Δυσοίωνες οι προβλέψεις ενόψει των εκλογών για το Κογκρέσο, καθώς η κρίση διευρύνει το «οργισμένο κοινό» της Δεξιάς Του Πετρου Παπακωνσταντινου
«Αλλαγή χωρίς ελπίδα»! Μ' αυτό τον τίτλο η σύνταξη του βρετανικού Guardiaσυνόψισε το αμερικανικό πολιτικό παράδοξο, δυόμισι μήνες πριν από τις κρίσιμες εκλογές για το Κογκρέσο. Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι Δημοκρατικοί οδεύουν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, προς βέβαιη ήττα, της οποίας απομένει να διαπιστωθεί μόνον η έκταση,
παρότι ο Μπαράκ Ομπάμα προώθησε, στον ενάμιση χρόνο της προεδρίας του, θεαματικές αλλαγές: πολυδάπανα κρατικά προγράμματα για την αναζωογόνηση της οικονομίας, ιατροφαρμακευτική κάλυψη για 16 εκατομμύρια ανασφάλιστους πολίτες, μεταρρύθμιση στη Γουόλ Στριτ.Σε μια προσπάθεια να αντιστρέψει το ρεύμα, ο Ομπάμα επιστράτευσε δύο από τις κυριότερες εφεδρείες των Δημοκρατικών: το προσωπικό του κύρος (παραμένει μακράν ο δημοφιλέστερος Αμερικανός πολιτικός) και τη νωπή ανάμνηση του... Τζορτζ Μπους! Σε προεκλογικές συγκεντρώσεις για τη συγκέντρωση χρημάτων υπέρ των Δημοκρατικών, ο Αμερικανός πρόεδρος ανέσυρε από τη ναφθαλίνη το φάντασμα του προκατόχου του, κατηγορώντας τους Ρεπουμπλικανούς ότι «ποντάρουν στην αμνησία» και ότι «δεν έχουν να παρουσιάσουν ούτε μία ιδέα διαφορετική από εκείνες του Τζορτζ Μπους».Ωστόσο, η εκλογική στρατηγική του δεν αποτελεί μόνο άτεχνο αντιπερισπασμό (επιτέλους, ο Μπους δεν ενοχλεί κανένα, αφότου αποσύρθηκε στο ράντσο του, στο Κρόφορντ του Τέξας), αλλά και πολιτική αστοχία. Στην πραγματικότητα, το «νέο» Ρεπουμπλικανικό Κόμμα της υποψήφιας αντιπροέδρου Σάρα Πέιλιν και των θερμοκέφαλων θαμώνων των Tea Party όχι μόνο δεν ακολουθεί κατά γράμμα τον Μπους, αλλά καλπάζει τόσο γρήγορα προς τα δεξιά, που ενώπιόν του ο νεοσυντηρητικός πρώην πρόεδρος φαντάζει ως μετριοπαθής κεντρώος.
Πάρτε για παράδειγμα τον βουλευτή του Ουισκόνσιν Πολ Ράιαν, ο οποίος προβάλλεται ως το πνευματικό goldeboy της Δεξιάς, με το πολύκροτο βιβλίο του «Οδικός Χάρτης για το Μέλλον της Αμερικής» να εκθειάζεται από τη συντηρητική επιθεώρηση Weekly Standard ως το σημαντικότερο πολιτικό ντοκουμέντο μετά τον Ρόναλντ Ρέιγκαν. Στο εν λόγω μανιφέστο, ο Ράιαν υπερφαλαγγίζει τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους προτείνοντας ιδιωτικοποίηση των συντάξεων και αντικατάσταση της δημόσιας ιατροφαρμακευτικής ασφάλισης με ένα σύστημα κουπονιών, το οποίο θα απαλλάξει τους πλούσιους από τους φόρους και θα μεταβιβάσει όλο το βάρος στα φτωχότερα στρώματα.
Αλλες υποψηφιότητες κινούνται στην γκρίζα ζώνη μεταξύ γραφικότητας και ακροδεξιάς ψύχωσης. Στο Κολοράντο, οι Ρεπουμπλικανοί επέλεξαν ως υποψήφιο κάποιον Νταν Μάες, ο οποίος κατακεραύνωσε την πολιτική ενθάρρυνσης του ποδήλατου από τις τοπικές αρχές του Ντένβερ, ως συνωμοσία, πιθανότατα υποκινούμενη από τα Ηνωμένα Εθνη, «εναντίον της προσωπικής ελευθερίας» των Αμερικανών. Ιδιάζουσα είναι η περίπτωση του Μπεν Κουέιλ, γιου του πρώην αντιπροέδρου, ο οποίος κατεβαίνει υποψήφιος στην Αριζόνα. Αντιμέτωπος με τις κατηγορίες ότι επινόησε μια «οικογένεια» για τις ανάγκες της προεκλογικής εκστρατείας του και ότι συμμετείχε στη δημιουργία πορνογραφικής ιστοσελίδας, ο Κουέιλ προσπάθησε να αντεπιτεθεί διακηρύσσοντας ότι ο Ομπάμα είναι «ο χειρότερος πρόεδρος στην αμερικανική ιστορία», ότι ο κόσμος υποφέρει από «το καρτέλ των ναρκωτικών στο Μεξικό και το καρτέλ των φόρων στην Ουάσιγκτον» και ότι «κάποιος πρέπει να πάει στην πρωτεύουσα και να πετάξει έξω αυτούς τους δαίμονες».
