Προσωπικά μου φαίνεται αδιανόητο ότι το 2011 μιλάμε ακόμη για τους gay ή για τον γάμο τους! Τα στερεότυπα δε, είναι τόσο ισχυρά που ο περισσότερος κόσμος όταν ακούει για γάμο ομοφυλοφίλων, τους φαντάζεται στην εκκλησία με στέφανα και ρύζια και τον έναν από αυτούς ντυμένο νυφούλα. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Στη εκκλησία δεν θα γίνει ποτέ των ποτών τέτοιος γάμος, γιατί πολύ απλά, από ναούς της αγάπης, τους έχουν μετατρέψει, πολλοί από τους αυτοαποκαλούμενους εκπροσώπους του Θεού, σε ναούς της μισαλλοδοξίας και του μίσους γενικότερα.Αυτό που θέλουν οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι είναι τόσοι μα τόσοι πολλοί, γεγονός που πρέπει να το καταλάβουν κάποια στιγμή όλοι όσοι ισχυρίζονται τα περί «ανωμαλίας» και να μας εξηγήσουν επιτέλους πως του ξέφυγε του δημιουργού μας τόση πολλή ανωμαλία στον κόσμο, είναι να έχουν όλα τα νόμιμα δικαιώματα που συνεπάγεται ένας γάμος, να είναι ίσοι δηλαδή με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους και σε ανθρώπινο και κοινωνικό επίπεδο να σταματήσει μια για πάντα αυτή η απάνθρωπη και παράλογη διάκριση.Ειδικά για τα νόμιμα δικαιώματα που στερούνται οι άνθρωποι αυτοί, είχα γράψει ένα κομμάτι και παλαιότερα, το 2005 συγκεκριμένα και με την ανοχή του aixmi.gr θα επαναλάβω ένα κομμάτι του και εδώ:Παρακολουθούσα ένα επεισόδιο της σειράς «Στην εντατική», κατά τη διάρκεια του οποίου, εξελίχθηκε μια ιδιαίτερη, διαφορετική ιστορία. Όχι γιατί τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών ήταν διαφορετικά (πώς να είναι εξάλλου, αφού όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους, ανάγκες, ελπίδες) αλλά γιατί η κοινωνία, αποφάσισε προ πολλού τον διαχωρισμό, την απομόνωση, την ενοχοποίηση τέτοιων ανθρώπινων ιστοριών.Μια γυναίκα έφτασε στην εντατική, ύστερα από ισχυρό εγκεφαλικό. Έπρεπε να παρθεί η παρακάτω απόφαση. Είτε να την αφήσουν να πεθάνει φυσικά και γαλήνια, είτε να την κρατήσουν εκβιαστικά στη ζωή με μηχανική υποστήριξη, έως ότου υποκύψει ύστερα από έντονη ταλαιπωρία. Ο νόμος προέβλεπε ότι την απόφαση δικαιούται να λάβει είτε ο σύζυγος, είτε οποιοσδήποτε άλλος συγγενής πρώτου βαθμού. Η γυναίκα είχε μόνο δύο ανθρώπους. Τον αδερφό της, με τον οποίο δεν είχαν καμία επαφή τα τελευταία 10 χρόνια και την επί 27 χρόνια σύντροφο της ζωής της.Δύο γυναίκες λοιπόν, που έζησαν επί 27 χρόνια ως ζευγάρι, αγάπησαν και φρόντισαν η μια την άλλη πηγαίνοντας κόντρα στις κοινωνικές επιταγές, εισπράττοντας όλες τις δυσάρεστες συνέπειες αυτής της επιλογής.Είκοσι επτά χρόνια μετά, η μία συνοδεύει την άλλη στη τελευταία μάχη της ζωής της, που δυστυχώς πρόκειται με σιγουριά να χάσει. Δεν δικαιούται όμως να υποδείξει την επιλογή της συντρόφου της, σχετικά με τον τρόπο που επιθυμούσε να πεθάνει, όπως της την είχε εμπιστευτεί την πρώτη φορά που υπέστη ένα μικρότερης σημασίας εγκεφαλικό επεισόδιο.Ο λόγος που δεν δικαιούται, είναι το γεγονός πως δεν είναι νόμιμα παντρεμένες. Δεν είναι νόμιμα παντρεμένες, όχι γιατί δεν το ήθελαν, αλλά γιατί ο νόμος το απαγορεύει. Έτσι λοιπόν, οι υπεύθυνοι γιατροί εντοπίζουν τηλεφωνικά τον αδερφό της ετοιμοθάνατης γυναίκας, ο οποίος σε αντίθεση με την επιθυμία της και αρνούμενος να μιλήσει με τη σύντροφο της αδερφής του, δίνει την εντολή να την κρατήσουν με κάθε μηχανικό μέσο και για όσο αντέξει στη ζωή.Κατά συνέπεια, η επί 27ετίας σύντροφός της, παρακολουθεί τον άνθρωπο που όλη της τη ζωή αγαπούσε και φρόντιζε, να αργοπεθαίνει με έναν φρικτό και βίαιο τρόπο που ο ίδιος δεν επιθυμούσε, ανήμπορη να κάνει το παραμικρό εξαιτίας κάποιων απάνθρωπων νόμων, που παραδόξως θεσπίστηκαν από τους ίδιους τους ανθρώπους.
Νόμοι, που εκφράζουν, όχι μόνο την αποστροφή της κοινωνίας για επιλογές ανθρώπων που αφορούν αποκλειστικά τη προσωπική τους ζωή, που όχι μόνο στερούν από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια επιδόματα και άλλου είδους παρόμοιες παροχές (που δικαιούνται τα παντρεμένα ετερόφυλα ζευγάρια), που όχι μόνο τους στερούν το δικαίωμα για μια κοινωνικά φυσιολογική ζωή, αλλά τους στερούν ακόμα και τα δικαιώματα στο θάνατο. Να μη δικαιούται δηλαδή μια γυναίκα, να πάρει την απόφαση για έναν ανώδυνο και αξιοπρεπή θάνατο της συντρόφου της, μόνο και μόνο γιατί είναι του ιδίου φύλου.
Θέματα όπως αυτό, αποδεικνύουν πόσο πραγματικά πρωτόγονη είναι η θεωρητικά εξελιγμένη κοινωνία μας. Μακάρι η εξέλιξη στα ανθρώπινα θέματα, να ήταν ανάλογη της τεχνολογικής. Άραγε, πως μπορούμε να επιδεικνύουμε τόσο ανοιχτό μυαλό σε ότι αφορά τα άψυχα πράγματα και να είμαστε τόσο στενόμυαλοι και σκληροί σε ότι αφορά τις ψυχές των συνανθρώπων μας;
Όσο δεν πιστεύω ή δεν θέλω να πιστεύω στην κακία, τόσο την συναντώ μπροστά μου. Ποια είναι αυτή η δύναμη που κάνει καλούς ανθρώπους να συμπεριφέρονται με τόση κακία προς τους συνανθρώπους τους; Πώς καταφέραμε να μετατρέψουμε τις ανασφάλειες μας, τα πάθη μας, τους φόβους μας, τις επιλογές μας σε μία ανεγκέφαλη ηθική, που βίαια επιβάλλουμε στους άλλους;
Πώς το παίζουμε Θεοί με τις ζωές των ανθρώπων; Με την καρδιά και την ψυχή τους; Πώς τολμάμε να υποδεικνύουμε ποιον και πώς θα αγαπήσουν; Ποιες θα είναι οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις; Από πού πηγάζει η αλαζονεία, να θεωρούμε και να πιστεύουμε πως ο δικός μας τρόπος, οι δικές μας επιλογές είναι οι «σωστές», οι «φυσιολογικές», οι εγκεκριμένες από τον ίδιο Τον Θεό; Πιστέψτε με, κανένας Θεός δεν θα μπορούσε να διαχωρίσει κατά αυτόν τον τρόπο τους ανθρώπους, να είναι τόσο σκληρός μαζί τους, όσο είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι.Η κοινωνία μας, λανθασμένα κατά την άποψη μου, έχει συνδέσει τον γάμο με την αναπαραγωγή. Αυτή η σύνδεση δε, συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε όχι μόνο η αναπαραγωγή θεωρείται απώτερος στόχος του γάμου, αλλά αποτελεί προϋπόθεση ο γάμος για την αναπαραγωγή! Ο γάμος όμως, κυρίαρχα είναι η ένωση δύο ΑΝΘΡΩΠΩΝ που αγαπιούνται και που επέλεξαν να ζήσουν μαζί τη ζωή τους.Το μόνο, που έχουμε δικαίωμα να απαιτούμε από τους συνανθρώπους μας, σχετικά με τις επιλογές της προσωπικής τους ζωής, είναι αυτές να μην λειτουργούν εις βάρος κανενός άλλου.Φανταστείτε μία κοινωνία με πλειοψηφία ομοφυλόφιλους, όπου οι ετερόφυλοι εισπράττουν χλευασμό, απαξίωση, απομόνωση, μίσος, μόνο και μόνο επειδή είναι αυτό που είναι. Ας μην κάνουμε στους άλλους ότι δεν θα θέλαμε να κάνουν σε εμάς.Ας σκεφτούν λίγο οι εκπρόσωποι της εκκλησίας (βασικοί υπεύθυνοι της κατάστασης) με κριτήριο την αγάπη, που υποτίθεται πως εκπροσωπούν, και ας πάψουν να επιδεικνύουν και σε αυτό το θέμα, το γνωστό σκληρό και γεμάτο μίσος πρόσωπό τους. Ας σοβαρευτούν λίγο οι διάφοροι τηλεοπτικάντζαροι, οι οποίοι φιλοξενούν και εκφράζουν ομόφοβα, γεμάτα μίσος, μηνύματα.
Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους οι πολιτικοί, που όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για το θέμα αυτό, αλλά ουκ ολίγες φορές κάποιοι από αυτούς, εκφράζουν επίσης ομόφοβες απόψεις, χωρίς να είναι καν αυτός ο ρόλος τους.Τέλος, ας ανοίξουμε όλοι την καρδιά και το μυαλό μας. Ας σκεφτούμε καθαρά, απαλλαγμένοι από την πολλές φορές, λανθασμένη κοινωνική εκπαίδευση που δεχθήκαμε. Ας μην μεταφέρουμε τον θυμό μας στους άλλους, δεν φταίνε αυτοί που είμαστε θυμωμένοι, εμείς φταίμε. Ας αναλογιστούμε την δυστυχία που προκαλούμε στους συνανθρώπους μας με την συμπεριφορά μας. Ας προτάξουμε την αγάπη και όχι το μίσος, και ας μετατρέψουμε την ανεγκέφαλη, υποκριτική, απάνθρωπη στο θέμα αυτό κοινωνία μας, σε σκεπτόμενη, ειλικρινή, ανθρώπινη.Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον (σε κάποιες χώρες στον ίδιο με εμάς πλανήτη, ήδη συμβαίνει), θα κοιτάμε πίσω και με την ίδια απορία με την οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα το γεγονός πως κάποτε οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου για παράδειγμα, με την ίδια απορία θα αντιμετωπίζουμε τότε το γεγονός πως το 2011 οι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν δικαίωμα γάμου και βίωναν ακόμα κοινωνικές διακρίσειςhttp://www.aixmi.gr.
