικοί δολοφόνοι.

 

Καλή η ιδεολογία, καλύτερες οι επενδύσεις

Η υλική στήριξη των αντεπαναστατών ήταν δεδομένη, όμως η απόφαση για ανοιχτή στρατιωτική παρέμβαση δεν ήταν εύκολη. Η ανάγκη να ανατραπεί η κυβέρνηση των μπολσεβίκων ήταν ζωτική για τους Δυτικούς, ήδη το παράδειγμά τους εξαπλωνόταν σαν τη φωτιά σε έναν κόσμο που έβγαινε από τον πιο φρικτό πόλεμο και βίωνε την οικονομική, πολιτική ηθική και ιδεολογική κατάρρευση κάθε κατεστημένου. Ακριβώς αυτά τα στοιχεία καθιστούσαν δύσκολη την αποστολή στρατευμάτων. Ύστερα από τόσο αίμα που είχε χυθεί δεν υπήρχαν στη Δύση πρόθυμοι ηλίθιοι να θυσιαστούν. Υπήρχε όμως και επιπλέον ένας παράγοντας που καθιστούσε την αποστολή στρατευμάτων επιτακτική, ειδικά για τη Γαλλία. Στα τέλη του  19ου αιώνα η επιλογή της τσαρικής εξουσίας για την προώθηση ενός προγράμματος ταχείας εκβιομηχάνισης δημιούργησε την ανάγκη εισροής κεφαλαίων. Η ανάγκη αυτή θεωρήθηκε μεγάλη ευκαιρία από τους Γάλλους κεφαλαιούχους, ένα ευρωπαϊκό «Ελ Ντοράντο» και οδήγησε στην ιλιγγιώδη επέκταση των γαλλικών επενδύσεων στη ρωσική κεφαλαιαγορά, στη βιομηχανία, στον τραπεζικό και ασφαλιστικό τομέα. 

Οι μεγαλύτερες γαλλικές τράπεζες, όπως η Société Générale, η Banque de Paris et des Pays-Bas και η Banque de l’Union Parisienne, μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα και Γάλλοι κεφαλαιούχοι είχαν επενδύσει τεράστια ποσά μέχρι το 1914 σε κάθε λογής επιχειρήσεις (ρωσικές τράπεζες, εξορυκτικές, μεταλλουργικές και βιομηχανικές μονάδες), οι περισσότερες εκ των οποίων ήταν συγκεντρωμένες στην περιοχή της Ουκρανίας και στην κοιλάδα του ποταμού Ντον.

Μία από τις πρώτες ενέργειες της σοβιετικής κυβέρνησης τον Φεβρουάριο του 1918, μετά την κατάργηση των τσαρικών χρεών, ήταν η εθνικοποίηση του τραπεζικού και βιομηχανικού κλάδου της οικονομίας.Για τους Γάλλους κεφαλαιούχους αυτή ήταν αληθινή καταστροφή και πλέον η επιλογή για βίαιη ανατροπή του σοβιετικού καθεστώτος έπαιρνε χαρακτήρα άμεσου υλικού συμφέροντος. Η υλική στήριξη των αντεπαναστατικών συμμοριών ήταν η πρώτη ενέργεια, γρήγορα όμως αποδείχτηκε ατελέσφορη, οπότε ωρίμαζε η επιλογή της στρατιωτικής επέμβασης, επιλογή που απαιτούσε συμμαχίες. […]

Την ίδια στιγμή το Παρίσι είχε πλημμυρίσει από τσαρικούς «εμιγκρέδες», πρώην αριστοκράτες, που διέφυγαν όταν ξέσπασε η επανάσταση. Πίεζαν για στρατιωτική επέμβαση ώστε να επιστρέψουν και να ανακτήσουν τον αμύθητο πλούτο που έχασαν. Δελέαζαν τους Γάλλους κεφαλαιούχους και την κυβέρνηση με το άνοιγμα νέων αγορών στη Νότια Ρωσία για τα βιομηχανικά προϊόντα της και στην εξασφάλιση μιας σίγουρης και σταθερής πηγής πρώτων υλών και σίτου, απαραίτητη για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο γαλλικής οικονομίας.

 

Ζητούνται «πρόθυμοι» για εκστρατεία…

Στα θεάρεστα αυτά σχέδια υπήρχε μόνο ένα αγκάθι: οι Γάλλοι κεφαλαιούχοι και τα ράκη της τσαρικής αριστοκρατίας που έβγαζαν πύρινους λόγους και εκπονούσαν σχέδια από τα μπιστρό και τα καφέ του Παρισιού, προφανώς δεν είχαν διάθεση να εκστρατεύσουν οι ίδιοι. Αναζητούνταν λοιπόν αυτοί που, για να επανακτηθούν τα χρεόγραφα και τα παλάτια που είχαν εθνικοποιήσει οι μπολσεβίκοι, θα άφηναν τα κόκαλά τους στις πεδιάδες της Νότιας Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Κριμαίας.

Προκειμένου να βρεθούν αυτοί οι «πρόθυμοι», η κυβέρνηση Κλεμανσό και η γαλλική άρχουσα τάξη επιχείρησαν να προσδώσουν ιδεολογικά και ηθικά χαρακτηριστικά στην επικείμενη εκστρατεία. Οι μπολσεβίκοι παρουσιάζονταν στο Κοινοβούλιο και στον αστικό Τύπο ως η μάστιγα της ανθρωπότητας και οι Γάλλοι ως υπερασπιστές της ελευθερίας του ρωσικού λαού. Η αστειότητα αυτή δύσκολα θα είχε αποτελέσματα ακόμη και σε ειρηνικές περιόδους. Τώρα, μόνο λίγες εβδομάδες μετά το τέλος της «κόλασης των χαρακωμάτων», όπου θάφτηκαν 1.375.000 νέοι Γάλλοι, χωρίς να υπολογίζουμε τους τραυματίες και τους αναπήρους, μόνο οργή προκάλεσε στη γαλλική κοινωνία και πολύ περισσότερο στους στρατιώτες που περίμεναν ανυπόμονα το απολυτήριό τους.

Ο Έλληνας ακόλουθος στο Βουκουρέστι Βασίλης Δενδραμής, στις 3 Δεκεμβρίου 1918, μετέφερε στον στενό συνεργάτη του Βενιζέλου, τον Ιωάννη Πολίτη, τη συνομιλία του με τον Γάλλο στρατηγό Ντεσόρτ. Σε αυτήν καταγράφεται η καθολική άρνηση των Γάλλων στρατιωτών να συμμετάσχουν σε εκστρατεία κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Αντίστοιχη ήταν η εικόνα που μετέφερε και ο γενικός διοικητής της Μακεδονίας, ο Κωνσταντίνος Αδοσίδης, σχετικά με το ηθικό των γαλλικών στραευμάτων: «ενταύθα γαλλικόν στρατηγείον δεν αποβλέπει ευχαρίστως εις μελετωμένην εκστρατείαν, […] έχω λόγους να νομίζω ότι τοιαύτη διάθεσις δεν είναι άσχετος και προς δυσφορίαν ην εξέφρασαν γαλλικά στρατεύματα μεταβώσι Ρωσσίαν».

Τελικά από την πλευρά άλλης Γαλλίας εστάλη μια ομάδα μεραρχιών που σε καμία περίπτωση δεν επαρκούσε για να αντιμετωπίσει τον Κόκκινο Στρατό. Το αρχικό σχέδιο ήταν να σταλούν δεκατέσσερις, αλλά τελικά έγιναν έξι και αυτές με ελλιπή στελέχωση. Απαραίτητη ήταν η συμβολή και άλλης χώρας που θα παρείχε αξιόμαχες δυνάμεις. Και αυτή η άλλη χώρα ήταν η Ελλάδα.

 

Η Μεγάλη Ιδέα πάει Ουκρανία…

«Στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η αναλογία ενεργούς συμμετοχής στη συμμαχική νίκη και μεταπολεμικών κερδών επρόκειτο να αποτελέσει τον “χρυσό κανόνα” για τη διαμόρφωση του μεταπολεμικού κόσμου». Η εκτίμηση αυτή του Κωνσταντίνου Διώγου αποτελούσε την κυνική λογική με την οποία θεωρητικά ξαναμοιραζόταν ο κόσμος μετά τη λήξη του πολέμου και λογική την οποία είχε αποδεχτεί η κυβέρνηση Βενιζέλου. Ο ίδιος εκτιμούσε πως η στρατιωτική συνεισφορά της Ελλάδας στο Μακεδονικό Μέτωπο κρινόταν ανεπαρκής για να στηρίξει τις «εθνικές διεκδικήσεις». Η εκτίμηση αυτή βασιζόταν στην άποψη πως λόγω του διχασμού «η Ελλάς εισήλθε στον πόλεμον την 12ην ώραν». Βέβαια, παρά τις δυσκολίες κατά τη διαδικασία της επιστράτευσης, στη συμμαχική επίθεση του Σεπτεμβρίου του 1918 κατόρθωσε να παρατάξει δύναμη 105.000 αντρών, το 34% του συνόλου των συμμαχικών δυνάμεων.

Στις αρχές Νοεμβρίου 1918 όλα τα θέματα που, θεωρητικά, αποτελούσαν τους λόγους συμμετοχής στον Α΄ Π.Π. (Ανατολική Μακεδονία, Δυτική και Ανατολική Θράκη, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Βόρεια Ήπειρος, Δωδεκάνησα, Κύπρος) ήταν ανοιχτά, εκκρεμή και υπό συνεχή διαπραγμάτευση. Η συμμετοχή είχε στηριχτεί σε αόριστες υποσχέσειςτων συμμάχων. Σε αυτήν τη συγκυρία κατατέθηκε από τη Γαλλία η πρόταση προς την Ελλάδα να αναλάβει το κύριο βάρος της εκστρατείας στην Ουκρανία. Ο Βενιζέλος απάντησε άμεσα δίνοντας εντολή στον Έλληνα πρέσβη στο Παρίσι Άθω Ρωμάνο να μεταφέρει στον Κλεμανσό το εξής μήνυμα: «Ο ελληνικός στρατός είναι εις διάθεσιν των συμμάχων και δύναται χρησιμοποιηθή διά κοινόν αγώνα πανταχού όπου αποστολή του ήθελε κριθή αναγκαία».

