Δύο πίτα καλαμάκι και κόκα λάιτ. Στέλιος Αρτεμάκης. Νάξου 15. Στον 3ο, κουδούνι Παπαδοπούλου!
Το ρωτάς ρε μαν; Στις εποχές που ζούμε; Πάρε όποια πιτσαρία θες και άμα χορτάσεις με κάτω από 8 ευρώ στα πληρώνω εγώ (λέμε τώρα). Εντάξει καλό είναι το λιωμένο τυρί, αλλά με 5 και 40 στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς έχεις κάνει γουρουνιά μεγατόνων: Δύο πίτα σουβλάκι και κόκα κόλα για το πρησμένο στομάχι σου. Αμα γουστάρεις το κάνεις και light με αλάδωτες και κοτόπουλο.
Πάντως, έχεις χορτάσει και δεν ψάχνεις για κάνα σαντουιτσάκι στο ψυγείο ή κάνα μπιφτέκι από το ταπεράκι της προηγουμένης. Επιμένεις; Να σε δω τώρα που θα σφίξεις το ζωνάρι για καμιά 7ετία τι θα κάνεις! Μετά είναι και το τι τρως. Πας και δίνεις ένα βουνό λεφτά στις πιτσαρίες για πρόσθετα ντομάτας, πρόσθετα πρωτείνης, πρόσθετα ζύμης και πρόσθετα γεύσης. Συγκρίνεται με πίτα, κρέας, φρέσκια ντομάτα και κρεμμύδι; Οχι σε ρωτάω, συγκρίνεται;
Σουβλάκι ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Εντάξει, το τιμάω το pepperoni. Και αγαπάω παθολογικά τον τρόπο που το λαδάκι του σχηματίζει λιμνούλες πάνω στο λιωμένο τυρί. Αλλά το σουβλάκι κρύβει μια οργασμική βρωμιά μέσα στην πίτα του. Ακόμα και εκείνα τα σοβαροφανή σουβλάκια που είναι τυλιγμένα σε κυριλέ τυπωμένες λαδόκολες είναι ένας dude που φοράει κουστούμι. Για μένα ο συνδυασμός του γύρου με το κρεμμύδι, τη ντομάτα και τη μαγιονέζα είναι η κρυφή συνταγή της Coca Cola σε version σουβλακιού. Καμία πατάτα, κανένα τζατζίκι. Και προς Θεού καμία αλάδωτη πίτα. Η πίτα πρέπει να είναι αφράτη σαν λουκουμάς και ο γύρος να δακρύζει από το φρεσκοκομμένο κρεμμύδι. Η ντομάτα και η μαγιονέζα είναι για τη δροσιά της φάσης. Για το χρώμα ρίξε και λίγο κόκκινο πιπέρι. Έτσι ώστε το ρέψιμο που ακολουθεί να είναι πέρα για πέρα ειλικρινές και δακρυγόνο.
Πίτσα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Βασικά έχω βαρεθεί το σουβλάκι απίστευτα, κι αν μπω στη διαδικασία να το εμπλουτίσω αρχίζει να με αγχώνει το πώς θα το φάω. Στην πίτσα ό,τι και να της βάλεις, η κατάσταση παραμένει σχετικά τακτική. #OCD Αλλά το κύριο θέμα είναι η γεύση, και την πίτσα τη γουστάρω είτε έρχεται με ζύμη αφράτη, είτε έρχεται με αυτό το τραγανό λεπτό τύπου παξιμάδι πάτωμα που συναντάς σε πολλές πιτσαρίες, μου αρέσει ακόμα και αυτή η νεοϋορκέζικη φλούδα που τη στερεώνεις στο στόμα σου από το ψωμί στην άκρη όσο προσπαθείς πχ να ανεβάσεις φωνή στην τηλεόραση ή να ανοίξεις το αναψυκτικό και το κομμάτι κρέμεται και πάνε να φύγουν οι ντομάτες από πάνω. Μου αρέσει που κάθε κομμάτι μπορεί να το φας ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή (είπαμε, OCD), που δαγκώνεις βίαια μες στη μέση του προκλητικού πεπερόνι και το κόβεις στα δύο, που κρέμεται η λιωμένη μοτσαρέλα, που το ακίνδυνο λάδι καλύπτει τα ακροδάχτυλά σου όταν πιέζεις το ψωμί για να τραβήξεις δαγκωνιά με ντελικάτη δύναμη: Με αγριάδα μεν, προσέχοντας μη χυθεί η μπάρμπεκιου σάλτσα στο πάτωμα, δε. Όχι για να μη λερώσεις φυσικά (σιγά), αλλά επειδή, να, μια μπουκιά θα έχει πάει χαμένη. Αυτό το μπουρδουκλωμένο πράμα που είναι το σουβλάκι, ΟΚ, έχω μάθει να το εκτιμώ, αλλά είναι κάπως πολύ κακό για το τίποτα.
Πίτσα ο Ηλίας Αναστασιάδης
(Ακόμη κι αν δεν είχα φάει τίποτε από τα δύο, αν διάβαζα τη συγκλονιστική περιγραφή του Δημητρόπουλου παραπάνω, δεν θα χρειαζόταν να ανακαλύψω το σουβλάκι). Λοιόν, έχω μια μικρή ιστορία να σας διηγηθώ. Κάποτε μου άρεσε το σουβλάκι. Πολύ περισσότερο από την πίτσα, πιθανότατα γιατί οι γονείς μου παράγγελναν από την πιο καμένη πιτσερία (και όχι πιτσαρία) της γειτονιάς. Μετά συνέβησαν δύο πράγματα. Πρώτον, κάνα-δυο χρόνια πριν, ξύπνησα με ένα μπροστινό δόντι λιγότερο. Ναι, έσπασε το δόντι στον ύπνο μου. Μη ρωτάς γιατί. Απλά συνέβη. Από τότε λοιπόν κοιμάμαι και ξυπνάω με τον φόβο μην το ξαναπάθω, αυτή τη φορά δαγκώνοντας μια ξεροψημένη (κι από πριν μπαγιάτικη) πίτα σουβλακίου. Η πίτσα είναι πιο μαλακή. Δεύτερον, κάνα χρόνο μετά το ατύχημά μου, ανακάλυψα την Domino's (όχι πληρωμένη καταχώρηση) και την πεπερόνι κλάσικ. Για πρώτη φορά, έτρωγα μια πίτσα μόνος μου. (Γενικότερα, για πρώτη φορά έτρωγα ολόκληρο το φαγητό μου). Ο Χατζηιωάννου που με έβλεπε στα πρώτα δειλά βήματα της σχέσης μου με την πεπερόνι κλάσικ έτριβε τα μάτια του από έκπληξη. Μπορεί και να έσφιγγε τα δόντια του. Έχει πιο γερά δόντια από εμένα.
Σουβλάκι ο Μάνος Μίχαλος
Έχει αρχίσει και γίνεται λίγο κούραση αυτό με τα "Αιώνια Διλήμματα". Δηλαδή, γιατί τώρα πρέπει να διαλέξω ανέμεσα σε μια πικάντικη πίτσα, σε λεπτή ιταλική ζύμη (παραδοσιακού τύπου σε ξυλόφουρνο) με τόσα, όσα υλικά (τα πολλά φρουφρού το παρακάνουν στην πίτσα) και σε ένα original σουβλάκι με χορινό καλαμάκι ή ένα σοβαρό κεμπάμπ με ντομάτα και κρεμμύδι;
Και αν σκεφτείς ότι ένα σουβλάκι έχει λιγότερες θερμίδες, είναι πιο healthy και πιο φθηνό, τότε ενισχύεται ακόμη περισσότερο η επιλογή μου. Καλά, άστε τα healthy, αν σας παώ στις Τζιτζιφιές, πίσω από τη Θησέως που δίνει μόνο τυλιχτά και μια μερίδα πατάτες, θα καταλάβετε πως το σουβλάκι είναι τέχνη. Και στην τελική, κάποτε σε ένα κείμενο για τη Marion Cotillard είχα γράψει πως δεν μπορώ να συζητήσω με τον Αναστασιάδη για σοβαρά θέματα, γιατί έχει... πρόβληματα. Και τώρα λέει, έχει χάσει δόντι από σουβλάκι.
Ναι, κι εγώ έχω πάθει ψύξη από μια πίτσα. Γι' αυτό σουβλάκι.
Σουβλάκι η Ελιάνα Χρυσικοπούλου
Ελιάνα Χρυσικοπούλου + σουβλάκι = L.F.E.
Πίτσα, παστίτσιο, sushi - όλα πεντανόστιμα, όλα με εξέχουσα θέση στο γευστικό μου σύμπαν. Το σουβλάκι όμως είναι αλλιώς. Το σουβλάκι θέλω να μου το φέρουν τελευταίο γεύμα στην death row.
Η αγάπη μου για το σουβλάκι είναι τόσο μεγάλη που, όποτε επιχειρώ να την εκφράσω, οι λέξεις μπουκώνουν στο μυαλό μου όπως μπουκώνω εγω το πρώτο, το δεύτερο και (στις μεγάλες πείνες) το τρίτο πιτόγυρο. Οι καλοί τρόποι πάνε βόλτα και γραπώνω το σουβλάκι σφιχτά, ώστε να μην καταρρεύσει, τραβάω την πρώτη δαγκωνιά και, πριν καλά - καλά μασήσω, ακολουθεί η δεύτερη. Στο τέλος ρουφάω και το κολασμένο ζουμάκι που έχει μείνει στον πάτο.
