Το παιδί μου κάνει εμετούς, αγχώνεται και δε θέλει το σχολείο: Γιατί;

Αναγνώστριά μας ρωτά:

Tο παιδί ειναι 13 στα 14. Εδω και 1,5 μηνα αρχισε να απομονώνεται στην αρχη δεν δωσαμε σημασια...Εδω και 15 μερες ομως ελεγε ποναει το στομαχι μου εκανε εμετο και ειχε πονοκεφαλο. Αφου κοιταξαμε ολα τα παθολογικα πρωτα και ειναι ολα καλα. Αρχισαμε να βλεπουμε το ψυχολογικο κομματι...το παιδι δεν θελει να βγει εξω με την παρεα του δεν του ειναι ευχαριστο να πηγαινει σχολειο την Παρασκευη μαλιστα εφυγε 3 ωρες νωριτερα λογω πονοκεφαλου ,οταν ήρθε σπιτι ηρεμησε κ ηταν κ ευδιαθετος μετα...χθες το απογευμα μου ειπες οτι εχει φοβια καποιες φορες οταν ειναι μεσα σε λεωφοριο κ οτι αγχωνεται παρα πολυ στην εξεταση του μαθηματος κ τελος τωρα που γραφω πηρε τηλεφωνο απο το σχολειο οτι εκανε εμετο και δεν ειναι καλα...τι να κανω; Απευθύναμε το ερώτημά σας στον ψυχολόγο- ομαδικό θεραπευτή, Δημήτρη Κατσαρό 

Το παιδί σας βρίσκεται σε ηλικία εφηβείας. Αυτό συνεπάγεται κάποιες σωματικές και ψυχολογικές μεταβολές οι οποίες αλλάζουν τους κύκλους που γνώριζε έως τώρα. Αυτό δημιουργεί το άγχος της εφηβείας, το οποίο ανακουφίζεται ή εκτονώνεται με τρόπους που μέχρι πρότεινως δεν είχε κατά νου. Μιλάμε ασφαλώς για τη σεξουαλικότητα και την ανανέωση της οιδειπόδειας κατάστασης η οποία θα 'λυθεί' στα επόμενα χρόνια. Καλό είναι να βάλουμε τα πράγματα σε ένα συγκριτικό πλαίσιο. Δηλαδή να σκεφτείτε και να συγκρίνετε πως ήταν το παιδί στο δημοτικό και πόσο έχει αλλάξει μέχρι σήμερα με σημείο αναφοράς το ίδιο. Ήταν ένα παιδί που γενικά του άρεσε το σχολείο και η μελέτη και τώρα δεν του αρέσει; Ή μήπως τώρα απλά μεγάλωσε αρκετά ώστε να δει ότι μπορεί να διεκδικήσει το να μη του αρέσει; Αυτό θα βοηθήσει να δείτε πόσο ρεαλιστικός είναι ο φόβος σας και να το προστατεύσετε με βάση τις ανάγκες του και μόνο.Απ'την άλλη δεν μπορούμε παρά να περιλάβουμε και εξωτερικούς παράγοντες όπως να αναρωτηθούμε τί συμβαίνει στο σχολείο; Μήπως υπάρχει κάποιο γεγονός ή άτομο που ο γιος σας δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει.-συνυπάρξει;
Με γνώμονα ότι στην εφηβεία υπάρχει ο παράγοντας της ντροπής είναι αρκετά δύσκολο να πάρετε ευθείες απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήσεις. Συνήθως ο γονεϊκός ρόλος σ'αυτές τις καταστάσεις όπου υπάρχει κάτι 'που δεν λέγεται' είναι το να κάνετε υπομονή και να είστε υποστηρικτική και φιλική με ένα τρόπο που να παρέχει ασφάλεια αλλά να δίνει χώρο στο παιδί να νιώσει ότι μπορεί να επιλύσει κάποια από τα ζητήματά του μόνο του, ή με τη βοήθεια των φίλων του. Δοκιμάστε να τον παροτρύνετε να ασχοληθεί με κάποια σωματική δραστηριότητα-άθλημα η οποία θα του δίνει τη δυνατότητα να εκτονώνεται και να κοινωνικοποιείται με ευχάριστο τρόπο, εκτός του σχολείου.

Αν η συμπτωματολογία επιμένει σε ένα βαθμό που θεωρείτε πως πρέπει να παρέμβετε αλλά δεν ξέρετε πως τότε ίσως θα ήταν δόκιμο να επισκευτείτε κάποιον ειδικό παιδο-ψυχολόγο ώστε να συζητήσετε.http://www.boro.gr