 |
Η εξέγερση στο Χονγκ Κονγκ κλιμακώνεται |
Οι
μαζικές διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ ανάγκασαν την κυβέρνηση να αποσύρει
ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε να φιμώσει τη φωνή των αντιφρονούντων.
Αλλά οι διαδηλωτές βρίσκονται ακόμα στους δρόμους - και ζητούν την
παραίτηση της επικεφαλής της κυβέρνησης του Χονγκ Κονγκ.
Οι
συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ είναι μια ισχυρή υπενθύμιση
ότι οι μαζικές διαδηλώσεις στο δρόμο μπορεί να νικήσουν μια φαινομενικά
αήττητη νομοθετική πρωτοβουλία.
Τον
περασμένο μήνα, πορείες εκατομμυρίων, ανάγκασαν την κυβέρνηση του Χονγκ
Κονγκ να αποσύρει προσωρινά το νομοσχέδιο για την έκδοση στην Κίνα, για
το οποίο, οι επικριτές του λένε ότι θα επέτρεπε στο Πεκίνο να φιμώσει
τους αντιφρονούντες της πρώην βρετανικής αποικίας. Ανικανοποίητοι με την
απλή αναστολή οι διαδηλωτές, ζήτησαν την πλήρη απόσυρση του νομοσχεδίου
και την παραίτηση της επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας του Χονγκ
Κονγκ, Κάρυ Λαμ.
Σε
αντίθεση με το Κίνημα της Ομπρέλας στο Χονγκ Κονγκ, του 2014, το οποίο
είχε πολλαπλούς εκπροσώπους, οι νεαροί διαδηλωτές απορρίπτουν
οποιαδήποτε ηγεσία και δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον να διοχετεύσουν
την οργή τους σε εκλογικές κατευθύνσεις. Αντίθετα, έχουν κλιμακώσει τις
άμεσες ενέργειές τους, δίνοντας στοχευμένες μάχες με την αστυνομία,
καταλαμβάνοντας στιγμιαία το Νομοθετικό Συμβούλιο και διαμαρτυρόμενοι
στο εσωτερικό του Διεθνούς Αεροδρομίου του Χονγκ Κονγκ.
Η
κινεζική κυβέρνηση προειδοποίησε τους διαδηλωτές ότι αγγίζουν το
«τελευταίο όριο» του «μια χώρα, δύο συστήματα» (την αρχή που είχε αρχικά
επινοήσει ο Ντενγκ Ξιαοπίνγκ στις αρχές της δεκαετίας του 1980, που
αντιμετωπίζει το Χονγκ Κονγκ ως τμήμα της Κίνας, αλλά του δίνει μια δόση
αυτονομίας). Το Πεκίνο μάλιστα υπαινίχθηκε ακόμη και πιθανή στρατιωτική
επέμβαση. Μέχρι στιγμής έχει αποφευχθεί πιο άμεση εμπλοκή, αλλά η
απειλή μιας σοβαρής καταστολής επικρέμεται πάνω από τις αυξανόμενες
συγκρούσεις, με σαράντα τέσσερις διαδηλωτές κατηγορημένους για ταραχές,
για πρώτη φορά, σε δύο μήνες διαδηλώσεων.
Ούτε
το Χονγκ Κονγκ και το Πεκίνο ούτε οι διαδηλωτές δείχνουν σημάδια
υποχώρησης. Και με δεδομένη την πλατιά διαδεδομένη οργή μεταξύ των απλών
πολιτών του Χονγκ Κονγκ - οι οποίοι εξακολουθούν να στερούνται της
δυνατότητας να επιλέξουν τον κυβερνήτη τους χωρίς τη συμμετοχή του
Πεκίνου - δεν είναι βέβαιο ότι ακόμη και η παραίτηση της Κάρυ Λαμ θα
δώσει λύσει στο αδιέξοδο.
