LIBERATION
Αποτυχίες Ο Νικολά Σαρκοζί ήλπιζε να ανακάμψει στις δημοσκοπήσεις χάρη στο ακτιβιστικό πνεύμα της εξωτερικής του πολιτικής. Το αντίθετο συνέβη. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Viavoice-Liberation, λιγότεροι από ένας στους τρεις Γάλλους διατηρούν σήμερα θετική άποψη για τον πρόεδρο, που σημειώνει έτσι αρνητικό ρεκόρ δημοτικότητας της θητείας του. Οι ερωτηθέντες θεωρούν, μάλιστα, ότι η εξωτερική πολιτική είναι μία από τις αδυναμίες της κυβέρνησης Σαρκοζί. Η Μισέλ Αγιό-Μαρί παίρνει το αεροπλάνο για την Τυνησία και ο αρχηγός του κράτους βυθίζεται στις σφυγμομετρήσεις. Ο πρωθυπουργός Φιγιόν πάει κρουαζιέρα στον Νείλο και η δημοτικότητα του προέδρου βάζει νερά. Για τους Γάλλους, που δεν αντιλήφθηκαν τους λόγους των κυβερνητικών δισταγμών απέναντι στις επαναστάσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου, τα διεθνή θέματα δεν αποτελούν το δυνατό σημείο του Σαρκοζί. Η εικόνα της χώρας, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, έχει υποστεί πλήγμα μετά την εκλογή Σαρκοζί στην προεδρία. Αυτή η αδυναμία χειρισμού των διεθνών θεμάτων αποτελεί κακό οιωνό για τον ρόλο που θα μπορούσε και θα έπρεπε να παίξει η Γαλλία στον μετεπαναστατικό αραβικό κόσμο.
THE GUARDIANΝέος και παλιός ΚαντάφιΟταν ο Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι αποφάσισε το 1999 να παραδώσει τους δύο υπόπτους ώστε να δικαστούν για τη συμμετοχή τους στην τραγωδία του Λόκερμπι, όπως και όταν εγκατέλειψε την κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής, θεωρήθηκε υπόδειγμα της μεταστροφής ενός ανθρώπου -κι ενός κράτους- που υπέθαλπε και στήριζε τη διεθνή τρομοκρατία. Ολοι, ακόμα και ο τότε πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, έσφιξαν το χέρι του Καντάφι. Ο κ. Μπλερ επεσήμανε ότι ο Λίβυος ηγέτης ήθελε να συμβάλει στη βρετανική προσπάθεια καταπολέμησης του εξτρεμισμού, της τρομοκρατίας και της Αλ Κάιντα. Σήμερα, μετά τον θάνατο τουλάχιστον 200 Λίβυων διαδηλωτών από τις σφαίρες των δυνάμεων ασφαλείας, το νέο πρόσωπο του συνταγματάρχη Καντάφι φαντάζει όμοιο με το παλιό. Μόνο όταν οι άνδρες αυτών των Σωμάτων αλλάξουν στρατόπεδα και γίνουν ένα με τους διαδηλωτές θα γλιστρήσουν τα ηνία της εξουσίας από τα χέρια του. Αυτή η στιγμή, όμως, μπορεί να απέχει πολύ, αφού σε αντίθεση με την Αίγυπτο και την Τυνησία, οι ΗΠΑ δεν έχουν τρόπο να ασκήσουν πίεση στον Λίβυο ηγέτη, ο οποίος θεωρείται πολύτιμος και η απώλειά του είναι αδιανόητη.
THE NEW YORK TIMESΠυρηνική κούρσαΚαθώς η Μέση Ανατολή σείεται από καταιγιστικές εξελίξεις, ουδείς δίνει την πρέπουσα προσοχή στις ανησυχητικές πληροφορίες για την ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων του Πακιστάν. Σύμφωνα με στοιχεία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, το Πακιστάν έχει αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των πυρηνικών του όπλων. Η χώρα αδυνατεί να θρέψει τον λαό της, να εκπαιδεύσει τα παιδιά της, να νικήσει τους ένοπλους εξτρεμιστές, χωρίς τα δισεκατομμύρια δολάρια της ξένης βοήθειας. Ωστόσο, με τη βοήθεια της Κίνας αναπτύσσει τώρα έναν τέταρτο πυρηνικό αντιδραστήρα για να παράξει περισσότερα πυρηνικά καύσιμα. Ακόμη και χωρίς αυτόν τον αντιδραστήρα, λένε οι ειδικοί, έχει ήδη παράξει αρκετό καύσιμο για 40 έως και 100 επιπλέον όπλα. Αυτό σημαίνει ότι το Πακιστάν σύντομα θα διαθέτει το πέμπτο μεγαλύτερο οπλοστάσιο του κόσμου, μετά τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τη Γαλλία και την Κίνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να σταματήσει αυτή η ανάπτυξη, ούτε εκείνη της Ινδίας ούτε εκείνη της Κίνας. Η επιβράδυνση και ανατροπή αυτής της εξοπλιστικής κούρσας, όμως, είναι αναγκαία για την παγκόσμια σταθερότητα.
EL PAISΗ εξέγερση στο ΜαρόκοΟι εξεγέρσεις, στον απόηχο αυτών της Τυνησίας και της Αιγύπτου, έφτασαν την περασμένη Κυριακή και στο Μαρόκο. Δεν ήταν τόσο μαζικές όπως σε άλλες χώρες του Μαγκρέμπ και της Μέσης Ανατολής. Η περασμένη Κυριακή δεν σηματοδοτεί όμως και ήττα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Προσφέρει ωστόσο την ευκαιρία ενός πολιτικού ανοίγματος στο Μαρόκο. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στις άλλες χώρες της περιοχής, οι διαδηλωτές δεν ζητούσαν το τέλος της μοναρχίας, αλλά τη μετεξέλιξή της σε ένα συνταγματικό σύστημα με περιορισμό των εξουσιών του βασιλιά και κυβέρνηση εκλεγμένη από τον λαό. Επίσης ζήτησαν μέτρα κατά της διαφθοράς. Ο βασιλιάς Μοχάμεντ του Μαρόκου θα εδραιώσει το καθεστώς του αν ακούσει αυτά τα αιτήματα, ιδίως τώρα που το κύμα αμφισβήτησης της εξουσίας εξαπλώνεται στις γειτονικές του χώρες. Θα πρέπει να πάρει αποστάσεις από τους αυταρχικούς ηγέτες του αραβικού κόσμου. Αν συνεχίσει τις πρωτοβουλίες εκδημοκρατισμού που είχε λάβει όταν ανήλθε στον θρόνο, τώρα που οι διαδηλωτές τον θεωρούν συνομιλητή και όχι εχθρό τους, θα απομακρύνει την πιθανότητα το Μαρόκο να έχει την τύχη της Αιγύπτουhttp://news.kathimerini.gr.
Αποτυχίες Ο Νικολά Σαρκοζί ήλπιζε να ανακάμψει στις δημοσκοπήσεις χάρη στο ακτιβιστικό πνεύμα της εξωτερικής του πολιτικής. Το αντίθετο συνέβη. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Viavoice-Liberation, λιγότεροι από ένας στους τρεις Γάλλους διατηρούν σήμερα θετική άποψη για τον πρόεδρο, που σημειώνει έτσι αρνητικό ρεκόρ δημοτικότητας της θητείας του. Οι ερωτηθέντες θεωρούν, μάλιστα, ότι η εξωτερική πολιτική είναι μία από τις αδυναμίες της κυβέρνησης Σαρκοζί. Η Μισέλ Αγιό-Μαρί παίρνει το αεροπλάνο για την Τυνησία και ο αρχηγός του κράτους βυθίζεται στις σφυγμομετρήσεις. Ο πρωθυπουργός Φιγιόν πάει κρουαζιέρα στον Νείλο και η δημοτικότητα του προέδρου βάζει νερά. Για τους Γάλλους, που δεν αντιλήφθηκαν τους λόγους των κυβερνητικών δισταγμών απέναντι στις επαναστάσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου, τα διεθνή θέματα δεν αποτελούν το δυνατό σημείο του Σαρκοζί. Η εικόνα της χώρας, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, έχει υποστεί πλήγμα μετά την εκλογή Σαρκοζί στην προεδρία. Αυτή η αδυναμία χειρισμού των διεθνών θεμάτων αποτελεί κακό οιωνό για τον ρόλο που θα μπορούσε και θα έπρεπε να παίξει η Γαλλία στον μετεπαναστατικό αραβικό κόσμο.
