Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν. Ο Παπανδρέου εξήγγειλε δημοψήφισμα. Όπως τα εξαγγέλλει τα πράγματα ο ΓΑΠ. Χωρίς να έχει αποφασίσει καν τα ερωτήματα. Χωρίς να έχει σκεφθεί αν η χώρα αντέχει άλλη μια τρίμηνη εκκρεμότητα. Χωρίς να έχει συζητήσει με τους κορυφαίους υπουργούς του. Χωρίς να έχει πει μια λέξη στην Κριστίν, στην Μέρκελ και τον Νικολά, τους ανθρώπους που μας δανείζουν (και τον στηρίζουν). Παπανδρέου εν ολίγοις. Έστω και έτσι όμως ήταν μια πρόταση που έπρεπε να συζητηθεί μήπως βρεθεί μια λύση και εκφραστεί και ο λαός. Αντί για αυτό όμως ήρθε ο αφορισμός: «Και θα αφήσουμε τον Μήτσο από τα Σούρμενα να αποφασίσει για το μέλλον 10 εκατομμυρίων Ελλήνων». Μπα! Και γιατί μπορεί ο Τζον από την Βοστώνη και δεν μπορεί ο Μήτσος από τα Σούρμενα; Γιατί δηλαδή μπορούν οι πράσινοι (και αύριο οι γαλάζιοι) τεχνοκράτες και δεν μπορεί ο Κήτσος, ο Μένιος και η Κατίγκο; Το θέτω χυδαϊστί για να σας ερεθίσω. Η Ελλάδα δεν είναι η Ελλάδα του 80. Ο γερο- Καραμανλής μας έβαλε με το ζόρι στην Ευρώπη χωρίς να μας ρωτήσει – και καλά έκανε – αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και ο εποικισμός στο φεγγάρι το 2100 – λέμε τώρα- θα γίνει δια της μεθόδου της αποπλανήσεως. Οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ο πατερούλης που οδηγεί το Έθνος με δεμένα τα μάτια στα πράσινα λιβάδια δεν υπάρχει πια – άσε που πιστεύω ότι ποτέ δεν υπήρξε.
Και μετά υπάρχει και ένα ζήτημα κοινής λογικής. Όταν όλη η αντιπολίτευση θεωρεί τις συμφωνίες του Παπανδρέου προδοτικές και οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ απειλούν ότι δεν θα ψηφίσουν τις συμφωνίες αυτές, τότε ποια άλλη λύση έχει ο Παπανδρέου; Και μην μου πείτε εκλογές. Γιατί οι εκλογές στην Ελλάδα συγκαλύπτουν τις αντιθέσεις και ουδείς μιλάει για την ταμπακιέρα. Ο Αντώνης θα θυμηθεί την Πηνελόπη Δέλτα, ο Γιώργος την Κυβέλη, η Αλέκα τον Άρη, ο Σύριζα τον Τσε και κάπου εκεί θα τελειώσει η προεκλογική περίοδος. Μπλα μπλα Δημοκρατία μπλα μπλα με εκλέξατε. Και μετά ο Σαμαράς (κατά πάσα πιθανότητα) θα πει αυτό που είπε και ο Παπανδρέου το 2009. «Αλλιώς τα περίμενα αλλιώς τα βρήκα – πάρτε μερικά μέτρα στο κεφάλι και μετά συζητάμε». Τριάντα πέντε χρόνια η ίδια απάτη, δεν έχουμε βαρεθεί; Τα δημοψηφίσματα λοιπόν θα μπορούσαν να ήταν μια λύση. Ίσως όχι τον Ιανουάριο, ίσως όχι έτσι, αλλά οπωσδήποτε τώρα, στην βράση της κρίσης. Το αίτημα άλλωστε για άμεση Δημοκρατία που δειλά εκφράστηκε στις πλατείες την Άνοιξη, σε δημοψηφίσματα μεταφράζεται. Τα πολλά μικρά συχνά δημοψηφίσματα, το έχω γράψει ξανά και ξανά είναι ο μόνος τρόπος για να πάψει η μειοψηφία να συμπεριφέρεται σαν πλειοψηφία και η πλειοψηφία να πάψει να αισθάνεται μειοψηφία. Και μετά είναι το άλλο που δεν καταλαβαίνω. Η Νέα Δημοκρατία, το ΚΚΕ, ο Σύριζα, τώρα και το ΛΑΟΣ, υποστηρίζουν ότι ο Παπανδρέου με τις αποφάσεις του προδίδει τη χώρα. Προσέξτε. Δεν λένε ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (αυτή που μας κούρεψαν τα 100 δις) είναι ετεροβαρής και θέλει προσθαφαιρέσεις. Δεν λένε ότι πρέπει να διορθωθεί, αλλά λένε, σχεδόν με ένα στόμα, ότι είναι προδοσία. Μας καλούν μάλιστα να πούμε το νέο ΟΧΙ. Ο Καρατζαφέρης θέλει να μιμηθούμε τον Μεταξά, το ΚΚΕ την Εθνική Αντίσταση και η Νέα Δημοκρατία τον Μάρκο Μπότσαρη. Αν δεν μας κάνουν πλάκα – που δεν μας κάνουν γιατί είναι σοβαρά κόμματα- τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να αποφασίσει ο λαός. «Αυτή τη συμφωνία προτείνουν οι δανειστές, τι θέλουμε ναι ή όχι»; Αν λειτουργούσε η Βουλή σαν Βουλή και όχι σαν μαυσωλείο κομμάτων, ίσως να είχαμε μια λύση. Τώρα όμως τι θα προσφέρει άλλη μια συντεταγμένη ψηφοφορία, άλλο ένα υπουργικό, μια σύσκεψη αρχηγών, μια συγκέντρωση στην Αθήνα (δυο για να είμαστε ακριβείς, την Πέμπτη ο ΣΥΡΙΖΑ, την Παρασκευή το ΚΚΕ - μην συμπέσουμε και σφαχτούμε). Άλλωστε αν οι ψηφοφορίες στη Βουλή, οι νουθεσίες του Παπούλια και οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, έδιναν λύσεις τώρα θα είμαστε στην κορυφή του κόσμου και όχι στα τάρταραhttp://www.protagon.gr.
