Από τις πιο επικίνδυνες των εξελίξεων τα όσα συμβαίνουν στο πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια. Συνεχείς βομβαρδισμοί στην περιοχή με βόμβες και πυραύλους να εκρήγνυνται κοντά στις πυρηνικές εγκαταστάσεις. Ολοφάνεροι οι κίνδυνοι για μια καταστροφή ανυπολόγιστων διαστάσεων. Ένα ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει σοβαρά και πέρα από κάθε άλλη σκοπιμότητα κάθε άνθρωπο και κυρίως κάθε πολιτικό παράγοντα που έχει συνείδηση της ευθύνης του. Μόνο που μια τέτοια συναίσθηση στους καιρούς μας αποτελεί είδος εν ανεπάρκεια.
Ζητήματα απλής λογικής
Για τους βομβαρδισμούς στο σταθμό Ρώσοι και Ουκρανοί επιρρίπτουν την ευθύνη οι μεν στους δε. Για το πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα δεν χρειάζεται παρά να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει. Ο πυρηνικός σταθμός κατέχεται από τον ρωσικό στρατό ήδη από τις αρχές του πολέμου. Οι Ουκρανοί λοιπόν από τη μεριά τους προβάλουν τον εξωφρενικό ισχυρισμό ότι οι Ρώσοι βομβαρδίζουν τον …εαυτό τους.
Κάπου ωστόσο αντιλαμβάνονται την γελοιότητα τέτοιων ισχυρισμών και επιστρατεύουν και κάποια άλλα επιχειρήματα. Ότι οι Ρώσοι έχουν εγκαταστήσει βαρέα όπλα στην περιοχή του σταθμού απ’ όπου χτυπούν τις ουκρανικές δυνάμεις με συνέπεια οι δεύτερες να αναγκάζονται να απαντήσουν. Πρόκειται για επιχείρημα που θα μπορούσε να έχει μια λογική βάση αλλά που ταυτόχρονα αποτελεί και έμμεση ομολογία πως είναι ουκρανικές οι οβίδες που πέφτουν στον πυρηνικό σταθμό. Μόνο που ούτε αυτό φαίνεται να ισχύει.
Δεν στέκομαι καθόλου στις ρωσικές διαψεύσεις, καθώς υποστηρίζουν ότι στην περιοχή υπάρχουν μόνο στρατιώτες που περιφρουρούν το σταθμό. Στέκομαι στο γεγονός ότι σε όλους αυτούς τους μήνες που ο σταθμός κατέχεται από τους Ρώσους λειτουργούσε κανονικά με Ουκρανούς τεχνικούς και επιστήμονες και τροφοδοτούσε με ηλεκτρικό ρεύμα την …Ουκρανία.
Στέκομαι ακόμη στο ότι από την πρώτη μέρα των βομβαρδισμών στην περιοχή η ρωσική πλευρά κάλεσε τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) και τον ΟΗΕ να στείλουν εκπροσώπους τους στο σταθμό για άμεσο και επιτόπιο έλεγχο τού τι πραγματικά συμβαίνει. Μόνο που οι εκκλήσεις της απευθύνονταν σε ώτα μη ακουόντων.
Αντίθετα και με κάθε λογής προσχήματα ΗΠΑ, Ευρωπαίοι, Ουκρανοί αλλά και ΙΑΕΑ και ΟΗΕ κωλυσιεργούν αφήνοντας ανοιχτή την πιθανότητα καταστροφικών συνεπειών. Ακόμη περισσότερο, με κοινή τους απόφαση, ευρωπαϊκές χώρες προτείνουν σαν «λύση» την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τη Ζαπορίζια αλλά και από όλο το έδαφος της Ουκρανίας. Αφελείς, ανόητοι ή απλώς υποκριτές; Πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι είναι δυνατό και έτσι του καλού καιρού η Ρωσία να παραδώσει στον Ζελένσκι αυτά που κατέκτησε στα πεδία των μαχών επειδή έτσι τους «έφεξε» των Ευρωπαίων; Όχι δεν το πιστεύουν. Τότε προς τι και γιατί;
Σε επίπεδα παράκρουσης
Είναι ολοφάνερο για όποιον έχει το μυαλό στο κεφάλι του, ότι αυτοί που βομβαρδίζουν το σταθμό είναι Ουκρανοί. Αντιμετωπίζοντας το φάσμα της ήττας επιχειρούν πλέον να εκβιάσουν τους πάντες ρισκάροντας με τον πιο τυχοδιωκτικό τρόπο τον κίνδυνο μιας πυρηνικής καταστροφής ανυπολόγιστων διαστάσεων. Και αυτή είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Αυτή που αφορά το ότι ο Ζελένσκι και οι συν αυτώ έχουν φτάσει πλέον στα όρια της παράκρουσης.
Η άλλη αφορά εκείνους που βρίσκονται πίσω του. Τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι όχι μόνο δεν τον συγκρατούν (ενώ το μπορούν) αλλά αντίθετα τον ενθαρρύνουν. Δεν αντιλαμβάνονται -ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι- ότι σε περίπτωση που χτυπηθούν οι πυρηνικές εγκαταστάσεις οι συνέπειες θα είναι ολέθριες και για τις δικές τους χώρες; Είναι αδύνατον να μην το αντιλαμβάνονται. Τυφλωμένοι ωστόσο από τις ιμπεριαλιστικές τους βλέψεις και αιχμάλωτοι των δικών τους επιλογών συνεχίζουν να τροφοδοτούν τον παραλογισμό.
Το αβγό του Κολόμβου
Η απάντηση στο πρόβλημα δεν βρίσκεται στον ουρανό αλλά στις διαθέσεις των εμπλεκομένων. Στο παρελθόν είχαν δημοσιοποιηθεί φωτογραφίες με Ρώσους και Ουκρανούς στρατιώτες να περιφρουρούν από κοινού τις εγκαταστάσεις του Τσερνομπίλ. Φωτογραφίες που άμεσα «εξαφανίστηκαν» από τα δυτικά ΜΜΕ για ευνόητους λόγους. Δεν γνωρίζω αν συνεχίζεται αυτό ούτε ευελπιστώ στη δυνατότητα τέτοιων , ειδυλλιακού χαρακτήρα, λύσεων. Αποτελεί όμως εφικτή λύση η διαρκής παρουσία εκπροσώπων της ΙΑΕΑ και διεθνών παρατηρητών που να ελέγχουν την λειτουργία και την ασφάλεια του σταθμού. Μόνο που κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε την ειλικρινή διάθεση αντιμετώπισης αυτού του μεγάλου ζητήματος από όλες τις πλευρές, πράγμα που για την ώρα τουλάχιστον δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Βασίλης Σαμαράς,https://antigeitonies3.blogspot.com/
