O Μαμαντί είχε την ατυχία να γεννηθεί στη Γουινέα της Δυτικής Αφρικής, μια χώρα με απολυταρχικό καθεστώς, από τις πρώτες παγκοσμίως σε διαφθορά και με μεγάλη εγκληματικότητα. Οι γονείς του δολοφονήθηκαν πριν από αρκετά χρόνια, ο αδελφός του έχει χαθεί εδώ και καιρό (επισήμως αγνοείται), ενώ βίωσε το αδιανόητο τραύμα να δει να δολοφονούνται μπροστά του ο παππούς και η γιαγιά του.
Πριν από τέσσερα χρόνια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του με έναν θείο του για να φτάσει στο κολαστήριο της Μόριας. Ο θείος του τον άφησε στη δομή ασυνόδευτων ανηλίκων και εξαφανίστηκε.
Κι όμως αυτός ο νέος άνθρωπος, μόλις 19 χρόνων σήμερα, κάτοικος Αθηνών, αναγνωρισμένος πρόσφυγας, τελείωσε πέρσι Επαγγελματικό Λύκειο, έδωσε και πέτυχε εν μέρει στις Πανελλήνιες Εξετάσεις (!), ενώ παράλληλα εργάζεται για να επιβιώσει. Ενας έφηβος, που δεν ήξερε ούτε μια λέξη στα Ελληνικά πριν από 4 χρόνια, κυριολεκτικά μόνος στο κόσμο. Στην πράξη αποδείχθηκε τελικά ότι δεν ήταν τόσο μόνος. Μια ιστορία ελπίδας, που δείχνει πού μπορεί να φτάσει η αγάπη για τη ζωή, η αλληλεγγύη αλλά και η υποστήριξη από θεσμούς.
Γουινέα, αεροπλάνο για Ιράν, με τα πόδια (και λίγο οδικώς) από Ιράν μέχρι τα παράλια της Τουρκίας. Αυτή ήταν η διαδρομή του Μαμαντί πριν έρθει στην Ελλάδα μέσω μιας φουσκωτής βάρκας. Εφτασε στη Λέσβο στις 27 Δεκεμβρίου 2016, δεν την ξεχνά την ημερομηνία. «Οι συνθήκες ήταν πραγματικά χάλια στον καταυλισμό, κάποια στιγμή μας μετέφεραν σε ένα ξενοδοχείο στη Μυτιλήνη, που ήταν ευτυχώς καλά. Εμεινα 18 μήνες στο νησί, ήταν σαν φυλακή, δεν κάναμε τίποτα, ήθελα να μάθω ελληνικά, αλλά δεν ήταν εύκολο», αφηγείται στην «Εφ.Συν.».
Ο ίδιος είχε έφεση στο ποδόσφαιρο, όμως τραυματίστηκε κάποια στιγμή, έπαθε μηνίσκο και ρήξη χιαστών, και έτσι η επιθυμία του για ποδοσφαιρική καριέρα εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Από τη Λέσβο ήρθε στην Αθήνα και έμεινε μαζί με άλλα 22 ασυνόδευτα παιδιά σε αντίστοιχη δομή στην Κυψέλη. Ο ίδιος περιγράφει ως εξαιρετικές τις συνθήκες διαβίωσής του στον συγκεκριμένο ξενώνα και ευχαριστεί όλους τους εργαζόμενους, τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους ψυχολόγους της δομής, που ακόμα τον στηρίζουν.
Στο σχολείο
Βρέθηκε αρχικά στο Διαπολιτισμικό Σχολείο του Ελληνικού, όμως έπειτα από λίγο μεταφέρθηκε στο 2ο ΕΠΑ.Λ. Γαλατσίου, ένα σχολείο που θα του μείνει αξέχαστο. Στη πατρίδα του είχε τελειώσει τη Β΄ Γυμνασίου, στην Ελλάδα έχασε μια χρονιά γιατί έπρεπε να μάθει κάπως τη γλώσσα. «Το αγάπησα το σχολείο και τους καθηγητές μου, μου έδιναν όλοι κουράγιο να συνεχίσω, με αγαπούσαν, με βοηθούσαν και με ενθάρρυναν» λέει ο Μαμαντί.
