Ποια είναι η γνώμη σας για τους ανθρώπους γύρω σας;

 

Λέτε πως «ο καθένας σκέφτεται μόνο τον εαυτό του…».

Το λέτε για τους γονείς, τους φίλους, τον σύντροφό σου, για τους συγγενείς σου, για τους συνεργάτες σου, το λέτε και με αφορμή αυτόν που σας παίρνει την θέση ή σας σπρώχνει στο λεωφορείο, για τον υπάλληλο που είναι αγενής μαζί σας… Το λέτε και νιώθετε αδικημένοι, πληγωμένοι, μόνοι, θυμωμένοι…

Και το θέμα είναι ότι δεν το λέτε αλλά το ακούτε κιόλας. «Έχουμε γίνει όλοι εγωιστές.», «Έχει χαθεί η ανθρωπιά.», «Δεν πρόκειται να σε βοηθήσει κανείς, μόνος σου ότι κάνεις»….

Εκτός του ότι το λέτε και το ακούτε, το βλέπετε κιόλας. «Βλέπεις τους ανθρώπους, με δυσπιστία», «Απάνθρωπα, αδιάφορα.» κι αν τύχει και πέσετε πάνω σε κανέναν «άνθρωπο», με την παλιά σημασία της λέξης τότε κι αυτόν τον βλέπετε ως «εξωγήινο» πάλι.

Γιατί έχουν αλλάξει έτσι οι αισθήσεις σας;

Γιατί δεν ανοίγετε πια την καρδιά σας στο απόθεμα αγάπης που έχετε, το απόθεμα που θα σας ωθήσει να προσφέρεται ως «ΕΜΕΙΣ» πρώτοι αυτό που λέτε, ακούτε, βλέπετε, κι άλλοι αρνούνται να σας το δώσουν. Αλλά κι εσείς το έχετε ανάγκη…

Γκρινιάζετε για την έλλειψη ανθρωπιάς αλλά δεν θέλετε να δείτε πως αυτό που ζητάτε τόσο επίμονα απ” τους άλλους είναι τελικά αυτό που κρύβετε μέσα σας και φοβάστε να δώσετε.

Την αγάπη. Σ΄ένα κόσμο που ειδικά σήμερα την έχει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Η αγάπη χτυπά την πόρτα σας με τόσους διαφορετικούς τρόπους. Το μόνο πρέπει να κάνετε είναι να ανοίξετε τα αυτιά σας και να ακούσετε. Αν ακούσετε το χτύπημα, θα σας είναι πιο εύκολο να ανοίξετε και την πόρτα σας.http://www.jenny.gr