Με τα χρόνια έχω εξελιχθεί σε έγκριτη σουβλακολόγος, καθώς θυμάμαι για κάθε σουβλατζίδικο πόσο ζουμερή (ή ξενέρωτα αλάδωτη) είναι η πίτα, αν ο γύρος είναι ξεροψημένες χρυσαφένιες φετούλες (ή απαράδεκτο γκρι χοντροκομμένο κρέας), πόσο κόκκινη είναι η ντομάτα, τι αναλογία μαγιονέζας/μουστάρδας/κέτσαπ περιέχει η σως (ναι ρε φίλε, σως, κορίτσι είμαι, δεν μπορώ να πλακώνω τα τζατζίκια και τα κρεμμύδια κάθε τρεις και λίγο, σύνελθε).
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν αυτό το αριστούργημα το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι μια τέλεια ισορροπημένη τροφή με όλα τα καλούδια μέσα: κρέας, λαχανικά, ψωμί. Ένα πλήρες γεύμα τσέπης που μπορείς να απολαύσεις ανά πάσα στιγμή με ένα δίευρω και κάτι ψιλά. Για να τελειώνουμε με αυτή την ωδή στο σουβλάκι: δεν θα το βαρεθώ ποτέ, το θέλω και θα το θέλω πάντα, ελπίζω να το χαίρομαι και στα βαθιά μου γεράματα (αν γλυτώσω τελικά την death row).
Και τώρα που το καλοσκέφτομαι, τέτοια λόγια βαριά για άντρα δεν τα έχω πει ποτέ.
Σουβλάκι ο Θωμάς Σγουρός
Έχω λιγουρευτεί και τα δυο. Έχω γουρουνιάσει και με τα δυο. Και, τέλος, υπάρχουν περίοδοι που έχω σιχαθεί με την ψυχή μου και τα δυο. Οπότε το θέμα είναι με τι κριτήρια θα κάνω την τελική μου επιλογή. Τα οποία αποφάσισα ότι πρέπει να είναι τα εξής δυο.
1ον. ‘Πως συγκρίνονται μεταξύ τους το καλύτερο που έχω δοκιμάσει από το καθένα;’
Το καλύτερο σουβλάκι που είχα την τιμή να δοκιμάσω, είναι αυτό του Καράμπαμπα, στο λιμάνι του Πειραιά -ίδιο και απαράλλαχτο από το 1946 όταν και πρωτοάνοιξε- με 2ο τον Άγγελο στην Αργυρούπολη με το εξαιρετικό καλαμάκι. Όσον αφορά την πίτσα, αυτή που ονειρεύομαι και υγραίνομαι (λόγω σαλιών) είναι η λεπτή σαν τσιγαρόχαρτο που δοκίμασα σε μια πιτσαρία της γειτονιάς λίγο έξω από την La Spezia στην Γένοβα.
Ξέρεις, η αυθεντική ιταλική, που την κόβεις με μαχαίρι και πιρούνι. Όχι οι ψωμο-κουμούτσες που τρώγαμε πριν έρθει η Domino’s στην Ελλάδα. Η οποία, άσχετο, αν ανακοινώσει ότι σηκώνεται και φεύγει, θα βγω και θα πυρποληθώ με υγρό αναπτήρα στην Ομόνοια. Συγκρίνοντας τα δυο, συνειδητοποιώ ότι είναι πολύ πιο εύκολο να βρω καλή πίτσα τριγύρω μου, από ότι να πετύχω καλό σουβλάκι. Ότι γενικά η πίτσα με έχει στηρίξει, ήταν εκεί για μένα στις δύσκολες στιγμές μου. Ενώ το σουβλάκι πολλές φορές με απογοήτευσε. Κάναμε ότι κάναμε μεταξύ μας από συνήθεια.
2ον. ‘Από ποιο αντέχω να απέχω το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα’; Η απάντηση στο οποίο είναι η πίτσα. Έχει τύχει να περάσουν μήνες χωρίς να μου μπει η φαγούρα να κατασπαράξω τα 16 κομμάτια της. Αλλά το σουβλάκι, παρόλο που το εκτιμώ λιγότερο, είναι κάτι που πάντα στριφογυρνά στο μυαλό μου, όταν π.χ. επιστρέφω από ταξίδι στο εξωτερικό. Τι τα θες. Ελληνάρας ως το κόκαλο. Άσε που με όλα αυτά, μου άνοιξε η όρεξη για ένα περιποιημένο, ανθυγιεινό, διπλόπιττο με γύρο κοτόπουλο. Εννοείται και με πατάτες, τι, φλώροι είμαστε;
Πίτσα η Έλενα Μπουζαλά
Πίτσα, ανόητοι... (όχι, εσύ Θοδωρή)
Βάλτε μου κάτι πιο δύσκολο! Όποτε δεν παραγγέλνεις πίτσα, παίρνεις σουβλάκια. Ποτέ δεν παραγγέλνεις σερί δύο μέρες σουβλάκια. Θέλω να πω, ότι το ματς το έβλεπα "Χ" μέχρι που διάβασα το κείμενο του Θοδωρή. Πραγματικά νομίζω ότι χαραμίζεσαι, την ώρα που θα μπορούσες να γράψεις το "Γράμματα στην Πίτσα". Μην γελάτε, ανόητοι (όχι, εσύ Θοδωρή).
Ο τίτλος έχει την ειρωνία του Γούντι Άλεν και είναι σαφώς επηρεασμένος από τα "Γράμματα στη Βέρα" του Βλάντιμιρ Ναμπόκοφ. Η περιγραφή σου για το κομμάτι της πίτσας, έχει την φρεσκάδα αυτού που γνωρίζει κάτι για πρώτη φορά, εκείνου που παρατηρεί τις λεπτομέρειες για να οσμηστεί αυτό, από το οποίο θα εξαρτάται στο εξής η ζωή του. Όπως όταν ο Ρώσος συγγραφέας ανακάλυπτε μέσα από τις περιοδείες του την Αμερική και έγραφε στη γυναίκα του, Βέρα.
Πιστεύω ότι, αν ήθελες να γράψεις περισσότερα για το σουβλάκι, το κείμενο θα ήταν τόσο κακό και ταυτόχρονα τόσο καλό, όσο ένα του Νόρμαν Μέιλερ. Δεν νομίζω, όμως, ότι ένα σουβλάκι το αξίζει, ανόητοι άλλοι (όχι εσύ, Θοδωρή).
Σουβλάκι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Το "δύο σουβλάκια και μια πατάτες" είναι το βασικό διατροφικό δίδυμο που έχει αναθρέψει γενιές και γενιές. Ένα από τα κλασικότερα ζευγάρια της ανθρωπότητας, τύπου Άμποτ-Κοστέλο, "Ε"-Αρκάς, Μίλκο-κρουσάν, Λιάνα Κανέλλη-τσιγάρο, Τσιαντάκης-σέντρα, Πατρινό καρναβάλι-Ελίζα Καλίτση. Μεγαλώσαμε με καλαμάκι, το "γυρίσαμε" στο γύρο, περάσαμε την εφηβική μας φάση με το δίπιτο και τεστάραμε κεμπαμποειδή στα... εξωτερικά. Η ουσία είναι ίδια: σαν το σουβλάκι δεν υπάρχει.
Εντάξει δε λέω, καλή η πίτσα. Κι έχει και το μεγάλο αβαντάζ ότι τρώγεται κρύα. Για πρωινό (όχι εγώ, ένας φίλος μου). Από την άλλη, όμως, η πίτσα είναι... πίτσα. Με την έννοια: ζύμη, λιωμένο τυρί, σάλτσα, πόσο κακό να 'ναι; Αλλά από υπάρχει κι η άλλη όψη του νομίσματος: δεν σου προσφέρει κάτι το συνταρακτικό. Είναι προβλέψιμη. Αντίθετα σουβλάκι, από σουβλάκι διαφέρει. Συν του ότι υπάρχει μεγάλη ποικιλία: χοιρινό, κοτόπουλο, γύρος, κεμπάμπ - δεν βάζω μπιφτέκι στη λίστα αυτά δεν είναι σοβαρά πράματα- αρκετά κόλπα που μπορείς να κάνεις (τζατζίκι ή άνευ, σάλτσα, γιαούρτι, κέτσαπ-μουστάρδα, πατάτα, μαρουλολάχανο κτλ κτλ).
ΥΓ Το καλύτερο σουβλάκι που έχει φαγωθεί ποτέ (πλην της μάνας βέβαια με την καυτερή σάλτσα): στην Τράκαινα στην Ελαφόνησο
ΥΓ2 Το μεγαλύτερο λάθος που γίνεται με το σουβλάκι; Ονομάζεται κρεμμύδι. Και χαλάει τη γεύση με την έντονη μυρωδιά του.
ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: Σουβλάκι με 66,7%
O λαός ψήφισε! Ο πραγματικός λαός, όχι αυτό που τριγυρνάει στις αμερικάνικες αλυσίδες για λίγη λίγδα παραπάνω, αραδιάζοντας μάλιστα Ναμπόκοφ και άλλα κουλτουριάρικα για να στηρίξει την άποψη του. Με σουβλάκι μεγαλώσαμε, με σουβλάκι τη βγάζουμε στη δουλειά, σουβλάκι παραγγέλνουμε και για το σπίτι!http://www.men24.gr
Το ρωτάς ρε μαν; Στις εποχές που ζούμε; Πάρε όποια πιτσαρία θες και άμα χορτάσεις με κάτω από 8 ευρώ στα πληρώνω εγώ (λέμε τώρα). Εντάξει καλό είναι το λιωμένο τυρί, αλλά με 5 και 40 στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς έχεις κάνει γουρουνιά μεγατόνων: Δύο πίτα σουβλάκι και κόκα κόλα για το πρησμένο στομάχι σου. Αμα γουστάρεις το κάνεις και light με αλάδωτες και κοτόπουλο.
Πάντως, έχεις χορτάσει και δεν ψάχνεις για κάνα σαντουιτσάκι στο ψυγείο ή κάνα μπιφτέκι από το ταπεράκι της προηγουμένης. Επιμένεις; Να σε δω τώρα που θα σφίξεις το ζωνάρι για καμιά 7ετία τι θα κάνεις! Μετά είναι και το τι τρως. Πας και δίνεις ένα βουνό λεφτά στις πιτσαρίες για πρόσθετα ντομάτας, πρόσθετα πρωτείνης, πρόσθετα ζύμης και πρόσθετα γεύσης. Συγκρίνεται με πίτα, κρέας, φρέσκια ντομάτα και κρεμμύδι; Οχι σε ρωτάω, συγκρίνεται;
Σουβλάκι ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Εντάξει, το τιμάω το pepperoni. Και αγαπάω παθολογικά τον τρόπο που το λαδάκι του σχηματίζει λιμνούλες πάνω στο λιωμένο τυρί. Αλλά το σουβλάκι κρύβει μια οργασμική βρωμιά μέσα στην πίτα του. Ακόμα και εκείνα τα σοβαροφανή σουβλάκια που είναι τυλιγμένα σε κυριλέ τυπωμένες λαδόκολες είναι ένας dude που φοράει κουστούμι. Για μένα ο συνδυασμός του γύρου με το κρεμμύδι, τη ντομάτα και τη μαγιονέζα είναι η κρυφή συνταγή της Coca Cola σε version σουβλακιού. Καμία πατάτα, κανένα τζατζίκι. Και προς Θεού καμία αλάδωτη πίτα. Η πίτα πρέπει να είναι αφράτη σαν λουκουμάς και ο γύρος να δακρύζει από το φρεσκοκομμένο κρεμμύδι. Η ντομάτα και η μαγιονέζα είναι για τη δροσιά της φάσης. Για το χρώμα ρίξε και λίγο κόκκινο πιπέρι. Έτσι ώστε το ρέψιμο που ακολουθεί να είναι πέρα για πέρα ειλικρινές και δακρυγόνο.
Πίτσα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Βασικά έχω βαρεθεί το σουβλάκι απίστευτα, κι αν μπω στη διαδικασία να το εμπλουτίσω αρχίζει να με αγχώνει το πώς θα το φάω. Στην πίτσα ό,τι και να της βάλεις, η κατάσταση παραμένει σχετικά τακτική. #OCD Αλλά το κύριο θέμα είναι η γεύση, και την πίτσα τη γουστάρω είτε έρχεται με ζύμη αφράτη, είτε έρχεται με αυτό το τραγανό λεπτό τύπου παξιμάδι πάτωμα που συναντάς σε πολλές πιτσαρίες, μου αρέσει ακόμα και αυτή η νεοϋορκέζικη φλούδα που τη στερεώνεις στο στόμα σου από το ψωμί στην άκρη όσο προσπαθείς πχ να ανεβάσεις φωνή στην τηλεόραση ή να ανοίξεις το αναψυκτικό και το κομμάτι κρέμεται και πάνε να φύγουν οι ντομάτες από πάνω. Μου αρέσει που κάθε κομμάτι μπορεί να το φας ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή (είπαμε, OCD), που δαγκώνεις βίαια μες στη μέση του προκλητικού πεπερόνι και το κόβεις στα δύο, που κρέμεται η λιωμένη μοτσαρέλα, που το ακίνδυνο λάδι καλύπτει τα ακροδάχτυλά σου όταν πιέζεις το ψωμί για να τραβήξεις δαγκωνιά με ντελικάτη δύναμη: Με αγριάδα μεν, προσέχοντας μη χυθεί η μπάρμπεκιου σάλτσα στο πάτωμα, δε. Όχι για να μη λερώσεις φυσικά (σιγά), αλλά επειδή, να, μια μπουκιά θα έχει πάει χαμένη. Αυτό το μπουρδουκλωμένο πράμα που είναι το σουβλάκι, ΟΚ, έχω μάθει να το εκτιμώ, αλλά είναι κάπως πολύ κακό για το τίποτα.
