Για να γνωρίζουμε τι λέμε και τι σχολιάζουμε…
Οι Σταγιάτες είναι ένα μικρό χωριό του Πηλίου με λίγους κατοίκους (βλέπε μικρή ψηφοθηρική δυναμική) κοντά στην Μακρυνίτσα και την Πορταριά. Μετά τον Νόμο Καλλικράτη υπάχθηκε στον Δήμο Βόλου. Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ρέματα που ρέουν προς το Βόλο. Το νερό αυτό το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Δήμος για υδροδότηση μένει ανεκμετάλλευτο.
Δεν είναι πέρασμα προς τα άλλα χωριά του Πηλίου, οπότε δεν είναι τουριστικό με την γνωστή έννοια. Είναι όμως πολύ γνωστό για το νερό του. Εδώ και πολλά χρόνια κάτοικοι του Βόλου και της ευρύτερης περιοχής γεμίζουν μπετόνια με νερό από τις βρύσες που τρέχουν στην κεντρική πλατεία. Η πηγή τρέχει εδώ και εκατονταετίες και οι κάτοικοι υδρεύονται από αυτήν μέσω δεξαμενής. Στην δεξαμενή αυτή μαζεύεται το νερό από την πηγή και υδροδοτεί το χωριό. Το πότισμα στους κήπους και τους μπαξέδες γίνεται από αυλάκια.
Εκτός από το νερό, είναι γνωστό για τα μονοπάτια του, από τα οποία μπορείς να φτάσεις στο Βόλο, στην Πορταριά, την Μακρυνίτσα και την Κουκουράβα. Επίσης τα τελευταία χρόνια διοργανώνονται διάφορα φεστιβάλ και γιορτές.
Στο χωριό δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σύστημα αποχέτευσης (αφού δεν έχει πολλούς ψηφοφόρους), οπότε τα περισσότερα σπίτια έχουν βόθρους.
Τη δεξαμενή που υποχρεούται να καθαρίζει η ΔΕΥΑΜΒ (Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης – Αποχέτευσης Μείζονος Περιοχής Βόλου_ δεν μπαίνουν σε κόπο διότι «έλα μωρέ ένα τσούρμο κοπρίτες είναι». Το ίδιο και με τα αυλάκια. Επειδή λοιπόν θέλουμε το νερό στα σπίτια μας καθαρό αποφασίστηκε από όλους τους κατοίκους του χωριού, να καθαρίζουμε μόνοι μας την δεξαμενή. Να ανοίγουμε μόνοι μας τα αυλάκια. Κι αυτό κάναμε. Η ΔΕΥΑΜΒ εκτέθηκε που καθαρίζουμε μόνοι μας τη δεξαμενή και αποφάσισε αντί να την καθαρίσει, να εγκαταστήσει χλωριωτή. Ο χλωριωτής αυτός τρέχει μόνιμα στη δεξαμενή με αποτέλεσμα τα όρια του χλωρίου να είναι πολύ πάνω από τα επιτρεπτά.
Το αποτέλεσμα ήταν να βρισκόμαστε δίπλα στην πηγή και να μπορούμε να πιούμε νερό μόνο από τις δημόσιες βρύσες και όχι από τα σπίτια μας. Ένα τσούρμο κοπριτών και μπαχαλάκηδων (σύμφωνα με το δήμαρχο του Βόλου) είχαν αφεθεί στην μοίρα τους χωρίς καμμία δημοτική στήριξη . Κι έτσι άρχισαν να γίνονται συνελεύσεις των κατοίκων για να παίρνονται αποφάσεις για τα σημαντικά για το χωριό ζητήματα (βλέπε λαϊκή συνέλευση).
Οι συνελεύσεις γίνονταν κυρίως στο παλιό σχολείο το οποίο δεν χρησιμοποιείται πια ούτε από αγροτικό γιατρό, ούτε από εξωραϊστικό σύλλογο, ούτε για καφέ μετά από κηδείες και μνημόσυνα (αυτή ήταν η χρήση του χώρου). Σιγά σιγά άρχισε να διαμορφώνεται σε δανειστική βιβλιοθήκη όπου οι κάτοικοι και πολλοί άλλοι δωρίσανε βιβλία, σε χώρο ρεσιτάλ (δωρίστηκε ένα πιάνο), διαφόρων εκδηλώσεων και προσφάτως σε χώρο γυμναστηρίου όπου διδάσκεται αϊκίντο από δασκάλους σε κατοίκους και επισκέπτες.
Ο άλλος χώρος είναι το λαογραφικό μουσείο το οποίο όλοι οι κάτοικοι εξοπλίσανε με παλιά αντικείμενα. Το χωριό δεν είναι τουριστικό οπότε το μουσείο δεν λειτουργεί. Είναι ο χώρος συνελεύσεων και εκδηλώσεων πέραν της κεντρικής πλατείας.
Ανοιχτά σε όλους, κατοίκους και επισκέπτες!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ, ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΚΟΣΤΟΣ.
ΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ ΠΟΥ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΕΛΟΥΝ ΥΠΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΠΕΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ.
Μια μέρα ξύπνησαν οι κάτοικοι και οι βρύσες στα σπίτια τρέχαν σκουριά και χρώματα. Μέχρι να μάθουμε τι συμβαίνει πέρασαν μέρες. Η υδροδότηση του χωριού άρχισε να μεταφέρεται από ένα παλιό δίκτυο που συνέδεε Πορταριά με Σταγιάτες με νερό από ξεχασμένη δεξαμενή της Πορταριάς.
Τι σημαίνει αυτό; Εμφιάλωση. Καλό το νεράκι, αλλά τα φράγκα είναι στην πλαστικούρα. Όλοι το ξέρουν αυτό. Είναι και το εργοστάσιο στο Βόλο που καίει καρκίνο… μια χαρά μεροκάματο.Έχουμε λοιπόν την πηγή δίπλα μας και στα σπίτια μας τρέχει σκουριά. Και δεν φτάνει αυτό, βγαίνει η Δημαρχάρα και ανακοινώνει εκμετάλλευση των πηγών του Πηλίου.
Ο καθένας θα αντιδρούσε. Υπάρχουν άπειρα κυβικά νερού που τρέχουν από τις ρεματιές. Την πηγή βρήκες να εμφιαλώσεις; Είναι καλό όμως το νερό και δεν χρειάζεται επεξεργασία. Εκτός αυτού ποιος θα το μάθει; Ένα χωριό με λίγους κατοίκους είναι…
Και από εκεί ξεκινάνε όλα… η συνέχεια στις οθόνες σας με τα παραληρήματα του Μπέου…
Με πολύ απλά λόγια ελπίζω να εξήγησα τι συμβαίνει στην πράξη, τις έννοιες λαϊκή συνέλευση και αυτοδιαχείριση και τον τραμπουκισμό που δέχονται οι κάτοικοι.https://3pointmagazine.gr/
