Τους τελευταίους μήνες, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ζούμε μια «άνοιξη» του φοιτητικού κινήματος. Προηγήθηκε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο οποίο το πιο ζωντανό κομμάτι της νεολαίας φαινόταν να περνά μια έντονη κρίση ταυτότητας, με αρνητικά χαρακτηριστικά τη συνδικαλιστική κυριαρχία της ΔΑΠ, τη συντηρητική κατεύθυνση των ατομικών λύσεων και, ως επιστέγασμα, το πολύμηνο κλείσιμο των σχολών λόγω της πανδημίας. Με αφορμή, όμως, την ψήφιση του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη «ο γίγαντας ξύπνησε» και αναζωπύρωσε τις ελπίδες μας για ένα μαζικό και δυναμικό νεολαιίστικο κίνημα.
Τον τόνο στις πολύμορφες φοιτητικές κινητοποιήσεις δίνει από την αρχή το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), με τα πανεπιστήμια της Αθήνας να δείχνουν αμηχανία, ατολμία και, ίσως, φοβική διάθεση, κάτι το οποίο θα πρέπει να προβληματίσει και να αντιμετωπιστεί κατάλληλα.
Μετά την κατάπτυστη στάση του πρύτανη του ΑΠΘ να βάλει τα ΜΑΤ στην κατειλημμένη πρυτανεία λίγες ώρες πριν τη λήξη της κατάληψης, τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν μεγάλες διαστάσεις. Ακολούθησε άμεσα η κατάληψη της Σχολής Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ), που αποτέλεσε το νέο κέντρο του αγώνα των φοιτητών, όπως και άλλες διάσπαρτες καταλήψεις σχολών παρά τις διαφορετικές κατευθύνσεις των φοιτητικών παρατάξεων. Σε μια βόλτα το σαββατοκύριακο στο κάμπους του ΑΠΘ, οι εικόνες ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακές: πολλές υπαίθριες συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων σε εξέλιξη, διοργάνωση μαθημάτων και αντι-μαθημάτων, εκδηλώσεις με διάφορα θέματα, μουσικά και αθλητικά γεγονότα και μια ατμόσφαιρα δημιουργικής ζωντάνιας στην οποία συμμετείχαν και πολλά μικρά παιδιά. Αυτό που κατάφεραν οι φοιτητές με τις καταλήψεις και τις υπόλοιπες δράσεις τους ήταν να ανακτήσουν, πραγματικά και συμβολικά, τον άδειο και χαμένο για πολλούς μήνες χώρο του πανεπιστημίου και να δημιουργήσουν ξανά τις συνθήκες εγγύτητας, μαζικότητας και δράσης. Η επιστροφή των φοιτητών και η επαναοικειοποίηση των χώρων του πανεπιστημίου είναι η πρώτη απάντηση στο αίτημα για ανοιχτές σχολές με τήρηση των υγειονομικών μέτρων.
Παρακολουθώντας μία από τις συνελεύσεις, μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση η νεανική ορμή, η εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία, η γνώση των ζητημάτων κι ο μεστός λόγος των τοποθετήσεων. Όσον αφορά το περιεχόμενο, εκεί αναδεικνύονται οι παλιές αλλά, δυστυχώς, κραταιές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των αυτόνομων σχημάτων και των παρατάξεων της Αριστεράς. Αυτό μεταφράζεται πρακτικά με τον διχασμό αυτών που υποστηρίζουν και περιφρουρούν τις καταλήψεις και αυτών που κρατούν επιφυλακτική έως αρνητική στάση ή προσπαθούν να περάσουν τη γραμμή υποτίμησης της, ήδη αποδεδειγμένης, επιτυχίας των καταλήψεων. Επειδή, όμως, «κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια», είναι φανερό ότι ως πολιτικό υπόβαθρο αυτού του διχασμού παραμένει η ιστορική ρήξη του αντιεξουσιαστικού χώρου και της Αριστεράς, η οποία οδηγεί σε δυσπιστία, σε αδυναμία σύμπλευσης και πολλές φορές σε αρνητικές παρενέργειες όπως η αποτροπή της διενέργειας εκδηλώσεων που είχαν προγραμματιστεί από παρατάξεις της Αριστεράς. Παρ’ όλα αυτά, το κοινό κάλεσμα όλων των φοιτητικών δυνάμεων στις μεγάλες διαδηλώσεις που γίνονται κάθε Πέμπτη αποδεικνύει τη μεγάλη ισχύ και την αποτελεσματικότητα της ενωτικής παρουσίας. Όλες αυτές οι μαζικές κινητοποιήσεις, με βασικό πυλώνα τις πετυχημένες καταλήψεις στο ΑΠΘ, οδήγησαν σε αναδίπλωση την κυβέρνηση που, διά στόματος ενός γελοιοποιημένου υφυπουργού με οξύμωρη πανεπιστημιακή ιδιότητα, ανακοίνωσε την αναβολή για τον Σεπτέμβρη της εγκατάστασης της αστυνομίας στα πανεπιστήμια.
Για να πάρουμε μια γεύση της πληρότητας και της ποικιλίας των απόψεων των φοιτητών, ας ρίξουμε μια ματιά στις ενότητες που περιλαμβάνει το επτασέλιδο Ανοιχτό Πλαίσιο που ψηφίστηκε την περασμένη βδομάδα από τον Σύλλογο Φοιτητών Γεωλογίας του ΑΠΘ:
– Η ισοτίμηση δημοσίων πανεπιστημίων – ιδιωτικών κολλεγίων
– Η πάλη ενάντια στο νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη και η διεύρυνσή της στην κοινωνία
– Έρευνα για τις επιταγές κράτους και κεφαλαίου
– Ελλάδα 2.0 – Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο
– Η αποικιοκρατική σύμβαση μεταξύ της Ελληνικός Χρυσός και του ελληνικού δημοσίου
– Αλληλεγγύη στου υγειονομικούς
– Ο αγώνας δεν περιορίζεται από κανένα σύνορο
– Καταδίκη της έμφυλης βίας και της τρανσφοβικής ρητορικής
– Καταδίκη αυθαιρεσιών των ΔΣ φοιτητικών συλλόγων
– Πρυτανεία και πρυτανικές αρχές
– Καμιά ανοχή σε άλλα «μεμονωμένα» περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσιών
– Θέλουμε ανοιχτά πανεπιστήμια σε όλη την κοινωνία
– Κρατική διαχείριση της πανδημίας
– Αιτήματα – Δράσεις
ΥΓ. Τα περί «μπούφλας, σφαλιάρας και κλωτσιάς» για την κατάληψη του ΑΠΘ επικαιροποιούν και επαληθεύουν τις βρώμικες, πρακτορικές σχέσεις μεταξύ κράτους και επωνύμων δημοσιογράφων και ταυτίζουν τον Πρετεντέρη με το παλιό σύνθημα: «Αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι»!https://mplokia.gr/
