Μαζικά στους δρόμους για δωρεάν Παιδεία και προάσπιση του Συντάγματος


Κορυφώνονται οι αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας με την πραγματοποίηση πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου στο κέντρο της Αθήνας.


Ιδιαίτερα δυναμική, όσο και μαζική αναμένεται να είναι η «μητέρα των μαχών» για την τριτοβάθμια εκπαίδευση κι ενώ οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ετοιμάζονται να δώσουν το πράσινο φως για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Την Παρασκευή, λοιπόν, ημέρα που ψηφίζεται το επίμαχο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, κορυφώνονται οι αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας με την πραγματοποίηση πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου στο κέντρο της Αθήνας. Το ραντεβού φοιτητών, ακαδημαϊκών, εργαζομένων στα πανεπιστήμια, εκπαιδευτικών και μαθητών έχει δοθεί στα Προπύλαια. «Όλοι στο πανελλαδικό φοιτητικό συλλαλητήριο την Παρασκευή 8 Μαρτίου, μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, στις 12.00 στα Προπύλαια! Να βουλιάξει η Αθήνα», αναφέρει το κεντρικό κάλεσμα που απευθύνουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι.

Στο πλευρό των φοιτητών αναμένεται να βρεθούν εργαζόμενοι και φεμινιστικές οργανώσεις, καθώς έχει προκηρυχθεί στάση εργασίας από το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, την ΠΟΕ-ΟΤΑ και την ΑΔΕΔΥ, ενώ ανάλογη κινητοποίηση έχει εξαγγελθεί με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, με αμφότερα τα καλέσματα να έχουν δοθεί για την πλατεία Κλαυθμώνος.

Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί και οι σφοδρές αντιδράσεις

Από την πλευρά τους, κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές της Ν.Δ. επαναλαμβάνουν τους γνωστούς ισχυρισμούς περί «ζωντανού Συντάγματος» και «Ενωσιακού Δικαίου», και καταφεύγουν σε... παιχνίδι με τις λέξεις, προκειμένου να υπερασπιστούν ένα ν/σ που παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα.

Επίσης, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι παράλληλα με την ίδρυση των ιδιωτικών ΑΕΙ, αναβαθμίζει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Ωστόσο, οι εκτρωματικές διατάξεις του ν/σ περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων. Ούτε οι αυστηρές προδιαγραφές με τις οποίες πλασάρει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο ισχύουν. Όπως σημείωσε πρόσφατα η «Εφ.Συν.», πανεπιστημιακοί που ανέλυσαν άρθρο προς άρθρο το ν/σ επισημαίνουν ότι οι απαιτήσεις ποιότητας δεν είναι και τόσο... ποιοτικές, καθώς ακόμη και σε περιπτώσεις σοβαρότατων παραπτωμάτων ή ελλείψεων δεν προβλέπεται ανάκληση της άδειας παρά μόνο χρηματικά πρόστιμα.

Το νομοσχέδιο έχει προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις και στον νομικό κόσμο εξαιτίας της επιχειρούμενης παραβίασης του άρθρου 16 του Συντάγματος. Επίσης, κόλαφος για την κυβέρνηση ήταν η γνωμοδότηση της επιστημονικής επιτροπής της Βουλής. Το γνωμοδοτικό όργανο του Κοινοβουλίου αποφάνθηκε ότι το νομοσχέδιο δεν διασφαλίζει τον «μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα» των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αφήνοντας βαρύτατα εκτεθειμένο τον υπουργό Παιδείας.

Παρά την κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Ν.Δ. απέρριψε τα αιτήματα αντισυνταγματικότητας που κατέθεσαν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η Ελληνική Λύση, η Νέα Αριστερά και η Νίκη στο σχέδιο νόμου του υπουργείου Παιδείας για την «Ενίσχυση του Δημόσιου Πανεπιστημίου - Πλαίσιο λειτουργίας μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων». Υπέρ της αντισυνταγματικότητας τάχθηκαν το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝ.ΑΛΛ. και η Πλεύση Ελευθερίας.

Ωστόσο δεν υπήρξε ανταπόκριση στο κάλεσμα του επικεφαλής της Νέας Αριστεράς, Αλέξη Χαρίτση, σε ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ., ΚΚΕ και Πλεύση Ελευθερίας να καταθέσουν πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση για το εκτρωματικό νομοσχέδιο.https://www.efsyn.gr/

Διαβάστε περισσότερα

ΝΑΡ-ν.Κ.Α. Ανακοίνωση για 8 Μάρτη 2024 Αγώνας ενάντια στην ανισότητα, την έμφυλη βία, τις διακρίσεις και την καταπίεση


ΝΑΡ-ν.Κ.Α.

Ανακοίνωση για 8 Μάρτη 2024

Αγώνας ενάντια στην ανισότητα, την έμφυλη βία, τις διακρίσεις και την καταπίεση

167 χρόνια πέρασαν από την απεργία των εργατριών στη κλωστοϋφαντουργία και τα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης που διεκδίκησαν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, 10ωρη εργασία, ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους. Ο ταξικός αγώνας τους, που βάφτηκε στο αίμα, σηματοδοτεί όλους τους μετέπειτα και σημερινούς αγώνες για ίσα δικαιώματα των γυναικών στη δουλειά και σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Μετά την καθιέρωση το 1910 της 8ης Μάρτη, ως μέρα της γυναίκας, με πρόταση της Γερμανίδας κομμουνίστριας Κλάρα Τσέτκιν κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς, η πάλη για τη χειραφέτηση των γυναικών παραμένει αναγκαία ενάντια σε κάθε μορφής έμφυλη ανισότητα, καταπίεση και διάκριση.

Γιατί ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός της εποχής μας επιτίθεται με σφοδρότητα και αυξάνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης πλήττοντας ιδιαίτερα τις γυναίκες, όπως και ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, μετανάστες, πρόσφυγες, μειονότητες.

Από τη γενοκτονία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη με τη στήριξη του ΝΑΤΟ και της χώρας μας, με τα καραβάνια των εκτοπισμένων μανάδων με τα πεινασμένα μωρά στα χέρια και τα νεκρά παιδιά από τους βομβαρδισμούς, μέχρι την ακρίβεια και τη φτώχεια που μαστίζει όλες τις καπιταλιστικές χώρες υποφέρουν ιδιαίτερα οι γυναίκες της εργατικής τάξης που βρίσκονται συχνότερα στην ασθενέστερα οικονομική και εργασιακή θέση.

Διπλά πλήττονται οι γυναίκες με την περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων, την επέκταση των προσωρινών και ελαστικών εργασιακών σχέσεων, την εντατικοποίηση, την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τη μείωση των συντάξεων.

Η σημερινή επέτειος της 8 Μάρτη συμπίπτει με τις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δημόσια δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση κόντρα στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που θα σημάνει μεγαλύτερους ταξικούς φραγμούς με πρώτα θύματα τα κορίτσια των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ενώ, η συρρίκνωση των δημόσιων δωρεάν παροχών σε υγεία και πρόνοια επιβαρύνουν ιδιαίτερα τις γυναίκες.

Παράλληλα, στις μέρες μας εμφανίζεται αύξηση καταγγελιών κακοποιητικών συμπεριφορών (κυρίως κατά γυναικών και παιδιών) σε παγκόσμιο επίπεδο, συνεχίζονται οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί και οι παιδοβιασμοί, οι διακρίσεις, οι προκαταλήψεις και συχνά η βία σε βάρος ΛΟΑΤΚΙ+ προσώπων. Οι γυναικοκτονίες και γενικά η οξυμένη έμφυλη κακοποίηση, οι βιασμοί, που αποκαλύπτονται από τις καταγγελίες και στην Ελλάδα, τα κυκλώματα μαστροπών και βιαστών βρίσκουν πολλές φορές ανοχή και συγκάλυψη από κράτος και κυβερνώντες. Η βαρβαρότητα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού εντείνεται από τη πατριαρχία, την ομοφοβία, τη τρανσφοβία, και το σεξισμό.

Την ίδια στιγμή το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας μας εξαντλεί τη δημαγωγία του ενάντια στις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών και των loatqi+ με το νόμο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την διαφήμιση της αυτονόητης αλλά διόλου κατοχυρωμένης δυνατότητας καταγγελίας της έμφυλης βίας και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Η πολιτική τους είναι εγκληματική και υποκριτική. Και τα γεγονότα με τον Κολωνό και την Ηλιούπολη το αποδεικνύουν. Παραμένει στη φυλακή η μητέρα της 12χρονης που κατήγγειλε το βιαστή-μαστροπό του παιδιού της και αποκαλύφτηκε όλο το βρώμικο κύκλωμα trafficking στο οποίο εμπλέκονταν πολιτικοί, οικονομικοί και περί την εκκλησία κύκλοι. Ενώ παραπέμφθηκε σε δίκη η 19χρονη που εξέδιδε ο αστυνομικός κρατώντας το φυλακισμένο, με την κατηγορία ότι εκδιδόταν χωρίς πιστοποιητικό ιερόδουλης! Και αυτό μετά από μήνυση του αστυνομικού, που ενώ έχει καταδικαστεί κυκλοφορεί ελεύθερος. Και ο εισαγγελέας άσκησε ποινική δίωξη στη 19χρονη!

Αυτές οι μεθοδεύσεις του αστικού κράτους είναι μήνυμα για να σωπαίνουν τα θύματα και να προστατεύονται τα κυκλώματα.

Σημαντικές κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος αμφισβητούνται σε μια σειρά χώρες και οπισθοδρομικές αντιλήψεις πλασάρονται στο όνομα της υπογεννητικότητας. Νόμοι και πρακτικές επανέρχονται για να κτυπήσουν το δικαίωμα στην άμβλωση, την προστασία των δικαιωμάτων της μητρότητας και γονεϊκότητας. Ενισχύονται τα σεξιστικά πρότυπα κατανομής ρόλων επιβαρύνοντας τις γυναίκες με το βάρος των οικιακών εργασιών και της ανατροφής των παιδιών και της φροντίδας των υπερήλικων μελών της οικογένειας.

Αυτή η κοινωνία δεν μας αξίζει.

Παλεύουμε ενάντια στις σχέσεις εκμετάλλευσης, καταπίεσης και διακρίσεων που σχετίζονται με το φύλο, τη φυλή, την εθνικότητα, τις πεποιθήσεις, το χρώμα, τη θρησκεία, τις αναπηρίες, την καταγωγή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και διαπλέκονται τόσο με το εργασιακό όσο και με το ευρύτερο κοινωνικό-πολιτισμικό περιβάλλον.

Με ένα ταξικό φεμινιστικό κίνημα που δίνει αγώνες για τα εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα γυναικών και λοατκια+ ατόμων, ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις και στις κακοποιήσεις σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε γειτονιά. Που συμπαρατάσσεται με τις ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος σε κοινή πάλη για τη κατάργηση κάθε ανισότητας και την κατάργηση κάθε έμφυλης καταπίεσης και διάκρισης. Που στηρίζει την προσπάθεια αποκάλυψης κάθε κακοποιητή, κάθε σεξιστή εργοδότη, κάθε βιαστή.

Ξέρουμε ότι η διπλή καταπίεση και εκμετάλλευση των γυναικών (στο χώρο της εργασίας και σε πεδία της αναπαραγωγής) διαπλέκεται με την αστική ιδεολογία της ιδιοκτησίας, της «δύναμης», της βίας, με την επίδραση που έχει ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός στις ανθρώπινες σχέσεις οδηγώντας τες σε βαθιά κρίση, με την κυριαρχία του οικονομικού στοιχείου, της τάσης εμπορευματοποίησης των πάντων, ιδιαίτερα του γυναικείου σώματος (ριάλιτι, διαφημίσεις κ.λπ.), της επιβολής συγκεκριμένων μοντέλων συμπεριφοράς και κουλτούρας ζωής και εργασίας, που δημιουργούν ένα νέο πλέγμα εκμετάλλευσης, ελέγχου, διακρίσεων και οδηγούν σε απανθρωποποίηση και φτωχοποίηση. Ένα ακόμα δείγμα αυτής της κατάστασης είναι η λειτουργία στη χώρα μας του εμπορίου ενοικίασης ανθρώπινης μήτρας φτωχών γυναικών, μεταναστριών επί το πλείστον, για την κατά παραγγελία κυοφορία από οικονομικά ισχυρές, όπως αποκαλύφθηκε ότι γινόταν σε κλινική στα Χανιά.

Ξέρουμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να αποκτήσουν την ουσιαστική τους διάσταση μόνο στο πλαίσιο μιας επαναστατημένης και χειραφετημένης κοινωνίας που κινείται προς την κομμουνιστική απελευθέρωση.

Ο αγώνας ενάντια σε κάθε καταπίεση είναι στην προμετωπίδα του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος που θα τσακίσει αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα και θα κάνει πραγματικότητα το μέλλον της χειραφέτησης και της ισότητας. Ενός σύγχρονου κομμουνιστικού απελευθερωτικού κινήματος που θα καταργήσει κάθε καταπίεση και διάκριση με βάση το φύλο και το σεξουαλικό προσανατολισμό.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΙΣΟΤΗΤΑ – ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

Καλούμε σε συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις συγκεντρώσεις, που γίνονται σε όλες τις πόλεις, την Παρασκευή 8 Μάρτη ενάντια στο νομοσχέδιο για ιδιωτικά ΑΕΙ και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και των λοατκια+. Ο αγώνας είναι κοινός.

Αθήνα: 12 μεσημέρι στα Προπύλαια μαζί με τους φοιτητές και 6.30 μμ. στη συγκέντρωση φεμινιστικών συλλογικοτήτων στην πλ. Κλαυθμώνος και πορεία στη Βουλή.https://narnet.gr

.

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Διαβάστε περισσότερα

Η θρυλική μάχη της Κοκκινιάς όπου ο ΕΛΑΣ πολέμησε Γερμανούς και ταγματασφαλίτες.

 

https://solidaritymit.blogspot.com

Σαν σημερα 8 Μάρτη 1944 τελειώνει η Μάχη της Κοκκινιάς μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τη μία πλευρά και των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων καθαρματων /συνεργατών τους από την άλλη.Από τις 4 έως τις 8 Μάρτη 1944 η Κοκκινιά, η προσφυγούπολη του Πειραιά, βίωσε κάποιες από τις πιο τραγικές μέρες της πολύχρονης ιστορίας της. Γερμανικές δυνάμεις σε συνεργασία με χωροφύλακες και ταγματασφαλίτες θέτουν στο στόχαστρό τους την πόλη, η οποία αντιστέκεται πεισματικά με πρωτεργάτες το 6ο Ανεξάρτητο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, τα μέλη του ΕΑΜ, τους αγωνιστές της ΕΠΟΝ και -κυρίως- τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού της Κοκκινιάς. Εκείνο, όμως, που δημιούργησε δέος και ξεπέρασε κάθε προσδοκία ήταν η συμμετοχή του λαού (ανδρών, γυναικών, εφήβων ακόμα και των παιδιών). Τρέχανε να συνδράμουν τους τραυματίες, να βρουν φυσίγγια, οπλίζονταν και ζητούσαν να οργανωθούν άμεσα στον ΕΛΑΣ. Στήριξαν την αντίσταση με απαράμιλλο θάρρος, αίσθημα ευθύνης, αυτοθυσία και ψυχική γενναιότητα. Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους αποχωρούν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 34 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΛΑΣ, που έχει 8 νεκρούς και 20 τραυματίες https://ethniki-antistasi-dse.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η Εκκλησία, σε ρόλο «πορτιέρη», επιβάλλει face control στους ναούς Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι ανόητοι αφορισμοί είναι ξεπερασμένοι και το ποίμνιο δεν περιμένει από την Ιερά Σύνοδο και τους μητροπολίτες να πολιτεύονται ως γραφικοί κομματάρχες.


ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ την ισότητα στον γάμο ψηφίστηκε πριν από λίγες μέρες με ευρεία συναίνεση 176 βουλευτών που τάχθηκαν «υπέρ». Την ίδια στιγμή, η Εκκλησία, έχοντας αναλάβει από μόνη της τον ρόλο του ηττημένου, αναζητά ακόμη ευκαιρίες προκειμένου να ξαναβγεί στο γήπεδο της μικροπολιτικής. Υιοθετεί τη στάση του αδικημένου, του θυμωμένου και προσπαθεί με οιονδήποτε τρόπο να εκδικηθεί για το τελικό αποτέλεσμα. 

Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι ενέργειες που στοχοποιούν όλους εκείνους που ψήφισαν υπέρ της ισότητας στον γάμο. Είναι οι επικηρυγμένοι ενός ακατανόητου «ιερού πόλεμου». Έρχονται, δηλαδή, να μας θυμίσουν ότι τα ράσα είναι εδώ για να εκδικηθούν.

Η έναρξη έγινε στην Ηλιούπολη όταν ο αρχιμανδρίτης Σεραφείμ του Ιερού Ναού Αγίας Μαρίνας καθυστέρησε για μία ώρα την κοπή πίτας του τοπικού συλλόγου Αρκάδων μέχρι να αποχωρήσει από την εκδήλωση ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Παύλος Χρηστίδης. Ο λόγος; Μα είχε ψηφίσει υπέρ του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών! 

Από πού και ως πού η Εκκλησία αναλαμβάνει ρόλο «πορτιέρη» και επιβάλλει face control στους ναούς; Τι είναι οι θρησκευόμενοι; Πελάτες σε μπαράκι της παραλιακής;

Φυσικά, απ’ όλα αυτά τα «παραληρήματα μίσους» δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο βασικός υποστηρικτής τους. Με απόφαση της Μητρόπολης Πειραιά και του μητροπολίτη Σεραφείμ, θα διακόπτεται η Θεία Κοινωνία σ’ όσους βουλευτές ψήφισαν υπέρ του συγκεκριμένου νομοσχεδίου μέχρι «της εμπράκτου μεταμελείας των διά της ακυρώσεως διά του Εθνικού Κοινοβουλίου του αισχίστου αυτού νομοθετήματος». 

Άλλο ένα παρόμοιο γεγονός είχαμε και στην Αγία Κυριακή Τρικάλων, όπου ο τοπικός ιερέας με ανάρτησή του κήρυξε «ανεπιθύμητους» τους βουλευτές του νομού, προειδοποιώντας τους μάλιστα ότι θα τον βρουν «ανάχωμα», εάν τολμήσουν να δρασκελίσουν την αυλόπορτα του ναού. Στη συνέχεια ακολούθησε η Γενική Ιερατική Σύναξη Κέρκυρας, η οποία εξέφρασε τη βαθιά της θλίψη διότι δύο βουλευτές, ο Δημήτρης Μπιάγκης του ΠΑΣΟΚ και o Αλέξανδρος-Χρήστος Αυλωνίτης του ΣΥΡΙΖΑ, υπερψήφισαν το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια και τους κάλεσε να απέχουν από οποιαδήποτε εκκλησιαστική εκδήλωση, ενώ τους απαγόρευσε να μετέχουν και της Θείας Κοινωνίας. 

Twitter
Είναι ξεκάθαρο ότι οι σύγχρονοι σταυροφόροι παλεύουν να βρουν μια θέση στα πρωτοσέλιδα των μέσων ενημέρωσης, εκτοξεύοντας κορόνες του τύπου «η χριστιανική παραδοσιακή οικογένεια αποτελείται από πατέρα, μητέρα και παιδιά». Φωτ.: Eurokinissi

Η δυσαρέσκεια στους κόλπους της Ιεραρχίας κορυφώθηκε με αφορμή τον φετινό εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Με ποιον τρόπο; «Σπάζοντας» μια παράδοση δεκαετιών, όπου ο εορτασμός της πραγματοποιείται με την επίσημη δοξολογία στη Μητρόπολη Αθηνών, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας και εκπροσώπων της κυβέρνησης αλλά και των κομμάτων, ενώ ακολουθεί εθιμοτυπικό γεύμα στο Προεδρικό Μέγαρο, προς τιμήν της Εκκλησίας.

Σύμφωνα με την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, η Κυριακή της Ορθοδοξίας θα εορταστεί (σε έναν πολύ μικρότερο σε χωρητικότητα ναό) στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη. Κινούμενη, θα λέγαμε, στη λογική ενός εφηβικού καβγά, μ’ αυτό τον τρόπό κάνει ξεκάθαρο ότι δεν επιθυμεί την παρουσία πολιτικών προσώπων που τάχθηκαν υπέρ του νόμου για την ισότητα στον πολιτικό γάμο ομοφύλων και αποφεύγει την υποδοχή στον καθεδρικό ναό της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, όπως συνέβαινε παραδοσιακά όλα τα προηγούμενα χρόνια. 

Συγχρόνως, με το μην παραστούν ο πρόεδρος και τα μέλη της ΔΙΣ στο γεύμα που παραθέτει την Κυριακή της Ορθοδοξίας η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, εκφράζουν και την αντίδρασή τους για τη στάση που είχε η ΠτΔ επειδή το ίδιο βράδυ της ψήφισης του νομοσχεδίου βρέθηκε ομοτράπεζη ομόφυλων ζευγαριών. Ουσιαστικά, σύμφωνα με το σκεπτικό της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, αυτοί έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης άποψης αλλά όχι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία απάντησε με μια υποδειγματική ανακοίνωση, σημειώνοντας: «Ο πρόεδρος και τα μέλη της ΔΙΣ είναι πάντα ευπρόσδεκτοι στο Προεδρικό Μέγαρο, παράλληλα όμως είναι σεβαστή και η απόφασή τους ως προς το αν θα αποδεχθούν την πρόσκληση».

Ταυτόχρονα, είναι θλιβερό ότι προσερχόμενος την Τρίτη το πρωί στις εργασίες της Ιεράς Συνόδου, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έσπευσε να επαναλάβει ότι η Εκκλησία θα ασχοληθεί εκ νέου με το ζήτημα και έκανε μία γελοία παραίνεση στους δημοσιογράφους, λέγοντας ότι: «Νέοι είστε όλοι, να κάνετε βαπτίσεις, αλλά τέτοιου είδους γάμους δεν σας εύχομαι». Αναρωτιέμαι τι έχει στο μυαλό του ο προκαθήμενος της ελλαδικής Εκκλησίας γι’ αυτούς τους γάμους. Μήπως έχει επηρεαστεί απ’ την παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Σαλό, 120 ημέρες στα Σόδομα» και νομίζει ότι οι γάμοι αυτοί είναι μια «αλληλουχία ανωμαλίας» ή ότι ακολουθούνται από ειδική σήμανση που αναφέρει ότι «περιέχουν σεξουαλικές σκηνές, βία και γυμνά σώματα;». αστειότητες ενός κάκιστου χιούμορ. Από πού και ως πού η Εκκλησία αναλαμβάνει ρόλο «πορτιέρη» και επιβάλλει face control στους ναούς; Τι είναι οι θρησκευόμενοι; Πελάτες σε μπαράκι της παραλιακής; Πραγματικά, διερωτώμαι, ποιος τους δίνει αυτό το δικαίωμα να μετατρέπουν τις εκκλησίες σε σκοταδιστικό λόμπι που απαιτείται να έχεις κάνεις κράτηση. Επίσης, με τη στάση της, η κεφαλή της Ιεραρχίας είναι σαν να μας λέει ότι η Κυριακή της Ορθοδοξίας και η καθιερωμένη δοξολογία αφορά μόνο τους επισήμους της Πολιτείας και όχι το πλήθος των πιστών. 

Είναι ξεκάθαρο ότι οι σύγχρονοι σταυροφόροι παλεύουν να βρουν μια θέση στα πρωτοσέλιδα των μέσων ενημέρωσης, εκτοξεύοντας κορόνες του τύπου «η χριστιανική παραδοσιακή οικογένεια αποτελείται από πατέρα, μητέρα και παιδιά». Κι αυτό διότι δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι η Ελλάδα έγινε η «πρώτη ορθόδοξη χώρα που νομιμοποίησε τους γάμους ομοφύλων», όπως μετέδωσαν τα κορυφαία media του κόσμου. Εξακολουθούν, λοιπόν, να ασκούν έναν στενόμυαλο πολιτικαντισμό που απέχει παρασάγγας από τη χριστιανική διδασκαλία.

Ας ανατρέξω στα λόγια του Βασίλη Ραφαηλίδη ο οποίος έλεγε: «Η δικτατορία της Εκκλησίας είναι απόλυτη, διαρκής και σιωπηλή. Δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από αυτήν, παρά αν αλλάξει μια νοοτροπία σιγά-σιγά, ύστερα από 5, 6, 10 αιώνες. Η Εκκλησία ως ίδρυμα ποτέ μα ποτέ δεν έπαιξε σοβαρό ρόλο στο έθνος των Ελλήνων. Η πίστη του ανθρώπου στον εαυτό του έπαιξε έναν κολοσσιαίο ρόλο». 

Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι ανόητοι αφορισμοί είναι ξεπερασμένοι και το ποίμνιο δεν περιμένει από την Ιερά Σύνοδο και τους μητροπολίτες να πολιτεύονται ως γραφικοί κομματάρχες. Διαφορετικά, το μόνο βέβαιο είναι ότι αν συνεχίσει σ’ αυτόν τον ολισθηρό και δογματικό κατήφορο, η Εκκλησία, αντί να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα στα πολιτικά πρόσωπα, θα οδηγείται συνεχώς σ’ όλο και μικρότερους ναούς που τελικά θα τους επισκέπτονται, κάθε φορά, όλο και λιγότεροι, όλο και λιγότεροι...https://www.lifo.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Πανηγυρική αθώωση για τα πέντε μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συνελήφθησαν μοίραζαν προκηρύξεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην αγορά καλώντας στην πορεία του Πολυτεχνείου ΠΡΙΝ εκδοθεί η απόφαση απαγόρευσής της


Αθωώθηκαν πανηγυρικά στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημμάτων Θεσσαλονίκης οι πέντε πολίτες που είχαν συλληφθεί στις 14 Νοέμβρη 2020 επειδή μοίραζαν προκηρύξεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην αγορά καλώντας στην πορεία του Πολυτεχνείου ΠΡΙΝ εκδοθεί η απόφαση απαγόρευσής της. Η Αστυνομία τους συνέλαβε και η εισαγγελέας τους άσκησε δίωξη για «Διέγερση σε ανυπακοή από κοινού» (αρ. 183 ΠΚ) διότι καλούσαν τους πολίτες να παραβιάσουν την ΚΥΑ της 6ης Νοεμβρίου, χωρίς να δίνουν σημασία ούτε στο γεγονός ότι αυτή η ΚΥΑ επέτρεπε τις συναθροίσεις ούτε στο ότι η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου βάσει της οποίας εκδόθηκε δεν της έδινε σχετική εξουσιοδότηση…

Σε ανάρτησή του στο facebook ο συνήγορος υπεράσπισης των κατηγορούμενων Χαράλαμπος Κουρουνδής τονίζει τα εξής σχετικά με τη δίκη:

«Το δικαστήριο μου φάνηκε ότι κατάλαβε αρκετά νωρίς το πόσο έωλη ήταν η κατηγορία και η πεποίθησή του ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο μετά τις μαρτυρικές καταθέσεις του μέλους του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης με την Εναλλακτική Πρωτοβουλία Ευκλείδης Μακρόγλου, του καθηγητή Νομικής και προέδρου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Ανδρέα Τάκη Doct Ortee και της τότε προέδρου της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης Dafni Katsimpa. Οι απολογίες των κατηγορουμένων ανέδειξαν ότι η κυβέρνηση και η Αστυνομία έδρασαν σε ένα πλαίσιο πλήρους (παρ)ανομίας. Συνέλαβαν, ταλαιπώρησαν και οδήγησαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή διακίνησαν ελεύθερα τις ιδέες τους. Εξάλλου, όπως κατέθεσε ο μάρτυρας αστυνομικός, θεωρώντας μάλλον πως κάτι τέτοιο είναι εξ ορισμού παράνομο, «η μία προκήρυξη στρεφόταν κατά της κυβερνήσεως [sic] και η άλλη καλούσε στην πορεία του Πολυτεχνείου».

Εξαιρετικό ενδιαφέρον όμως έχει και μια άλλη εξέλιξη. Η Εισαγγελέας της έδρας έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι υποβλήθηκαν στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης σε πλήρη σωματικό έλεγχο. Με απλά λόγια, τους υποχρέωσαν να ξεγυμνωθούν τελείως δήθεν για να ψάξουν για… ναρκωτικά (παραβιάζοντας το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ που απαγορεύει την εξευτελιστική μεταχείριση) και κατόπιν τους άφησαν στα κρατητήρια να περάσουν το βράδυ τους συνωστισμένοι μαζί με άλλους κρατούμενους, πάντα για την προστασία της δημόσιας υγείας. Έτσι, η Εισαγγελέας δεν πρότεινε μόνο την αθώωση των κατηγορουμένων αλλά και τη διαβίβαση της δικογραφίας αρμοδίως ώστε να διερευνηθεί η τέλεση αξιόποινων πράξεων σε βάρος τους. Το δικαστήριο αποδέχθηκε την πρότασή της και στα δύο σκέλη της, οπότε η υπόθεση θα έχει συνέχεια.

Γενικότερα, αυτή η υπόθεση μας δείχνει πολλά για εκείνη την περίοδο, μια περίοδο απαιτητική για τις δημοκρατικές ελευθερίες και το κράτος δικαίου, κατά την οποία η ελληνική κυβέρνηση και Αστυνομία πέρασαν κάτω από τον πήχη. Το γεγονός ότι η Διεθνής Αμνηστία ασχολήθηκε με τη συγκεκριμένη υπόθεση αποδεικνύει τη σοβαρότητα του ζητήματος. Τριάμισι χρόνια μετά, είναι πια ολοφάνερο ότι οι κατηγορούμενοι είχαν δίκιο όταν στοχοποιούσαν την κυβέρνηση για τη διαχείριση της πανδημίας. Ας μας μείνει, λοιπόν, το δίδαγμα: οι δημοκρατικές ελευθερίες υπάρχουν για να ασκούνται. Ιδίως όταν αμφισβητούνται ή σε περιόδους κρίσης. Και ακόμα περισσότερο όταν αυτό δεν αρέσει στην εκάστοτε εξουσία».https://alterthess.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Υπόθεση Κολωνού: Ερωτευμένος με τη δωδεκάχρονη μπορείς να είσαι μόνο στα δώδεκά σου!

Γεννιέσαι. Τάμπουλα ράσα. Μαθαίνεις τον κόσμο. Εσωτερικεύεις τους κανόνες της ζωής, μερικές φορές τόσο καλά, που τους θεωρείς σχεδόν φυσικούς. Αυτονόητους. Κοινούς, απόλυτους, γραμμένους στο ανθρώπινο DNA. Μαθαίνεις ιστορία κι η σιγουριά γκρεμίζεται, αλλά και πάλι: στο εδώ, στο τώρα, στο σήμερα, κάποια πράγματα πρέπει να ‘ναι δεδομένα. Είναι δεδομένα. Κι όμως, δεν είναι…Με κάθε σεβασμό στο τεκμήριο της αθωότητας, θα πάρω την ευθύνη της προσωπικής εκτίμησης: ο Μίχος είναι καθίκι! Βιαστής, παιδεραστής, μαστροπός, κουβαλάει στους ώμους μια σπουδαία σειρά γαλόνια στην ιεραρχία του κτήνους. Πίστευα πως δεν θα κατάφερνε να με σοκάρει, ο,τι και να ‘λεγε στην κατάθεσή του. Ήμουν προετοιμασμένος για θράσος, πρόκληση, προσβολές, σιωπή, μεταμέλεια, επίκληση στο λάθος ή στην παρεξήγηση. Περιορισμένη φαντασία, καθοδηγούμενη από ταινίες με δικαστήρια. Ο Μίχος (όπως κάθε σπουδαίο καθίκι) εμφανίστηκε πολύ ανώτερος απ’ τα σενάρια. Είπε: “Ήμουν ερωτευμένος με τη δωδεκάχρονη”.

Απλότητα. Επίκληση στο συναίσθημα. Στο ιερό καρδιοχτύπι. Η δήλωση σοκάρει, όμως δεν το κάνει επειδή είναι αναφανδόν ενάντια σε κάθε λογική – δεν εκδίδεις το αντικείμενο του έρωτά σου. Σοκάρει επειδή παλεύει να κρυφτεί πίσω από την αγνότητα. Επειδή έχει το θράσος να τυλίγει τη βρωμιά στο μετάξι. Να λερώνει το τελευταίο πράγμα που ‘χε αφήσει καθαρό.

Θα μου πεις: ψιλά γράμματα. Κάποιος που ‘χει το θράσος να βγάζει ένα παιδάκι στο πεζοδρόμιο, έχει το θράσος να υποστηρίξει οτιδήποτε. Τι σε ταράζει τόσο; Τι δεν περίμενες από ‘ναν άνθρωπο που, καταχρηστικά πια του αποδίδουμε την ιδιότητα της ανθρωπιάς; Την εξανθρώπιση. Αυτό είναι που δεν περίμενα. Και που ποτέ δεν θα μπορούσα να το φανταστώ.

Περιμένω από έναν εγκληματία να λέει με κοινωνιοπάθεια"Μαγκιά μου!". Περιμένω από ‘ναν εγκληματία να προσπαθεί να καταφύγει στη συνωμοσία, να υποκύπτει στο οικονομικό κίνητρο, να κατηγορεί την κακούργα κοινωνία ή να επικαλείται τη συναίνεση του θύματος (κανείς ελπίζω δεν ξεχνά πως ο Ρομάν Πολάνσκι, πέρα από σπουδαίος σκηνοθέτης, επίσης είναι και σπουδαίο κάθαρμα). Δεν περιμένω ωστόσο, δεν περίμενα να καταφύγει σ’ ένα απ’ τα λίγα πράγματα που μας χωρίζουν απ’ το ζωικό μας παρελθόν. Δεν περίμενα να χρησιμοποιήσει με τόσο μεγάλη απανθρωπιά, ένα απ’ τα πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Και μ’ εξόργισε, ακριβώς γιατί, χρησιμοποιώντας το, προσπάθησε να ξαναμπεί στο καλούπι του ανθρώπου. Αυτός και τα εγκλήματά του. Να επανανθρωπιστεί ο ίδιος, και να φορτώσει τις αμαρτίες του στην ανθρώπινη φύση. Όχι Μίχο, όχι. Ως εδώ!

Ερωτευμένος με μια δωδεκάχρονη μπορείς να είσαι στα δώδεκα. Αν είσαι στην ενήλικη ζωή σου, είν’ ώρα να τρέξεις στον ψυχίατρο και να ζητήσεις θεραπεία. Καμιά Λολίτα δεν σε προκάλεσε, καμιά αρχαία πρακτική δεν σε δικαιολογεί, καμία φιλελεύθερη πρόοδος δεν σε δικαιώνει. Αν είσαι άρρωστος και ζητήσεις βοήθεια, είσ’ αξιοθαύμαστος κι αξίζεις μια καλύτερη ζωή. Ειδάλλως είσ’ εγκληματίας. Νέτα, σκέτα, καθαρά.

Οι κοινωνίες προχωρούν με κατανόηση. Όμως η κατανόηση κι η ψυχραιμία, δεν πρέπει και δεν θα γίνουνε νωθρότητα και τύφλωση. Καταθέσεις όπως του Μίχου, ανοίγουν την πόρτα στην κανονικοποίηση της παιδικής κακοποίησης, και μαζί της ανοίγουν τα στόματα της ακροδεξιάς. Η οποία ψάχνει ευκαιρία να συνδέσει ξανά την πρόοδο με το έγκλημα, την ελευθερία με την παιδική εκμετάλλευση, την έννοια του δικαιώματος με κείνη της ανευθυνότητας. Ξεχνώντας βολικά πως, τέτοιες εξοργιστικές δηλώσεις, συνήθως προέρχονται από δικά της παιδιά…https://www.2020mag.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Τα εσόμενα.Τα εσόμενα είναι αυτά που έρχονται, τα επερχόμενα.

 


Τα εσόμενα είναι αυτά που έρχονται, τα επερχόμενα. Η χρήση αυτής της μετοχής χαρακτήρισε κατεξοχήν τους πρώτους χριστιανούς και την εσχατολογία τους – την τρομακτική αποκάλυψη και την σωτηρία των ψυχών και των σωμάτων, που θα ακολουθούσε.

Τα εσόμενα, λοιπόν, είναι αυτά που θα έλθουν και που ξέρουμε πως θα έλθουν.

Οι επαναστάτες από τον 19o αιώνα κι έπειτα είχαν μια παρόμοια αντίληψη των πραγμάτων. Ο καπιταλισμός θα κατέρρεε, ο κομμουνισμός θα ακολουθούσε. Η εξασφάλιση μιας όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνης μετάβασης μέσω της πολιτικής παρέμβασης, ο ρόλος της μαίας,  ήταν το καθήκον που τους αντιστοιχούσε. Τα πράγματα, ωστόσο, ήταν δεδομένα. Τα εσόμενα ήταν, εν πολλοίς, προβλέψιμα και προβλεπτά.

Μπορούμε να πούμε το ίδιο σήμερα; Κατηγορηματικά όχι. Ξέρουμε πια, από την ίδια την πείρα του κινήματος, πως η βεβαιότητα είναι πολύ αδύναμη μπροστά στην ενδεχομενικότητα των πραγμάτων, στον αστάθμητο χαρακτήρα της ιστορικής εξέλιξης. Τίποτε δεν είναι αναπόφευκτο -για το καλό, τουλάχιστον.

Γιατί, σε ό,τι αφορά το κακό, οι προγνώσεις φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να επιβεβαιωθούν.

Η κλιματική καταστροφή, συνδεδεμένη άμεσα  με την καπιταλιστική συσσώρευση, είναι πολύ δύσκολα αναστρέψιμη.

Η «πράσινη μετάβαση» του συστήματος, εκτός του ό,τι είναι πολύ αμφισβητήσιμη σε ό,τι αφορά τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αντιστρέφεται στην πρώτη στραβή – όπως έδειξε πεντακάθαρα η εξέλιξη μετά από το ξέσπασμα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Εκτός αυτού, όμως, η γεωπολιτική διακινδύνευση λόγω της πλανητικής σύγκρουσης για τις σπάνιες γαίες και τους εν γένει φυσικούς πόρους, που απαιτούνται για την όποια μεταβολή του ενεργειακού παραδείγματος κάνει πιθανότερη μια πολεμική ανάφλεξη μεγάλης κλίμακας παρά έναν ειρηνικό μετασχηματισμό.  Επιπλέον, οι «μεσοστρωματικές» προτεραιότητες των προβλεπόμενων πολιτικών, χωρίς την παραμικρή μέριμνα για τις κατώτερες τάξεις και τις φτωχότερες χώρες, κάνουν τις «οικολογικές» επιλογές τόσο μεροληπτικές ταξικά, που είναι δύσκολα υπερασπίσιμες στο πλαίσιο του χειραφετητικού αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Στο «στενό» οικονομικό πεδίο, ο παγκόσμιος καπιταλισμός, δεκαπέντε χρόνια μετά από τον ισχυρότατο κλονισμό του 2008, δεν βρίσκει ακόμη έναν σταθερό βηματισμό. Μπορεί η μάζα των κερδών να αποκαταστάθηκε σε σημαντικό βαθμό, οι κύριοι «δείκτες υγείας» του συστήματος, ωστόσο, δείχνουν εξαιρετικά προβληματικοί. Οι παραγωγικές επενδύσεις είναι σε πολύ χαμηλές πτήσεις και η ανάπτυξη της παραγωγικότητας σχεδόν αμελητέα. Γι’ αυτό και τα κέρδη αυξάνονται, με απόλυτο τρόπο, σε βάρος των κατώτερων τάξεων -όντας μεταφορά εισοδήματος από κάτω προς τα πάνω και όχι δημιουργία νέας αξίας. Με άλλα λόγια, ο βαθμός εκμετάλλευσης εκτοξεύεται, ενώ ο τεχνολογικός εκσυγχρονισμός της παραγωγής βραδυπορεί μέχρις ακινησίας. Για να θυμηθούμε την κυρίαρχη ορολογία, πολλή «γνώση και πληροφορία», πολλή «καινοτομία», πολλή «τεχνητή νοημοσύνη» και μόνο αποτέλεσμα όλο και χειρότερη, εντατικοποιημένη και επισφαλή, ζωή για όλο και περισσότερους ανθρώπους. Παρόλες τις προφητείες περί τέλους του νεοφιλελευθερισμού, λοιπόν, πολύ πιθανότερος είναι όχι μόνο ο «παράδοξος μη-θάνατός» του, σύμφωνα με την εύστοχη διατύπωση του Κόλιν Κράουτς, αλλά η επίτασή του.

Πολύ περισσότερο που η παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, σε όλους σχεδόν τους τομείς οικονομικού και πολιτικού ενδιαφέροντος, όλα δείχνουν πως θα κλιμακωθεί κατά πολύ, παρά θα κοπάσει. Δεν είναι τυχαίο που ο πυρηνικός όλεθρος ξανάρχεται ρητά στο προσκήνιο.

***

Η χώρα μας, πρότυπο πειραματόζωο, επί πολλά χρόνια πια, για την υλοποίηση όσων η άρχουσα τάξη παντού στη Γη ονειρεύεται, βρίσκεται σε χειρότερη θέση από ό,τι οι περισσότερες της «κατηγορίας» της.

Το κεφάλαιο πέτυχε περισσότερα από όσα περίμενε και το ίδιο ακόμη στην εκκίνηση της μνημονιακής περιόδου. Τα κέρδη έχουν εκτιναχθεί σε επίπεδα μεγαλύτερα από τα προ της κρίσης, ενώ τα διανεμόμενα κέρδη (τα μερίσματα, αυτά που μπαίνουν απευθείας στην τσέπη των καπιταλιστών) είναι κατά πολύ υψηλότερα αυτών του 2008-2009.

Την ίδια στιγμή, οι μισθοί παραμένουν πολύ χαμηλότεροι από τότε, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα, σε ό,τι αφορά το βιοτικό επίπεδο, να βρισκόμαστε το 2023 στην 25η θέση στην ΕΕ, από την 9η το 2009. Σε μονάδες αγοραστικής δύναμης, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι μόλις στο 68% του μέσου ευρω-ενωσιακού όρου.

Ενώ, λοιπόν, οι εργατικές τάξεις στην Ελλάδα δεν λένε να ξεκολλήσουν από τον πάτο, στον οποίο τις καταδίκασαν τα τρία μνημόνια, αλλά και ο μεταμνημονικός ζουρλομανδύας, ακόμη περισσότερο, ενώ το βιοτικό τους επίπεδο συμπιέζεται συνεχώς λόγω της ασύλληπτης ακρίβειας, το 2022, ο ετήσιος κύκλος εργασιών στο σύνολο των επιχειρήσεων αυξήθηκε κατά 35%, φτάνοντας το 230% του ΑΕΠ.

Μένοντας μόνο στις εισηγμένες, η ετήσια αύξηση του τζίρου ήταν 51%, ενώ τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν κατά 68%! Να, μερικά ενδεικτικά παραδείγματα, σχετικά με τα κέρδη προ επενδύσεων, αποσβέσεων και φόρων: η Μυτιληναίος, το 2022, είδε αύξηση κατά 150%, η ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ κατά 100%, η Hellenic Energy 180%, η Motor Oil 260%, ενώ και οι τράπεζες είδαν πραγματική εκτόξευση.

Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης για τις κατώτερες τάξεις; Μηδαμινές. Με όλα τα πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια του Συμφώνου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ, οι προβλέψεις των διεθνών οργανισμών είναι για ανάπτυξη της τάξης του 1% ετησίως μέχρι το 2028, με το ΑΕΠ, πέντε χρόνια μετά από σήμερα, να παραμένει ακόμα 12% μικρότερο από αυτό του 2009. Που σημαίνει πως 20 χρόνια μετά από το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης δεν θα έχουμε αναπληρώσει παρά μόνο το μισό της απώλειας.

Η ελληνική καπιταλιστική τάξη θα συνεχίσει να βασίζει την κερδοφορία της σε άγριες μεθόδους απόλυτης υπεραξίας ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους μέχρι πραγματικής εξόντωσης. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι, στην τελευταία συνέλευση του ΣΕΒ, ο CEO Coca -Cola Hellas Μουρελάτος ισχυρίστηκε πως η αύξηση των μισθών ή η μισθολογική εξέλιξη βάσει των χρόνων δουλειάς είναι παρωχημένα και απαράδεκτα, από επιχειρηματική άποψη, σχήματα και πρότεινε την επιβράβευση των εργαζομένων με ευελιξία στον τόπο εργασίας, με μπόνους και ευκαιρίες απασχόλησης σε διαφορετικά τμήματα και στο εξωτερικό, ακόμη και με προσωπικό «μπράβο» αναγνώρισης για τον εργάτη.

Υπάρχει ελπίδα;

Η παγκόσμια εργατική τάξη είναι διαρκώς μεγαλύτερη- στην Κίνα μόνο ο αριθμός των εργατών είναι μεγαλύτερος από ό,τι σε ολόκληρη τη Δύση πριν από δυο δεκαετίες. Σε αντίθεση με όσους βασίζουν τις πολιτικές τους προγνώσεις στην υποτίμηση της σημασίας της, η εργατική τάξη αποτελεί πολύ σημαντικότερο παράγοντα από ό,τι στην εποχή του Μαρξ. Φαίνεται, μάλιστα, να συνειδητοποιεί την θέση της.

Στη Γερμανία, για παράδειγμα, η αυτοτοποθέτηση στην εργατική και την κατώτερη μεσαία τάξη, από 75% το 1995 βρίσκεται στο 81% το 2018. Στη Βρετανία, τα αντίστοιχα ποσοστά διατηρούνται πάνω από το 80%, σε όλη αυτήν την περίοδο. Είναι εντυπωσιακό, μάλιστα, ότι το 60% όσων κάνουν επιστημονικά και διοικητικά επαγγέλματα αυτό προσδιορίζονται ως εργατική τάξη. Στις ΗΠΑ, επίσης, η αυτοτοποθέτηση στη working class είναι σαφώς πλειοψηφική.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι περισσότερο συγκεχυμένα, δείχνουν, ωστόσο, παρόμοια τάση.

Η εργατική τάξη, λοιπόν, αντιλαμβάνεται την θέση της -περισσότερο από ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν- και έχει αίσθηση των ειδικών συμφερόντων της. Η σαφής πολιτική αδυναμία της είναι δείκτης περισσότερο της ήττας, της καθεστωτικής προσχώρησης ή της ανικανότητας της μαζικής Αριστεράς. Σίγουρα, πάντως, η προσφυγή της τελευταίας σε θεωρίες «εξαφάνισης» της εργατικής τάξης και υποχώρησης, εν γένει, της σημασίας των ταξικών αντιθέσεων είναι ανοησία ολκής.

Η ιστορία συνεχίζει να είναι ιστορία ταξικών αγώνων, επομένως η χειραφετητική διέξοδος παραμένει ανοιχτή, η απελευθερωτική δυνατότητα παραμένει ενεργή.

Επίλογος

Η στήλη των «απλοϊκών μαθημάτων» ολοκληρώνει τον κύκλο της, έναν περίπου χρόνο από το ξεκίνημά της. Θα μπορούσε να συνεχίσει επ’ αόριστον. Θέματα για σχολιασμό προκύπτουν καθημερινά. Ίσως, κάποια στιγμή στο μέλλον, να επανέλθει. Όπως είχε εξαρχής σημειωθεί, ο σκοπός της ήταν να παρουσιάζει θέματα της οικονομίας με πολιτικό ενδιαφέρον αποφεύγοντας τα χαρακτηριστικά των «πέιπερς», με στόχο να τα κάνει πιο εύληπτα, αν είναι δυνατό και «διασκεδαστικά» κάποιες φορές.

Είναι τέτοια η δύναμη πυρός του ταξικού αντιπάλου, τόσο ασύμμετρη σε βάρος του κόσμου της εργασίας, της ανεργίας και της επισφάλειας, που οποιαδήποτε προσπάθεια κατανόησης της θέσης μας, ημών των «μικρών ανθρώπων», να είναι αναγκαία.

Αν η συλλογή αυτή πέτυχε κάτι μένει να κριθεί. Το κριτήριο, όμως, δεν μπορεί να είναι ακαδημαϊκό. Μόνο το πολιτικό κριτήριο είναι κατάλληλο, νομίζω. Αυτό που βοηθάει τον πολιτικό αγώνα για την χειραφέτηση, δίνοντας επιχειρήματα στις κατώτερες τάξεις, είναι που λείπει.

Επιχειρώντας να συμβάλλω σε αυτό, επιδόθηκα σε μια προσπάθεια αποδόμησης της κυρίαρχης οικονομικής ερμηνείας -ιδεολογίας και ενίσχυσης των ριζοσπαστικών επιχειρημάτων. Και, στο μέτρο που απέρριψα τη χρήση σημειώσεων και αναφορών, ζητώντας από την αναγνώστρια να δείξει εμπιστοσύνη στην εντιμότητά μου και να θεωρήσει δεδομένο ότι τα λάθη και οι ανακρίβειες, που μοιραία θα προέκυπταν, δεν ήταν σκόπιμα, πρότεινα τρία βιβλία για εμβάθυνση στις συζητούμενες θεματικές.

Κλείνοντας θα αυξήσω τις βιβλιογραφικές προτάσεις μου σε δώδεκα:

  • Χα-Τζουν Τσανγκ, 23 αλήθειες που δεν μας λένε για τον καπιταλισμό, Καστανιώτη
  • Μαριάννα Ματσουκάτο, Το επιχειρηματικό κράτος, Κριτική
  • Χρήστος Λάσκος -Ευκλείδης Τσακαλώτος, 22 Πράγματα που μας λένε για την ελληνική κρίση και δεν είναι έτσι, ΚΨΜ
  • David HarveyΟ Μαρξ, το «Κεφάλαιο» και η τρέλα του οικονομικού λόγου, Τόπος
  • Crawford Brough MacPhersonΗ ιστορική πορεία της φιλελεύθερης δημοκρατίας, Γνώση
  • Pierre Dardot -Christian Laval, Ο νέος λόγος του κόσμου, Angelus Novus
  • Thomas PikettyΜικρή ιστορία της ισότητας, Πατάκης
  • Robert AllenΠαγκόσμια οικονομική ιστορία, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
  • Emmanuel SaezGabriel ZuckmanΟ θρίαμβος της αδικίας, Πόλις
  • Adam ToozeΠολιτική οικονομία μιας κατάρρευσης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
  • Συλλογικό (επιμ. Χρήστος Λάσκος – Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, 2015-2019: Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Η αριστερά;, Τόπος,https://www.rednblack.gr/
Διαβάστε περισσότερα

Απελευθερωτική παιδεία, χειραφετημένη εργασία

 


Γιώργος Καλημερίδης

Η συζήτηση για την παιδεία, ειδικά στο φόντο των μαζικών φοιτητικών κινητοποιήσεων, δεν μπορεί παρά να φωτίζεται από τη διεκδίκηση των απελευθερωτικών δυνατοτήτων, που ιδιοποιείται, διαστρέφει, εκμεταλλεύεται ή καταπνίγει ο σύγχρονος καπιταλισμός. Η εμπειρία δείχνει ότι κανένα ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί αν δεν συνδεθεί με στόχους που απειλούν τους βασικούς πυλώνες της αστικής κυριαρχίας

Συνολική αντιδραστική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση 

Η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί ένα ολοκληρωτικό εκπαιδευτικό σχέδιο αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης σε αντιδραστική και αντιλαϊκή κατεύθυνση. Υπονομεύει, από αυτή την άποψη, τα μορφωτικά και κοινωνικά δικαιώματα της νεολαίας και της μεγάλης κοινωνικής πλειονότητας, στο όνομα της οικονομικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας του κεφαλαίου. Πρόκειται για ένα συνολικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το οποίο επεκτείνεται σε κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης. Δεν έχουμε συνεπώς επιμέρους «μεταρρυθμιστικές» παρεμβάσεις, αλλά μια συνολική προσπάθεια να μετασχηματιστεί με αντιδραστικούς όρους το εκπαιδευτικό DNA του δημόσιου σχολείου και πανεπιστημίου. Από αυτή την άποψη, ενιαία πρέπει να είναι και η απάντηση όλων όσων παλεύουν για τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και το χειραφετητικό περιεχόμενο της παιδείας, στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της κομμουνιστικής προοπτικής.

Η τελευταία επισήμανση έχει μια μεγάλη αξία, καθώς είναι πολιτικά αναγκαίο να δούμε τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται, μέσα από το πρίσμα της συνολικής αντικαπιταλιστικής πάλης των εργαζόμενων στρωμάτων. Πρόκειται για την παραδοχή ότι η συζήτηση για το σχολείο και το πανεπιστήμιο είναι εξ ορισμού πολιτική. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας και για μια παιδεία που υπηρετεί τις κοινωνικές και συλλογικές ανάγκες των πολλών δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με την πάλη για τη χειραφετημένη και χωρίς εκμετάλλευση εργασία.

Αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα 

Η πάλη στην εκπαίδευση αποτελεί πλευρά, αν και κρίσιμη, του συνολικού αντικαπιταλιστικού αγώνα. Η λογική του περιορισμού των εκπαιδευτικών αγώνων σε επιμέρους αντιστάσεις στη βάση αμυντικών συνδικαλιστικών διεκδικήσεων αδυνατεί να εξετάσει τη μεγάλη εικόνα, δηλαδή τη συμβολή του καπιταλιστικού σχολείου/ πανεπιστημίου και της επιστημονικής έρευνας στη διαμόρφωση ενός διαφοροποιημένου ευέλικτου εργατικού δυναμικού που θα ανταποκρίνεται στον σύγχρονο καπιταλιστικό δεσποτισμό (Μαρξ) και τη μετατροπή των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και της ίδιας της επιστημονικής γνώσης σε πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο.

Η συζήτηση για την παιδεία στο σήμερα της όξυνσης της εκπαιδευτικής αντιπαράθεσης, ειδικά με τη μαζικότητα των φοιτητικών κινητοποιήσεων, δεν μπορεί παρά να φωτίζεται από τη διεκδίκηση των πρωτόγνωρων απελευθερωτικών δυνατοτήτων για την κοινωνία που γεννά η εργασία και η επιστήμη, σε αντιπαράθεση, με την ιδιοποίηση, την καταστροφή και την κατάπνιξή τους από τον σύγχρονο καπιταλισμό. Η εμπειρία μάς δείχνει ότι δεν υπάρχει κανένα επιμέρους ζήτημα που να μπορεί να λυθεί σήμερα, αν τουλάχιστον δεν συνδεθεί με συνολικούς στόχους που να απειλούν τους βασικούς πυλώνες της αστικής κυριαρχίας. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Κ. Πιερρακάκη και της κυβέρνησης της ΝΔ είναι μια προσπάθεια πολιτικής εγγραφής των προτάσεων των εκθέσεων του ΟΟΣΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ελληνική εκπαίδευση. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης- νεοσυντηρητικής πολιτικής κοπής που αποτελείται από τέσσερις κρίσιμες διαστάσεις.

Πρώτο, την επιβολή των αρχών του δημόσιου μάνατζμεντ στο τρόπο λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Στοχοθεσία στη βάση προκαθορισμένων αγοραίων κριτηρίων, ποσοτική αποτίμηση αποτελεσμάτων και ανταγωνισμός ως βασική αρχή λειτουργίας του σχολείου και του πανεπιστημίου. Κομβική έννοια σε αυτό το πεδίο, είναι η αξιολόγηση των πάντων ως μέσο αναπροσανατολισμού εκπαιδευτικών προτεραιοτήτων και πειθάρχησης των εκπαιδευτικών υποκειμένων.

Δεύτερο, την ιδιωτικοποίηση/επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης, η οποία προϋποθέτει σε ένα πρώτο επίπεδο την υποχρηματοδότηση και απαξίωση του δημόσιου σχολείου και πανεπιστημίου, πρακτική που αφορά, γενικά, κάθε δομή του κοινωνικού κράτους (π.χ. υγεία). Η υποχρηματοδότηση αποτελεί προϋπόθεση για την άμεση εμπλοκή του επιχειρηματικού τομέα στη δημόσια εκπαίδευση (ιδιωτικά IEK, κολέγια, ιδιωτικά πανεπιστήμια, μεταπτυχιακά προγράμματα με δίδακτρα, ξενόγλωσσα τμήματα) και τη μετατροπή της σε πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Η επιχειρηματικοποίηση μεταλλάσει και τα ίδια τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα που γίνονται κατ’ όνομα δημόσια, αλλά πρακτικά λειτουργούν ως δημόσιες επιχειρήσεις που επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση των αποδόσεων τους, όπως οι επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα.

Τρίτο, το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σχέδιο οδηγεί στην επίταση των ταξικών μορφωτικών ανισοτήτων, προκειμένου να διασφαλιστεί η ομαλή αναπαραγωγή του καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας. Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, η Τράπεζα Θεμάτων, η επαναφορά της συζήτησης για το εθνικό απολυτήριο (σε άμεση σύνδεση με τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων) , η στροφή σε υποβαθμισμένες μορφές τεχνικής εκπαίδευσης και στα δίχρονα προγράμματα σπουδών στα ΑΕΙ αποτελούν σαφείς ενδείξεις της ταξικότητας της συγκεκριμένης εκπαιδευτικής πολιτικής, η οποία λειτουργεί εις βάρος των παιδιών της εργατικής τάξης.

Τέταρτο, η συγκεκριμένη εκπαιδευτική πολιτική σφραγίζεται από τον αυταρχισμό είτε με τη μορφή του διοικητικού αυταρχισμού (βιομηχανία ΕΔΕ, δικαστικές αποφάσεις για να κριθούν παράνομοι και καταχρηστικοί οι αγώνες των εκπαιδευτικών, ωμή παρέμβαση του κράτους στη λειτουργία των εκπαιδευτικών σωματείων, απολύσεις εργαζομένων που αντιστέκονται), αλλά και της ανοικτής αστυνομικής βίας, με την παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με την κατάργηση του ασύλου και τις αναίτιες προσαγωγές φοιτητών στα αστυνομικά τμήματα. Η προσπάθεια επιχειρηματικοποίησης / ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης προϋποθέτει τη βία και τον αυταρχισμό ως αναγκαία πολιτικά συμπληρώματά της.

Τίθεται, επιτακτικά, το ζήτημα μιας παιδείας ολοκληρωμένης μόρφωσης απέναντι στη λογική των αποσπασμένων «δεξιοτήτων» και καταρτίσεων. To ενιαίο 12χρονο δημόσιο σχολείο αντιστρατεύεται την ύπαρξη όλων των κάθετων και οριζόντιων διαχωρισμών στην εκπαίδευση

Σε αυτό το δυστοπικό εκπαιδευτικό τοπίο, αλλά ταυτόχρονα και σε μια εποχή πρωτοφανών δυνατοτήτων χειραφέτησης για την ανθρωπότητα, η προβολή ενός αντι-ηγεμονικού αντικαπιταλιστικού μορφωτικού προγράμματος αποτελεί πολιτική και μορφωτική αναγκαιότητα για τη νεολαία και τους εργαζόμενους. Τίθεται, επιτακτικά, το ζήτημα μιας παιδείας ολοκληρωμένης μόρφωσης απέναντι στη λογική των αποσπασμένων «δεξιοτήτων» και καταρτίσεων.

Κάτι τέτοιο μπορεί να πραγματωθεί μόνο διαμέσου του ενιαίου 12χρονου δημόσιου σχολείου που αντιστρατεύεται την ύπαρξη όλων των κάθετων και οριζόντιων διαχωρισμών στην εκπαίδευση, προσπαθεί να συνενώσει τη γνώση με τις επιστημονικές και πρακτικές της εφαρμογές, άρα έχει πολυτεχνικό χαρακτήρα, επιδιώκοντας την ολοκληρωμένη μορφωτική συγκρότηση και καλλιέργεια όλων των παιδιών. Ένα σχολείο και αντίστοιχα πανεπιστήμιο που αντιστρατεύεται εξ’ ορισμού κάθε μορφή και εκδοχή ιδιωτικής εκπαίδευσης και επιχειρηματικοποίησης και πλαισιώνεται από όλα τα αναγκαία οικονομικά και κοινωνικά μέτρα στήριξης των παιδιών των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων. Μ’ άλλα λόγια, στόχος του ενιαίου σχολείου θα είναι να μαθαίνουν όλα τα παιδιά και όχι να πιστοποιήσει με ποικίλες εξεταστικές πρακτικές ποια δεν μπορούν ώστε να τα αποκλείσει.

