Φοίβος Λιναρδάτος | μέλος ΚΣ νΚΑ
▸ Η νέα γενιά ή θα είναι υπάκουη στα καλούπια της κυρίαρχης πολιτικής ή, όποτε σηκώνει κεφάλι, θα ξυλοφορτώνεται
«Η νέα γενιά θα πάει μπροστά τον τόπο», «πολιτικές που θα φέρουν τους νεολαίους πίσω στην Ελλάδα» υπόσχεται ξανά και ξανά ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να χαϊδέψει τα αυτιά της νεολαίας και να επιδείξει όραμα. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική από τις ψεύτικες υποσχέσεις. Η νεολαία νιώθει και είναι στο κέντρο της επίθεσης, βλέπει το μέλλον όλο και πιο δυσοίωνο και δεν μασάει από τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Ζει μέσα σε πανδημίες, πολέμους, έναν καπιταλισμό αδηφάγο, όπου σύγχρονοι σκλάβοι στις αποθήκες της Amazon δίνουν στους πλούσιους του κόσμου τη δυνατότητα να ταξιδεύουν στο διάστημα.
Οι εικόνες με τον αιμόφυρτο φοιτητή στο ΑΠΘ, επανάληψη των περσινών επιθέσεων της αστυνομίας σε φοιτητές, αλλά και αντίστοιχες με τις εικόνες των πλατειών, όπως στη Νέα Σμύρνη την περίοδο της καραντίνας, αναδεικνύουν ποια θα είναι η αντιμετώπιση της νεολαίας. Ή υπάκουη θα μπει στα καλούπια της κυρίαρχης πολιτικής ή όποτε σηκώνει κεφάλι θα ξυλοφορτώνεται. Και όσο πιο επιθετική είναι η πολιτική της κυβέρνησης τόσο το ξύλο θα μεγαλώνει. Ζούμε την εποχή που τα καρότα μούχλιασαν και έχει μείνει μόνο το μαστίγιο για να ασκεί πολιτική.
Πώς αλλιώς να επιβληθούν οι αλλαγές στην παιδεία και την εργασία; Πώς θα πείσουν ότι ελάχιστοι θα συνεχίσουν στα πανεπιστήμια και οι υπόλοιποι θα στραφούν στην τεχνική εκπαίδευση, με λιγότερη μόρφωση και λιγότερα δικαιώματα; Πώς θα πείσουν τους φοιτητές ότι στα πανεπιστήμια δεν θα μαθαίνουν επιστήμες, αλλά όποιες δεξιότητες ζητάνε οι επιχειρήσεις που θα χορηγούν το εκάστoτε ίδρυμα; Πως μπάτσοι θα πρέπει να φυλάνε τους managers που θα διοικούν τα ιδρύματα, ενώ οι φοιτητές ούτε συλλόγους δεν θα έχουν; Πώς θα πείσουν τα νέα παιδιά που βγαίνουν στην εργασία και βιώνουν μια ζούγκλα χωρίς δικαιώματα, με δουλειά λάστιχο χωρίς ωράριο και μισθούς που δεν βγάζουν το μήνα, ενώ τα νοίκια και τα αγαθά πρώτης ανάγκης γίνονται πανάκριβα; Σίγουρα όχι με «υγιή νεανική επιχειρηματικότητα»…
Τι όμως μπορεί να πείσει για μια διαφορετική προοπτική; Θα μπορούσε να είναι ο «ούτε καν αριστερά» ΣΥΡΙΖΑ; Που στη διακυβέρνησή του ξέσκισε κάθε ελπίδα του λαού και έστρωσε διάπλατα το χαλί για να υλοποιηθεί η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης; Μήπως η ξαναζεσταμένη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ του ’15 που θέλει να εκφράσει το ΜΕΡΑ25; Δηλαδή καμία σύγκρουση με όσους χαράσσουν αυτές τις πολιτικές, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά με λίγη γαρνιτούρα τεχνοδημοκρατίας, που οι κατακτήσεις δεν θα έρχονται μέσα από πάλη, αλλά από διαπραγμάτευση με τους από πάνω;