Στις 27 Νοεμβρίου 1918 ο Βενιζέλος μετέβη στο Παρίσι, για να συναντηθεί με τον Κλεμανσό. Στόχος του ήταν να εξασφαλίσει την υποστήριξη της Γαλλίας στο ζήτημα της Θράκης και, υπό προϋποθέσεις, την ευμένειά της στο ζήτημα της Σμύρνης. Αυτή η προφορική εγγύηση ήταν η ελπίδα στην οποία βασίστηκε η ελληνική συμμετοχή στη σχεδιαζόμενη εκστρατεία! Ακόμη και αν κάποιος αποδεχτεί τη λογική του μοιράσματος του κόσμου από τους ιμπεριαλιστές, τέτοιες «εγγυήσεις» σίγουρα δεν προκαλούσαν ενθουσιασμό, παρότι το περιβάλλον του και ο φιλικός Τύπος διέρρεαν παντού τη φράση «Ο δρόμος για τη Μικρά Ασία περνά από την Ουκρανία». Για αυτήν τη συνάντηση ο Σπύρος Μαρκεζίνης σχολιάζει: «Ο Κλεμανσώ ευθέως εζήτησεν την συμμετοχήν των Ελλήνων εις την επέμβασιν εις την Ρωσίαν.Εις την πραγματικότηταδεν επρόκειτο περί αιτήσεως, αλλά περί αξιώσεως».

Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα ο Βενιζέλος απέκρυψε τις συνομιλίες και έδωσε σαφείς εντολές να υποβαθμιστεί το θέμα. Μάλιστα, μιλώντας στη Βουλή στις 6 Δεκεμβρίου 1918, προανήγγειλε έμμεσα τη συνέχιση των επιχειρήσεων και έκανε λόγο «διά την προθυμίαν προς σταθεράς θυσίας της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού». Από πού πρόκυπτε η βεβαιότητα πως ο ελληνικός λαός ήταν «πρόθυμος για θυσίες», και μάλιστα σταθερές (!), ο «εθνάρχης» δεν το ξεκαθάρισε.

Η απόφαση προκάλεσε πολιτικές αντιδράσεις, κυρίως από το νεοσύστατο ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα Ελλάδος), τον πρόδρομο του ΚΚΕ. Στις 12 του μηνός οι σοσιαλιστές βουλευτές Θεσσαλονίκης Αριστοτέλης Σίδερις και Αλμπέρτο Κουριέλ κατέθεσαν επερώτηση στη Βουλή: «Αν επιβεβαιούται η φήμη περί συμμετοχής ελληνικών στρατευμάτων εις την κατά της Ρωσσίας εκστρατείαν και ποία συμφέροντα του ελληνικού λαού απαντούσι ταύτην». Τοποθετούμενος, ο Σίδερις τόνιζε πως δεν έπρεπε«[...] να αναμιχθώμεν εις τα εσωτερικά άλλου λαού, […] ο πραγματικός στόχος είναι η υποστήριξις των συμφερόντων εκείνων οι οποίοι είναισυνδεδεμένοι με οικονομικά χρηματιστικά συμφέροντα. […] Εγώ όμως δεν δύναμαι να ακολουθήσω εις τούτο την πλειοψηφίαν και δηλώ ότι διαμαρτύρομαι κατά της εκστρατείας αυτής, διότι την ευρίσκω και άδικον και ασύμφορον προς το συμφέρον του κράτους και του έθνους».

Η απάντηση του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης Εμμ. Ρέπουλη αποτελεί μνημείο πολιτικής υποκρισίας. Ενώ λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 2 Δεκεμβρίου, ο Βενιζέλος σε συνάντησή του στη Θεσσαλονίκη με τον Γάλλο στρατηγό Φρανσουά ντ’ Εσπερί ρύθμιζε και τις τελευταίες λεπτομέρειες (μέχρι και την επιμελητεία των ελληνικών μεραρχιών συμφώνησαν), ο Ρέπουλης στη Βουλή δήλωνε ανερυθρίαστα: «Δεν υπάρχει έδαφος όπως αναπτυχθεί η επερώτησις εφόσον δεν υπάρχει τοιούτον γεγονός».

Αξίζει να σημειωθεί ακόμη ότι η φιλομοναρχική, αντιβενιζελική αντιπολίτευση σε αυτήν την περίπτωση ήταν πολύ φειδωλή στις αντιδράσεις της. Η υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα αποτελούσε κοινό τόπο και για τους δύο άσπονδους εχθρούς. Η αντιπαράθεση γινόταν σε ζητήματα τακτικής, ποιος θα ανταποκρινόταν καλύτερα σε αυτά τα κελεύσματα.[…]

Υπήρχε, βέβαια, και ένας βαθύτερος προβληματισμός που τον διατύπωσε με σαφήνεια ο πρέσβης στο Παρίσι Άθως Ρωμάνος: Παρακαλώ να δηλώσητε εις Γάλλον αρχιστράτηγον ότι φόβος μεταδόσεως πνεύματος μπολσεβικισμού κάμνει κυβέρνησιν να ενδοιάζη ως προς αποστολήν ελληνικού στρατού εις Ρωσσίαν και να αναμείνη άφιξιν προέδρου [σ.σ. του Βενιζέλου], όπως συνεννοηθή μετ’ αυτού, πριν εγκρίνη τοιαύτην αποστολήν. Θα προσθέσετε δε ότι στρατεύματά μας είναι πάντοτε εις διάθεσιν αρχιστρατήγου διά οιανδήποτε άλλην αποστολήν.» Όπως θα δούμε, είχαν δίκιο να φοβούνται το «πνεύμα μπολσεβικισμού»…https://www.kommon.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Λένιν, ο ηγέτης της επανάστασης

 

Σαν σήμερα, στις 21 Ιανουαρίου του 1924 φεύγει από τη ζωή ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοβ, ο επονομαζόμενος «Λένιν», μεγαλοφυής πολιτικός, στοχαστής και θεωρητικός του Μαρξισμού, ένας από τους βασικούς ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης και του μετεπαναστατικού σοβιετικού κράτους.

Ηγέννηση του Λένιν τοποθετείται στις 22 Απριλίου του 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ενώ η μητέρα του, δασκάλα, αφιερώθηκε στην αγωγή των παιδιών. Ένα από τα βασικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή και την προσωπικότητα του νεαρού Λένιν ήταν η εκτέλεση του μεγαλύτερου αδερφού του, ο οποίος καταδικάστηκε το 1884 σε θάνατο – ως μέλος του «Ναρονδοβόλτσι», μιας επαναστατικής οργάνωσης – για συμμετοχή στην ανεπιτυχή απόπειρα δολοφονίας του τσάρου Αλεξάνδρου Γ'. Ο Λένιν σπούδασε νομικά, ενώ ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του μελετούσε ενδελεχώς το έργο του Μαρξ και οργάνωσε μαρξιστικό κύκλο, δημιουργώντας επαφές και με την επαναστατική νεολαία άλλων πόλεων. Από τα μέσα του 1893 μετοίκησε στην Πετρούπολη, όπου με την ιδιότητα του βοηθού δικηγόρου κάλυπτε την επαναστατική του δράση. Σ' αυτήν την περίοδο ανήκουν τα πρώτα πολεμικά μανιφέστα του Λένιν με τα οποία επιτίθεται στο λαϊκό κόμμα, τα οποία διακινούνται από χέρι σε χέρι με τη μορφή χειρογράφων. Αμέσως μετά, ο Λένιν άρχισε από τον Τύπο έναν θεωρητικό αγώνα ενάντια στους διαστρεβλωτές της μαρξιστικής θεωρίας.

Τα χρόνια της δράσης

Η δράση του Λένιν οδήγησε στο να υποστεί αλλεπάλληλες συλλήψεις, εκτοπισμούς και εξορίες από το τσαρικό καθεστώς. Το Δεκέμβριο του 1895 ο Λένιν και οι στενότεροι συνεργάτες του συνελήφθησαν, με αποτέλεσμα ο ίδιος να περάσει το 1896 στη φυλακή, και τον Φεβρουάριο του 1897 εξορίστηκε για τρία χρόνια στην επαρχία Γενισέης, στην ανατολική Σιβηρία. Το 1900 αρχίζει από το εξωτερικό την έκδοση της εφημερίδας «Ισκρα», με την οποία καθοδηγεί την εργατική τάξη στη Ρωσία, ενώ μετά τη διάσπαση του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος των Εργαζομένων (RSDLP) σε Μπολσεβίκους (πλειοψηφία) και Μενσεβίκους (μειοψηφίας), ο Λένιν μετατράπηκε σε ηγέτη του μπολσεβικικού τμήματος, το οποίο αργότερα μετεξελίχθηκε σε μπολσεβικικό κόμμα.

Μετά την αποτυχία της Επανάστασης του 1905-1907, ο Λένιν επέστρεψε στο εξωτερικό και αναλύοντας τα αίτια της ήττας των επαναστατικών δυνάμεων, συνέχισε να ταξιδεύει στην Ευρώπη και συμμετείχε σε πολλά σοσιαλιστικά συνέδρια και δραστηριότητες. Στις 16 Απριλίου του 1917 επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη από την Ελβετία, μετά την πτώση του τσάρου Νικόλαου Β’, και ανέλαβε ηγετικό ρόλο στο μπολσεβικικό κίνημα, εκδίδοντας τις «Θέσεις της 4ης του Απρίλη».

Στις 26 Οκτωβρίου 1917, το πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ παρέδωσε την εξουσία στο Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού. Ο Λένιν εξελέγη πρόεδρος του Συμβουλίου ενώ σ΄αυτό συμμετείχαν οι Λέων Τρότσκι (Εξωτερικές υποθέσεις), Αλεξέι Ρίκωφ (Εσωτερικές υποθέσεις), Ανατόλι Λουνατσάρσκι (Εκπαίδευση), Αλεξάνδρα Κολλοντάι (Κοινωνική πρόνοια), Φέλιξ Ντζερζίνσκι (Εσωτερικές υποθέσεις), Ιωσήφ Στάλιν (Μειονότητες), Πέτρος Στούτσκα (Δικαιοσύνη) και Βλαντιμίρ Αντόνοφ-Οφσέενκο (Στρατιωτικές Υποθέσεις). Σαν πρόεδρος του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού ο Λένιν κατήργησε την ιδιωτική ιδιοκτησία στη γη και άρχισε την διανομή της γης στους αγρότες. Οι τράπεζες εθνικοποιήθηκαν και εισήχθη ο έλεγχος της παραγωγής στα εργοστάσια.

Η απόπειρα δολοφονίας και ο θάνατος

Στις 30 Αυγούστου 1918 η Φάνια Καπλάν, μέλος του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος, πλησίασε το Λένιν ενώ βρισκόταν στο δρόμο για το αυτοκίνητό του. Του φώναξε και όταν αυτός γύρισε τον πυροβόλησε τρεις φορές, με αποτέλεσμα δύο από τις σφαίρες να τον βρουν στον ώμο και τον πνεύμονα. Ο Λένιν οδηγήθηκε στο διαμέρισμά του στο Κρεμλίνο, και αρνήθηκε την εισαγωγή του σε νοσοκομείο, πιστεύοντας πως άλλοι δολοφόνοι θα τον περίμεναν εκεί. Οι γιατροί κλήθηκαν, αλλά αποφάσισαν ότι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο να αφαιρεθούν οι σφαίρες. Ο Λένιν συνήλθε τελικά, αν και η υγεία του εξασθένησε από αυτό το σημείο.

