Ο αείμνηστος Χρήστος Ταρνάρης μετανάστευσε στο Τορόντο του Καναδά, στις αρχές τις δεκαετίας του '60. Μοίραζε ανελλιπώς την «Ελεύθερη Ελλάδα», κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας, κάθε Κυριακή μπροστά στην εκκλησία της ελληνικής κοινότητας και μετά τη χούντα την «Αυγούλα», όπως συνήθιζε να αποκαλεί την «Αυγή» χαϊδευτικά. «Χωρίς παράνομους
μετανάστες θα
κατασκευάζαμε ακόμη
ολυμπιακά έργα»
Ο αείμνηστος Χρήστος Ταρνάρης μετανάστευσε στο Τορόντο του Καναδά, στις αρχές τις δεκαετίας του '60. Μοίραζε ανελλιπώς την «Ελεύθερη Ελλάδα», κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας, κάθε Κυριακή μπροστά στην εκκλησία της ελληνικής κοινότητας και μετά τη χούντα την «Αυγούλα», όπως συνήθιζε να αποκαλεί την «Αυγή» χαϊδευτικά. Στις ατελείωτες συζητήσεις-αναλύσεις, τα Σαββατοκύριακα, για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, όταν κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, η συζήτηση ερχόταν και στα πολιτικά πράγματα του Καναδά, τη χώρα που μας φιλοξενούσε, άλλους ως φοιτητές, άλλους ως μετανάστες, η κριτική ήταν συχνά σφοδρή και καμιά φορά άδικη. Ο νεανικός ενθουσιασμός μάς ωθούσε να παραβλέπουμε τα πολλά θετικά της καναδικής κοινωνίας.
Ο Χρήστος μας άκουγε πάντα σιωπηλός και με συγκατάβαση, ήταν και αρκετά μεγαλύτερος, στο τέλος όμως δεν άντεχε, σηκωνόταν, χτύπαγε το πόδι στο πάτωμα και φώναζε, «that's all right καθάρματα, αρκετά, πότε θα καταλάβετε επιτέλους ότι έχουμε σοσιαλισμό στον Καναδά». Την πρώτη φορά που τον άκουσα να το λέει, τόλμησα δειλά να του παρατηρήσω «μα Χρήστο μου, ζούμε στο Τορόντο, σε μία από τις πρωτεύουσες του καπιταλισμού». Μου έδωσε μια απάντηση που τη θυμάμαι ακόμη. «Οταν έφυγα από την Ελλάδα, το βασικό αίτημα της Αριστεράς ήταν: "ψωμί-παιδεία-ελευθερία"· αν είχαμε αυτά, είχαμε σοσιαλισμό, αυτό μας έλεγαν στο κόμμα. Εγώ εδώ βρήκα δουλειά, δεν έμεινα ποτέ άνεργος, τα σχολεία είναι τσάμπα και υποχρεωτικά για όλους, τα παιδιά των μεταναστών φοιτούν όλα στα πανεπιστήμια. Εφτά χρόνια μοίραζα την "Ελεύθερη Ελλάδα" και τώρα την "Αυγή'' και κανένας δεν με ενόχλησε. Βρήκα και ψωμί και παιδεία και ελευθερία, γι' αυτό λίγα τα λόγια σας για τον Καναδά». Λίγο υπερβολικά μου φάνηκαν τότε τα επιχειρήματά του, όχι και σοσιαλισμός στον Καναδά! Τον θυμήθηκα τον Χρήστο αυτές τις μέρες με την κατάληψη της Νομικής από τους «παράνομους» μετανάστες. Δεκαοχτώ χρόνια «παράνομος» ο ένας, εφτά ο δεύτερος, πέντε ο τρίτος και πάει λέγοντας.Χωρίς τους «παράνομους» μετανάστες μεγάλο ποσοστό της αγροτικής παραγωγής μας θα μείνει στα χωράφια, χωρίς τους «παράνομους» μετανάστες θα κατασκευάζαμε ακόμη ολυμπιακά έργα.Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια χώρα μεταναστών, ακόμη σήμερα δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια χωρίς συγγενή μετανάστη 1ου ή 2ου βαθμού στην Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, τη Σουηδία, αδυνατεί να λύσει το πρόβλημα της μετανάστευσης, δείχνει παντελή έλλειψη ευαισθησίας στα προβλήματα και το δράμα αυτών των ανθρώπων. Επιτρέπει σε δουλέμπορους να θησαυρίζουν και σε άθλιους κρατικούς λειτουργούς να τους εκμεταλλεύονται. Αν γεννηθείς στον Καναδά, είσαι αυτόματα Καναδός πολίτης είτε ο πατέρας σου και η μάνα σου είναι Καναδοί υπήκοοι είτε νόμιμοι είτε παράνομοι μετανάστες. Στον Καναδά εάν αποκτήσεις κάρτα εργασίας με τη συμπλήρωση τριών χρόνων, μπορείς να ζητήσεις να αποκτήσεις την καναδική υπηκοότητα. Σκέφτομαι, μήπως είχε δίκιο ο Χρήστος; Μήπως έχουν τελικά σοσιαλισμό στον Καναδάhttp://www.enet.gr;
