Νίκος Αλιάγας: Της ελπίδας σου τον πόνο...

Οπου και να στραφείς αυτό τον καιρό στη Γαλλία θα ακούσεις κάτι αρνητικό σε σχέση με την Ελλάδα. Μέσα σε έναν χρόνο περάσαμε από πολλά στάδια: έκπληξη, λύπη, αλληλεγγύη, καχυποψία, μέχρι τη γενικότερη σημερινή εντύπωση ότι «δεν υπάρχει πλέον σωτηρία για την Ελλάδα». Για πρώτη φορά η εικόνα της χώρας μας είναι βαμμένη με τόσο μελανά χρώματα. Ποτέ δεν την υποτίμησαν τόσο πολύ στις δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το χειρότερο και το πιο άδικο είναι πως έχει περάσει στην κοινή γνώμη ότι ο Ελληνας πολίτης δεν πληρώνει φόρους, δεν εργάζεται και θέλει τώρα να φάει και τα άλλα που έχουν απομείνει. Με λίγα λόγια, ο μέσος Γάλλος ή ο μέσος Γερμανός έχει την αίσθηση (γιατί έτσι στήθηκε όλο το επικοινωνιακό τρικ, ανεξάρτητα από τα δικά μας λάθη) ότι του αφαιρούμε ακόμα τα δικά του χρήματα μέσα από το πορτοφόλι. Κανείς βέβαια δεν αναφέρεται στα επιτόκια των δανείων, στους τοκογλύφους, στα κυνικά παιχνίδια των τραπεζών και των χρηματαγορών και στο αβέβαιο μέλλον που υψώνεται σαν σκιάχτρο στον ορίζοντα της κάθε ελληνικής οικογένειας. Οι Δυτικοί ωστόσο προβληματίζονται με το γεγονός ότι το αυθόρμητο κίνημα των Αγανακτισμένων στην ουσία δεν ελέγχεται από κανέναν και πως δεν αναγνωρίζει τις όποιες διαβουλεύσεις της κυβέρνησης και των Δυτικοευρωπαίων, αναθεωρώντας έτσι την όποια συμμετοχή της θεσμικής Ελλάδος στο μεγάλο παζάρι. Γιατί εδώ πρόκειται για παζάρι. «Η Ελλάδα πωλείται», τιτλοφορεί το εβδομαδιαίο πολιτικό περιοδικό «Marianne» και προσθέτει: «Η χώρα πρέπει να πουλήσει το 1/3 των κρατικών αγαθών: τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τον ΟΤΕ...». Η «Le Monde» βλέπει δύο σενάρια: «Η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει την αυτοκρατορία ή τον θάνατο.
Εάν αρνηθεί τους όρους των δανείων θα προκαλέσει χρεοκοπία, βγαίνοντας έτσι από το ευρώ και αυξάνοντας κατά κόρον τον πληθωρισμό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με οικονομι κό θάνατο, με βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου. Από την άλλη, εάν δεχτεί τους όρους, θα υποβληθεί σε αυστηρό έλεγχο από την πλευρά των εκπροσώπων, των θεσμικών οργάνων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των κρατώνδανειστών. Αυτή είναι η αυτοκρατορία και θα μεταφραστεί σε έναν ξαφνικό περιορισμό της ελληνικής κυριαρχίας». Με άλλα λόγια, άλλος ο περιβολάρης, άλλος ο ιδιοκτήτης. Μέσα σε αυτή την πικρή καθημερινή κακοφωνία που πλήττει την εικόνα και το μέλλον της χώρας μας στον ξένο Τύπο, ήρθε και μια φωνή να μας ανακουφίσει. Εστω και για λίγο, σαν μάνα, σαν αδελφή, σαν φίλη απ’ τα παλιά, σαν υπόσχεση πως όλα θα πάνε καλά. Στις καλλιτεχνικές στήλες της «Liberation» μπορεί να διαβάσει κανείς: «Χάρις Αλεξίου-Από τον Ολυμπο στη σκηνή του “Olympia”.Εάν οι Αιγύπτιοι είχαν ονομάσει την Ουμ Καλσούν “τέταρτη πυραμίδα”, η Χάρις Αλεξίου είναι αναμφισβήτητα ο “δεύτερος Παρθενώνας”». Την προηγούμενη Πέμπτη στο Παρίσι η Χαρούλα (περιοδεύει με επιτυχία σε όλη την Ευρώπη) έδωσε ρέστα. Ενα υπέροχο ρεσιτάλ που μάγεψε 2.000 άτομα με τη μοναδική ερμηνεία της τραγουδίστριας, η οποία μοιράστηκε τις επιτυχίες της αλλά και μια πετυχημένη version του «Ne me quitte pas” του Ζακ Μπρελ. Οταν τραγούδησε την «Ελένη» του Θάνου Μικρούτσικου, οι παρευρισκόμενοι Ελληνες που ήταν στο κοινό σηκώθηκαν με δάκρυα στα μάτια. Το χειροκρότημα κράτησε ένα τέταρτο. «Ζούμε σ’ έναν κόσμο μαγικό, υποχθόνια δουλεύει με μοναδικό σκοπό, να σε μπάσει στο παιχνίδι, τη ζωή σου πώς θα φτιάξεις, να σου τάξει να σου τάξει την ψυχή σου να ρημάξει και όταν φτάσει να ελέγχει της ελπίδας σου τον πόνο, δεν του φτάνει τούτο μόνο...» Η Χαρούλα, ως περήφανη Ελληνίδα, έκλεισε τη συναυλία χωρίς παρακάλια και υπόδουλα χαμόγελα σε άπταιστα γαλλικά, γιατί ακόμα κι όταν έχεις χάσει τα πάντα, κανείς δεν μπορεί να σου κλέψει την αξιοπρέπειά σου: «Η Ελλάδα είναι όμορφη και να αγαπάτε τους Ελληνες, γιατί είναι ένας μεγάλος λαός με μεγάλη ιστορία και μεγάλη καρδιά»http://www.protothema.gr.