Όταν ο Λένιν ανέκαμψε, στη διάσκεψη του Κόμματος, το 1922, πρότεινε τη δημιουργία μιας θέσης γενικού γραμματέα, ενώ επιλογή του για τη θέση ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν. Αμέσως μετά το διορισμό του Στάλιν ως γενικού γραμματέα, ο Λένιν εισήχθη στο νοσοκομείο προκειμένου να αφαιρέσει μια σφαίρα από την απόπειρα δολοφονίας της Φ. Καπλάν. Αναμενόταν ότι αυτή η επέμβαση θα αποκαθιστούσε την υγεία του. Αυτό δεν επρόκειτο να γίνει. Ένα αιμοφόρο αγγείο έσπασε στον εγκέφαλο του Λένιν, τον άφησε παράλυτο στη δεξιά πλευρά του και για έναν χρόνο ήταν ανίκανος να μιλήσει.

Εν τέλει, ο Λένιν πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1924, στην Γκόρκι. Φήμες ότι ο Λένιν έπασχε από σύφιλη αναπήδησαν αμέσως μετά από το θάνατό του. Η επίσημη αιτία θανάτου που δόθηκε ήταν εγκεφαλική αρτηριοσκλήρωση, ή εγκεφαλικό επεισόδιο (το τέταρτό του), αλλά από τους 27 παθολόγους που τον εξέταζαν, μόνο οκτώ υπέγραψαν το συμπέρασμα στην έκθεση αυτοψίας του. Επομένως, έχουν υποβληθεί διάφορες θεωρίες σχετικά με το θάνατό του. Παραδείγματος χάριν, μια μεταθανάτια διάγνωση από δύο ψυχιάτρους και έναν νευρολόγο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα σε ευρωπαϊκό περιοδικό νευρολογίας, υποστήριξε ότι ο Λένιν πέθανε από τη σύφιλη.

Είπε...

• «Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας»
• «Πες μου ποιος σε παινεύει για να σου πω τι λάθη έκανες»
• «Ένα ψέμα που λέγεται αρκετά συχνά μετατρέπεται σε αλήθεια»
• «Είναι αδύνατον να προβλέψουμε το χρόνο και την πρόοδο της επανάστασης. Κυριαρχείται από τους δικούς της μυστηριώδεις νόμους»
• «Καμία ποσότητα πολιτικής ελευθερίας δεν θα ικανοποιήσει τις πεινασμένες μάζες»
• «Κάποιες φορές η ιστορία χρειάζεται μια ώθηση»

Trivia για τη ζωή του Λένιν

Ο Λένιν υπέφερε από έντονο άγχος, το οποίο εκδηλωνόταν με ψυχοσωματικά συμπτώματα, κυρίως με πονοκεφάλους και πόνο στο στομάχι. Ο Λένιν είχε δύο ερωμένες, η πρώτη ήταν η Ελίζαμπεθ ντε Κ., μια πλούσια διαζευγμένη, ενώ η δεύτερη ήταν η Ινέσα Αρμάντ, Γαλλίδα Μπολσεβίκα, η οποία πέθανε από χολέρα το 1920.

Ολόκληρη τη ζωή του ακολουθούσε τα ίδια πέντε βήματα για να οργανώσει το συγγραφικό του υλικό: ένα σχεδιάγραμμα σε μισό φύλλο χαρτί, ένα σκελετό του κειμένου στο αριστερό τμήμα ενός διπλωμένου φύλλου χαρτιού, διορθώσεις στο δεξί τμήμα, ένα χειρόγραφο με μολύβι και το τελικό χειρόγραφο με μελάνι.

Ο εγκέφαλος του Λένιν αφαιρέθηκε προτού βαλσαμωθεί το σώμα του και η σοβιετική κυβέρνηση ανάθεσε στο γνωστό Γερμανό επιστήμονα νευρολογίας, Όσκαρ Φογκτ, να μελετήσει τον εγκέφαλο του Λένιν για να εντοπίσει την ακριβή θέση των κυττάρων του εγκεφάλου που είναι... αρμόδια για τη μεγαλοφυΐα.

Το «Ίδρυμα Εγκεφάλου» δημιουργήθηκε στη Μόσχα για αυτόν το λόγο. Ο Φογκτ δημοσίευσε ένα έντυπο για τον εγκέφαλο το 1929 όπου ανέφερε ότι μερικοί πυραμιδικοί νευρώνες στο τρίτο στρώμα του εγκεφαλικού φλοιού του Λένιν ήταν πολύ ανεπτυγμένοι.https://tvxs.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Για να κρυφτεί η κρατική ευθύνη, τροφοδοτούν τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και το ρατσισμό

 

Του Γιώργου Τάτση*

Τις τελευταίες ώρες, μετά τον εν ψυχρώ πυροβολισμό του 16χρονου Ρομά από αστυνομικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη, γινόμαστε μάρτυρες μιας άθλιας συζήτησης για να συγκαλυφθούν τα κοινωνικά αίτια και οι τεράστιες κρατικές ευθύνες, αξιοποιώντας τη γνωστή μέθοδο όλων των κυβερνήσεων και των διάφορων «παπαγάλων» τους, της στοχοποίησης μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας όπως αυτής των Ρομά.

Έτσι διάφοροι δημοσιογράφοι, αναπαράγουν όλες αυτές τις ώρες επιχειρήματα του στυλ: «η ανομία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή», «όταν σκοτώθηκε ο Μάριος στο Μενίδι δεν είδαμε την ίδια ευαισθησία» και άλλα παρόμοια. Εκτός από το χυδαίο των επιχειρημάτων που βάζουν στο ζύγι τις ζωές δύο παιδιών, στόχο έχουν να τροφοδοτήσουν τον «κοινωνικό αυτοματισμό», να γιγαντώσουν το ρατσισμό, για να «τυφλωθεί» η σκέψη του λαού μας, να μη δει τον πραγματικό ένοχο και να μην παλέψει ενάντια σε αυτόν.

Όλοι αυτοί που σήμερα μιλάνε για την ανομία και την εγκληματικότητα και τα εμφανίζουν ως αποκλειστικά χαρακτηριστικά μιας φυλής ή μιας κοινωνικής ομάδας, προσφέρουν με αυτό το χυδαίο τρόπο ελαφρυντικά στο απαράδεκτο περιστατικό κρατικής βίας στη Θεσσαλονίκη και ταυτόχρονα δίνουν διαπιστευτήρια για τις υπηρεσίες που μπορούν να προσφέρουν συνολικά στο σύστημα.

Βεβαίως σε αυτή τους την προσπάθεια δε θα μπορούσαν να ήταν μόνοι. Έχουν την πολύτιμη βοήθεια της μόνιμης εφεδρείας του συστήματος, τα γνωστά φασιστοειδή του διαδικτύου, που βρίσκουν ευκαιρία να ξεσαλώσουν, να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο. Αποτελεί και αυτό άλλη μια απόδειξη ποιο είναι το αυγό του φιδιού, ποιοι είναι αυτοί που θρέφουν και γιγαντώνουν το φασισμό.

Όλοι μαζί, κρύβουν σκόπιμα ότι τα εγκληματικά κυκλώματα συνδέονται με επιχειρηματικά συμφέροντα που επιδιώκουν να βγάλουν υπέρογκα κέρδη από το εμπόριο ναρκωτικών, όπλων και που στο σάπιο σύστημα που υπερασπίζονται αποτελούν πεδία χρυσοφόρων μπιζνες.

Κρύβουν σκόπιμα αυτό που έχει αποδειχτεί ότι δηλαδή τα εγκληματικά κυκλώματα δρουν πολλές φορές με τα στραβά μάτια (… αν όχι με τη στήριξη) του ίδιου του κρατικού μηχανισμού και διάφορων θυλάκων του.

Κρύβουν σκόπιμα ότι τα εγκληματικά κυκλώματα αξιοποιούν και εκμεταλλεύονται κοινωνικές ομάδες που με κρατική ευθύνη συνεχίζουν να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, γκετοποιημένες και στοχοποιημένες.

Στοχοποιούν τους Ρομά και στρέφουν τον υπόλοιπο λαό εναντίον τους, για να τη βγάλει καθαρή ένα σύστημα που μπουκάρει ξημερώματα στα σπίτια του λαού για λίγα χρέη, ένα σύστημα που αφήνει τα παιδιά εκτεθειμένα στον κίνδυνο ακόμα και μέσα στο σχολείο τους εξαιτίας της υποχρηματοδότησης, της έλλειψης μέτρων και υποδομών που θα διασφαλίζουν τη ζωή τους όπως το τραγικό περιστατικό στις Σέρρες, ένα σύστημα που το δικαίωμα στην κατοικία, στην υγεία και την παιδεία το μετατρέπει σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, ένα σύστημα που θεωρεί κόστος τα ουσιαστικά μέτρα κοινωνικής ένταξης ομάδων με ιδιαίτερες δυσκολίες και απαιτήσεις. Τους αφήνει στο περιθώριο και πότε τους χρησιμοποιεί ως εξιλαστήριο θύμα για να κρύβει την κρατική ευθύνη και πότε ως ένα εξαγοράσιμο τμήμα για να τους υφαρπάζει την ψήφο. Όλα αυτά οι «ευαίσθητοι» και λαλίστατοι «παπαγάλοι» δεν βρήκαν χρόνο να τα αναφέρουν. Δε τα ξέρουν;

Τα παραπάνω δεν αποτελούν πρωτοτυπία στην αντιμετώπιση αντίστοιχων καταστάσεων! Θυμίζουμε ότι το 2017 όταν εντελώς άδικα ο μικρός Μάριος έχανε τη ζωή του στο προαύλιο του σχολείου από αδέσποτη σφαίρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «έκλεινε» όλο το θέμα στην ύπαρξη των Ρομά και την ίδια στιγμή δεν έπαιρνε κανένα ουσιαστικό μέτρο για την κοινωνική τους ένταξη. Μάλιστα, οι ανακοινώσεις του κ. Τόσκα, υπουργού της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν προκαλέσει έξαρση του ρατσισμού στην περιοχή, τροφοδοτώντας τη δράση φασιστικών ομάδων.

Επίσης τους θυμίζουμε ότι όταν έχασε τη ζωή του ο μικρός Μάριος το ΚΚΕ, το εργατικό – λαϊκό κίνημα κινητοποιήθηκαν και διεκδίκησαν ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση της χρόνιας υποβάθμισης μιας εργατικής – λαϊκής περιοχής όπως είναι το Μενίδι, για μέτρα κοινωνικής ένταξης των Ρομά. Αλλά όλα αυτά που είναι αναγκαία, οι διάφορες κυβερνήσεις τα αντιμετωπίζουν ως κόστος, και κλείνουν όλο το ζήτημα της αντιμετώπισης της εγκληματικότητας στην αστυνόμευση που όχι μόνο αποδείχτηκε ότι από μόνη της δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, αλλά όταν απουσιάζουν ουσιαστικά και αναγκαία μέτρα γίνεται και μέρος του προβλήματος.

