Εδώ και περίπου ένα χρόνο η διαπίστωση ακούγεται όλο και πιο συχνά σε πολλές παραλλαγές: «Η Ελλάδα έχει χάσει την εθνική ανεξαρτησία της». «Είναι χώρα υπό κηδεμονία» (ή «υπό κατοχή»). Αν και το πιο σωστό ερώτημα είναι: «Πότε η Ελλάδα ήταν πραγματικά ανεξάρτητη»;Λίγες γνώσεις ιστορίας χρειάζονται για να διαπιστώσει κανείς ότι πάντοτε η χώρα βρισκόταν υπό ξένη «κατοχή», «εξάρτηση» ή «επιρροή». Από τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, μετά την επανάσταση του 1821, οι ξένοι έπαιζαν διαρκώς πρωτεύοντα ρόλο στις εσωτερικές εξελίξεις. Ξένοι μονάρχες φυτεύονταν στην κορυφή του κράτους. Τα ελληνικά κόμματα αντίγραφα ξένων ήταν: το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο και το ρωσόφιλο!Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η χώρα πέρασε οριστικά στη σφαίρα της αμερικανικής επιρροής. Τα κόμματα εξουσίας είχαν σχέσεις «υποτέλειας» ή απλώς «συνεργασίας» με τη μια υπερδύναμη. Κι ένα μικρό κομμάτι (της Αριστεράς) με την άλλη(Σοβιετική Ένωση), μέχρι την κατάρρευσή της το 1989, οπότε έμεινε «ορφανό».Η κατάσταση αυτή άρχισε να αλλάζει το 1974, μετά την πτώση της τελευταίας δικτατορίας. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα άρχισε να οικοδομεί μια αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, που σταδιακά απεξαρτήθηκε από το μετεμφυλιακό ανελεύθερο καθεστώς. Καθοριστική ήταν η συμβολή σ’ αυτήν την εξέλιξη του «ευρωπαϊσμού» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος ευθυνόταν σε σημαντικό βαθμό και για το προδικτατορικό αυταρχικό κράτος. Με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, η απεξάρτηση από αυτό το παρελθόν ολοκληρώθηκε.Εγινε, όμως, η Ελλάδα πραγματικά ελεύθερη χώρα; Η απάντηση θα μπορούσε να δοθεί διαφορετικά: Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έχει τα χαρακτηριστικά της πιο ελεύθερης -εθνικά, πολιτικά, κοινωνικά- περιόδου της ιστορίας της. Καθοριστικά συνέβαλε σ’ αυτό η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ισορρόπησε, ως ένα βαθμό, την αμερικανική επιρροή. Τώρα, πλέον, η ζωή των Ελλήνων εξαρτάται πολύ περισσότερο από τις Βρυξέλλες παρά από την Ουάσιγκτον. Πλην εξαιρετικών περιόδων κρίσεων (πχ Ιμια), η επιρροή της Ευρώπης είναι σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη των ΗΠΑ.Ακριβώς αυτό συμβαίνει και σήμερα. Είμαστε, τρόπον τινά, υπό ευρωπαϊκή κηδεμονία. Αλλά η διαπίστωση αυτή -αυτονόητη, άλλωστε, για μια χώρα που έχει φτάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας- δεν πρέπει να οδηγεί στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι κάποιοι κακοί Ευρωπαίοι ευθύνονται αποκλειστικά για τα δικά μας δεινά. Μια χώρα που έχει φτάσει να χρωστάει μιάμιση φορά το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της δεν δικαιούται να αναζητεί άλλοθι. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια εισέρρευσαν άφθονα επί τριάντα χρόνια. Η στρεβλή αξιοποίηση ή και κατασπατάλησή τους είναι ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων.Σήμερα η «σωτηρία» της Ελλάδας βρίσκεται -και πάλι- σε ξένα χέρια. Περνάει, πρωτίστως, από τα γερμανικά ταμεία. Αλλά περνάει και από τη δική μας αυτογνωσία. Χωρίς αυτήν δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαγούμε από την όποια «κηδεμονία»http://www.aixmi.gr.