Επειδή δυσκολευόταν στα Ελληνικά, μετέφραζε αρχικά όλα τα μαθήματα στα γαλλικά (δεύτερη γλώσσα του) για να τα καταλάβει και μετά τα αποστήθιζε στα ελληνικά. Παράλληλα έμπαινε και στο youtube παρακολουθώντας μαθήματα Ελληνικών. Αποφάσισε παρά τις δυσκολίες με τη γλώσσα να δώσει Πανελλήνιες. «Τα άφησα όλα, τους φίλους, τις παρέες για τις εξετάσεις. Ηθελα να μπω στο χώρο της νοσηλευτικής, να βοηθήσω τον κόσμο όπως μπορώ, η μητέρα μου ήταν φαρμακοποιός ξέρετε… » μας λέει φορώντας τη μάσκα συνεχώς.
Μετά την επιτυχία στις εξετάσεις, άρχισε για τον Μαμαντί η οδύσσεια της εύρεσης σπιτιού καθώς ως ενήλικος πια έπρεπε να αποχωρήσει από τη δομή που έμενε. «Ακουσα πολλά ρατσιστικά σχόλια. Ψάχνω για σπίτι και μου λένε απίστευτα πράγματα για να μη μου νοικιάσουν το χώρο, φταίει νομίζω το χρώμα μου. Οταν καλώ τηλεφωνικά κάποιον και μόλις πω ότι είμαι Αφρικάνος, η απάντηση είναι Οχι». Σε κάθε ραντεβού για ενοικίαση σπιτιού έφερνε μαζί του την κάρτα ασύλου, το λευκό ποινικό μητρώο του, τους βαθμούς του και το Απολυτήριο Λυκείου. Η απάντηση ήταν ξανά και ξανά Οχι. Μέσα σε όλα, κατάφερε να βρει δουλειά σε μεγάλο ξενοδοχείο στη Βουλιαγμένη δουλεύοντας στη λάντζα. Στην προηγούμενη δουλειά του σε νοσοκομείο της Αττικής ο εργολάβος-εργοδότης του «έφαγε» 600 ευρώ από τα δεδουλευμένα. Ο Μαμαντί δεν το βάζει κάτω, αν και τα έχει με τον εαυτό του που δεν πέρασε στο… πανεπιστήμιο!
«Αν κοιμάμαι 6
ώρες τη μέρα ελπίζω να τα καταφέρω όλα: 8 ώρες δουλειά, 3 ώρες στα
πήγαινε-έλα, το πρωί στο ΙΕΚ και θα κάνω οπωσδήποτε μαθήματα Ελληνικών
φέτος και θα ξαναδώσω Πανελλήνιες!» μας λέει χαμογελώντας.
Λίγες μέρες πριν από τη δημοσίευση ο Μαμαντί βρήκε επιτέλους ένα σπίτι στο κέντρο να νοικιάσει για 200 ευρώ.
Σε λίγα χρόνια θα είναι νοσηλευτής.
Βαθμοί που θα ζήλευαν και Ελληνες μαθητές
Το Απολυτήριο Λυκείου του γράφει 18,6, ειδικότητα: Βοηθός Ιατρικών-Βιολογικών Εργαστηρίων του Τομέα Υγείας-Πρόνοιας-Ευεξίας. Στις Πανελλήνιες (για τα ΕΠΑ.Λ.) ο Μαμαντί έγραψε, όπως ήταν φυσικό, κάτω από τη βάση στην έκθεση. Συγκέντρωσε όμως 13.675 μόρια, καθώς έγραψε 16,6 στην Ανατομία, 16 στην Υγιεινή και 16,4 Μαθηματικά! Βαθμοί που θα ζήλευε οποιοσδήποτε Έλληνας μαθητής Λυκείου. Όμως κάνει λάθος στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού, δηλώνει όλες τις νοσηλευτικές σχολές στη χώρα, πλην αυτή της Κομοτηνής, όπου τελικά μπορούσε να περάσει.
«Ένιωσα ότι απέτυχα παρά τις προσπάθειες, ήθελα να μπω σε δημόσιο πανεπιστήμιο, όμως φοβόμουν να δηλώσω την Κομοτηνή γιατί είναι κοντά στα σύνορα, είναι μικρή πόλη και θα ήταν δύσκολο να βρω δουλειά εκεί» λέει ο ίδιος. Τελικά με τους βαθμούς του μπόρεσε να γραφτεί σε Δημόσιο ΙΕΚ, για να σπουδάσει «βοηθός νοσηλευτικής Γενικής Νοσηλείας».https://mplokia.gr/