Το περιστατικό της Θεσσαλονίκης είναι εξαιρετικά σοβαρό. Σηματοδοτεί την ένταση της κρατικής καταστολής και την αποθράσυνση των δυνάμεων καταστολής για την υπεράσπιση μιας πολιτικής εχθρικής για τον λαό και τη νεολαία. Από αυτή την σκοπιά μας αφορά όλους και όλες.

*Ο Γ. Τάτσης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Διαβάστε περισσότερα

Φτώχεια, ανεργία και άγρια καταστολή στο… προεκλογικό σκηνικό! Συνέχιση, συντονισμόςτης μαζικής πάλης η μόνη απάντηση για το λαό!

 Όλο και περισσότερα στοιχεία αστάθειας εκδηλώνονται στο πολιτικό σκηνικό, ενώ διαρκώς εντείνονται τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά του. Κάθε μέρα της μακριάς προεκλογικής περιόδου είναι φορτωμένη με νέα αντιλαϊκά μέτρα και επιλογές αλλά και με περισσότερες ασάφειες και αβεβαιότητες για το «που πάει» και «τι θα προκύψει» για τη χώρα. Μια χώρα ρημαγμένη και καταληστευμένη οικονομικά και παραγωγικά από τους «προστάτες» της, μια χώρα που «ζει και λειτουργεί» με απαράβατη προϋπόθεση τα δάνεια και τις «επενδύσεις» των ιμπεριαλιστών. Μια χώρα διαταγμένη σήμερα ως βάση και ορμητήριο πολέμου των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο μεγάλο μέτωπο της Ουκρανίας που όλο και περισσότερο αναδεικνύεται ως ένα πολύ αιματηρό θέατρο διαμόρφωσης όρων για ένα παγκόσμιο μακελειό!

Όλα τα αδιέξοδα της αστικής τάξης, του εξαρτημένου καπιταλισμού, παροξύνονται σήμερα μέσα στο πλαίσιο της γενικευμένης κρίσης και του πολέμου. Το μίγμα της υποτέλειας και του τυχοδιωκτισμού που διαχρονικά χαρακτηρίζει την πολιτική της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων στη χώρα, βρίσκεται σήμερα σε μεγάλη δοκιμασία και ανισορροπία, καθώς δοκιμάζεται από τις αντικρουόμενες πιέσεις και απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της Ευρώπης, καθώς «συναντά» τις ανάλογες πολιτικές μεγαλοϊδεατισμών και μωροφιλοδοξιών των αστικών τάξεων της περιοχής.

Με αυτούς τους όρους για τα ξένα και ντόπια κέντρα το ζήτημα των εκλογών-όποτε και αν γίνουν- γίνεται πρόκριμα για μια ακόμα πιο αντιδραστική διάταξη του πολιτικού συστήματος, πρόθυμου και ευλύγιστου να υπηρετήσει τις γεωπολιτικές ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Παρόλο που αυτές οι απαιτήσεις είναι σε πλήρη εξέλιξη και έως και αντικρουόμενες μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ένα είναι βέβαιο: Τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα πρέπει να χτυπηθούν και να τσαλαπατηθούν, ο λαός και η νεολαία πρέπει να μείνουν «στη γωνία» αδρανείς και «προσαρμοσμένοι» μέσα στο πλαίσιο της κλιμακούμενης φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής.

Γίνεται φανερό συνεπώς ότι η αναμονή των εκλογών ή –ακόμα χειρότερα- οι προσδοκίες και τα… «αριστερά σχέδια» που «θα φέρουν» απαντήσεις για το λαό στις κάλπες, όχι μόνο δεν υπηρετούν αλλά αντίθετα υπονομεύουν τη λαϊκή υπόθεση. Αυτή που ήδη ξεμύτισε στους δρόμους στην απεργία της 9 Νοέμβρη και στο φετινό Πολυτεχνείο και συνέχισε αμέσως μετά στις μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις της 6ης του Δεκέμβρη! Εκεί –στο δρόμο του μαζικού αγώνα- και μόνο εκεί μπορεί να παλευτεί και να παλεύεται το δίκιο του λαού και της νεολαίας!

Αδιέξοδα και φαντασιώσεις της υποτέλειας

Η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Αλβανία, έδωσε άλλο ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο των αδιεξόδων της πολιτικής της υποτέλειας που βρίσκεται μέσα στις οξυμένες αντιθέσεις των πατρώνων της. Η επίσκεψη στην ομογένεια της νότιας Αλβανίας -που προκλητικά ονομάζεται «βόρεια Ήπειρος»- που θα πιστοποιούσε την «ευρύτερη εθνική εμβέλεια» ακυρώθηκε «λόγω καιρού» και τα ΜΜΕ υπενθύμισαν με νόημα πως δεν έχει γίνει επίσκεψη έλληνα πρωθυπουργού στην περιοχή από το 1991. Επιπλέον ο Ράμα στο πλαίσιο αυτής της επίσκεψης «υπενθύμισε» πως η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ, όχι γιατί πληρούσε τις οικονομικές προϋποθέσεις της ένταξης, αλλά για πολιτικούς λόγους. Η στάση αυτή του Ράμα προφανώς είχε την άδεια και την προτροπή των ΗΠΑ, που επέλεξαν να μην ικανοποιήσουν τις επιδιώξεις της ελληνικής πλευράς. Εξάλλου και για το βασικό ζήτημα της επίσκεψης, τη συμφωνία των δύο χωρών για τις ΑΟΖ, υπήρξαν μόνο θετικές δηλώσεις Μητσοτάκη που δεν επιβεβαιώθηκαν από αντίστοιχες του Ράμα. Με άλλα λόγια Μητσοτάκης–Δένδιας πήγαν σαν «απεσταλμένοι της ΕΕ» για να «κλείσουν» ζητήματα προσφέροντας την ελληνική συμφωνία για ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ, αλλά βρήκαν απέναντι τους τις αντιρρήσεις του… αμερικανικού παράγοντα!

Το επεισόδιο αυτό προστίθεται στο προηγούμενο ανάλογο με τη Λιβύη και επιβεβαιώνει ότι οι γεωπολιτικές αποστολές της ελληνικής πλευράς στην περιοχή –και τα κέρδη που ορέγεται από αυτές- τελούν υπό την επικυριαρχία των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και τις αντιτιθέμενες επιδιώξεις τους για τις διευθετήσεις που επιδιώκουν στην περιοχή, ο καθένας με βάση τα δικά του συμφέροντα. Οι αποτυχίες αυτές των αστικών πολιτικών μετράνε και βαραίνουν ιδιαίτερα, καθώς εξελίσσεται ο αντιδραστικός ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός και η ελληνική πλευρά θα ήθελε να «κλείσει» εκκρεμότητες και να διαμορφώσει όρους «συμμαχίας» με τις άλλες χώρες, ώστε να αυξήσει τις δυνατότητες της στον –κύριο για αυτή- ανταγωνισμό της. Μετράνε και βαραίνουν, καθώς οι προστάτες της και ο ανταγωνισμός τους δεν της ανοίγουν το δρόμο που θα ήθελε, παρόλο που η ίδια η αστική τάξη τα «δίνει όλα» για να τους υπηρετήσει. Τα «δίνει όλα» αλλά δεν καταφέρνει -όπως έδειξε και η πρόσφατη ακύρωση του διαγωνισμού για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης- να βρει την αναγκαία ισορροπία στη διπλή της εξάρτηση από ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και γι’ αυτό ανακυκλώνεται μέσα στο αδιέξοδο αυτών των υπηρετήσεων, που στις πολεμικές συνθήκες της περιόδου γίνεται ολοένα βαθύτερο και πιο επικίνδυνο.

Όντας μέσα σε αυτό το αδιέξοδο, η πολιτική αυτή βρίσκει «διέξοδο» στις φαντασιώσεις! Με.. κάθε σοβαρότητα, η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ ανακοινώνουν –ενόψει των σεισμικών ερευνών για φυσικό αέριο νότια της Πελοποννήσου και δυτικά της Κρήτης από την ExxonMobile– ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η Ελλάδα «θα γίνει τροφοδότης ενέργειας της Ευρώπης»!! Δηλαδή, δεν «προσπερνούν» μόνο το αν και τι θα βρεθεί, το πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να γίνουν -αν γίνουν- εξορύξεις, αλλά «προσπερνούν» ακόμα και το ότι αν αυτές γίνουν, αυτό που θα εξορυχθεί θα ανήκει στα δυτικά μονοπώλια που κάνουν την εξόρυξη, όπως ήδη προβλέπουν οι θηριώδεις υπέρ των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων συμβάσεις! Ωστόσο αυτές οι φαντασιώσεις, που εκφέρονται με τη μορφή «πολιτικών επιλογών προοπτικής για τη χώρα», αποτελούν ένα πραγματικό μέτρο της αμετροέπειάς τους. Ένα μέτρο των πραγματικών χαρακτηριστικών της ντόπιας αστικής τάξης που κάθεται -ελέω των ιμπεριαλιστών- στο σβέρκο του λαού μας και επιχειρεί να του «πουλήσει» τις πιο τυχοδιωκτικές και υποτελείς επιλογές σαν προοπτική «ανάπτυξης και ευημερίας» της χώρας.

Ταραχές, εκβιασμοί, αντιδραστικότητα

Στην πραγματική ζωή ωστόσο, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική από αυτές τις ονειρώξεις. Η πολιτική αναταραχή όχι μόνο δεν κοπάζει αλλά τροφοδοτείται με έως και πρωτόγνωρα στοιχεία. Η νέα δόση των αποκαλύψεων για τις παρακολουθήσεις περιλάμβανε ολόκληρη σχεδόν την στρατιωτική ηγεσία και αμέσως μετά, επίσημα συστημικά μέσα έσπευσαν να παρουσιάσουν τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ Φλώρο ως «απείθαρχο» και σε «άλλη γραμμή πλεύσης» από αυτή του ΥΠΕΘΑ, του ΥΠΕΞ και της κυβέρνησης! Καραμανλής και Σαμαράς κάνουν κι άλλη «κοινωνική συνάντηση» (όπως τη χαρακτήρισε η κυβέρνηση) αλλά δεν ανακοινώνουν το περιεχόμενο της. Στη συνέχεια ο Σαμαράς, με «βαρυσήμαντη» ομιλία του στην ίδρυση του… ιδρύματός του, ανακοινώνει ότι είναι «μάχιμος πολιτικός» που από τη μια υπερασπίζεται βέβαια τις συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ, αλλά προβάλλει τη «σκληρή γραμμή» για τα ελληνοτουρκικά και διαπιστώνει πως «έχει καταρρεύσει» η «επιζήμια για τη χώρα» συμφωνία των Πρεσπών! Παράλληλα ο Τσίπρας, σε μια προφανή εκδήλωση της αμηχανίας (και) της αντιπολίτευσης, μπροστά σε όλα αυτά σπεύδει και ζητάει στοιχεία από την ΑΔΑΕ για να υπερασπιστεί τη «δημοκρατία και την εθνική ασφάλεια»!

Όλο αυτό το γαϊτανάκι των απερίγραπτων στάσεων ολόκληρου του αστικού πολιτικού προσωπικού που βεβαιώνει με τον πιο τρανταχτό τρόπο πως δεν είναι αυτοί «που κυβερνούν αυτή τη χώρα», θα ήταν ίσως υλικό για επιθεώρηση στα παλιά αναψυκτήρια, αν δεν έκφραζε και δεν απηχούσε σοβαρούς κινδύνους και επιδεινώσεις για το λαό και τις τύχες της χώρας. Γιατί βέβαια, πίσω από το γεγονός ότι έχει γίνει φύλλο και φτερό το πολιτικό σύστημα και η όποια «αξιοπιστία» του, βρίσκονται οι εκβιασμοί και οι επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων που πράγματι «κυβερνούν αυτή τη χώρα». Εκβιασμοί και επιδιώξεις που αφορούν στη «χρήση» και στους ρόλους που καλείται να αναλάβει η χώρα μέσα στο πολεμικό τοπίο που διαμορφώνεται με επίκεντρο την Ουκρανία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ιδιαίτερο αλλά κρίσιμο ζήτημα αποτελεί για τους ιμπεριαλιστές η διαμόρφωση των όρων ενόψει των εκλογών. Από τη μια όλα τα κέντρα -ξένα και ντόπια- δεν θέλουν να συμβεί ξανά ένας κατακερματισμός των αστικών πολιτικών δυνάμεων όπως είχε συμβεί το 2010-12. Μάλιστα στις σημερινές χειρότερες οικονομικές κοινωνικές συνθήκες, με τη «μεσαία τάξη» σε κατάρρευση και το λαό καταδικασμένο σε πείνα, φτώχεια, ανεργία, ο κατακερματισμός θα μπορούσε να είναι ακόμα μεγαλύτερος. Οι εκκλήσεις Μητσοτάκη–Σταϊκούρα προς τις τράπεζες, δηλαδή προς τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές που τις ελέγχουν, για να μετριαστούν οι συνέπειες των κόκκινων δανείων αλλά και για να μην υπάρξει νέο μεγάλο κύμα τέτοιων δανείων είναι ενδεικτικές αυτής της κατάστασης, αλλά και των αδιεξόδων του συστήματος. Με βάση όλα αυτά, έχει σταλεί από παντού και προς όλους η απαίτηση της «ενότητας» εντός των υπαρκτών αστικών κομμάτων.

Από την άλλη ωστόσο, αυτή η «ενότητα» δοκιμάζεται και αμφισβητείται από τα ίδια τα κέντρα που την παραγγέλνουν, καθώς συγκρούονται οι απαιτήσεις τους και οι γραμμές τους, ενώ ταυτόχρονα η ένταση της κρίσης και στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις δεν αφήνει περιθώρια για «χάρες» στους υποτακτικούς τους. Αυτή η «πρωταρχική αιτία» των ενδοαστικών αντιθέσεων ανατροφοδοτείται από τις ίδιες τις αστικές δυνάμεις, τη σύγχυση τους, τις ερμηνείες που (θέλουν να) δίνουν στα παραγγέλματα των αφεντικών τους και πάντα, στη βάση των τυχοδιωκτισμών και των μωροφιλοδοξιών τους. Το φαινόμενο αυτό είναι πιο έκδηλο στο κυβερνητικό κόμμα γιατί έχει την ευθύνη της διαχείρισης, αλλά αφορά και το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα το δεύτερο καλείται να συμπληρώσει πολιτικά, κοινοβουλευτικά και κυβερνητικά μια λύση που δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί και γι’ αυτό είναι ίσως περισσότερο ευάλωτο στους τρανταγμούς που εξελίσσονται!

Ο κοινός παρανομαστής όλων αυτών των εξελίξεων δεν είναι άλλος από την ένταση της αγριότητας και της αντιδραστικότητας ενάντια στο λαό και στη νεολαία! Έτσι, ενώ ετοιμάζονται για εκλογές, η κυβέρνηση της ΝΔ ψηφίζει νόμο καθολικής και χωρίς προσχήματα εφαρμογής των παρακολουθήσεων, νόμο (Γκάγκα) ακόμα μεγαλύτερου τσεκουρώματος του δικαιώματος της δευτεροβάθμιας περίθαλψης του λαού, ενώ και με αυτόν και με το προχώρημα της επίθεσης (αξιολόγηση) στην Εκπαίδευση κλιμακώνει την πολιτική της άρσης της μονιμότητας στο Δημόσιο! Παράλληλα ο «νόμος και η τάξη» συνιστούν δολοφονικό χτύπημα στο 16χρονο Ρομά, άγρια καταστολή σε όλη τη χώρα και μποναμά 600 ευρώ σε όλους τους πραιτωριανούς του συστήματος που επιλέγεται να ανακοινωθεί από το Μητσοτάκη την παραμονή της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου!

Συνέχιση-κλιμάκωση της μαζικής πάλης!

Η οργή που τροφοδοτείται από όλα αυτά, μόνο στη συνέχιση και την κλιμάκωση της μαζικής πάλης μπορεί να βρει διέξοδο και να φέρει αποτελέσματα για τα δικαιώματα και τα συμφέροντα του λαού και της νεολαίας. Η φτώχεια, η παγωνιά και η ανεργία που ζει ο λαός μας δεν ξεγελιούνται με καμιά προεκλογική υπόσχεση, με κανένα «αριστερό και μεγαλόπνοο» εκλογικό σχέδιο! Η κατάπνιξη των ελευθεριών και των δικαιωμάτων στην οργάνωση και την πάλη του λαού και της νεολαίας δεν αντιμετωπίζεται με την προκλητική και προεκλογική «δικαιοσύνη» που διαλαλεί ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, που την ίδια ώρα υπηρετεί με την πολιτική του τη «δικαιοσύνη» των μεγάλων φονιάδων και των εκμεταλλευτών του λαού μας! Η αντιμετώπιση αυτής της αγριότητας και της πολιτικής που θέλει να καταστείλει τους αγώνες είναι υπόθεση της μαζικής πάλης, της συγκρότησης των σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων και όλων των αντίστοιχων συλλογικοτήτων σε όργανα πάλης του λαού και της νεολαίας.

Σε αυτή τη βάση το Καθοδηγητικό Όργανο του ΚΚΕ(μ-λ) στη συνεδρίαση του στις 3-4/12 και στη βάση των συνολικότερων εκτιμήσεων του για την κρισιμότητα της διεθνούς κατάστασης με επίκεντρο την Ουκρανία, αποφάσισε την πραγματοποίηση πανελλαδικά και μέσα στο Δεκέμβρη πολιτικών εκδηλώσεων της Οργάνωσης. Για να αναδειχθούν τα συμπεράσματα των τελευταίων αγώνων και να στηριχθεί πολιτικά η γραμμή της συνέχισης της μαζικής πάλης. Για να προβληθεί και να επιχειρηματολογηθεί η Πρόταση Συντονισμού που το ΚΚΕ(μ-λ) έχει καταθέσει από το Σεπτέμβριο που η αναγκαιότητα της ενισχύεται διαρκώς από όλες τις εξελίξεις.

Παράλληλα το Κ.Ο. αποφάσισε την πραγματοποίηση μεγάλης πολιτικής πανελλαδικής εκδήλωσης στην Αθήνα το Σάββατο 28 Γενάρη. Εκδήλωση μνήμης και τιμής στο σύντροφο μας Αντρέα Βογιατζόγλου αλλά και στους συντρόφους μας Γρηγόρη Κωνσταντόπουλο, Ηλία Καμαρέτσο, Βασίλη Γεμιστό. Για να αναδείξουμε την πρωτοπόρα καθοδηγητική τους προσφορά στην Οργάνωση και στο κίνημα, προσφορά που ήταν καθοριστική στη 40χρονη διαδρομή μας και αποτελεί βάση και κεφάλαιο για τη συνέχιση και την ανάπτυξη της Οργάνωσης και της πάλης μας στην ιδιαίτερα απαιτητική περίοδο που έχουμε μπει.https://www.kkeml.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Η κατάλυση της δημοκρατίας

 Μπορεί το αστικό κράτος να είναι άραγε δημοκρατικό; Μπορεί, όταν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, αυτές δηλαδή των αστών και του κεφαλαίου, επιβάλλουν, παντού και πάντοτε, τον δικαιικό  κώδικα των συμφερόντων τους; Ή μήπως έχουμε να κάνουμε με μια εκ φύσεως ταξική δικτατορία;

«Δεν θα πρέπει να μιλάμε για την ταξική φύση αλλά για την ταξική χρησιμοποίηση του κράτους»*, απαντά στο ερώτημα ο Πουλαντζάς, κι έχει δίκιο. Διότι το κράτος είναι το κατεξοχήν πεδίο της ταξικής διαπάλης το οποίο, αναλόγως των ιστορικών συνθηκών και του κάθε φορά «νικητή», διαθέτει πολλές ενδιάμεσες αποχρώσεις δημοκρατικότητας.

Πώς τούτη η δημοκρατικότητα μετριέται; Μα, από το περιεχόμενο της ίδιας της λέξης. Η οποία άλλοτε νοηματοδοτείται από τα ίδια τα πράγματα κι άλλοτε μένει κενή. Όσο μεγαλύτερο μερτικό εξουσίας (κράτος) δίδεται στο λαό (δήμος) τόσο υψηλότερος γίνεται και ο βαθμός της κυριολεξίας. Και όσο περισσότερα τα δικαιώματα και οι ελευθερίες, τόσο περισσότερο πραγματώνεται το νόημα.

Το κράτος είναι θεσμική υλικότητα: δίδει δηλαδή ή δεν δίδει στους/ις πολίτες/ισσες δυνατότητες να υπάρξουν, παραχωρεί ή δεν παραχωρεί συνθήκες ελευθερίας. Ο δε βαθμός της δημοκρατίας του από τούτα ακριβώς εξαρτάται, από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Βασικά, πρωταρχικά, δικαιώματα –εξακολουθούν να- θεωρούνται αυτό της υγειονομικής περίθαλψης και αυτό της εκπαίδευσης. Υποχρεούται, δηλαδή, το αστικό κράτος να διασφαλίζει για την καθεμιά/να τις ανάλογες παροχές δίχως, εννοείται, να ζητά αντίτιμο. Και από την παροχή τους εξαρτάται η ελευθερία: η ανασφάλεια για το ζην, να αναρωτιέσαι δηλαδή τι θ’ απογίνεις αν αρρωστήσεις, είναι μορφή δουλείας. Δεσμά. Αλυσίδες. Όπως αλυσίδες είναι να μην μπορείς να μάθεις όσα και ό,τι θες και να επαναδιαμορφωθείς μέσα από μελέτη και σπουδές.