Πίτσα ο Ηλίας Αναστασιάδης
(Ακόμη κι αν δεν είχα φάει τίποτε από τα δύο, αν διάβαζα τη συγκλονιστική περιγραφή του Δημητρόπουλου παραπάνω, δεν θα χρειαζόταν να ανακαλύψω το σουβλάκι). Λοιόν, έχω μια μικρή ιστορία να σας διηγηθώ. Κάποτε μου άρεσε το σουβλάκι. Πολύ περισσότερο από την πίτσα, πιθανότατα γιατί οι γονείς μου παράγγελναν από την πιο καμένη πιτσερία (και όχι πιτσαρία) της γειτονιάς. Μετά συνέβησαν δύο πράγματα. Πρώτον, κάνα-δυο χρόνια πριν, ξύπνησα με ένα μπροστινό δόντι λιγότερο. Ναι, έσπασε το δόντι στον ύπνο μου. Μη ρωτάς γιατί. Απλά συνέβη. Από τότε λοιπόν κοιμάμαι και ξυπνάω με τον φόβο μην το ξαναπάθω, αυτή τη φορά δαγκώνοντας μια ξεροψημένη (κι από πριν μπαγιάτικη) πίτα σουβλακίου. Η πίτσα είναι πιο μαλακή. Δεύτερον, κάνα χρόνο μετά το ατύχημά μου, ανακάλυψα την Domino's (όχι πληρωμένη καταχώρηση) και την πεπερόνι κλάσικ. Για πρώτη φορά, έτρωγα μια πίτσα μόνος μου. (Γενικότερα, για πρώτη φορά έτρωγα ολόκληρο το φαγητό μου). Ο Χατζηιωάννου που με έβλεπε στα πρώτα δειλά βήματα της σχέσης μου με την πεπερόνι κλάσικ έτριβε τα μάτια του από έκπληξη. Μπορεί και να έσφιγγε τα δόντια του. Έχει πιο γερά δόντια από εμένα.
Σουβλάκι ο Μάνος Μίχαλος
Έχει αρχίσει και γίνεται λίγο κούραση αυτό με τα "Αιώνια Διλήμματα". Δηλαδή, γιατί τώρα πρέπει να διαλέξω ανέμεσα σε μια πικάντικη πίτσα, σε λεπτή ιταλική ζύμη (παραδοσιακού τύπου σε ξυλόφουρνο) με τόσα, όσα υλικά (τα πολλά φρουφρού το παρακάνουν στην πίτσα) και σε ένα original σουβλάκι με χορινό καλαμάκι ή ένα σοβαρό κεμπάμπ με ντομάτα και κρεμμύδι;
Και αν σκεφτείς ότι ένα σουβλάκι έχει λιγότερες θερμίδες, είναι πιο healthy και πιο φθηνό, τότε ενισχύεται ακόμη περισσότερο η επιλογή μου. Καλά, άστε τα healthy, αν σας παώ στις Τζιτζιφιές, πίσω από τη Θησέως που δίνει μόνο τυλιχτά και μια μερίδα πατάτες, θα καταλάβετε πως το σουβλάκι είναι τέχνη. Και στην τελική, κάποτε σε ένα κείμενο για τη Marion Cotillard είχα γράψει πως δεν μπορώ να συζητήσω με τον Αναστασιάδη για σοβαρά θέματα, γιατί έχει... πρόβληματα. Και τώρα λέει, έχει χάσει δόντι από σουβλάκι.
Ναι, κι εγώ έχω πάθει ψύξη από μια πίτσα. Γι' αυτό σουβλάκι.
Σουβλάκι η Ελιάνα Χρυσικοπούλου
Ελιάνα Χρυσικοπούλου + σουβλάκι = L.F.E.
Πίτσα, παστίτσιο, sushi - όλα πεντανόστιμα, όλα με εξέχουσα θέση στο γευστικό μου σύμπαν. Το σουβλάκι όμως είναι αλλιώς. Το σουβλάκι θέλω να μου το φέρουν τελευταίο γεύμα στην death row.
Η αγάπη μου για το σουβλάκι είναι τόσο μεγάλη που, όποτε επιχειρώ να την εκφράσω, οι λέξεις μπουκώνουν στο μυαλό μου όπως μπουκώνω εγω το πρώτο, το δεύτερο και (στις μεγάλες πείνες) το τρίτο πιτόγυρο. Οι καλοί τρόποι πάνε βόλτα και γραπώνω το σουβλάκι σφιχτά, ώστε να μην καταρρεύσει, τραβάω την πρώτη δαγκωνιά και, πριν καλά - καλά μασήσω, ακολουθεί η δεύτερη. Στο τέλος ρουφάω και το κολασμένο ζουμάκι που έχει μείνει στον πάτο.