THE GUARDIANΝέος και παλιός ΚαντάφιΟταν ο Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι αποφάσισε το 1999 να παραδώσει τους δύο υπόπτους ώστε να δικαστούν για τη συμμετοχή τους στην τραγωδία του Λόκερμπι, όπως και όταν εγκατέλειψε την κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής, θεωρήθηκε υπόδειγμα της μεταστροφής ενός ανθρώπου -κι ενός κράτους- που υπέθαλπε και στήριζε τη διεθνή τρομοκρατία. Ολοι, ακόμα και ο τότε πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, έσφιξαν το χέρι του Καντάφι. Ο κ. Μπλερ επεσήμανε ότι ο Λίβυος ηγέτης ήθελε να συμβάλει στη βρετανική προσπάθεια καταπολέμησης του εξτρεμισμού, της τρομοκρατίας και της Αλ Κάιντα. Σήμερα, μετά τον θάνατο τουλάχιστον 200 Λίβυων διαδηλωτών από τις σφαίρες των δυνάμεων ασφαλείας, το νέο πρόσωπο του συνταγματάρχη Καντάφι φαντάζει όμοιο με το παλιό. Μόνο όταν οι άνδρες αυτών των Σωμάτων αλλάξουν στρατόπεδα και γίνουν ένα με τους διαδηλωτές θα γλιστρήσουν τα ηνία της εξουσίας από τα χέρια του. Αυτή η στιγμή, όμως, μπορεί να απέχει πολύ, αφού σε αντίθεση με την Αίγυπτο και την Τυνησία, οι ΗΠΑ δεν έχουν τρόπο να ασκήσουν πίεση στον Λίβυο ηγέτη, ο οποίος θεωρείται πολύτιμος και η απώλειά του είναι αδιανόητη.
THE NEW YORK TIMESΠυρηνική κούρσαΚαθώς η Μέση Ανατολή σείεται από καταιγιστικές εξελίξεις, ουδείς δίνει την πρέπουσα προσοχή στις ανησυχητικές πληροφορίες για την ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων του Πακιστάν. Σύμφωνα με στοιχεία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, το Πακιστάν έχει αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των πυρηνικών του όπλων. Η χώρα αδυνατεί να θρέψει τον λαό της, να εκπαιδεύσει τα παιδιά της, να νικήσει τους ένοπλους εξτρεμιστές, χωρίς τα δισεκατομμύρια δολάρια της ξένης βοήθειας. Ωστόσο, με τη βοήθεια της Κίνας αναπτύσσει τώρα έναν τέταρτο πυρηνικό αντιδραστήρα για να παράξει περισσότερα πυρηνικά καύσιμα. Ακόμη και χωρίς αυτόν τον αντιδραστήρα, λένε οι ειδικοί, έχει ήδη παράξει αρκετό καύσιμο για 40 έως και 100 επιπλέον όπλα. Αυτό σημαίνει ότι το Πακιστάν σύντομα θα διαθέτει το πέμπτο μεγαλύτερο οπλοστάσιο του κόσμου, μετά τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τη Γαλλία και την Κίνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να σταματήσει αυτή η ανάπτυξη, ούτε εκείνη της Ινδίας ούτε εκείνη της Κίνας. Η επιβράδυνση και ανατροπή αυτής της εξοπλιστικής κούρσας, όμως, είναι αναγκαία για την παγκόσμια σταθερότητα.
EL PAISΗ εξέγερση στο ΜαρόκοΟι εξεγέρσεις, στον απόηχο αυτών της Τυνησίας και της Αιγύπτου, έφτασαν την περασμένη Κυριακή και στο Μαρόκο. Δεν ήταν τόσο μαζικές όπως σε άλλες χώρες του Μαγκρέμπ και της Μέσης Ανατολής. Η περασμένη Κυριακή δεν σηματοδοτεί όμως και ήττα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Προσφέρει ωστόσο την ευκαιρία ενός πολιτικού ανοίγματος στο Μαρόκο. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στις άλλες χώρες της περιοχής, οι διαδηλωτές δεν ζητούσαν το τέλος της μοναρχίας, αλλά τη μετεξέλιξή της σε ένα συνταγματικό σύστημα με περιορισμό των εξουσιών του βασιλιά και κυβέρνηση εκλεγμένη από τον λαό. Επίσης ζήτησαν μέτρα κατά της διαφθοράς. Ο βασιλιάς Μοχάμεντ του Μαρόκου θα εδραιώσει το καθεστώς του αν ακούσει αυτά τα αιτήματα, ιδίως τώρα που το κύμα αμφισβήτησης της εξουσίας εξαπλώνεται στις γειτονικές του χώρες. Θα πρέπει να πάρει αποστάσεις από τους αυταρχικούς ηγέτες του αραβικού κόσμου. Αν συνεχίσει τις πρωτοβουλίες εκδημοκρατισμού που είχε λάβει όταν ανήλθε στον θρόνο, τώρα που οι διαδηλωτές τον θεωρούν συνομιλητή και όχι εχθρό τους, θα απομακρύνει την πιθανότητα το Μαρόκο να έχει την τύχη της Αιγύπτουhttp://news.kathimerini.gr.