Ελλάδα «οικόπεδο και αποικία»;Γιώργος Καρελιάς
Εδώ και περίπου ένα χρόνο η διαπίστωση ακούγεται όλο και πιο συχνά σε πολλές παραλλαγές: «Η Ελλάδα έχει χάσει την εθνική ανεξαρτησία της». «Είναι χώρα υπό κηδεμονία» (ή «υπό κατοχή»). Αν και το πιο σωστό ερώτημα είναι: «Πότε η Ελλάδα ήταν πραγματικά ανεξάρτητη»;Λίγες γνώσεις ιστορίας χρειάζονται για να διαπιστώσει κανείς ότι πάντοτε η χώρα βρισκόταν υπό ξένη «κατοχή», «εξάρτηση» ή «επιρροή». Από τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, μετά την επανάσταση του 1821, οι ξένοι έπαιζαν διαρκώς πρωτεύοντα ρόλο στις εσωτερικές εξελίξεις. Ξένοι μονάρχες φυτεύονταν στην κορυφή του κράτους. Τα ελληνικά κόμματα αντίγραφα ξένων ήταν: το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο και το ρωσόφιλο!Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η χώρα πέρασε οριστικά στη σφαίρα της αμερικανικής επιρροής. Τα κόμματα εξουσίας είχαν σχέσεις «υποτέλειας» ή απλώς «συνεργασίας» με τη μια υπερδύναμη. Κι ένα μικρό κομμάτι (της Αριστεράς) με την άλλη(Σοβιετική Ένωση), μέχρι την κατάρρευσή της το 1989, οπότε έμεινε «ορφανό».Η κατάσταση αυτή άρχισε να αλλάζει το 1974, μετά την πτώση της τελευταίας δικτατορίας. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα άρχισε να οικοδομεί μια αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, που σταδιακά απεξαρτήθηκε από το μετεμφυλιακό ανελεύθερο καθεστώς. Καθοριστική ήταν η συμβολή σ’ αυτήν την εξέλιξη του «ευρωπαϊσμού» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος ευθυνόταν σε σημαντικό βαθμό και για το προδικτατορικό αυταρχικό κράτος. Με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, η απεξάρτηση από αυτό το παρελθόν ολοκληρώθηκε.Εγινε, όμως, η Ελλάδα πραγματικά ελεύθερη χώρα; Η απάντηση θα μπορούσε να δοθεί διαφορετικά: Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έχει τα χαρακτηριστικά της πιο ελεύθερης -εθνικά, πολιτικά, κοινωνικά- περιόδου της ιστορίας της. Καθοριστικά συνέβαλε σ’ αυτό η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ισορρόπησε, ως ένα βαθμό, την αμερικανική επιρροή. Τώρα, πλέον, η ζωή των Ελλήνων εξαρτάται πολύ περισσότερο από τις Βρυξέλλες παρά από την Ουάσιγκτον. Πλην εξαιρετικών περιόδων κρίσεων (πχ Ιμια), η επιρροή της Ευρώπης είναι σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη των ΗΠΑ.Ακριβώς αυτό συμβαίνει και σήμερα. Είμαστε, τρόπον τινά, υπό ευρωπαϊκή κηδεμονία. Αλλά η διαπίστωση αυτή -αυτονόητη, άλλωστε, για μια χώρα που έχει φτάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας- δεν πρέπει να οδηγεί στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι κάποιοι κακοί Ευρωπαίοι ευθύνονται αποκλειστικά για τα δικά μας δεινά. Μια χώρα που έχει φτάσει να χρωστάει μιάμιση φορά το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της δεν δικαιούται να αναζητεί άλλοθι. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια εισέρρευσαν άφθονα επί τριάντα χρόνια. Η στρεβλή αξιοποίηση ή και κατασπατάλησή τους είναι ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων.Σήμερα η «σωτηρία» της Ελλάδας βρίσκεται -και πάλι- σε ξένα χέρια. Περνάει, πρωτίστως, από τα γερμανικά ταμεία. Αλλά περνάει και από τη δική μας αυτογνωσία. Χωρίς αυτήν δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαγούμε από την όποια «κηδεμονία»http://www.aixmi.gr.