Υπάρχει όμως κάποια διαφορετική προοπτική ή μήπως αρκεί η υπομονή για να περάσουν οι φουρτούνες, κουτσά στραβά να επιβιώσουμε και κάποια στιγμή τα πράγματα θα στρώσουν; Με πόση σιγουριά μπορεί κάποιος να πει ότι τα πράγματα θα στρώσουν όταν τα τελευταία 15 χρόνια έχει ζήσει μια οικονομική κρίση που γύρισε το βιοτικό επίπεδο του λαού δεκαετίες πίσω στο χρόνο, μια πανδημία με εκατομμύρια νεκρούς παγκόσμια, lockdown και ζωή-επεισόδιο δυστοπικής σειράς, έναν πόλεμο στο κέντρο της Ευρώπης που εκφράζει μια παγκόσμια διαπάλη των ισχυρών για την ηγεμονία και ταυτόχρονα έναν παγκόσμιο κίνδυνο για επέκτασή του σε κάθε γωνιά του πλανήτη;
Η νεολαία τους βγάζει τη γλώσσα! Δεν μοιάζει πρόθυμη να δεχτεί αμαχητί όσα πάνε να της επιβάλλουν, ούτε να χωρέσει στη ζωή που της ετοιμάζουν. Φαίνεται έντονα στις μάχες του τελευταίου διαστήματος, φάνηκε με εμφατικό τρόπο στις φοιτητικές εκλογές, φαίνεται στις τάσεις αναζήτησης που έχει η νέα γενιά παγκοσμίως, στην επιστροφή στη συλλογική πάλη και τη δημιουργία σωματείων, στην απονομιμοποίηση λέξεων όπως ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός. Η αντικαπιταλιστική αριστερά στην Ελλάδα είναι πρωτοπόρα σε αυτές τις διεργασίες. Έχει πρωταγωνιστικό και μαχητικό ρόλο στους αγώνες, προβάλλει και οικοδομεί την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, βάζει τα εργατικά συμφέροντα μπροστά. Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός και τον σκιαγραφούμε καθημερινά.
Αυτός ο κόσμος δεν παίρνει φτιασιδώματα, χρειάζεται ριζική, επαναστατική αλλαγή. Πρέπει να ξηλωθεί ο παλιός κόσμος και να χάσει το κεφάλαιο, ώστε να απελευθερωθούν οι δυνατότητες της κοινωνίας, να χειραφετηθεί ο κόσμος της εργασίας και η νέα γενιά, ένας νέος κόσμος να χτιστεί. Για να αντιμετωπίσουμε την ακρίβεια, την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση χρειάζεται να συγκρουστούμε με τη λογική του εμπορεύματος που σφραγίζει κάθε υλικό ή άυλο αγαθό στο σύγχρονο κόσμο, την ιδιωτική ιδιοκτησία που όλα τα αγοράζει και όλα τα πουλάει. Για να μην ζούμε με ένα ξεροκόμματο για μισθό πρέπει να κερδίσει ο κόσμος της εργασίας τον πλούτο που παράγει και του κλέβει το κεφάλαιο, να αποδεσμευτούμε από τους μηχανισμούς του κεφαλαίου όπως η ΕΕ και των συμφωνιών που δένουν χειροπόδαρα το λαό. Για να μην ζήσουμε πολέμους χρειάζεται να απεμπλακούμε από τους πολεμικούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ, από τις εθνικές σημαίες που κρύβουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και να υψώσουμε τις σημαίες ενός αντιπολεμικού κινήματος υπεράσπισης των εργατικών και όχι των εθνικών συμφερόντων, που παλεύει για ειρήνη και φιλία των λαών. Για να μην βιώνουμε τα ακραία αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής ή πανδημίες χρειάζεται μια άλλη σχέση με το περιβάλλον, χωρίς την υπερεκμετάλλευση των πόρων, χωρίς κάθε πέτρα, κάθε φύλλο να κρίνεται από το αν παράγει κέρδος.
Με αυτά τα μεγάλα ερωτήματα για το μέλλον της νεολαίας και τις αναγκαίες απαντήσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αναμετρόμαστε στους καθημερινούς μας αγώνες αλλά και στις πολιτικές εκδηλώσεις του φετινού φεστιβάλ Αναιρέσεις που ανοίγει τις πύλες του.https://prin.gr/