Με τα χρόνια έχω εξελιχθεί σε έγκριτη σουβλακολόγος, καθώς θυμάμαι για κάθε σουβλατζίδικο πόσο ζουμερή (ή ξενέρωτα αλάδωτη) είναι η πίτα, αν ο γύρος είναι ξεροψημένες χρυσαφένιες φετούλες (ή απαράδεκτο γκρι χοντροκομμένο κρέας), πόσο κόκκινη είναι η ντομάτα, τι αναλογία μαγιονέζας/μουστάρδας/κέτσαπ περιέχει η σως (ναι ρε φίλε, σως, κορίτσι είμαι, δεν μπορώ να πλακώνω τα τζατζίκια και τα κρεμμύδια κάθε τρεις και λίγο, σύνελθε).
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν αυτό το αριστούργημα το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι μια τέλεια ισορροπημένη τροφή με όλα τα καλούδια μέσα: κρέας, λαχανικά, ψωμί. Ένα πλήρες γεύμα τσέπης που μπορείς να απολαύσεις ανά πάσα στιγμή με ένα δίευρω και κάτι ψιλά. Για να τελειώνουμε με αυτή την ωδή στο σουβλάκι: δεν θα το βαρεθώ ποτέ, το θέλω και θα το θέλω πάντα, ελπίζω να το χαίρομαι και στα βαθιά μου γεράματα (αν γλυτώσω τελικά την death row).
Και τώρα που το καλοσκέφτομαι, τέτοια λόγια βαριά για άντρα δεν τα έχω πει ποτέ.
Σουβλάκι ο Θωμάς Σγουρός
Έχω λιγουρευτεί και τα δυο. Έχω γουρουνιάσει και με τα δυο. Και, τέλος, υπάρχουν περίοδοι που έχω σιχαθεί με την ψυχή μου και τα δυο. Οπότε το θέμα είναι με τι κριτήρια θα κάνω την τελική μου επιλογή. Τα οποία αποφάσισα ότι πρέπει να είναι τα εξής δυο.
1ον. ‘Πως συγκρίνονται μεταξύ τους το καλύτερο που έχω δοκιμάσει από το καθένα;’
Το καλύτερο σουβλάκι που είχα την τιμή να δοκιμάσω, είναι αυτό του Καράμπαμπα, στο λιμάνι του Πειραιά -ίδιο και απαράλλαχτο από το 1946 όταν και πρωτοάνοιξε- με 2ο τον Άγγελο στην Αργυρούπολη με το εξαιρετικό καλαμάκι. Όσον αφορά την πίτσα, αυτή που ονειρεύομαι και υγραίνομαι (λόγω σαλιών) είναι η λεπτή σαν τσιγαρόχαρτο που δοκίμασα σε μια πιτσαρία της γειτονιάς λίγο έξω από την La Spezia στην Γένοβα.
Ξέρεις, η αυθεντική ιταλική, που την κόβεις με μαχαίρι και πιρούνι. Όχι οι ψωμο-κουμούτσες που τρώγαμε πριν έρθει η Domino’s στην Ελλάδα. Η οποία, άσχετο, αν ανακοινώσει ότι σηκώνεται και φεύγει, θα βγω και θα πυρποληθώ με υγρό αναπτήρα στην Ομόνοια. Συγκρίνοντας τα δυο, συνειδητοποιώ ότι είναι πολύ πιο εύκολο να βρω καλή πίτσα τριγύρω μου, από ότι να πετύχω καλό σουβλάκι. Ότι γενικά η πίτσα με έχει στηρίξει, ήταν εκεί για μένα στις δύσκολες στιγμές μου. Ενώ το σουβλάκι πολλές φορές με απογοήτευσε. Κάναμε ότι κάναμε μεταξύ μας από συνήθεια.
2ον. ‘Από ποιο αντέχω να απέχω το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα’; Η απάντηση στο οποίο είναι η πίτσα. Έχει τύχει να περάσουν μήνες χωρίς να μου μπει η φαγούρα να κατασπαράξω τα 16 κομμάτια της. Αλλά το σουβλάκι, παρόλο που το εκτιμώ λιγότερο, είναι κάτι που πάντα στριφογυρνά στο μυαλό μου, όταν π.χ. επιστρέφω από ταξίδι στο εξωτερικό. Τι τα θες. Ελληνάρας ως το κόκαλο. Άσε που με όλα αυτά, μου άνοιξε η όρεξη για ένα περιποιημένο, ανθυγιεινό, διπλόπιττο με γύρο κοτόπουλο. Εννοείται και με πατάτες, τι, φλώροι είμαστε;
Πίτσα η Έλενα Μπουζαλά
Πίτσα, ανόητοι... (όχι, εσύ Θοδωρή)
Βάλτε μου κάτι πιο δύσκολο! Όποτε δεν παραγγέλνεις πίτσα, παίρνεις σουβλάκια. Ποτέ δεν παραγγέλνεις σερί δύο μέρες σουβλάκια. Θέλω να πω, ότι το ματς το έβλεπα "Χ" μέχρι που διάβασα το κείμενο του Θοδωρή. Πραγματικά νομίζω ότι χαραμίζεσαι, την ώρα που θα μπορούσες να γράψεις το "Γράμματα στην Πίτσα". Μην γελάτε, ανόητοι (όχι, εσύ Θοδωρή).
Ο τίτλος έχει την ειρωνία του Γούντι Άλεν και είναι σαφώς επηρεασμένος από τα "Γράμματα στη Βέρα" του Βλάντιμιρ Ναμπόκοφ. Η περιγραφή σου για το κομμάτι της πίτσας, έχει την φρεσκάδα αυτού που γνωρίζει κάτι για πρώτη φορά, εκείνου που παρατηρεί τις λεπτομέρειες για να οσμηστεί αυτό, από το οποίο θα εξαρτάται στο εξής η ζωή του. Όπως όταν ο Ρώσος συγγραφέας ανακάλυπτε μέσα από τις περιοδείες του την Αμερική και έγραφε στη γυναίκα του, Βέρα.
Πιστεύω ότι, αν ήθελες να γράψεις περισσότερα για το σουβλάκι, το κείμενο θα ήταν τόσο κακό και ταυτόχρονα τόσο καλό, όσο ένα του Νόρμαν Μέιλερ. Δεν νομίζω, όμως, ότι ένα σουβλάκι το αξίζει, ανόητοι άλλοι (όχι εσύ, Θοδωρή).
Σουβλάκι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Το "δύο σουβλάκια και μια πατάτες" είναι το βασικό διατροφικό δίδυμο που έχει αναθρέψει γενιές και γενιές. Ένα από τα κλασικότερα ζευγάρια της ανθρωπότητας, τύπου Άμποτ-Κοστέλο, "Ε"-Αρκάς, Μίλκο-κρουσάν, Λιάνα Κανέλλη-τσιγάρο, Τσιαντάκης-σέντρα, Πατρινό καρναβάλι-Ελίζα Καλίτση. Μεγαλώσαμε με καλαμάκι, το "γυρίσαμε" στο γύρο, περάσαμε την εφηβική μας φάση με το δίπιτο και τεστάραμε κεμπαμποειδή στα... εξωτερικά. Η ουσία είναι ίδια: σαν το σουβλάκι δεν υπάρχει.
Εντάξει δε λέω, καλή η πίτσα. Κι έχει και το μεγάλο αβαντάζ ότι τρώγεται κρύα. Για πρωινό (όχι εγώ, ένας φίλος μου). Από την άλλη, όμως, η πίτσα είναι... πίτσα. Με την έννοια: ζύμη, λιωμένο τυρί, σάλτσα, πόσο κακό να 'ναι; Αλλά από υπάρχει κι η άλλη όψη του νομίσματος: δεν σου προσφέρει κάτι το συνταρακτικό. Είναι προβλέψιμη. Αντίθετα σουβλάκι, από σουβλάκι διαφέρει. Συν του ότι υπάρχει μεγάλη ποικιλία: χοιρινό, κοτόπουλο, γύρος, κεμπάμπ - δεν βάζω μπιφτέκι στη λίστα αυτά δεν είναι σοβαρά πράματα- αρκετά κόλπα που μπορείς να κάνεις (τζατζίκι ή άνευ, σάλτσα, γιαούρτι, κέτσαπ-μουστάρδα, πατάτα, μαρουλολάχανο κτλ κτλ).
ΥΓ Το καλύτερο σουβλάκι που έχει φαγωθεί ποτέ (πλην της μάνας βέβαια με την καυτερή σάλτσα): στην Τράκαινα στην Ελαφόνησο
ΥΓ2 Το μεγαλύτερο λάθος που γίνεται με το σουβλάκι; Ονομάζεται κρεμμύδι. Και χαλάει τη γεύση με την έντονη μυρωδιά του.
ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: Σουβλάκι με 66,7%
O λαός ψήφισε! Ο πραγματικός λαός, όχι αυτό που τριγυρνάει στις αμερικάνικες αλυσίδες για λίγη λίγδα παραπάνω, αραδιάζοντας μάλιστα Ναμπόκοφ και άλλα κουλτουριάρικα για να στηρίξει την άποψη του. Με σουβλάκι μεγαλώσαμε, με σουβλάκι τη βγάζουμε στη δουλειά, σουβλάκι παραγγέλνουμε και για το σπίτι!http://www.men24.gr
