Ακούμε κάθε μέρα από τα συστημικά ΜΜΕ να κάνουν αναλύσεις, να ανακοινώνουν μελέτες, να φέρνουν τα επιχειρήματα που προσπαθούν να αποδείξουν στην κοινωνία ότι αν δεν ερχόταν ο κορονοϊός, τώρα όλα θα ήταν μια χαρά.
Και ξεκινάμε λίγο από το τέλος. Θα ήταν όλα μια χαρά; Όχι βέβαια, και ξέρουμε όλοι πού βάδιζαν τα πράγματα εργασιακά και οικονομικά, είναι γνωστό ότι έρχονταν και νέες περικοπές αλλά και νέες αντεργατικές πολιτικές. Aν και έσκιζαν τα ιμάτιά τους ότι η οικονομία πήγαινε πολύ καλά και ότι θα έρχονταν «καλύτερες μέρες», τουλάχιστον ο κόσμος της δουλειάς ήξερε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε. Δεν συνέβαινε όχι μόνο στις δουλειές σε εργοστάσια και σε υπηρεσίες, αλλά ακόμα και στην «υψηλή τεχνολογία», όπως την αναφέρουν.
Τι είναι όλες αυτές οι μελέτες; Είναι ακριβώς αυτά που βγαίνουν από στημένες διαδικασίες και πληρωμένους από τους μεγάλους ευρωπαϊκούς οργανισμούς, για να παραπληροφορούν το πόπολο. Τα έχουμε δει στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης να συμβαίνουν συνεχώς ακόμα και από θεσμικούς οργανισμούς όπως την Deutsche Bank. Σε αυτές τις μελέτες βλέπουμε άλλα να γράφουν οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας και άλλα να ανακοινώνουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα.
Όσον αφορά τις αναλύσεις, ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές στον ελλαδικό χώρο, που τους έχουν κράξει ως τους πιο διεφθαρμένους ακόμα και οι συνάδελφοί τους στην υπόλοιπη Ευρώπη (οι οποίοι δεν είναι τίποτα… επαναστάτες). Και οι περισσότεροι έχουν κατηγορηθεί ότι «τα πήραν» από ευρωπαϊκούς οργανισμούς για να παράγουν αναλύσεις. Και αν υπάρχει κάποια αλήθεια στα λεγόμενά τους, αυτή αφορά τη «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού και τους μεγάλους πολυεθνικούς οργανισμούς, αυτούς δηλαδή που τους πληρώνουν τα «έξοδα».
Όλα αυτά που αναφέρονται δεν τα διαβάζουμε ούτε τα ακούμε πρώτη φορά. Η εξουσία αυτό έκανε από τότε που έγινε εξουσία και το ίδιο θα κάνει όποιος επιθυμεί να πάρει την εξουσία. Αλλά εμείς οι εργαζόμενοι ούτε είμαστε εξουσία ούτε μας αφορούν οι εξουσιαστικές τάσεις που μπορεί να έχει ο κάθε πολιτικάντης.
Αυτό που αφορά εμάς είναι η εργασία μας και η διαφύλαξη της τάξης μας, η επιβίωσή μας, η μόρφωση των παιδιών μας για μια καλύτερη, πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Μέσα στην κρίση που αναπροσαρμόζεται βλέπουμε να καταστρέφεται ακόμα περισσότερο κεφάλαιο απ’ αυτό που καταστράφηκε τα προηγούμενα χρόνια (και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι θα καταστραφούν οι μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι). Ακόμη κι αν καταστραφούν ολοκληρωτικά κάποιοι κλάδοι, μη τους λυπάστε, αυτοί έχουν πολλαπλές ασχολίες και θα ανακτήσουν τα κέρδη τους από τα υπόλοιπα.
Αλλά αυτό που χτυπιέται σήμερα στη χώρα που ζούμε (και αν το δείτε ιστορικά το ίδιο συνέβη και με άλλους κλάδους) είναι ο επισιτισμός και ο τουρισμός. Δεν είναι τυχαίο, γιατί είναι οι κλάδοι που ενδιαφέρεται το κεφάλαιο να αποσπάσει από μικροκεφαλαιούχους και να καταστρέψει και ό,τι έχει απομείνει από εργασιακά δικαιώματα σε αυτούς. Αν γυρίσουμε όχι πολλά αλλά τριάντα χρόνια πίσω, θα δούμε πως οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό ήταν από τους καλύτερα αμειβόμενους. Tα τελευταία χρόνια με το ζόρι αμείβονται με το κατώτατο μεροκάματο, με πολύ χειρότερες συνθήκες εργασίας και σκληρότερα ωράρια.
Με την κρίση του κορονοϊού έκλεισαν υποχρεωτικά τα μαγαζιά και οι μικρές μονάδες δεν πρόκειται να ανοίξουν για μεγάλο διάστημα. Αν καταφέρει να ανοίξει το 60%-70% των επιχειρήσεων θα είναι θαύμα, και μεγαλύτερο θαύμα θα είναι να αντέξουν και την επόμενη χρονιά. Με 30% ανεργία στον κλάδο, που απασχολεί μεγάλο μέρος εργαζομένων και ειδικά νεολαία, καταλαβαίνουμε όλοι πού οδηγούνται τα πράγματα.
Οι εναλλακτικές που προτείνουν οι του δημοκρατικού τόξου είναι φανφάρες σαν την αφεντιά τους. Eμείς σαν εργαζόμενοι δεν έχουμε εναλλακτική. Έχουμε μόνο μία λύση για να μη φτάσουμε σε ακραία φτώχεια: Να πάρουμε τα πράγματα στα δικά μας χέρια, να πάρουμε την εργασία και το δικαίωμα στη δουλειά για τον κάθε άνθρωπο που ζει στον ελλαδικό χώρο. Το οφείλουμε σ’ εμάς, σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν για να υπάρχουμε σήμερα και σ’ αυτούς που θα αφήσουμε πίσω μας αύριο.
Κάθε επιχείρηση που δεν ανοίγει την ανοίγουμε εμείς οι εργαζόμενοι. Το κάνουμε γνωστό στο μαχόμενο εργατικό κίνημα και όλοι μαζί αγωνιζόμαστε για να έχουμε την εργασία και το δικαίωμα σ’ αυτήν κάτω από εργατικό έλεγχο. Παίρνουμε την ευθύνη της λειτουργίας και το δικαίωμα στη διανομή με αλληλεγγύη.
Ειδικά στο κομμάτι του επισιτισμού υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο μέρος της εργασίας που ελέγχεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Είναι ίσως η ευκαιρία ο επισιτισμός να ελέγχεται αποκλειστικά από τους ίδιους τους ανθρώπους που παράγουν τον πλούτο. Το πώς θα το καταφέρουμε δεν είναι εύκολο, αλλά είναι δυσκολότερο να λειτουργούμε κάτω από την καταπίεση του αφεντικού! Και είναι ο καιρός να αρχίζουν να αλλάζουν τα πράγματα.
Αν πιστεύεις ότι υπάρχει εκμετάλλευση, κάτι πρέπει να πράξεις (αν είσαι απ’ αυτούς που δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς αφεντικό, δεν σε αφορούν αυτά που γράφονται). Πρέπει όλοι να πράξουμε κάτι, για να συμμετέχουμε σε τέτοιες διαδικασίες. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Το πρώτο που πρέπει να αλλάξουμε είναι τον ίδιο μας τον εαυτό!
Πετάμε στην άκρη τον εγωισμό μας και συμμετέχουμε σε διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, αναπροσαρμόζοντας τις μεταξύ μας σχέσεις. Μαθαίνουμε να λειτουργούμε μέσα στο σύνολο και σε συνελεύσεις, όπου δεν χρειάζεται να γίνει αυτό που θέλει το αφεντικό ή αυτό που λέμε εμείς, και ας μας φαίνεται λάθος, αρκεί να λειτουργήσει το σύνολο. Μετά αλλάζουμε συλλογικά αλλάζοντας τις σχέσεις εργασίας. Σταματάμε να είμαστε υπάκουοι εργάτες που περιμένουμε να μας έρθει η διαταγή και γινόμαστε δημιουργοί, γινόμαστε καλλιτέχνες. Παίρνοντας μέρος στις συλλογικές διαδικασίες συμμετέχουμε στο διοικητικό κομμάτι που λειτουργεί έναν εργασιακό χώρο και παράλληλα συμμετέχουμε στη δημιουργία του προϊόντος, που δεν θα είναι απλά ένα προϊόν, αλλά θα είναι το συλλογικό μας δημιούργημα. Αν τα καταφέρουμε μέχρι εδώ, περνάμε στο επόμενο στάδιο: Αρχίζουμε και παίρνουμε κάτω από εργατικό έλεγχο κλάδους ολόκληρους στα δικά μας χέρια. Όταν συμβούν όλα αυτά, και πριν το καταλάβουμε καλά καλά, θα είμαστε κάποιοι από όλους αυτούς που θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Είναι δύσκολο, αλλά δεν έχουμε άλλη λύση. Πλέον είναι το μόνο που μπορούμε να πράξουμε για την τάξη μας, αλλιώς θα είμαστε (για άγνωστο πόσο) ραγιάδες!
*Στον επισιτισμό υπάρχουν σωματεία βάσης που μπορούν να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.
*Ως καταστροφή του κεφαλαίου εννοούμε την καταστροφή-αχρήστευση των μέσων παραγωγής, την απαξίωση των εργασιακών χώρων, και φυσικά του έμψυχου κεφαλαίου που είναι επιστημονικό προσωπικό και γνώσεις που αποκτήθηκαν.https://infolibre.gr/
