Διαδικτυακός βούρκος και άλλα τινά

Μεγάλη υπόθεση ο χαρακτηρισμός «σύντροφισσα» και «σύντροφος». Και δεν λέγεται, ή τουλάχιστον δεν πρέπει να λέγεται, αβίαστα. Μεγάλη υπόθεση γιατί κουβαλά πίσω του ιστορία, πολιτική, αγώνες, πίστη σε ένα κοινό όραμα, συλλογικότητα. Κουβαλάει όμως και αισθητική. Όχι με την έννοια της «αισθητικοποίησης της πολιτικής», αλλά ως μία έννοια που προσθέτει, και αυτή μαζί με άλλες, στην ουσία του πολιτικού περιεχομένου.

 

Χυδαιότητα, τοξικότητα, ανθρωποφαγία

 

Γιατί τα γράφω αυτά, θα αναρωτηθεί κανείς… Μα γιατί, η εκ των έσω χυδαιότητα, η τοξικότητα, η ασχήμια που έχει κατακλύσει τις τελευταίες ημέρες τον χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή τον β’ γύρο των εσωκομματικών εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πρωτοφανής. Αγοραίες εκφράσεις, ψέματα, ανακρίβειες και λάσπη, πολλή λάσπη, διαμορφώνουν ένα περιβάλλον που δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για την επόμενη μέρα. Ένας στρατός τρολ του διαδικτύου –που, φευ, πιστεύαμε πως ήταν «προνόμιο» μόνο της Δεξιάς– σε διατεταγμένη υπηρεσία, αλλά και επώνυμα στελέχη, μεταξύ αυτών και βουλευτές, που επιδίδονται σε έναν καθημερινό αγώνα αποδόμησης των, κατ’ αυτούς, «εσωτερικών εχθρών» του κόμματος.

Συντεταγμένοι πίσω από τον υποψήφιο που ευαγγελίζεται, υποτίθεται, το «νέο», το «φρέσκο», το «λαμπερό» –ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχει μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, καταδικάσει τις συμπεριφορές των υποστηρικτών του– επιδιώκουν, μεταξύ άλλων, να πάρουν και την προσωπική τους ρεβάνς, εδραιώνοντας σε ένα ιστορικό κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή την κουλτούρα βιαιότητας. Γιατί περί βίας πρόκειται, μη γελιόμαστε. Οι λούμπεν χαρακτηρισμοί και η ανθρωποφαγία, η στοχοποίηση και η με ποταπά μέσα απόπειρα αποδόμησης της αντίθετης άποψης, οι κουτσαβακισμοί και η μαγκιά, οι απειλές και οι τραμπουκισμοί –ακόμα και απέναντι σε εργαζόμενους στα ΜΜΕ του κόμματος (Αυγή, Στο Κόκκινο)– μόνο κουλτούρα ανανεωτικής Αριστεράς δεν θυμίζουν. Και μόνο σε …συντροφική ανταλλαγή επιχειρημάτων δεν παραπέμπουν.

 

Υπάρχουν ευθύνες

 

Πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί; Είναι το αυτονόητο ερώτημα πού ανακύπτει. Ποιες διεργασίες και ποιες σκοπιμότητες τους έφεραν στην επιφάνεια; Πώς έφτασαν να διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα χώρο τόσο ξένο, μέχρι πριν λίγα χρόνια, με αυτού του είδους την αισθητική;

Κι εδώ, μπαίνουμε στα δύσκολα. Γιατί αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτά τα φαινόμενα δεν πρωτοεμφανίστηκαν τώρα. Αυτού του είδους η πολιτική αντιπαράθεση, δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Τα δείγματα υπήρχαν. Και όχι μόνο δεν κόπηκαν εν τη γενέσει τους, όχι μόνο δεν περιφρουρήθηκε ο χώρος, αντιθέτως έγιναν ανεκτά –για να μην πω υποδαυλίστηκαν– καθώς, όπως εκτιμούσε η ηγεσία του κόμματος, «έφερναν ψήφους» ή «συνομιλούσαν με τον κόσμο της διεύρυνσης, με τον λαό, με τους πολλούς».

