Χαρακτηριστικό της είναι ότι η απουσία χρώματος δεν στερεί από τα έργα τέχνης τη δύναμη, τη συναισθηματική ένταση ή ακόμα και τον λυρισμό τους. Η έλλειψη των χρωμάτων κινητοποιεί τον θεατή, που μοιάζει να έχει εθιστεί σε μια σχεδόν βουλιμική κατανάλωση χρωμάτων, να επαναπροσδιορίσει την αξία της ζωγραφικής.«Η έκθεση αναλαμβάνει να μας θυμίσει πως μεγάλη ζωγραφική είναι η ζωγραφική της σχεδιαστικής δεξιοτεχνίας, όπου η αφαίρεση συντείνει στην αποκάλυψη της ουσίας της τέχνης πέρα από τις πιθανές παρεκκλίσεις, που συχνά επιφέρει το χρώμα», σημειώνει η επιμελήτρια του Μουσείου Φρυσίρα Χριστίνα Σωτηροπούλου. Και συμπληρώνει, αναφερόμενη στα έργα της έκθεσης: «Είναι η ζωγραφική που απορρίπτει τις εύκολες λύσεις για την ουσία, που προτιμά τον λυρισμό του αναγκαίου από την εκζήτηση της υπερβολής, τη δυσκολία του εγκεφαλικού από την ηδονιστική παράδοση στις κολοριστικές αισθήσεις».Το Μουσείο Φρυσίρα στηρίζει σταθερά και όσο είναι δυνατόν τη δυναμική του «νέου κύματος» της παραστατικής ζωγραφικής, που εμπεριέχει τις κατακτήσεις της εποχής, έχει εμπλουτίσει την παμπάλαιη τέχνη της αναπαράστασης με εννοιολογικές αναζητήσεις και αντιμετωπίζει τον ρεαλισμό με σύγχρονο και δημιουργικό τρόπο. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η «ασπρόμαυρη» έκθεσή του, που δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την επιμονή του ιδρυτή του Μουσείου, Βλάση Φρυσίρα.«Γιατί επέμενα όλα αυτά τα χρόνια να συλλέγω έργα με δύο βασικά χρώματα;» αναρωτιέται. «Η εμμονή μου αυτή πιθανόν να είναι μέρος της σύνθεσης του χαρακτήρα μου, της απολυτότητας που με διακρίνει ή πολύ πιθανόν των συναισθηματικών μεταπτώσεων που έχω είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Εχω περάσει μέσα μου τη δύναμη που κρύβει το ασπρόμαυρο έργο, την αιχμηρότητα, την ένταση, τη φόρτιση, το απόλυτο, τη συγκίνηση, το διαφορετικό, το φως, το σκοτάδι, τη ζωή και τον θάνατο. Η προσωπική σχέση της συνενοχής, που είχα με τους περισσότερους καλλιτέχνες, μου έδωσε τη δυνατότητα να μοιραστώ μαζί τους αυτά που καταγράφουν κυρίως τα σχέδια, δηλαδή προσωπικά βιώματα, μνήμες και ιδιαίτερες στιγμές».Ακόμα ένα αποκαλυπτικό στοιχείο της έκθεσης είναι ότι φέρνει στο προσκήνιο την «ασπρόμαυρη» και πιο λιτή πλευρά γνωστών και καταξιωμένων καλλιτεχνών, που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν διαχειριστεί με εντυπωσιακό τρόπο την πολυχρωμία. Στα έργα τους η απουσία χρώματος δεν συνεπάγεται αδυναμία έκφρασης, αλλά πλούτο και συνειδητή επιλογή για να εκφραστούν με διαφορετικό τρόπο.«Αρκεί μια ματιά στον σπαρακτικό ουμανισμό των σχεδίων του Ρουστέν, την ακαδημαϊκή τελειότητα εκείνων του Μαρτινέλι, τη φαντασιακή ατμόσφαιρα της Ούτα Σίμπερτ ή την προσιτή μνημειακότητα του Πούλιου και τη συγκινητικά κοπιώδη δουλειά της Κρυσταλλά, αλλά και των υπόλοιπων καλλιτεχνών, για να διαπιστώσει κανείς πως βρίσκεται ενώπιον προτάσεων που σφύζουν από δυναμισμό, ανεξάντλητες δυνατότητες και αποτελεσματικότητα στη διατύπωση», καταλήγει η επιμελήτρια Χριστίνα Σωτηροπούλουhttp://www.newsbomb.gr/.
