«Γιατί έχουμε τόσους πολλούς μαύρους;». «Δεν βγαίνω βράδυ από το σπίτι μου.
Φοβάμαι αυτούς τους μαύρους». «Οι μαύροι κλέβουν» «Οι μαύροι βρωμάνε» κ.λπ. Αυτά ακούς ακόμα και από καλοπροαίρετους γείτονες. Εκεί που έβλεπαν μαύρο μόνο στην τηλεόραση, τώρα είναι ο γείτονάς τους, ο μανάβης στη λαϊκή ή ακόμα και ο ταξιτζής. Να μη μιλήσουμε για τους πλανόδιους εμπόρους ή για τους πωλητές cd.Τώρα για το πώς έφτασε σε αυτούς τους ανθρώπους το λεξιλόγιο της ρατσιστικής Ακροδεξιάς των ΗΠΑ ή των φασιστών του απαρτχάιντ της Νοτιοαφρικανικής Ενωσης, σίγουρα δεν πρέπει να το αποδώσουμε ούτε στη φιλομάθειά τους ούτε στον διεθνισμό τους. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να δεχτεί τον άλλο,τον διαφορετικό, σαν ισότιμο και με τα ίδια δικαιώματα, απαιτείται καλλιέργεια και δημοκρατική συνείδηση. Αλλιώτικα πέφτει θύμα της ρατσιστικής προπαγάνδας.Οταν η Ελλάδα ήταν χώρα εξαγωγής μεταναστών πάλι υπήρχαν οι διακρίσεις και ο ρατσισμός, αλλά ήταν εντός της «φυλής». Οι γυναίκες δεν ήταν ίσες με τους άντρες. Οι ομοφυλόφιλοι ήταν ανώμαλοι. Οι επαρχιώτες, βλάχοι. Οι ανάπηροι, σακάτηδες. Για να μη μιλήσουμε για παιδιά και γέρους (κωλόπαιδα, κωλόγεροι). Το κόκκινο νήμα που συνδέει όλα αυτά είναι το διαφορετικό. Ο,τι δεν είναι σαν εμάς είναι κατώτερο και απειλητικό. Το ίδιο ισχύει και για τις ιδέες ή την τέχνη. Ο,τι μας ξεβολεύει ή μας δείχνει έναν άλλο δρόμο, μας φοβίζει. Και η βλακεία είναι θεμελιακός μηχανισμός άμυνας.Τώρα που η Ελλάδα είναι χώρα εισαγωγής μεταναστών, παρά τη μαζική έλευση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων τα τελευταία είκοσι χρόνια, κανένα κρατικό πρόγραμμα, ουδείς στιβαρός φορέας, π.χ. συνδικάτα ή κρατική τηλεόραση, που θα μπορούσε να είχε εξηγήσει αυτό το φαινόμενο, δεν το έκανε. Από τα 7 δισ. κατοίκων του πλανήτη μας, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας οι μισοί. Και αυτό σημαίνει θεωρητικά πως όλοι αυτοί είναι υπό μετακίνηση για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί, εκεί που υπάρχει ψωμί.Στην Αφρική 40 εκατομμύρια λιμοκτονούν και πεθαίνουν από την πείνα, ιδίως τα παιδιά. Αλλα 170 εκατομμύρια υποσιτίζονται. Αρρώστιες που είναι ιάσιμες γίνονται θανατηφόρες, επιδημίες που θα μπορούσαν να είχαν καταπολεμηθεί, εξαπλώνονται. Το AIDS αφανίζει την αφρικανική νεολαία. Στο Μαλάουι ή στην Ουγκάντα το 30% του ενεργού πληθυσμού είναι φορείς του HIV ή έχουν αρρωστήσει από AIDS. Και σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν πληγεί από αυτόν τον ιό υπολογίζεται ανάμεσα στα έξι με δέκα εκατομμύρια.
Για να καταλάβουμε τον άλλο, πρέπει να μπούμε στη θέση του. Τι θα κάναμε εμείς αν είχαμε γεννηθεί στην Αφρική; Η απάντηση είναι απλή. Θα μεταναστεύαμε ξεπουλώντας ό,τι είχαμε και δεν είχαμε για να πληρώσουμε τους δουλεμπόρους που θα μας πήγαιναν στην Ευρώπη. Και η είσοδος στην Ευρώπη είναι τόσο επικίνδυνη όσο και ένας πόλεμος. Από το 1993 μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί περίπου 14.000 νεκροί στην προσπάθειά τους να περάσουν στην Ευρώπη. Η Αφρική θα μπορούσε να παράξει τη διατροφή της και να έχει αυτάρκεια. Και όμως, από όλη την καλλιεργήσιμη γη, ελάχιστη αξιοποιείται. Και αυτή με το χέρι και στην καλύτερη περίπτωση με τη βοήθεια ζώων. Με την πιο απλή λογική, η ακαλλιέργητη γη θα έπρεπε να είχε αξιοποιηθεί. Αργά πια. Μεγάλες αγροτοδιατροφικές μονάδες ή ακόμα και κράτη έχουν νοικιάσει αυτή τη γη για δεκάδες χρόνια.Η Αφρική, πριν κατακτηθεί από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, δεν πεινούσε. Αλλά οι αποικιοκράτες προσανατόλισαν την παραγωγή της στις ανάγκες της Ευρώπης. Την έκαναν το μεγάλο μπαξέ τους. Καλλιεργούσαν μόνο ό,τι ήταν εξαγώγιμο και είχε κέρδος. Αλλά και όταν έφυγαν οι ιμπεριαλιστές, φρόντισαν να αφήσουν πίσω τους αιματοβαμμένους και διεφθαρμένους δικτάτορες, οι οποίοι το μόνο έργο που έκαναν ήταν να γίνουν ζάπλουτοι, να κάνουν κτηνώδεις πολέμους ή ακόμα εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες. Θα ήθελε κανείς να μείνει εκεί;ΠΗΓΗhttp://www.enet.gr:
