ΕΙΧΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ να μην αναφέρομαι στη στήλη μου σε βιβλία ξένων συγγραφέων, αλλά δεν μπορώ να μην υποκύψω στον πειρασμό να μιλήσω για το τελευταίο βιβλίο του Αλέν ντε Μοτόν. Ζει στο Λονδίνο και γράφει αγγλικά, παρά το εξόφθαλμα γαλλικό όνομά του. Γιατί τον λένε και Αλέν, τον λένε και Ντε Μποτόν. Πιο γαλλικό δεν έχει. Είναι 41 ετών και έχει γράψει 7 βιβλία. Στα 33 του το «Πώς ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου», στα 34 το αριστούργημά του «Μικρή Φιλοσοφία του έρωτα». Εδώ περιγράφει μιαν ερωτική σχέση από την πρώτη «πλατωνική» έναρξη του φλερτ μέχρι την τελική «αποδομητική» φάση του χωρισμού, σαν μια περιπέτεια ανάλογη με την περιπέτεια των ιδεολογικών ρευμάτων που χαρακτήρισαν την ευρωπαϊκή σκέψη από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Το συστήνω ανεπιφύλακτα στους πάντες. Στα 36 γράφει το «Περί του κοινωνικού status». Το δεύτερο καλύτερό του για τα γούστα μου. Ενα πολύ διεισδυτικό σχόλιο πάνω στις ψυχολογικές βάσεις του καταναλωτισμού. Στα 37 την «Τέχνη του ταξιδιού» πάνω στην παγκόσμια βιομηχανία του τουρισμού. Στα 38 την «Αρχιτεκτονική της ευτυχίας» με θέμα την παρασημαντική της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και στα 40 τις «Χαρές και τα δεινά της εργασίας». Από τον τίτλο φαίνεται και το θέμα. Πέρυσι, στα 41 του, επανήλθε με άλλο τρόπο στο αγαπημένο του θέμα. Τη Φιλοσοφία. «Η παρηγοριά της Φιλοσοφίας». Το τεράστιο γνωστικό του εύρος και εδώ -όπως και σε όλα του τα βιβλία- δεν το χρησιμοποιεί για να κάνει επίδειξη. Το χρησιμοποιεί για να παίξει. Διαπερνά την παγκόσμια φιλοσοφική σκηνή με τόση παιδικότητα που αναδεικνύει μιαν άλλη όψη της διανόησης. Τη χαρά. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος δεν είναι κατ’ ανάγκην βαρύς και μελαγχολικός, λες και πέσαν τα καράβια του έξω. Η ύπαρξη δεν είναι μόνο «είναι προς θάνατον». Μεταξύ λίκνου και τάφου υπάρχει και το φως. Και πολλή διασκέδαση. Από τον Σωκράτη και τον Επίκουρο μέχρι τον Σοπενχάουερ και τον Νίτσε, ο Ντε Μποτόν στήνει ένα ταξίδι στη φιλοσοφία γεμάτο απρόσμενους συνειρμούς και διασκεδαστικές συναντήσεις του «αιώνιου» φιλοσοφικού λόγου με την πραγματικότητα του καθημερινού ανθρώπου. Και είναι ακριβώς αυτή η γείωση της φιλοσοφίας στην πεζή ζωή μας που με κάνει να ξεχωρίζω αυτό το βιβλίο. Γιατί η φιλοσοφία δεν είναι ούτε εύσημο ούτε προσόν. Είναι ανθρώπινη ανάγκηhttp://www.real.gr/.
