Tου Κωστα Iορδανιδη
Η Γερμανία πολιτικά χειραφετείται. Με τρόπο άκομψο, τευτονικό, από μιαν άποψη, θα έλεγε κανείς. Κάποιοι δυσφορούν, διότι η καγκελάριος κ. Αγκελα Μέρκελ προτάσσει το οικονομικό συμφέρον της χώρας της έναντι της κοινοτικής αλληλεγγύης, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και τη σταθερότητα του ευρώ. Αλλοι οικτίρουν το γεγονός ότι η Γερμανίδα καγκελάριος ενεργεί με βάση τις εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες των εκλογών της 9ης Μαΐου στη Βόρειο Ρηνανία - Βεστφαλία αντί να προτάξει το ευρωπαϊκό συμφέρον.
Κατ’ αρχάς, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι ενιαία πολιτική οντότης και ως εκ τούτου οι εθνικές πολιτικές προτεραιότητες είναι απολύτως λογικό να κατισχύουν ενίοτε έναντι των κοινοτικών συμφερόντων.
Πέραν τούτου, οι ρυθμοί λήψεως αποφάσεων στην Ε. Ε. είναι βραδείς και η διαδικασία εκπονήσεως μηχανισμού εφαρμογής τους ακόμη βραδύτεροι. Από την άποψη αυτή το δίχτυ προστασίας που ζητούσε η Ελλάς για την ανάσχεση της επιθετικότητος των αγορών, όταν μία χώρα εγγίζει τα όρια της πτωχεύσεως, εκπονήθηκε ταχύτατα, με βάση τα κοινοτικώς ισχύοντα. Εάν η ελληνική κυβέρνηση επείγεται με τρόπο τραγικό να εξασφαλισθεί έναντι των λεγομένων «κερδοσκόπων» αυτό είναι όντως πρόβλημα, που έως ένα σημείο μπορεί να επισπεύσει τις διαδικασίες της Ενώσεως. Καθόσον αφορά τη λεγομένη εκτροπή της κ. Μέρκελ από τη θεωρούμενη ως πάγια πολιτική της Γερμανίας τις τελευταίες δεκαετίες θα πρέπει να επισημανθεί ότι η Γερμανίδα καγκελάριος δεν είναι καινοτόμος ως προς το θέμα αυτό.
Ο πολιτικός απογαλακτισμός της Γερμανίας, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε τον Ιανουάριο του 1979, όταν με πρωτοβουλία του τότε Γάλλου προέδρου Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ο καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ μετείχε στη σύνοδο της Γουαδελούπης με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ και τον Βρετανό πρωθυπουργό Τζέιμς Κάλαχαν.
Τρία χρόνια αργότερα άρχισε να εκδηλώνεται μια οξύτατη αντιπαράθεση μεταξύ του Χ. Σμιτ και της Ουάσιγκτον για το θέμα των πυρηνικών συστημάτων ενδιαμέσου βεληνεκούς, την ανάπτυξη των οποίων είχε ζητήσει ο Γερμανός καγκελάριος, αλλά υπαναχώρησε λόγω εσωτερικών αντιδράσεων. Η κρίση του ΝΑΤΟ -η σοβαρότερη από ιδρύσεώς του- ξεπεράσθηκε το 1984, όταν ο κ. Σμιτ είχε απομακρυνθεί από την Kαγκελαρία.
Εναν χρόνο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το 1989, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ, δίχως να διαβουλευθεί με τους κυβερνητικούς εταίρους του -τους Φιλελεύθερους- ή να συνομιλήσει επισήμως με τους νικητές του Πολέμου, ανακοίνωσε τα δέκα σημεία ενώσεως της Γερμανίας και της Ευρώπης. Παράλληλα, προχώρησε στην εξίσωση του μάρκου των δύο Γερμανιών, προκαλώντας στρεβλώσεις σοβαρότατες στη γερμανική και ευρωπαϊκή οικονομία.
Τέλος, η ενεργειακή συνεργασία του καγκελάριου Σρέντερ με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν προκάλεσε μείζονα αναστάτωση στις σχέσεις του Βερολίνου με την Ουάσιγκτον, και όχι μόνον.
Προς αποφυγή, λοιπόν, μυθοπλασιών η κ. Μέρκελ δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτή είναι η Γερμανία, ο ισχυρότερος πυλώνας της Ευρώπης, με κάποιες εθνοκεντρικές εξάρσεις, που κατά την παρούσα συγκυρία απλώς δεν διευκολύνουν την Ελλάδα.πηγη:http://news.kathimerini.gr
