Παναγιώτης Ξοπλίδης
Συγκλονιστικές και μαζικές, παρά τα «απαγορευτικά», είναι οι εκδηλώσεις συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό, όχι μόνο στις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες, αλλά και στη Δύση. Εκεί όπου σμίγουν με τις αγωνίες και την οργή των καταπιεσμένων μεταναστών στις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και με τις διεκδικήσεις εργατικής τάξης και νεολαίας, ξυπνώντας επώδυνες για το σύστημα μνήμες.
Ασύλληπτο έγκλημα, με ονοματεπώνυμο οι δράστες
«Θα συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε και να ελπίζουμε πως ό,τι και αν συμβεί, πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος», δήλωσε ο Μητσοτάκης στο Ισραήλ, στο πλευρό του Νετανιάχου. Αλήθεια, ποιο είναι το όριο ανάμεσα στο «μεγάλο» και το «μικρό» για τον Έλληνα πρωθυπουργό και όσους σκέφτονται κυνικά όπως αυτός; Οι πάνω από 7.000 νεκροί στη Γάζα μέσα σε τρεις εβδομάδες, εκ των οποίων τουλάχιστον το ένα τρίτο παιδιά (μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές), οι χιλιάδες τραυματίες που χειρουργούνται και ακρωτηριάζονται σε εξωτερικούς χώρους χωρίς φάρμακα και αναισθητικά, τα σχολεία και νοσοκομεία που βομβαρδίζονται, τα 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι που παραμένουν εγκλωβισμένοι, χωρίς δυνατότητα διαφυγής, στη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου — όλα αυτά, αλήθεια, συνιστούν «μεγάλο» ή «μικρό» ανθρωπιστικό κόστος;
Προφανώς όλα αυτά αποτελούν λεπτομέρειες για το κράτος-δολοφόνο και τους υποστηρικτές του, που δεν διστάζουν να βαπτίζουν εχθρούς και ανεπιθύμητους όσους τολμούν να αρθρώσουν κάποιες λέξεις περί διεθνούς δικαίου και καταπίεσης των Παλαιστινίων. Όπως συνέβη στην περίπτωση του ΓΓ του ΟΗΕ, Αντ. Γκουτέρες, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η επίθεση της Χαμάς –την οποία καταδίκασε ως απεχθή και τρομοκρατική– «δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία», καθώς «ο παλαιστινιακός λαός έχει υποστεί 56 χρόνια ασφυκτικής κατοχής», για να δεχτεί σφοδρή επίθεση από το Ισραήλ και επικρίσεις από τους συμμάχους του. Διότι, βλέπετε, ήταν καλός και χρήσιμος όταν καταδίκαζε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τα «εγκλήματα πολέμου» που έχει διαπράξει, αλλά επικίνδυνος όταν τους αμφισβητεί, προσπαθώντας να δικαιολογήσει στοιχειωδώς τον τίτλο του.
Με την Παλαιστίνη εργαζόμενοι και φοιτητές
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, σε Ευρώπη και ΗΠΑ, συμμετέχουν σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Ακόμα και οι αριθμοί που δίνουν οι αστυνομικές αρχές (συνήθως αρκετά μικρότεροι από την πραγματικότητα) είναι εντυπωσιακοί. 100.000 στο Λονδίνο, 75.000 στη Βαρκελώνη, 30.000 στο Παρίσι, 25.000 στις Βρυξέλλες, δεκάδες χιλιάδες σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. Στις ΗΠΑ πραγματοποιούνται επίσης μαζικές διαδηλώσεις σε Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, Βοστώνη, Λος Άντζελες κ.α. Την ίδια στιγμή, τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν γίνει πεδίο συσπείρωσης και δράσεων υπέρ του δίκαιου αγώνα του λαού της Παλαιστίνης. Ακόμα και δημοσκοπήσεις κυρίαρχων ΜΜΕ εμφανίζουν αποτελέσματα που προκαλούν έκπληξη: Στο προβοκατόρικο δίλημμα «με το Ισραήλ ή με την Χαμάς;», το 29% των ερωτώμενων ηλικίας 18-24 ετών εμφανίστηκε να υποστηρίζει μια «ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση» και το 30% τη «μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής»!
Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το παλαιστινιακό ζήτημα επανέρχεται με τόσο μαζικούς όρους στους δρόμους των ιμπεριαλιστικών κρατών που το δημιούργησαν. Για αρκετά χρόνια βρισκόταν σε λήθαργο, παρά τα διαρκή εγκλήματα του ισραηλινού κράτους στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και τον Λίβανο. Δεν είναι μόνο θέμα συμπάθειας προς το δράμα που βιώνει ένας λαός.
Η συμμετοχή εργατικών σωματείων και φοιτητικών οργανώσεων σηματοδοτεί σ’ έναν βαθμό την επιστροφή της Αριστεράς στις ρίζες της, τη διεθνιστική αλληλεγγύη με κριτήριο τους δίκαιους απελευθερωτικούς αγώνες των καταπιεσμένων. Η συνάντηση με τους μετανάστες που κατάγονται από αραβικές ή μουσουλμανικές χώρες είναι πυροδότης ενός εκρηκτικού μείγματος ταξικής σύγκρουσης που τρέμουν οι αστικές τάξεις, ειδικά στην Ευρώπη. Δεν είναι καθόλου τυχαία η απαγόρευση κάθε διαδήλωσης υπέρ της Παλαιστίνης σε χώρες όπως η Γερμανία και Γαλλία, που έχει γνωρίσει επανειλημμένα εξεγέρσεις της νεολαίας των γκέτο. Σε αυτά ζει μια γενιά μεταναστών χωρίς μέλλον, σε συνθήκες που θυμίζουν τη ζωή των Παλαιστινίων. Ταυτίζουν τον ισραηλινό στρατό κατοχής και απαρτχάιντ με την αστυνομία της καταστολής στους δικούς τους δρόμους, ακούν τις δηλώσεις Νετανιάχου να έχουν την ίδια ακριβώς ρητορική με τον Μακρόν όσον αφορά την αντιμετώπιση «ανθρώπινων ζώων» που τους αξίζει η εξόντωση. Η ατιμωρησία των εγκλημάτων του Ισραήλ είναι ίδια με αυτή που απολαμβάνουν οι δυνάμεις καταστολής σε περιπτώσεις δολοφονίας μεταναστών. Παρόμοια είναι η κατάσταση σε όλες τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές μητροπόλεις.
Οι μνήμες της Αλγερινής Επανάστασης, που προκάλεσε έναν μικρό εμφύλιο εντός της Γαλλίας, ή του Πολέμου στο Βιετνάμ, που συνδέθηκε με το πιο ριζοσπαστικό αντιπολεμικό, αντιρατσιστικό και ταξικό κίνημα της αμερικανικής ιστορίας δεν είναι μακρινές. Είναι στοίχημα για τις δυνάμεις της Αριστεράς, του εργατικού και φοιτητικού κινήματος, αν θα καταφέρουν να συνδέσουν και πάλι τον αγώνα για το δίκαιο ενός λαού με το δίκιο των εκμεταλλευόμενων σε κάθε χώρα.https://prin.gr/