Η ενιαία δομή υπηρετεί συνεπώς μια διαφορετική εκπαιδευτική φιλοσοφία που βασίζεται στον συλλογικό δημοκρατικό προγραμματισμό της παιδαγωγικής πράξης, κατανοώντας τη μόρφωση ως μια συλλογική, δημοκρατική και δημιουργική διαδικασία και όχι ως ένα ανταγωνιστικό εξεταστικό παιχνίδι με νικητές και χαμένους. Με τον τρόπο αυτό, προωθεί μια διαφορετική συνολικά αντίληψη για την κοινωνία, όπου αυτό που κρίνεται σημαντικό δεν είναι η ιεραρχική ταξινόμηση των ανθρώπων στα πλαίσια του καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας, αλλά η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα, όπου η αξία κάθε μεμονωμένου ατόμου αναδύεται μέσα από τη συλλογική συνύπαρξη και αμοιβαιότητα.

Ένα σχολείο, όπου όχι απλά χωράει όλα τα παιδιά , άλλα παίρνει και όλα τα αναγκαία κοινωνικά, οικονομικά και παιδαγωγικά μέτρα ώστε να κρατάει όλα τα παιδιά. Αποτελεί συνεπώς τον κομβικό μορφωτικό στόχο πάλης των εργαζόμενων στρωμάτων για μια συνολικά διαφορετική οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων στην κατεύθυνση της χειραφέτησης των κυριαρχούμενων κοινωνικών στρωμάτων. Φωτίζει κριτικά το σήμερα μέσα από την οπτική του μέλλοντος.

Αντίστοιχα, ένα σύγχρονο αντικαπιταλιστικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα παλεύει να μην υπάρχουν εξεταστικά εμπόδια στη φοίτηση στο δημόσιο πανεπιστήμιο για τα παιδιά της εργατικής τάξης και αγωνίζεται για την ύπαρξη ενιαίων επιστημονικών αντικειμένων με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα για τους αποφοίτους του. Επιμένει στον πραγματικά δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου κόντρα στην ιδιωτικοποίηση είτε αυτή είναι άμεση (ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων) είτε έμμεση (επιχειρηματική λειτουργία και πρακτική). Αντίστοιχα βλέπει την επιστημονική έρευνα από τη σκοπιά των συλλογικών κοινωνικών αναγκών και όχι της εξυπηρέτησης επιχειρηματικών και στρατιωτικών συμφερόντων.

Καταληκτικά, το μέγεθος της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου, ο καπιταλισμός της καταστροφής και της βαρβαρότητας απαιτεί τον αντίστοιχο αντίπαλο. Αυτός δεν μπορεί να συγκροτείται αν δεν αμφισβητεί τον πυρήνα των επιδιώξεων της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, από τη σκοπιά ενός άλλου οράματος και προοπτικής για το σχολείο, το πανεπιστήμιο και την κοινωνία.

 

Όχι σε όλα τα ιδιωτικά

Να κλείσουν τα κολέγια, τέρμα στα δίδακτρα

Με βάση την παραπάνω λογική η πάλη του φοιτητικού κινήματος κι ευρύτερα του εργατικού-λαϊκού κινήματος ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν μπορεί παρά να είναι ανυποχώρητη και μάλιστα να περνά στην αντεπίθεση. Εάν η κυβέρνηση και το σύστημα περνούν στην επίθεση θέλοντας να επιβάλλουν πως το σύστημα της αγοράς, η κυριαρχία του ιδιωτικού και της λογικής του κέρδους, είναι αναπόδραστη και δήθεν σύγχρονη (ενώ είναι βαθιά συντηρητική και αντιδραστική), οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς οφείλουν να αντεπιτεθούν και να ξεκαθαρίσουν πως ο αποκλειστικά δημόσιος και μη εμπορευματοποιημένος χαρακτήρας της εκπαίδευσης είναι ανάγκη των εργαζομένων και της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων. Άρα, όχι μόνο λέμε «όχι» στα ιδιωτικά ΑΕΙ που φέρνουν Μητσοτάκης-Πιερρακάκης, αλλά διεκδικούμε να κλείσουν όλα τα ήδη υπάρχοντα ιδιωτικά κολέγια. Οι απόφοιτοί τους έχουν πια ακριβώς τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους αποφοίτους του δημόσιου πανεπιστημίου. Με το νέο νόμο θα έχουν και την ακαδημαϊκή ισοτιμία έσταξε η ουρά του γαϊδάρου.

Επίσης, το κίνημα πρέπει να απαιτήσει διπλασιασμό της κρατικής χρηματοδότησης στις δημόσιες σχολές, να καταργηθούν όλα τα δίδακτρα στο δημόσιο πανεπιστήμιο (έχουν πλέον σχεδόν όλα τα μεταπτυχιακά) και να σταματήσουν οι σχολές να βασίζονται στα προγράμματα και στην έρευνα από ΕΕ και επιχειρήσεις. Το φοιτητικό κίνημα αγωνίζεται για να καταργηθεί η πανεπιστημιακή αστυνομία και τα πειθαρχικά των φοιτητών. Για επανακατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, «έξω η αστυνομία από τις σχολές». Επίσης, είναι αναγκαίο να καταργηθεί άμεσα η ελάχιστη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια, που τεχνικά διαμορφώνει στρατιά αποτυχόντων, που πηγαίνει στις ιδιωτικές σχολές και στα ιδιωτικά ΑΕΙ. Κι όχι μόνο αυτό: Πρέπει να καταργηθούν κάθε είδους εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια.

Γ.Ε

Όχι ταξικούς φραγμούς και κατακερματισμό λόγω Μπολόνια

Παιδεία ολοκληρωμένης γνώσης απέναντι στη λογική των αποσπασματικών «δεξιοτήτων» και καταρτίσεων. Στέρεη γνώση του κόσμου και κριτική σκέψη έναντι της αγοραίας λογικής των δεξιοτήτων, του λειτουργικού αναλφαβητισμού, του ανορθολογισμού, της θρησκοληψίας και του σκοταδισμού. Αυτό τονίζεται στις Θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την εκπαίδευση, που παρουσιάστηκαν πέρσι. Παλεύουμε για ενιαία εκπαίδευση: Δίχρονη προσχολική αγωγή-εκπαίδευση, ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο, ενιαία Πανεπιστημιακή εκπαίδευση και δίκτυο επαγγελματικών σχολών.

Διεκδικούμε παιδεία που ενώνει θεωρία και πράξη. Ενιαία πτυχία, µε συνολική εποπτεία των γνωστικών αντικειμένων στην ανώτατη εκπαίδευση, ενάντια στον κατακερματισμό με τους κύκλους της Μπολόνια. Διεκδικούμε εκπαίδευση για όλους χωρίς ταξικούς αποκλεισμούς ή άλλες διακρίσεις, σε όλη τη διάρκεια της ζωής, με δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης σε κάθε βαθμίδα της. Διεκδικούμε εξασφάλιση μέτρων ενίσχυσης αυτών που έχουν τις πιο αδύναμες ταξικές, μαθησιακές αποσκευές. Στόχος της ενιαίας εκπαίδευσης είναι «να μαθαίνουν» όλα τα παιδιά κι όχι να πιστοποιήσει ποια δεν μπορούν ώστε να τα αποκλείσει. Οι εξετάσεις κατάταξης, απόρριψης, μέτρησης, δεν αποτελούν παιδαγωγικά κίνητρα για την απόκτηση της γνώσης. Αντίθετα εσωτερικεύουν την «αποτυχία». Απαιτούμε κατάργηση όλων των εξεταστικών πλεγμάτων που διώχνουν τα παιδιά από το δημόσιο σχολείο. (Τράπεζα θεμάτων, Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εξετάσεις PISA).

Ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στήριξη των νέων στις πανεπιστημιακές ή επαγγελματικές σπουδές τους. Ενίσχυση της αποκλειστικά δηµόσιας και δωρεάν φοιτητικής μέριμνας. Ανέγερση νέων εστιών-λεσχών σίτισης και χρήση τους χωρίς αντίτιμο, ενοίκιο ή ανταποδοτικά κριτήρια.

(Πρόκειται για ορισμένες από τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την εκπαίδευση, που αποκτούν ιδιαίτερη σημασία στις σημερινές συνθήκες).

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (2.3.24)https://prin.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Η λίστα ιστολογίων μου