Ο στόχοςΣημείο των καιρών μπορεί να θεωρηθεί το «κίνημα» Ρεπουμπλικανών βουλευτών και γερουσιαστών για την αναθεώρηση της 14ης τροπολογίας στο αμερικανικό σύνταγμα, με την οποία κατοχυρώνεται η υπηκοότητα σε οποιονδήποτε έχει γεννηθεί στο έδαφος των ΗΠΑ. Ξεκάθαρος στόχος οι μετανάστες, και κυρίως οι Ισπανόφωνοι, οι οποίοι κατηγορούνται από τον μέχρι πρότινος «κεντρώο» γερουσιαστή των Ρεπουμπλικανών Λίντσεϊ Γκράχαμ ότι «έρχονται στην Αμερική για να γεννοβολήσουν και ύστερα να αποκτήσουν δικαίωμα μόνιμης εγκατάστασης» - έστω κι αν αυτή η διαδικασία χρειάζεται τουλάχιστον... 22 χρόνια για να ολοκληρωθεί!Ο υφέρπων ρατσισμός εκδηλώνεται ανοιχτά στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα, καθώς φανατικοί Ρεπουμπλικανοί επαναφέρουν το μύθευμα ότι δεν είχε δικαίωμα να εκλεγεί στο αξίωμά του καθώς, τάχα, είχε γεννηθεί όχι στις ΗΠΑ αλλά στην Ινδονησία. Βεβαίως, αμερικανικό δικαστήριο έχει ήδη βεβαιώσει με τελεσίδικο τρόπο ότι ο Ομπάμα γεννήθηκε στη Χαβάη, δηλαδή σε αμερικανικό έδαφος, ωστόσο οι τελευταίες δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ότι το 41% των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων εξακολουθεί να μην πείθεται και να θεωρεί τον εκλεγμένο πρόεδρο καταχραστή της εξουσίας.Η εικόνα που διαμορφώνεται συνιστά πραγματική πρόκληση για το κυρίαρχο δόγμα των επικοινωνιολόγων, που θέλει όλες τις εκλογικές μάχες να κερδίζονται από τον προνομιακό χώρο του Κέντρου. Εδώ, αντίθετα, βλέπουμε τους Ρεπουμπλικανούς να επελαύνουν ιππεύοντας τις πιο ακραίες θέσεις. Το γεγονός αυτό είναι παράδοξο μόνο για όσους δεν έχουν αντιληφθεί ότι η πρωτοφανής οικονομική κρίση ανατρέπει όλες τις σταθερές της συμβατικής πολιτικής σοφίας και πυκνώνει τις γραμμές του «οργισμένου κοινού», που αναζητά ενόχους, τιμωρίες και ριζοσπαστικές λύσεις - είτε προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά άκρα του πολιτικού φάσματος.Σε μια Αμερική με την πραγματική ανεργία στο 16,5%, με τις κατασχέσεις ακινήτων σε ύψη-ρεκόρ και την απειλή της δεύτερης ύφεσης επί θύραις, δεν είναι περίεργο να ενισχύονται οι «εξεγερτικές» τάσεις, οι οποίες, αν πεισθούν ότι είναι μάταιο να τα βάλουν με τη Γουόλ Στριτ, εύκολα εκτρέπονται στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, όπως οι μετανάστες, οι μαύροι και οι μουσουλμάνοι. Σε ένα τέτοιο φόντο, ένας πολιτικός σαν τον Μπαράκ Ομπάμα είναι φυσικό να εμπνέει τόσο μίσος στη λευκή, προτεσταντική, μικροαστική τάξη που χάνει το σπίτι ή τη δουλειά της και παθαίνει αμόκ. Απομένει να αποδειχθεί αν είναι σε θέση να αντισταθμίσει αυτό το μίσος με την ελπίδα της πολύχρωμης, λαϊκής πλειοψηφίας που έκανε το αδύνατο δυνατό και κουβάλησε στην πλάτη της τον πρώτο μαύρο πρόεδρο μέχρι τον Λευκό Οίκο.πηγηhttp://news.kathimerini.gr:
