ΓΡΑΦΕΙ Ο ΗΛΙΑΣ ΓΕΡΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Γεννιέσαι. Τάμπουλα ράσα. Μαθαίνεις τον κόσμο. Εσωτερικεύεις τους κανόνες της ζωής, μερικές φορές τόσο καλά, που τους θεωρείς σχεδόν φυσικούς. Αυτονόητους. Κοινούς, απόλυτους, γραμμένους στο ανθρώπινο DNA. Μαθαίνεις ιστορία κι η σιγουριά γκρεμίζεται, αλλά και πάλι: στο εδώ, στο τώρα, στο σήμερα, κάποια πράγματα πρέπει να ‘ναι δεδομένα. Είναι δεδομένα. Κι όμως, δεν είναι…Με κάθε σεβασμό στο τεκμήριο της αθωότητας, θα πάρω την ευθύνη της προσωπικής εκτίμησης: ο Μίχος είναι καθίκι! Βιαστής, παιδεραστής, μαστροπός, κουβαλάει στους ώμους μια σπουδαία σειρά γαλόνια στην ιεραρχία του κτήνους. Πίστευα πως δεν θα κατάφερνε να με σοκάρει, ο,τι και να ‘λεγε στην κατάθεσή του. Ήμουν προετοιμασμένος για θράσος, πρόκληση, προσβολές, σιωπή, μεταμέλεια, επίκληση στο λάθος ή στην παρεξήγηση. Περιορισμένη φαντασία, καθοδηγούμενη από ταινίες με δικαστήρια. Ο Μίχος (όπως κάθε σπουδαίο καθίκι) εμφανίστηκε πολύ ανώτερος απ’ τα σενάρια. Είπε: “Ήμουν ερωτευμένος με τη δωδεκάχρονη”.
Απλότητα. Επίκληση στο συναίσθημα. Στο ιερό καρδιοχτύπι. Η δήλωση σοκάρει, όμως δεν το κάνει επειδή είναι αναφανδόν ενάντια σε κάθε λογική – δεν εκδίδεις το αντικείμενο του έρωτά σου. Σοκάρει επειδή παλεύει να κρυφτεί πίσω από την αγνότητα. Επειδή έχει το θράσος να τυλίγει τη βρωμιά στο μετάξι. Να λερώνει το τελευταίο πράγμα που ‘χε αφήσει καθαρό.
Θα μου πεις: ψιλά γράμματα. Κάποιος που ‘χει το θράσος να βγάζει ένα παιδάκι στο πεζοδρόμιο, έχει το θράσος να υποστηρίξει οτιδήποτε. Τι σε ταράζει τόσο; Τι δεν περίμενες από ‘ναν άνθρωπο που, καταχρηστικά πια του αποδίδουμε την ιδιότητα της ανθρωπιάς; Την εξανθρώπιση. Αυτό είναι που δεν περίμενα. Και που ποτέ δεν θα μπορούσα να το φανταστώ.
Περιμένω από έναν εγκληματία να λέει με κοινωνιοπάθεια: "Μαγκιά μου!". Περιμένω από ‘ναν εγκληματία να προσπαθεί να καταφύγει στη συνωμοσία, να υποκύπτει στο οικονομικό κίνητρο, να κατηγορεί την κακούργα κοινωνία ή να επικαλείται τη συναίνεση του θύματος (κανείς ελπίζω δεν ξεχνά πως ο Ρομάν Πολάνσκι, πέρα από σπουδαίος σκηνοθέτης, επίσης είναι και σπουδαίο κάθαρμα). Δεν περιμένω ωστόσο, δεν περίμενα να καταφύγει σ’ ένα απ’ τα λίγα πράγματα που μας χωρίζουν απ’ το ζωικό μας παρελθόν. Δεν περίμενα να χρησιμοποιήσει με τόσο μεγάλη απανθρωπιά, ένα απ’ τα πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Και μ’ εξόργισε, ακριβώς γιατί, χρησιμοποιώντας το, προσπάθησε να ξαναμπεί στο καλούπι του ανθρώπου. Αυτός και τα εγκλήματά του. Να επανανθρωπιστεί ο ίδιος, και να φορτώσει τις αμαρτίες του στην ανθρώπινη φύση. Όχι Μίχο, όχι. Ως εδώ!
Ερωτευμένος με μια δωδεκάχρονη μπορείς να είσαι στα δώδεκα. Αν είσαι στην ενήλικη ζωή σου, είν’ ώρα να τρέξεις στον ψυχίατρο και να ζητήσεις θεραπεία. Καμιά Λολίτα δεν σε προκάλεσε, καμιά αρχαία πρακτική δεν σε δικαιολογεί, καμία φιλελεύθερη πρόοδος δεν σε δικαιώνει. Αν είσαι άρρωστος και ζητήσεις βοήθεια, είσ’ αξιοθαύμαστος κι αξίζεις μια καλύτερη ζωή. Ειδάλλως είσ’ εγκληματίας. Νέτα, σκέτα, καθαρά.
Οι κοινωνίες προχωρούν με κατανόηση. Όμως η κατανόηση κι η ψυχραιμία, δεν πρέπει και δεν θα γίνουνε νωθρότητα και τύφλωση. Καταθέσεις όπως του Μίχου, ανοίγουν την πόρτα στην κανονικοποίηση της παιδικής κακοποίησης, και μαζί της ανοίγουν τα στόματα της ακροδεξιάς. Η οποία ψάχνει ευκαιρία να συνδέσει ξανά την πρόοδο με το έγκλημα, την ελευθερία με την παιδική εκμετάλλευση, την έννοια του δικαιώματος με κείνη της ανευθυνότητας. Ξεχνώντας βολικά πως, τέτοιες εξοργιστικές δηλώσεις, συνήθως προέρχονται από δικά της παιδιά…https://www.2020mag.gr/
