Όταν
ανοίγανε τα σχολεία, ετοίμαζα αποβραδίς την τσάντα, τα ρούχα και τα
παπούτσια μου. Αν μάλιστα ήταν αθλητικά, τα άφηνα στο δωμάτιο. Όλη νύχτα
μύριζε η δερματίνη κι εγώ ονειρευόμουν ότι έπαιζα μπάλα με τους φίλους
μου στην αυλή του σχολείου. Είχε τότε το σχολείο εξήντα μαθητές, άνετα
βγάζαμε δύο ενδεκάδες. Στην εποχή του πατέρα μου ήταν εκατόν δέκα, είχαν
και αναπληρωματικούς. Όταν πήγαν οι κόρες μου με το ζόρι έφταναν τους
είκοσι, ούτε για μονότερμα δεν έφταναν. Τρία χρόνια τώρα που έκλεισε το
δημοτικό, κάτι τελευταίοι μαθητές πήγαν στο διπλανό χωριό. Ερήμωσε η
αυλή, σκούριασαν τα μονόζυγα που ’χαμε για τέρμα, σάπισαν τα παγκάκια.
Αν μου ζητούσαν να περιγράψω τα άδεια σχολεία της επαρχίας θα ’λεγα,
ξεκινώντας απ’ το δικό μας, ότι ολημερίς ηχούν σιωπές, αποβραδίς
μυρίζουν δερματίνη και ολονυχτίς παίζουν μονάχα τους μπακότερμα.
http://artinews.gr
