 |
Γιατί μόνη; |
Ξαφνικά, η παραδοσιακή ζωή της μαμάς δεν φαντάζει πλέον και τόσο απωθητική
Η πρώτη γενιά γυναικών στην
Ελλάδα που ήταν ελεύθερες να κάνουν τις δικές τους, πολύ προσωπικές,
επιλογές – αυτές, δηλαδή, που σήμερα ανήκουν στο γκρουπ 35-45 –
ξεκίνησαν να αναζητούν την ολοκλήρωσή τους με μια βεβαιότητα: ότι δεν
ήθελαν να ζήσουν τη ζωή τους όπως οι μητέρες τους. Οι λέξεις «σταθερή
σχέση», «οικογένεια», «παιδιά» ήταν μια μακρινή, μα πολύ μακρινή
προοπτική, αν και σχεδόν πάντα μέσα σε έναν ορατό ορίζοντα. Χρόνος
υπήρχε. Για την ώρα, προείχαν άλλα: θα έπαιρναν και ένα, και δύο, και
τρία πτυχία, θα ταξίδευαν, θα διασκέδαζαν ξέφρενα, θα είχαν πολλούς
εραστές και – εννοείται πως – δεν θα έψηναν ποτέ τους υποτακτικά «έναν
καφέ, βρε αδερφέ» στον άντρα που θα αξίωνε από αυτές οικοκυρικές
επιδόσεις.
Σε ένα υποτιθέμενο ερωτηματολόγιο ζωής, τα κουτάκια άρχισαν να συμπληρώνονται: Ανεξάρτητη; Check. Επιτυχημένη; Check. Eμπειρη; (καρά)check. Ευτυχισμένη; Μμμ. Οι βεβαιότητες κλονίστηκαν, η μοναξιά ήρθε και εγκαταστάθηκε για τα καλά στο σπίτι που διακοσμήθηκε με τόση άποψη και γούστο. Και, για να υπάρχει και το κατάλληλο σασπένς, ακούστηκε και το «τικ τακ» του βιολογικού ρολογιού σαν να ήταν ωρολογιακή βόμβα. Ξαφνικά, η παραδοσιακή ζωή της μαμάς δεν φάνταζε πλέον τόσο απωθητική. Μπορεί να τραβούσε κουπί, όμως δεν είχε καταφέρει και λίγα. Εμεινε σε μια σχέση με έναν άντρα που της κρατάει τρυφερά το χέρι έπειτα από τόσα χρόνια, μεγάλωσε και εμάς τα ζαβά.
Αυτό το παραδοσιακό μοντέλο ζωής που είχαμε απωθήσει δεν το αποβάλαμε ποτέ από τον οργανισμό μας. Και όταν αναδύθηκε στην επιφάνεια, για να διεκδικήσει τον χώρο που του αναλογεί, δεν ξέραμε από πού να το πιάσουμε και πώς να το χειριστούμε. Πρώτες στα χαρακώματα του ονείρου της ελευθερίας, είχαμε φροντίσει να ξεφορτωθούμε καθετί παλιό ως αναχρονιστικό και περιοριστικό. Πώς, όμως, να μάθεις να χειρίζεσαι την ελευθερία σου, όταν δεν υπάρχει προηγούμενο εμπειρίας στην επιτυχημένη διαχείρισή της; Μπερδευτήκαμε και δεν καταφέραμε να βρούμε πώς να τη συνδυάσουμε με τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να έχεις έναν άνθρωπο πλάι σου: υπομονή, υποχωρητικότητα, προσπάθεια, επιμονή. Εμείς, η γενιά του φαστ-φουντ, αργήσαμε πολύ να μάθουμε την αξία της μαγειρικής σε σιγανή φωτιά. Από τη μία η παγιωμένη πείρα του παρελθόντος, από την άλλη η πρωτόγνωρη εμπειρία του παρόντος, κάπως έτσι ίσως βρεθήκαμε μόνες. Σαν