Η δολοφονία του Τζωρτζ Φλόυντ από την αστυνομία στη Μινεάπολη και η εξέγερση στους δρόμους πολλών αμερικανικών πόλεων αναδεικνύει και πάλι ότι στην καπιταλιστική μητρόπολη με τον μεγαλύτερο συσσωρευμένο πλούτο η κοινωνική πλειοψηφία “δεν μπορεί να αναπνεύσει”. Το σύνθημα “Οι ζωές των μαύρων έχουν σημασία” αντανακλά την βαθιά άνιση και ρατσιστική πολιτική που υποβιβάζει τους μαύρους Αμερικάνους σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Οι ζωές των μαύρων είναι πράγματι πολύ πιο “φθηνές” και αυτό φανερώθηκε με τραγικό τρόπο και μέσα στην πανδημία. Αν και αποτελούν το 13% του πληθυσμού της χώρας, οι μαύροι Αμερικάνοι αντιπροσωπεύουν το 25% των θανάτων από τον κορωνοϊό και σε συγκεκριμένες πολιτείες και πόλεις τα ποσοστά είναι ακόμα πιο άνισα. Ακόμα και ο θάνατος είναι βαθιά ταξικό ζήτημα στις ΗΠΑ, καθώς η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας είναι σχεδόν αδύνατη για τους φτωχούς αμερικανούς. Στο προσδόκιμο ζωής υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των λευκών και των μαύρων που σε κάποιες περιπτώσεις μεταξύ συνοικιών ακόμα και στην ίδια πόλη φτάνει έως και τα 20 χρόνια! Η μαύρη κοινότητα είναι αντιμέτωπη με χρόνιες παθήσεις λόγω της κακής διατροφής, ζει σε χειρότερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας και έχει λιγότερες δυνατότητες αυτοπροστασίας. Η τηλεργασία δεν αφορά τους εργαζόμενους σε κακοπληρωμένες δουλειές που καλύπτονται στη συντριπτική πλειοψηφία τους από τους μαύρους και τους λατίνους.
Ο παγιωμένος ρατσισμός αποτυπώνεται και στην κρατική αντιμετώπιση των μαύρων ως υποδεέστερων και εν δυνάμει εγκληματιών. Οι δολοφονίες μαύρων από αστυνομικούς (αλλά και από ακροδεξιούς ρατσιστές) παραμένουν συνήθως ατιμώρητες, προκαλώντας συνεχώς την έκρηξη οργής με εξεγέρσεις. Το κίνημα Black Lives Matter που εκδηλώθηκε το 2014 πήρε ευρύτερα χαρακτηριστικά με πανκοινωνική διάσταση. Στο αποκορύφωμά του έφτασε να διαδηλώνει ακόμα και μπροστά σε μεγάλα εμπορικά κέντρα σε μέρες black friday και παραμονής Χριστουγέννων, βάζοντας στο πρόταγμα του και εργατικές διεκδικήσεις.
Σήμερα στις διαδηλώσεις συμμετέχουν και λευκοί και μέλη άλλων κοινοτήτων και είναι ζητούμενο ακόμα αν το κίνημα θα αποκτήσει ξανά διάσταση και διάρκεια που θα απειλήσει την πολιτική και οικονομική ελίτ στις ΗΠΑ. Όμως η ταξική σύγκρουση στην Αμερική είναι πλέον πιο έντονη από ποτέ και εκδηλώνεται και στο δρόμο. Λίγες μέρες πριν στους δρόμους είχαν βγει λευκοί ακροδεξιοί για να ζητήσουν την “επαναλειτουργία της οικονομίας” εκφράζοντας τα συμφέροντα εργοδοτών και μεγάλης μερίδας του κεφαλαίου. Ακόμα μεγαλύτερη όξυνση δημιουργεί η μαζική παρουσία του στρατού σε ρόλο εσωτερικής καταστολής, ένα φαινόμενο που θα γενικευτεί το επόμενο διάστημα. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και δεν μπορεί να εκτονωθεί με επικοινωνιακές τακτικές της προεκλογικής περιόδου ή από την συμμετοχή μαύρων και μελών άλλων μειονοτήτων σε δομές εξουσίας. Η δίκαιη οργή των αφροαμερικανών πρέπει να πυροδοτήσει ένα ευρύτερο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, που θα θίξει τον πυρήνα του κοινωνικού ζητήματος με βαθύτερα πολιτικά χαρακτηριστικά και ανεξαρτησία από την αστική πολιτική ώστε να μην γίνει βορά στο Δημοκρατικό κόμμα.
Η πραγματικότητα στους χώρους εργασίας θα είναι διαφορετική και θα συνεχίσει να δημιουργεί ασφυξία. Η εργατική τάξη σε ολόκληρο τον πλανήτη στέκεται στο πλευρό των εξεγερμένων στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις. Η αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα δεν είναι αμερικανική ιδιαιτερότητα, αλλά εγγενής τάση του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που επιλέγει τον αυταρχισμό για να διαφυλάξει την κερδοφορία και την εξουσία του. Αυτό αποδεικνύεται από τις εικόνες στην Γαλλία με την βαρβαρότητα απέναντι στα κίτρινα γιλέκα, την εκδικητικότητα απέναντι στους εξεγερμένους στην Χιλή, αλλά και την εικόνα των “δικών” μας ΜΑΤ απέναντι στη νεολαία και τις εργατικές κινητοποιήσεις.
Η εργατική τάξη ζητά μια βαθιά ανάσα. Για να αναπνεύσουν ελεύθερα οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι στα σούπερ μάρκετ, οι οδοκαθαριστές, οι μετανάστες και πρόσφυγες. Για να μετρούν οι ζωές των φτωχών, για κοινωνική δικαιοσύνη που θα ανατρέψει όσους δημιουργούν ασφυξία στον πλανήτη.
ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
