Τα μωρά μιλούν με το κλάμα τους. Όταν
νυστάζουν, όταν πεινάνε, όταν πονάνε, όταν θέλουν προσοχή, αλλά και όταν
θέλουν άλλαγμα. Για τα σημαντικά και τα ασήμαντα, κλαίνε. Κάποια είναι
πιο επιρρεπή σ’ αυτήν την αρκετά ενοχλητική για τα αυτιά των γονέων
συνήθεια. Αυτός ήταν εξ αρχής κι ο λόγος που εφευρέθηκε η πιπίλα. Από
το κλάμα τα μωρά δεν παθαίνουν κάτι, πρέπει όμως να διερευνήσουμε το
αίτιο του κλάματος και να βεβαιωθούμε πως δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό.
Μπορεί κάποιος όντως να αφήσει το παιδί να κλαίει μέχρι να αποκάμει και
να κοιμηθεί από εξάντληση, χωρίς να πάθει κάτι οργανικό. Υπάρχουν,
όμως, μελέτες που λένε πως κάποια μωρά βιώνουν αίσθημα εγκατάλειψης,
ήδη από την τρυφερή αυτή ηλικία, όταν τα αφήνεις να κλαίνε αβοήθητα.
Πρέπει, λοιπόν, να βρει κανείς τη χρυσή τομή ανάμεσα στο να μην
κακομάθει το σπλάχνο του σε πολλές αγκαλιές και στο να το αφήνει να
κλαίει με τις ώρες, νιώθοντας μοναξιά και απόρριψη. Μην
ξεχνάς το εξής: το μωράκι σου σήμερα μονάχα είναι τόσο μικρό. Αύριο θα
είναι ήδη 20-30 γραμμάρια μεγαλύτερο! Μήπως, λοιπόν, να παρέχουμε
άφθονες αγκαλιές για να μην χάνουμε τις στιγμές; Εσύ ξέρεις…http://www.faysbook.gr/
