Κύμα επιστροφής στα χωριά
ΓΥΡΩ ΑΠΟ τη φάρμα στην Ανω Προβηγκία υπάρχουν μικρά χωριά. Εγκαταλελειμμένα ή με λιγοστούς κατοίκους. Τα τελευταία χρόνια όμως νιόπαντρα ζευγάρια, που δεν αντέχουν τους ρυθμούς της μεγαλούπολης ή τους χτυπάει η ανεργία αποφασίζουν να εγκατασταθούν στα χωριά. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η κατάσταση εδώ διαφέρει από την Ελλάδα. Τα σπίτια και τα χωράφια ανήκουν σε λιγοστούς ιδιοκτήτες που τα αγόρασαν από τους χωρικούς στη διάρκεια της μεγάλης εξόδου, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οσοι αποφασίζουν να εγκατασταθούν στα χωριά πρέπει να διαθέτουν κάποια περιουσία. Εχουν όμως την υποστήριξη του γαλλικού κράτους που ενθαρρύνει την κατοίκηση και την αναγέννηση της υπαίθρου: δάνεια με πολύ ευνοϊκούς όρους και γενναίες φορολογικές ελαφρύνσεις. Σε ένα από αυτά τα χωριά, το Λιμόν, ξαναβλέπω το Μνημείο των Πεσόντων που δεσπόζει στην ερημωμένη πλατεία. Ξαναδιαβάζωτα ονόματα των ανδρών του χωριού, από 15 έως 65 χρονών, που σκοτώθηκαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από κάτω η επιγραφή: «Πέθαναν για την πατρίδα». Ηταν η εποχή που Γάλλοι και Γερμανοί σκοτώνονταν μεταξύ τους. Οι νεκροί ήταν τόσοι πολλοί που ολόκληρα χωριά της Προβηγκίας ερημώθηκαν. Δεν υπήρχαν άνδρες πλέον να οργώσουν τα χωράφια και οι υπόλοιποι εγκατέλειψαν τα χωριά. Βλέπω τους όλμους, δεξιά και αριστερά του μνημείου: μοιάζουν με κιτς σύμβολα μιας φονικής εποχής. Οχι και τόσο μακρινής. Απέχει μερικές δεκαετίες μόλις. Οσοι μιλούν για τη διάλυση της Ευρώπης ας φέρνουν στον νου αυτές τις εποχές. Ας θυμηθούν πως το ευρωπαϊκό όραμα «ιδρύθηκε» πάνω στα κουφάρια των νεκρών και στα ερείπια της μισαλλοδοξίας... πηγηhttp://www.tanea.gr/:
