 |
Νιώθω ότι δεν έχω σκοπό στη ζωή μου... Τι να κάνω; |
Αφού βρούμε μια φορά την κατεύθυνσή μας, κρατάει για πάντα ή αλλάζει;
Πριν
πολλά χρόνια έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο Γράμματα για την Κλαούντια.
Όποιος το διαβάσει σήμερα θα βρεθεί μπροστά στο κείμενο ενός νέου που
υποστηρίζει με κάποια έπαρση την ηδονιστική του θέση σαν να ήταν η
μοναδική δυνατότητα του ανθρώπινου γένους.
Γράφει ο ψυχοθεραπευτής, Χόρχε Μπουκάι στο σύγγραμμά του
"Ο δρόμος για την ευτυχία"
Εκεί λέω επί λέξει:
“Ό,τι μου δίνει ευχαρίστηση έχει νόημα, ό,τι δεν μου δίνει ευχαρίστηση δεν έχει νόημα”.
Τότε δεν είχα σκεφτεί τίποτα απ’
αυτά που σκέφτομαι τώρα, οπότε, με καθυστέρηση αλλά ως συνέχεια της
προηγούμενης φράσης, έγραψα:
“Κι αν δεν έχει νόημα, δεν το κάνω”.
Για μένα ήταν ο μόνος δυνατός δρόμος, και η πείρα που απέκτησα μέσα από τα βιώματά μου το επιβεβαίωνε σε κάθε βήμα.
Πέρασαν πολλά χρόνια, και μια
μέρα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έκανα πράγματα πολύ ευχάριστα, αλλά δεν
ήμουν ευτυχισμένος. Στον κόσμο μου, αυτό ήταν ανεξήγητο.
Στοιχημάτισα παραπάνω με τον εαυτό μου να το καταφέρω (περισσότερες απολαύσεις και πιο έντονες)...χωρίς επιτυχία.
Τότε κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό που έκανα δεν ήταν πια απολαυστικό κι έτσι σταμάτησα να το κάνω… Η κατάσταση χειροτέρεψε.
Κάτι γινόταν. Αλλά τι;
Ήμουν χαμένος.
Δεν αρκούσε πια η απόλαυση για να δώσει νόημα στη ζωή μου.
Έπρεπε να αναθεωρήσω το: “προς τι ζω;”, υπό το φως νέων δεδομένων.
Άρχισα να συνειδητοποιήσω πώς
άλλαζαν οι προτιμήσεις μου και πως είχε τροποποιηθεί η κλίμακα των αξιών
μου. Κατάλαβα, για παράδειγμα, ότι ήταν πιο σημαντικό για μένα να μείνω
μόνος μου στο σπίτι και να γράψω, απ’ το να βγω για χορό με τους φίλους
μου.
Μόλις βρέθηκε η καινούργια μου
κατεύθυνση, η κρίση πέρασε (και δεν ήταν καθόλου παράξενο που ένιωσα
πάλι μεγάλη ευχαρίστηση συναντώντας τους φίλους μου - κι ας μην ήταν
αυτλη η βασική μου προτεραιότητα) Χρειάστηκε, πάντως, να δεχτώ ότι κάποιες σημαντικές δραστηριότητες δεν ήταν ευχάριστες.
Το να πάω στη Χιλή μετά από μια
κουραστική εβδομάδα, πολύ κουρασμένος και με το στομάχι μου χάλια, δεν
ήταν ευχάριστο. Χωρίς αμφιβολία, ήταν πιο ευχάριστο να μείνω σπίτι και
να κοιμηθώ. Δεν είχα ανάγκη τα χρήματα, ούτε το χειροκρότημα. Δεν
χρειαζόμουν τίποτα. Τι ήταν πραγματικά ευχάριστο; Να μείνω σπίτι. Τι
είχε να κάνει με την υπέρβαση; Αυτό που τελικά έκανα: πήρα το αεροπλάνο
και διέσχισα την οροσειρά των Άνδεων. Όπως έκανα ένα μήνα πριν που
ταξίδεψα από το Μπουένος Άιρες στη Μεντόσα, κι από κει στο Σαν Χουάν για
να μιλήσω σε κωφάλαλα παιδιά. Το ίδιο έκανα θυσιάζοντας ένα μέρος των
διακοπών μου για να παρουσιάσω το βιβλίο μου που εκδόθηκε στο Μεξικό.Θα το ξανάκανα;
Φυσικά και θα το ξανάκανα. Ένιωσα πολύ ευτυχισμένος παρόλο που πονούσα, δεν ένιωθα άνετα και ήμουν λίγο αδιάθετος.
Τα θέλω όλα
Όλοι θέλουμε λίγο απ’ όλα. Θέλουμε ευχαρίστηση, μια αποστολή, εξουσία, εξάπλωση.
Οι επιδιώξεις αυτές είναι
ανθρώπινες και όλες μας ανήκουν. Το δίχως άλλο, για τον καθένα από εμάς,
τη στιγμή αυτή υπάρχει μία που είναι πιο σημαντική από τις άλλες.
Και πρέπει να ξέρουμε ποιά
είναι, καθώς δεν είναι σωστό στη στροφή του δρόμου να μας καταλάβει η
ζωή μας εξ απροόπτου και να μας εξαναγκάσει να επιλέξουμε.
Καθισμένος στον υπολογιστή μου, καθώς γράφω αυτό το βιβλίο, αναρωτιέμαι:
Μου είναι ευχάριστο αυτό που κάνω; Ναι πραγματικά μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση, περνάω υπέροχα.
- Αποτελεί μέρος ενός σχεδίου που θα μπορούσα να το δω σαν αποστολή; Η αλήθεια είναι πως ναι. Έχει να κάνει με τη στάση μου ως δασκάλου, ν’ ανοίγω δρόμους σε άλλους ανθρώπους.
- Δεν προσδίδει κάποια εξουσία; Ναι. Όταν είμαι σε θέση αυτού που υποτίθεται πως ξέρει βρίσκομαι σε θέση εξουσίας, κι από πάνω παίρνω χρήματα για να το κάνω αυτό (ένα ακόμη μερίδιο εξουσίας).
- Και δεν υποδηλώνει, ίσως, κάτι σημαντικό; Φυσικά. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.
Άρα, είναι λογικό που αισθάνομαι
ευτυχισμένος όταν γράφω. Μ’ αυτό που κάνω, ικανοποιούνται και οι
τέσσερις βασικές επιδιώξεις. Ωστόσο, αν σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο η
κάθε μια από αυτές τις επιθυμίες με σπρώχνει σε διαφορετική κατεύθυνση,
θα είναι επιτακτική ανάγκη να ξέρω ποιά είναι για μένα αυτή η στιγμή η
πιο σημαντική.
Εγώ
θ’ αποφασίσω, όταν έρθει εκείνη η ώρα, αν θέλω το νόημα και ο
προσανατολισμός της ζωής μου να είναι η επιδίωξη της ηδονής, της
εξουσίας, της εξάπλωσης ή της αποστολής.
Είναι δική μου απόφαση, και κανείς δεν μπορεί να την πάρει για μένα.
Βασικά., γιατί δεν είναι λογικό.
Θα
πρέπει να αποφασίσεις ή να διαφωνείτε μ’ αυτό το σκεπτικό που αποτελεί
τη δική μου θεωρία για την ευτυχία. Λογικά, ο καθένας μπορεί να έχει τη
δική του θεωρία. Επιπλέον, ο καθένας πρέπει να σκεφτεί αν αυτό που
προτείνεται τον εξυπηρετεί, και να κρατήσει ό, τι του είναι χρήσιμο
απορρίπτοντας όλα τ’ άλλα. Αν, όμως, βρίσκεστε ότι σε κάτι σας
χρησιμεύει, τότε προσπαθήστε ν’ απαντήσετε στο βασικό ερώτημα: προς τι
ζείτε.Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Όπερα για την ευγενική παραχώρηση του υλικού. http://www.boro.gr/