Ελευθερία είναι, επίσης, η δυνατότητα να μιλάς, να κινείσαι, να συμμετέχεις, να πολιτεύεσαι δίχως φόβο. Φόβο μπας και το αφτί και το μάτι του «μεγάλου αδελφού» σ’ ακολουθούν κατά πόδας, φόβο μπας και συντριβείς στις συστημικές συμπληγάδες που δεν συγχωρούν λοξοδρομήματα.

Αν ο δυτικός κόσμος έχει γίνει λιγότερο δημοκρατικός, αν έχει περάσει σε καθεστώς μεταδημοκρατίας, με τα δικαιώματα των από κάτω να τελούν διαρκώς υπό αίρεση και την ολιγαρχία να αυξάνει την εξουσία της, είναι ερώτημα που εκκρεμεί. Έχει να κάνει με τη θέση από την οποία βλέπεις την κοινωνία τούτη. Αν, λόγου χάρη, ακούς στ’ όνομα Μητσοτάκη ή σε άλλο ηχηρό παρόμοιο, δεν έχεις λόγο να απαντήσεις καταφατικά. Ούτε και να παραπονιέσαι. Οι φίλοι σου περνάνε μια χαρά, ο πλούτος τους αυξάνει, αφού λαμβάνουν το μερτικό του λιονταριού απ’ τη δημόσια περιουσία, την Υγεία, την Παιδεία κ.ο.κ. Ξέρεις να ελέγχεις και το πόπολο αφού έχεις ΜΜΕ και λοιπούς μηχανισμούς μαζί σου. Και, επιπλέον, παρακολουθείς. Αν όχι τα πάντα, ό,τι, όσους και όσα μπορείς. Δίχως ενοχές. Κι αισθάνεσαι κυρίαρχος.

Το αστικό κράτος στη χειρότερη μορφή του είναι εδώ: αυταρχικό, σχεδόν δολοφονικό αφού ασκεί νομίμως βιοπολιτική αφήνοντας τους φτωχούς να πεθαίνουν και να κρυώνουν (βλέπε κατάργηση ΕΣΥ, τιμολόγια θέρμανσης κ.ά.). Και παντελώς ανελεύθερο, φυσικά, αφού η καταδίκη στην ανέχεια είναι η πιο βαριά αλυσίδα. Μια πεντακάθαρη σκλαβιά.

Αυτής της μορφής ο σκοταδισμός που σήμερα εν Ελλάδι εκπροσωπείται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πρωθυπουργό που φεύγει απ’ τη Βουλή για να μην απαντήσει σε όσα του τίθενται, μοιάζει πρωτοφανής. Αλλά δεν είναι. Είναι το φυσικό επόμενο μιας Ευρώπης που παρέδωσε το πνεύμα της στους τεχνοκράτες, τους οικονομιστές και τους, κατ’ Αντόρνο, ημιμορφωμένους, «άριστους» προσοντούχους.

Και όσο εμπεδώνονται οι ακροφιλελεύθερες, βαθιά ταξικές σε βάρος του λαού, πολιτικές, η δημοκρατία θα τραυματίζεται. Ξανά και ξανά, ώσπου να καταλυθεί παντελώς.http://artinews.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Μια πολύ αποκαλυπτική συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο για το... Κατάρ

 

Εκτός ΠΑΣΟΚ και ενώπιον του Εισαγγελέα του Βελγίου βρέθηκε σήμερα η ευρωβουλευτής, Εύα Καϊλή, ενώ ο σύντροφός της (νυν συνεργάτης της Ομάδας των Ευρωσοσιαλιστών του Ευρωκοινοβουλίου) συνελήφθη από τις βελγικές αρχές μετά από έρευνα που πραγματοποίησαν στο σπίτι τους στις Βρυξέλλες.

Συνελήφθησαν επίσης ο Luca Visentini, νεοεκλεγείς Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων και ο πρώην ευρωβουλευτής των Σοσιαλδημοκρατών Pier-Antonio Panzeri (βοηθός του οποίου ήταν ο σύντροφος της Ευάς Καϊλή που συνελήφθη), ως ύποπτοι για δωροληψία από το Κατάρ, εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η έρευνα αφορά, μεταξύ άλλων, πράξεις «διαφθοράς» και «ξεπλύματος χρήματος» στο πλαίσιο οργανωμένης συμμορίας, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου της Εισαγγελίας.

Με φόντο τις εξελίξεις αυτές, μπορεί πλέον να δει κανείς με άλλο μάτι... την ομιλία της Ευας Καϊλή στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου κατά τη συζήτηση σχετικά με τη βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κατάρ ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου, το οποίο είναι σε εξέλιξη. Σε ρόλο θλιβερής υπερασπίστριας της Καταριανής δικτατορίας και των μονοπωλιακών ομίλων που θησαύρισαν χτίζοντας τα ποδοσφαιρικά γήπεδα με τις σάρκες και το αίμα χιλιάδων εργατών, η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ τόνισε σε αυτή τη συζήτηση - ούτε λίγο ούτε πολύ - ότι το Κατάρ έχει γίνει «πρωτοπόρος στα εργατικά δικαιώματα» (!) και ότι έχει σημειώσει «ιστορικές μεταρρυθμίσεις που ενέπνευσαν τον αραβικό κόσμο, δεσμευόμενο από όραμα»...

Τι κι αν έχει βουίξει ο τόπος για τους χιλιάδες νεκρούς στα έργα του Μουντιάλ! Όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία για την Εύα Καϊλή, που προσπαθούσε να πείσει στην τοποθέτησή της για τα μεγάλα οφέλη της συνεργασίας με το Κατάρ, μεταξύ άλλων και ως εναλλακτικό προμηθευτή αερίου της ΕΕ, τα οποία υπονομεύονται δήθεν από τις επικρίσεις για τον σφαγιασμό των εργατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν παρέλειψε να πλασάρει το Κατάρ ακόμα και ως διαμεσολαβητή, που πέτυχε μάλιστα «να μειώσει την ένταση με την Τουρκία»...

Στον αντίποδα η ξεκάθαρη και αταλάντευτη θέση του ΚΚΕ, με τον ευρωβουλευτή του Κόμματος Κώστα Παπαδάκη, να τονίζει, ενώπιον του υπουργού Εργασίας του Κατάρ στην συνεδρίαση της Υποεπιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ευρωκοινοβουλίου ότι «Χιλιάδες νεκροί εργάτες όπως και τραυματίες, κατά 90% μετανάστες, καταγράφονται από τότε που ξεκίνησαν τα έργα-κάτεργα για το Μουντιάλ στο Κατάρ. Δεν πρόκειται για εργατικά ατυχήματα αλλά για εργοδοτικά εγκλήματα, μια μαζική εργατοθυσία στην μπίζνα δισεκατομμυρίων μεταξύ του Κατάρ, της FIFA, των κατασκευαστικών ομίλων και των χορηγών που θησαυρίζουν. Είναι ενδεικτικό ότι διπλασιάστηκαν κι οι καταγγελίες απληρωσιάς φτάνοντας τις 35.000, ενώ απαγορεύονται οι απεργίες και τα συνδικάτα, με υπουργό εργασίας μάλιστα έναν… "πρώην ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Πρέπει να καταδικαστεί επίσης κάθε διάκριση με βάση το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό που γίνεται από τις αρχές του Κατάρ.

Βαθιά υποκριτικά και κροκοδείλια είναι και τα δάκρυα της ΕΕ, αφού ευρωενωσιακοί όμιλοι και χορηγοί πρωτοστατούν στην κόλαση αυτή.

Ιδιαίτερα ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι πολλοί αθλητές, φίλαθλοι σηκώνουν ανάστημα και καταγγέλλουν αυτό το έγκλημα. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη στους εργάτες στο Κατάρ για την προστασία της ζωής, της υγείας των δικαιωμάτων τους για πλήρεις αποζημιώσεις, για τις οικογένειες των νεκρών και τους σακατεμένους εργάτες.

Η αναμέτρηση με εργοδοσία, κράτος, αστικές κυβερνήσεις και το σύστημα της εκμετάλλευσης είναι ο μόνος δρόμος για τους εργάτες όλου του κόσμου για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους».https://www.huffingtonpost.gr

Διαβάστε περισσότερα

«Ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων» Ανταπόκριση από τη διεθνή αντιπολεμική συνδιάσκεψη στο Μιλάνο

 

Θοδωρής Μαγκλάρας & Γιώργος Τζίμας

Οι κίνδυνοι από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τα καθήκοντα που προκύπτουν για τις αριστερές και κομμουνιστικές οργανώσεις συζητήθηκαν στη διεθνή συνδιάσκεψη που διοργανώθηκε στο Μιλάνο από την ιταλική οργάνωση Fronte Popolare. Οι Θοδωρής Μαγκλάρας και Γιώργος Τζίμας, που συμμετείχαν ως αντιπροσωπεία του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και της νΚΑ, μεταφέρουν όσα συζητήθηκαν.

Την Κυριακή 20 Νοεμβρίου συμμετείχαμε στο Μιλάνο σε διεθνή συνδιάσκεψη, από κοινού με εργατικές και κομμουνιστικές οργανώσεις και κόμματα από την Ευρώπη και την Ασία. Η πρόσκληση, η ζεστή φιλοξενία των Ιταλών συντρόφων από την οργάνωση Fronte Popolare (Λαϊκό Μέτωπο), οι πολιτικοί δεσμοί που αναπτύξαμε με τις αντιπροσωπείες και η ουσία της συζήτησης μας γεμίζει αισιοδοξία για την ανάπτυξη των διεθνών σχέσεων της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς, καθώς και τις δυνατότητες συγκρότησης ενός σύγχρονου, πολιτικού, αντιπολεμικού κινήματος, επιβεβαιώνοντας ότι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι διεθνιστικό.

Η συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στην ιστορική Λέσχη Ιταλών Παρτιζάνων «Οικογενειακός Κύκλος της Προλεταριακής Ενότητας» που δημιουργήθηκε το 1945 μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Παρευρέθηκαν ακόμη το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το Εργατικό Κόμμα Τουρκίας (TIP), το Εργατικό Κόμμα Ιρλανδίας, η UDU Milano (Ένωση Πανεπιστημιακών Φοιτητών), η μαρξιστικού προσανατολισμού γερμανική εφημερίδα Junge Welt, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα Νότιας Κορέας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Πρώτης Γραμμής (FLSP) της Σρι Λάνκα και το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο Φιλιππίνων. Ακολούθησε ιστορικός περίπατος και επίσκεψη σε μνημείο προς τιμήν 184 μαθητών/ριων που σκοτώθηκαν κατά τον βομβαρδισμό σχολείου από τις ΗΠΑ το 1944 στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κέντρο των ομιλιών ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία και η σημασία του στην εξέλιξη των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Κατά κοινή παραδοχή όλων, πρόκειται για έναν επικίνδυνο για τους λαούς πόλεμο που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου, με κίνδυνο γενίκευσης των πολεμικών συρράξεων διεθνώς. Η ανάγκη αντιιμπεριαλιστικής, αντιπολεμικής, διεθνιστικής και εργατικής απάντησης ήταν το κοινό συμπέρασμα, με υπόσχεση για στενότερη συνεργασία των οργανώσεων στο μέλλον.

Οι προσεγγίσεις γύρω από το ζήτημα και το χαρακτήρα του πολέμου ήταν πολλές και διαφορετικές. Είναι άξιος προσοχής, αλλά και αναμενόμενος, ο τρόπος με τον οποίο η γεωγραφική θέση και ο ρόλος των διαφορετικών αστικών τάξεων στο παγκόσμιο καπιταλιστικό πλέγμα επηρεάζει τις πολιτικές αναλύσεις και ιεραρχήσεις αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων διεθνώς. Είναι ενδεικτικό, ότι οι συμμετοχές από τις χώρες της ΕΕ ανέδειξαν ως σημαντικό το ρόλο της ΕΕ και ειδικά της Γερμανίας στην έναρξη και εξέλιξη του πολέμου, σε αντίθεση με τις τοποθετήσεις από τις οργανώσεις των ασιατικών χωρών, που προσέγγισαν το ζήτημα από διαφορετική σκοπιά, με κέντρο τον ρόλο των ΗΠΑ ως πολεμοκάπηλο παράγοντα αποσταθεροποίησης στην ασιατική ήπειρο, με κοινή βέβαια στάση όλων απέναντι στο ΝΑΤΟ.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ως προς τα καθήκοντα του αντιπολεμικού κινήματος ήταν η συζήτηση γύρω από το ρόλο της Ρωσίας στον πόλεμο στην Ουκρανία. Τόσο το ΝΑΡ, όσο και το Fronte Popolare και το Εργατικό Κόμμα Τουρκίας (TIP), εκφράσαμε τις θέσεις μας γύρω από την καταδίκη της ρωσικής εισβολής και τον ρόλο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ως παράγοντα πολέμων σε όλο τον κόσμο. Σημαντική ήταν η τοποθέτηση του TIP ως προς τον χαρακτήρα του πολέμου, ότι πρόκειται, δηλαδή, για έναν πόλεμο του κεφαλαίου και των καπιταλιστών, σε σύνδεση με τη θέση τους σχετικά με τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Ήταν κοινός τόπος ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν ανταγωνισμό αστικών συμφερόντων και από τις δύο μεριές του Αιγαίου, απάντηση στον οποίο μπορεί να δοθεί μόνο από τον κοινό πολιτικό αγώνα των εργατικών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία.

Κέντρο των εργασιών ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία και η σημασία του στην εξέλιξη των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών.

Το ζήτημα της ΕΕ απασχόλησε αρκετά τη συζήτηση, τόσο υπό το πρίσμα του ρόλου της στον άξονα με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όσο και ως προς το ζήτημα των εσωτερικών ανταγωνισμών της, με τον αυτοτελή ρόλο που επιδιώκουν να παίξουν στο παγκόσμιο σκηνικό χώρες όπως η Γερμανία που δαπανά δισεκατομμύρια σε πολεμικούς εξοπλισμούς. Όπως τέθηκε, αποτελεί μια ανοιχτή συζήτηση αναγκαία και μεγάλου βάθους που πρέπει να γίνει ενδελεχώς το επόμενο διάστημα.

Για πολέμους του κεφαλαίου με εμπλεκόμενα συμφέροντα πολυεθνικών και συνασπισμών κρατών τοποθετηθήκαμε ως ΝΑΡ-νΚΑ, εξηγώντας τη σημασία απεγκλωβισμού του αντιπολεμικού κινήματος και της αριστεράς διεθνώς από τον «εναγκαλισμό» με διάφορα αστικά στρατόπεδα. Τα θύματα στα εδάφη του πολέμου συμπληρώνουν τα εκατομμύρια φτωχών που βιώνουν τα αποτελέσματά του, με την ενεργειακή φτώχεια και την επισιτιστική κρίση να μαστίζουν τον πλανήτη. Για να κερδίσει η ειρήνη, η αντιπολεμική πάλη είναι ανάγκη να συνδεθεί με το κοινωνικό και ταξικό πεδίο διεκδίκησης, καθότι οι πόλεμοι δεν αποτελούν ένα καθαρό παιχνίδι κατάκτησης εδαφών, αλλά ένα ποιοτικό και πολυσύνθετο στοιχείο οικονομικής δραστηριότητας πόλων του κεφαλαίου. Η ειρήνη τελικά θα κερδηθεί μόνο μαζί με τη ζωή, άρα η αντικαπιταλιστική πάλη και η σοσιαλιστική/κομμουνιστική προοπτική αποτελούν το πιο ειλικρινές και αναπόσπαστο τμήμα του αγώνα απέναντι στον πόλεμο διεθνώς. Σε αυτά τα πλαίσια, η παρουσίαση τμημάτων του αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης με εξειδίκευση στα αιτήματα που θέτουμε στο εργατικό/ νεολαιίστικο κίνημα αλλά και στους φαντάρους γύρω από τον πόλεμο, τέθηκε από εμάς ως βάση για να προχωρήσουμε εκ νέου σε πολιτικές διεργασίες με τις οργανώσεις.

Χρειάζεται στροφή στην πορεία της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς σε όλες τις χώρες σε όλα τα επίπεδα συγκρότησής της. Για να ορθώσουμε τείχος άθραυστο απέναντι στις βόμβες του καπιταλισμού, χρειαζόμαστε όπλα που δεν θα μας αφήνουν εκτεθειμένους στα αστικά σαλπίσματα. Η ανάγκη για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα που θα στοχεύει στην ανεξάρτητη πολιτική πάλη των λαών με στόχο το επαναστατικό τσάκισμα του αστικού κόσμου και όχι την κυβερνητική διαχείριση, είναι το βασικό πνεύμα που οφείλει να διακατέχει και την πορεία διεθνούς συνεργασίας του κομμουνιστικού κινήματος. Διεθνείς συναντήσεις σαν αυτή που διοργάνωσε το Fronte Popolare και άλλες αντίστοιχες σε διάφορες χώρες που έχουμε συμμετάσχει ή διοργανώσει ως ΝΑΡ-νΚΑ τα τελευταία χρόνια είναι σαν σπόροι σε γόνιμο έδαφος της άνοιξης. Αξιοποιώντας τις δυνατότητες που προσφέρουν οι συνθήκες και την πηγαία μας ανάγκη για τους καρπούς, χρειάζεται δυναμικό, επιμονή, φροντίδα αλλά και κατάλληλα μέσα και γνώση για να ευδοκιμήσουν τελικά οι πιο όμορφοι ανθοί στην εποχή της πραγματικής ειρήνης και της αδελφοσύνης των λαών.https://prin.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Καταργείται η αστυνομία ηθών στο Ιράν μετά από μήνες διαδηλώσεων

 

Αλιεύει η Αλεξία Τσούνη

«Η αστυνομία ηθών δεν έχει καμία σχέση με τη δικαστική εξουσία και καταργήθηκε από τις αρχές που τη δημιούργησαν». Αυτά είναι τα λόγια του γενικού εισαγγελέα της χώρας, όπως τα μετέδωσε το πρακτορείο Isna.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το σκληρό σώμα καταστολής που ήταν επιφορτισμένο με την επιβολή των αυστηρών νόμων κατά των γυναικών αποτελεί πια παρελθόν έπειτα από δύο και πλέον μήνες δυναμικών και αιματοβαμμένων κινητοποιήσεων.

Στελέχη της «αστυνομίας ηθών» εξάλλου είναι αυτά που κατηγορούνται ως υπεύθυνα για τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί, η δολοφονία της οποίας αποτέλεσε τη σπίθα για το ξέσπασμα οργής των τελευταίων εβδομάδων στη χώρα.

Νωρίτερα, είχε γίνει γνωστό ότι οι αρχές της χώρας προσανατολίζονται στην κατάργηση της επιβολής κώδικα ενδυμασίας στις γυναίκες, καθώς η Τεχεράνη αισθάνεται όλο και πιο έντονα την πίεση από τις κινητοποιήσεις, παρά την σκληρή καταστολή, τους εκατοντάδες νεκρούς και τις χιλιάδες συλλήψεις.https://tomov.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Το δημόσιο νοσοκομείο γίνεται πεδίο άγρας πελατών για τα ιδιωτικά ιατρεία

 

Το νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας που ήρθε προς ψήφιση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο δίνει τη χαριστική βολή στον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, προκαλώντας τις εντονότατες αντιδράσεις όλων των εμπλεκόμενων φορέων, καθώς και των πολιτών που δίνουν δυναμικό παρών με κινητοποιήσεις. Η κυβέρνηση, κατά την πάγια και γνωστή πλέον τακτική της, εκμεταλλεύεται οξυμμένα υπαρκτά προβλήματα του δημόσιου συστήματος υγείας, από τα οποία μάλιστα πολλά τα δημιούργησε η ίδια, με τον σκοπό να κινηθεί προς την εμπορευματοποίηση των δημόσιων νοσοκομείων σε βάρος τόσο των ασθενών όσο και των υγειονομικών.

Η συνέπεια ειδικά του άρθρου 10 του νομοσχεδίου είναι ότι τα νοσοκομεία εν γένει αποκτούν μια λογική ιδιωτικών κλινικών και τελικά θα γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από μεγάλα funds, eν προκειμένω τη CVC, το fund που εκτός από τη ΔΕΗ θα δραστηριοποιείται πλέον και τον τομέα της Υγείας. Με αποτέλεσμα πως ό,τι καταστροφή είδαμε στην ενέργεια, που ο λαός δεν μπορεί πλέον να πληρώσει τους λογαριασμούς του ρεύματος και δεν μπορεί να ζεσταθεί μέσα στον χειμώνα, την ίδια και μεγαλύτερη θα δούμε στον τομέα της υγείας· μόνο που εδώ πρόκειται κυριολεκτικά για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.

Επιπλέον, θα δημιουργηθούν γιατροί πολλών ταχυτήτων, καθώς κάποιοι θα χρησιμοποιούν το δημόσιο, για να έχουν πελάτες στον ιδιωτικό τομέα, τη στιγμή που άλλοι δεν θα μπορούν να το κάνουν αυτό, ενώ και οι ιδιώτες γιατροί που δεν θα έχουν αυτή τη δυνατότητα, θα υφίστανται αθέμιτο ανταγωνισμό. Οι αλλαγές που προτείνονται ως σωτήριες από τη κυβέρνηση είναι φυσική συνέχεια αυτών που έχουν προωθήσει όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις: Απογευματινά ιατρεία, απογευματινά χειρουργεία, διεύρυνση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, με αποτέλεσμα τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση και συρρίκνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας. Η υγεία μετατρέπεται σε ένα όλο και πιο δυσπρόσιτο και ακριβό εμπόρευμα, σε ένα προνόμιο για λίγους, ταυτόχρονα με τη γιγάντωση του ιδιωτικού τομέα υγείας.

Το νομοσχέδιο δεν απαντά σε καμία περίπτωση στα αίτια των προβλημάτων του ΕΣΥ παρά μόνο εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις, ώστε να εμφανιστούν οι προτεινόμενες διατάξεις ως μονόδρομος. Με κατάληξη την κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης για τους γιατρούς του ΕΣΥ, οι οποίοι θα μπορούν πλέον να ασκούν ιδιωτικό έργο, μετατρέποντας τα δημόσια νοσοκομεία σε πεδίο άγρας πελατών για τα ιδιωτικά ιατρεία. Η χώρα μας, όμως, έχει ήδη πολύ υψηλές ιδιωτικές δαπάνες υγείας, από τις υψηλότερες στην Ευρώπη και αυτές αναμένεται να εκτοξευθούν με αντίστοιχη συρρίκνωση της δωρεάν δημόσιας λειτουργίας λόγω της σύγχυσής της με την ιδιωτική.

Τα πιο χαρακτηριστικά σημεία του νομοσχεδίου προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η προκήρυξη θέσεων ιατρών κλάδου Εθνικού Συστήματος Υγείας με καθεστώς μερικής απασχόλησης. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι προκηρύσσονται θέσεις και οι γιατροί δεν τις επιλέγουν. Για αυτό και προτείνει ως λύση στις «άγονες και προβληματικές» περιοχές την προκήρυξη θέσεων μερικής απασχόλησης. Δεν απαντάει φυσικά στο ερώτημα γιατί δεν εκδηλώνεται ενδιαφέρον για αυτές τις θέσεις και γιατί το ΕΣΥ αποτελεί την τελευταία επιλογή ενός γιατρού. Η απάντηση είναι προφανής: Άθλιες εργασιακές συνθήκες, εντατικοποίηση της εργασίας, καθηλωμένοι μισθοί. Όλα αυτά αποτελούν τα προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται και εξακολουθούν να παραμένουν ως «αντικίνητρα», αναγκάζοντας γιατρούς που διορίζονται να οδηγούνται σε παραίτηση. Αντί η κυβέρνηση να πάρει μέτρα ουσιαστικής βελτίωσης της κατάστασης, εναποθέτει τη λύση στους ιδιώτες γιατρούς για την κάλυψη κάποιων κενών, κάποιες ώρες τη μέρα, κάποιες μέρες την εβδομάδα. Ποιες θα ήταν οι μόνιμες λύσεις; Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, προκήρυξη του συνόλου των κενών οργανικών θέσεων, ώστε να εξασφαλίζονται αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες κ.ο.κ.

Αντ’ αυτών, η κυβέρνηση προκρίνει τη δική της λογική, η οποία είναι: Part time γιατροί για part time κάλυψη των αναγκών των ασθενών. Άλλωστε με τις συνθήκες να παραμένουν οι ίδιες, είναι απορίας άξιο πως η κυβέρνηση περιμένει ότι θα καλυφθούν ακόμη και οι part time θέσεις. Τελικά η κάλυψη των κενών ανατίθεται στους ιδιώτες γιατρούς, αν και εφόσον το επιλέξουν με κριτήριο την ενίσχυση του εισοδήματός τους. Αν όμως δεν το επιλέξουν, τι θα συμβεί; Αυτό άλλωστε έγινε την περίοδο της πανδημίας, που η κυβέρνηση αναγκάστηκε τελικά να τους επιστρατεύσει. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος ιδιώτης προσλαμβάνεται με μερική απασχόληση. Πώς θα εξασφαλίζεται η παροχή των αναγκαίων υπηρεσιών δευτεροβάθμιας περίθαλψης στον πληθυσμό λόγου χάρη ενός νησιού; Πώς θα παρασχεθεί διάγνωση, νοσηλεία, θεραπεία, τη στιγμή που είναι δεδομένες οι τραγικές ελλείψεις σε υποδομές και εξοπλισμό, αλλά και οι άλλες αναγκαίες ειδικότητες για την ολοκληρωμένη, ολόπλευρη αντιμετώπιση των ασθενών; Πώς θα εξασφαλίζεται η διεπιστημονική συνεργασία; Η λειτουργία της ομάδας; Eιδικά στις σημερινές συνθήκες που η αλματώδης ανάπτυξη της ιατρικής και η συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή νέας γνώσης, είναι καθοριστικός παράγοντας για τη μείωση των ιατρικών λαθών.

Σημαντικότατο, όμως, πρόβλημα είναι η συνέχεια στην παρακολούθηση των ασθενών με γιατρούς «επισκέπτες», που έχουν τον νου τους κυρίως στο ιδιωτικό τους ιατρείο. Αυτό συμβαίνει με το άρθρο 10 του νομοσχεδίου, όπου η συμμετοχή των γιατρών στην «ολοήμερη» λειτουργία του Δημόσιου Νοσοκομείου, για να ασκήσουν ιδιωτικό έργο, σημαίνει συμμετοχή τους στα ιδιωτικά απογευματινά χειρουργεία και ιατρεία των νοσοκομείων, τα οποία, όμως, πληρώνονται από τους ασθενείς. Όσοι από τους πολίτες έχουν την οικονομική δυνατότητα, οδηγούνται στα ιδιωτικά απογευματινά χειρουργεία και ιατρεία του ΕΣΥ, δηλαδή στο ιδιωτικό πάρεργο των γιατρών, καθώς και στα μεγαθήρια του ιδιωτικού τομέα.

Εμπεδώνονται έτσι ως προς το δημόσιο νοσοκομείο οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό, υποδομές και εξοπλισμό, οι πολύμηνες μακροχρόνιες αναμονές για ένα ραντεβού, μία απεικονιστική εξέταση, ένα χειρουργείο. Πρόκειται για επίσημο και τύποις πλέον «νόμιμο» πλιάτσικο στους ασθενείς, για μια επίσημη πλέον προτροπή στους γιατρούς του δημόσιου συστήματος υγείας να ενισχύσουν το εισόδημα τους από το υστέρημα των πολιτών. Τέλος, πρόκειται για την κυνική παραδοχή της κυβέρνησης πως δεν δύναται να παρέχει ολοκληρωτική δημόσια και δωρεάν υγεία σε όλους. Το αποτέλεσμα είναι ότι η πρόσβαση των ασθενών σε αναγκαίες υπηρεσίες υγείας θα εξαρτάται από τη δυνατότητα τους να τις πληρώσουν. Ειδικά σήμερα που το λαϊκό εισόδημα εξανεμίζεται εξαιτίας των αυξήσεων στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, στο ρεύμα, στα καύσιμα, αυτό θα οδηγήσει στον αποκλεισμό των πολιτών, ιδιαιτέρως των πιο ευάλωτων, από τις υπηρεσίες υγείας.

Τίθεται επιπλέον το εύλογο ερώτημα του πώς μπορεί ένας γιατρός να τα συνδυάζει όλα αυτά, δηλαδή να δουλεύει καθημερινά στα τμήματα και τις κλινικές, να κάνει πρωινά τακτικά ιατρεία, απογευματινά, να εφημερεύει και ταυτόχρονα να δουλεύει εκτός νοσοκομείου στον ιδιωτικό τομέα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι κάποιοι γιατροί είναι προικισμένοι με υπερφυσικές ικανότητες και μπορούν να ξεπεράσουν τις φυσικές αντοχές του ανθρώπινου οργανισμού, οι συνέπειες στην υγεία και την ασφάλεια των ασθενών εξαιτίας της εντατικοποίησης είναι ανυπολόγιστες. Είναι πολύ πιθανό να οδηγηθούμε σε τραγική αύξηση των ιατρικών λαθών. Θα παίξει, λοιπόν, με τις ζωές των ασθενών η κυβέρνηση; Όλα αυτά καλύπτονται υπό το πρόσχημα της διαβόητης πλέον «ευελιξίας». Όμως, αυτή η λογική του νομοσχεδίου, δεν είναι «ελευθερία επιλογών», όπως προσπαθεί να μας το παρουσιάσει η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία της κυβέρνησης· είναι μια άγρια ταξική πολιτική, κατά την οποία η υγεία θα είναι το προνόμιο των ελάχιστων που θα έχουν τα χρήματα, που «δεν τσιγκουνεύονται να πληρώσουν για την υγεία τους», όπως δεν διστάζουν να το θέσουν οι κυβερνώντες. Αλλά και οι λίγοι γιατροί που ενδεχομένως δεν θα θέλουν να ιδιωτεύσουν θα εκβιάζονται πλέον να το κάνουν. Δεν θα μπορούν να σταθούν αν δεν βγουν στην ιδιωτική αγορά, ωθούμενοι να εκμεταλλευτούν το δημόσιο ως δεξαμενή πελατών.

Συμπερασματικά, το νέο νομοσχέδιο για το ΕΣΥ ανατρέπει κατακτήσεις δεκαετιών και βάζει ταφόπλακα σε ό,τι έχει απομείνει από το δικαίωμα του λαού στη δωρεάν υγεία και τα δικαιώματα των νοσοκομειακών γιατρών. Καταργείται η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών του ΕΣΥ, καθιερώνονται γιατροί μερικής απασχόλησης, δίνεται η δυνατότητα άσκησης ιδιωτικού έργου σε γιατρούς του ΕΣΥ, παγιώνονται και «νομιμοποιούνται» τα τεράστια κενά και οι ατελείωτες λίστες αναμονής, ενώ καταργείται κάθε έννοια ωραρίου και εργασιακού δικαιώματος. Ουσιαστικά τα νοσοκομεία του ΕΣΥ μετατρέπονται σε πεδία άγρας πελατών-ασθενών για τα απογευματινά ιατρεία, τα τμήματα και οι κλινικές διαλύονται, όλα αυτά με την ένοχη κυβερνητική επιχειρηματολογία ότι πρόκειται περί κινήτρων «προσέλκυσης» γιατρών! Με άλλα λόγια, το Υπουργείο, αντί να παρέχει αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας στο υγειονομικό προσωπικό, λέει ανερυθρίαστα «εκμεταλλευτείτε τους ασθενείς, πάρ’τε τα απ’αυτούς!». Διότι για την Μητσοτάκης Α.Ε αλλά και όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, λεφτόδεντρα υπάρχουν μόνο για την ολιγαρχία, όχι για τη δημόσια υγεία! Χρειάζεται εκτός από τον κοινοβουλευτικό αγώνα και μία παλλαϊκή στράτευση για την ακύρωση του νομοσχεδίου και τη διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας.https://thepressproject.gr/

Διαβάστε περισσότερα