Ας μην κρυβόμαστε: στο όνομα της, άνευ όρων, κυβερνησιμότητας, μπήκε πολύ νερό στην έννοια της πολιτικής ηθικής του χώρου μας. Και όσ@ τολμούσαμε να εναντιωθούμε, δεχόμασταν τόνους λάσπης. Η δολοφονία χαρακτήρων ήταν συστηματική –πώς να ξεχαστεί, για παράδειγμα, η προσυνεδριακή περίοδος πέρυσι, όταν συγκεκριμένοι άνθρωποι κρεμιόντουσαν στα μανταλάκια; Όταν οι όροι «βαρίδια», «αριστερίζουσες εκκρεμότητες», «προδότες», «παράσιτα» –και άλλα, πολύ χυδαιότερα– κατείχαν, και εξακολουθούν να κατέχουν, περίοπτη θέση στο καθημερινό υβρεολόγιο, το οποίο δυστυχώς συνεχίζεται αμείωτο; Και όταν οι φορείς αυτών των ύβρεων στοιχίζονται, εμμέσως ή αμέσως –άλλοι ως κομματάρχες, άλλοι ως υπασπιστές, άλλοι ως απλοί κλακαδόροι– γύρω από τον νέο, «φέρελπι» υποψήφιο, διεκδικώντας να είναι αυτοί και αυτές που θα δίνουν τον τόνο από Δευτέρα;

Πώς το είχε πει ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ; «Κάθε λέξη έχει συνέπειες, κάθε σιωπή επίσης». Και αυτοί που έπρεπε να μιλήσουν, αυτοί που έπρεπε να βάλουν ένα φρένο σε τέτοιες απεχθείς λογικές –καθώς είχαν και το μαχαίρι και το πεπόνι– σιώπησαν. Σιώπησαν στο όνομα της προσέλκυσης ψήφων (που ποτέ δεν αποδείχθηκε ότι ήταν περισσότερες από αυτές που χάθηκαν ακριβώς εξαιτίας αυτών των συμπεριφορών). Σιώπησαν όταν έβλεπαν το εσωτερικό του κόμματος να μετατρέπεται σε αρένα και όταν άνθρωποι που έχουν ταυτίσει τη ζωή τους με τον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, ρίχνονταν βορά στα δόντια του λαϊκισμού. Σιώπησαν, και σιωπούν, όταν ο εκχυδαϊσμός φαίνεται να παίρνει κεφάλι, απειλώντας το κοινό μας σπίτι. Μόνο που η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Και η ουδετερότητα δεν συνεπάγεται απουσία θέσης, είναι θέση από μόνη της.

 

Πολλαπλά κρίσιμη η κάλπη της Κυριακής

 

Πιστεύει, στ’ αλήθεια, κανείς ότι με αυτά τα υλικά θα θεμελιωθεί η «ανανέωση»; Σε αυτή τη βάση θα ξανασυναντηθούμε με τον κόσμο που μας γύρισε την πλάτη στις πρόσφατες εκλογές; Έτσι θα ξαναχτίσουμε την αξιοπιστία μας; Γιατί όσο και αν οι επικοινωνιολόγοι κάνουν εξαιρετική δουλειά, όσο και αν οι ενέργειες επιλέγονται και σκηνοθετούνται στοχευμένα, πάντα εκφεύγουν στοιχεία της δημόσιας εικόνας που είναι αποκαλυπτικά των προθέσεων. Πόσο μάλλον όταν τα alter ego σου –είτε με τη σύμφωνη γνώμη σου, είτε με την ανοχή σου– κάνουν αυτό που έχουν ξανακάνει στο παρελθόν: σχεδιάζουν, ενορχηστρώνουν και υλοποιούν συγκεκριμένη εκστρατεία λάσπης.

Να γιατί το αποτέλεσμα από την κάλπη της Κυριακής είναι πολλαπλά κρίσιμο. Γιατί έχει να κάνει όχι μόνο με την επικράτηση του ενός ή του άλλου μοντέλου άσκησης πολιτικής, αλλά με κάτι ακόμα βαθύτερο: με τη διατήρηση και τη διαιώνιση των ιδεών της ανανεωτικής Αριστεράς, με την ύπαρξη του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος αυτού του χώρου.https://www.epohi.gr