Παιδί: Συμπεριφορές που κρύβουν ζήλια για τα αδέρφια του

Ζήλια για το μωρό- Οι συγκρούσεις και η επιθετικότητα

Το πρωτότοκο, παρ’ όλες τις ιιροοπάθειες των γονιών, πολλές φορές νιώθει παραμελημένο. Ο Μάρκους  ήταν ενάμισι έτους όταν γεννήθηκε η αδερφή του, Μαρία. Μέχρι τότε η μη­τέρα του περνούσε πολλές ώρες μαζί του - έτσι δεν ήταν συνηθισμένος (και λό­γοι της ηλικίας του) να πρέπει να περιμένει για κάτι. Αυτό, τώρα, άλλαξε. Πολ­λές φορές κάθεται εκεί στην ακρούλα (έτσι νιώθει), ενώ η μαμά του θηλάζει τη Μαρία, παρ’ όλο που ο Μάρκους ζητάει να πάει στην τουαλέτα κάτι που πάντα προκαλούσε την ιδιαίτερη προσοχή της μαμάς. Αυτή τη στιγμή, όμως, η μαμά βυζαίνει τη μικρή και του λέει ότι θα μπορούσε να δοκιμάσει να πάει μόνος του ή να τα κάνει στην πάνα ο Μάρκους εκνευρίζεται και χτυπάει ιην αδέρφι) του στο κεφάλι.

Το θεωρεί προσβλητικό να μοιράζεται την προσοχή και το χρόνο  της μητέρας του -που ήταν κατάδικος του- με την αδερφή του. Λυτά τα συναισθήματα δεν μπο­ρούν οι γονείς να τα εμποδίσουν, μπορούν όμως ν’ αιιυδείξιιυν ο το ιιαιδί τους ότι αποδέχονται την επιθετι­κότητα του, ακόμα και τη στιγμή που την προλαβαίνουν να μην ξε ι στη μικρή αδερφή του, όπως έγινε με τον Μάρκους.

Μια ακόμα συνηθιαμένη αντίδραση των πρωτότοκων είναι η λεγάμενη “πα­λινδρόμηση" η υιιιοθοχώρηση, δηλαδή, σ’ ένα προηγούμενο στάδιο παιδικής συμπεριφοράς, ο Μάρκους, για παράδειγμα, ξαναρχίζει να πίνει με το μπιμπερό και θέλει να τον θηλάσει η μαμά του. Οι γονείς πρέπει να αντιδρούν μεκατανόηση, όταν το “μεγάλο” θέλει ξαφνικά να ξαναγίνει μωρό, όταν ζητάει ιο στήθος της μητέρας ή τα κάνει στις πάνες. Τι κρύβει μια τέτοια συμπεριφορά; Ο Μάρκους βλέπει με πόση προσοχή και αφοσίωση αντιμετωπίζουν τη μικρή Μαρία. Έτσι, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να συμπεριφέρεται κι αυτός σαν μωρό, με την ελπίδα ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα ξανακερδίσει την αγάπη της μητέρας του. Αντί να τον προσβάλλουν, λοιπόν, ή να επικαλούνται τη λογική, θα πρέπει να κατανοήσουν την ανησυχία του και να του δώσουν περισσότερη προ σοχή. Όταν το μεγαλύτερο παιδί νιώσει ότι οι γονείς του συνεχίζουν να το αγα πούν (αφού το προσέχουν) -είτε πίνει απ’ το μπιμπερό είτε τρώει μόνο του εξαφανίζεται πολύ σύντομα η ανάγκη του για παλινδρόμηση.

Επίσης, δεν θα ’πρεπε οι γονείς να αξιώνουν πολλά. “Εσύ είσαι ήδη μεγά­λος”, του λένε. Φυσικά ο Μάρκους είναι μεγάλος! - αλλά μόνο σε σύγκριση με το μωρό. Στην πραγματικότητα, είναι μόνο δύο χρονών, δηλαδή πολύ μικρό παιδί, κι έχει ανάγκη από αρκετή βοήθεια. Κι όταν σκεφτούν λίγο, θα διαπιστώσουν ότι, πριν γεννηθεί η αδερφούλα του, έπαιρναν πολύ στα σοβαρά την ανάγκη του για βοήθεια και υποστήριξη. Το ότι τώρα το βλέπουν σαν μεγάλο έχει να κάνει περισσότερο με την προσδοκία τους ότι ο Μάρκους θα τα καταφέρνει όλο και καλύτερα μόνος του.

Η ιδανική περίπτωση είναι να καταφέρουν οι γονείς να κρατήσουν την ισορροπία μεταξύ της ανάγκης του παιδιού να μεγαλώσει και της επιθυμίας του να παραμείνει μικρό: “Είσαι ο μεγαλύτερος, το πρώτο μας παιδί, και είμαστε περήφανοι που καταφέρνεις πολλά μόνος σου. Παρ’ όλα αυτά καλά κάνεις και νιώθεις μικρός, αφού κι εσύ μικρός είσαι - γι’ αυτό κι εμείς σε νοιαζόμαστε”. Θα ήταν οδυνηρό να του μεταδώσουν μηνύματα, όπως: “Εσένα σ’ αγαπάμε όταν φέρνεσαι λογικά και γενναία σαν μεγάλο παιδί που είσαι. Με την αδερφούλα σου, όμως, είναι αλλιώς τα πράγματα: Αυτή μπορεί να χύνει το γάλα και να τα κάνει στις πάνες, και παρ’ όλα αυτά της τραγουδάμε για να κοιμηθεί”.http://www.boro.gr