εκείνα τα ανθρωπάκια των καρτούν που έχουν καθένα από τα πόδια τους σε δύο διαφορετικές βάρκες και προσπαθούν να ισορροπήσουν. Οι βάρκες απομακρύνονται σιγά σιγά, τα πόδια ανοίγουν, το ανθρωπάκι επιδεικνύει υπερφυσική ελαστικότητα, ταλαντεύεται, ιδρώνει, αλλά στο τέλος πέφτει με τα μούτρα μέσα στο νερό κάνοντας ένα ηχηρό σπλατς. Ευτυχώς που μέσα σε όλα τ’ άλλα αγαπάμε και το κολύμπι.http://www.tovima.gr
Σε ένα υποτιθέμενο ερωτηματολόγιο ζωής, τα κουτάκια άρχισαν να συμπληρώνονται: Ανεξάρτητη; Check. Επιτυχημένη; Check. Eμπειρη; (καρά)check. Ευτυχισμένη; Μμμ. Οι βεβαιότητες κλονίστηκαν, η μοναξιά ήρθε και εγκαταστάθηκε για τα καλά στο σπίτι που διακοσμήθηκε με τόση άποψη και γούστο. Και, για να υπάρχει και το κατάλληλο σασπένς, ακούστηκε και το «τικ τακ» του βιολογικού ρολογιού σαν να ήταν ωρολογιακή βόμβα. Ξαφνικά, η παραδοσιακή ζωή της μαμάς δεν φάνταζε πλέον τόσο απωθητική. Μπορεί να τραβούσε κουπί, όμως δεν είχε καταφέρει και λίγα. Εμεινε σε μια σχέση με έναν άντρα που της κρατάει τρυφερά το χέρι έπειτα από τόσα χρόνια, μεγάλωσε και εμάς τα ζαβά.
Αυτό το παραδοσιακό μοντέλο ζωής που είχαμε απωθήσει δεν το αποβάλαμε ποτέ από τον οργανισμό μας. Και όταν αναδύθηκε στην επιφάνεια, για να διεκδικήσει τον χώρο που του αναλογεί, δεν ξέραμε από πού να το πιάσουμε και πώς να το χειριστούμε. Πρώτες στα χαρακώματα του ονείρου της ελευθερίας, είχαμε φροντίσει να ξεφορτωθούμε καθετί παλιό ως αναχρονιστικό και περιοριστικό. Πώς, όμως, να μάθεις να χειρίζεσαι την ελευθερία σου, όταν δεν υπάρχει προηγούμενο εμπειρίας στην επιτυχημένη διαχείρισή της; Μπερδευτήκαμε και δεν καταφέραμε να βρούμε πώς να τη συνδυάσουμε με τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να έχεις έναν άνθρωπο πλάι σου: υπομονή, υποχωρητικότητα, προσπάθεια, επιμονή. Εμείς, η γενιά του φαστ-φουντ, αργήσαμε πολύ να μάθουμε την αξία της μαγειρικής σε σιγανή φωτιά. Από τη μία η παγιωμένη πείρα του παρελθόντος, από την άλλη η πρωτόγνωρη εμπειρία του παρόντος, κάπως έτσι ίσως βρεθήκαμε μόνες. Σαν εκείνα τα ανθρωπάκια των καρτούν που έχουν καθένα από τα πόδια τους σε δύο διαφορετικές βάρκες και προσπαθούν να ισορροπήσουν. Οι βάρκες απομακρύνονται σιγά σιγά, τα πόδια ανοίγουν, το ανθρωπάκι επιδεικνύει υπερφυσική ελαστικότητα, ταλαντεύεται, ιδρώνει, αλλά στο τέλος πέφτει με τα μούτρα μέσα στο νερό κάνοντας ένα ηχηρό σπλατς. Ευτυχώς που μέσα σε όλα τ’ άλλα αγαπάμε και το κολύμπι.http://www.tovima.gr