Ο
δημοσιογράφος του Jacobin, Κέβιν Λιν, μίλησε στον παλαίμαχο σοσιαλιστή
και συγγραφέα Αού Λόονγκ Γιού για τις εντεινόμενες διαδηλώσεις, την
ιδεολογική σύνθεση του κινήματος διαμαρτυρίας, το ρόλο των συνδικάτων
στην εξέγερση και την επίδραση που έχουν οι διάφορες γεωπολιτικές
σχέσεις (το Πεκίνο και το Χονγκ Κονγκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα)
στην εξέγερση που φουντώνει.
KL
(Κέβιν Λιν): Από τις μαζικές συγκεντρώσεις του Ιουνίου, είδαμε πιο
μαχητικές ενέργειες από ομάδες διαδηλωτών που στοχεύουν στις αρχές του
Χονγκ Κονγκ. Τι καταλαβαίνουμε από αυτή την κλιμάκωση;
ALY (Αού Λόονγκ Γιού): Μέσα
στο στρατόπεδο της "κίτρινης κορδέλας" - εκείνοι που υποστηρίζουν τη
δημοκρατική μεταρρύθμιση - υπάρχουν δύο ομάδες: η ριζοσπαστική νεολαία
(που παίζει το ρόλο εμπροσθοφυλακής) και οι ενήλικοι υποστηρικτές και
πανδημοκράτες (η φιλελεύθερη αντιπολίτευση από τη δεκαετία του '80, που
είχε προωθήσει την καθολική ψήφο με διατήρηση της "ελεύθερης αγοράς" στο
Χονγκ Κονγκ). Η νέα γενιά είναι πιο αποφασισμένη από την παλιά γενιά να
απαιτήσει από την κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο για την έκδοση
στην Κίνα. Υπάρχει έντονη ανησυχία και πικρία μεταξύ τους - και
φοβούνται ότι, αν δεν μπορούν να κερδίσουν αυτή τη φορά, θα χάσουν για
πάντα.
Από
τις 6 Ιουλίου υπήρξαν τρεις μεγάλες διαμαρτυρίες σε διαφορετικές
περιοχές. Έχουμε επίσης δει κύκλους βίας μεταξύ των δύο πλευρών, παρόλο
που η αστυνομία είναι πάντα πολύ πιο προκλητική και βίαιη. Παρά τη βία,
οι νέοι εξακολουθούν να υποστηρίζονται ευρέως από το ευρύτερο στρατόπεδο
της κίτρινης κορδέλας. Πόσο μεγάλο είναι το στρατόπεδο της κίτρινης
κορδέλας; Η προσέλευση στις 9 Ιουνίου, 16 Ιουνίου και 1 Ιουλίου ήταν 1
εκατομμύριο, 2 εκατομμύρια και μισό εκατομμύριο, αντίστοιχα. Αντίθετα,
το στρατόπεδο "μπλε κορδέλα" υπέρ του Πεκίνου δεν κινητοποίησε πάνω από
150.000.
Υπάρχει
επίσης αυξανόμενος θυμός στους ηλικιωμένους πολίτες τώρα. Όχι μόνο
εξαπατήθηκαν και πίστεψαν την υπόσχεση του Πεκίνου για καθολική
ψηφοφορία, αλλά τα παιδιά τους επίσης, μπορεί να καταλήξουν με την ίδια
απογοήτευση και να αντιμετωπίσουν ακόμα χειρότερη κοινωνική
κινητικότητα.
KL: Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σχέση μεταξύ των κυβερνήσεων του Πεκίνου και του Χονγκ Κονγκ;
ALY:
Έχουμε την πιο παράλογη κατάσταση: ο καθένας ξέρει ότι ήταν η απόφαση
του Πεκίνου να περάσει αυτό το νομοσχέδιο, αλλά τόσο το Πεκίνο όσο και η
Κάρυ Λαμ συνεχίζουν να προσποιούνται ότι είναι απόλυτα απόφαση της
τελευταίας και ότι το πρώτο απλώς το υποστηρίζει.
Είναι
λάθος του Πεκίνου και της Κάρυ Λαμ αν και λίγοι τους πιστεύουν. Από
τότε που ο Ξι [Τζιπίνγκ] ανέλαβε την εξουσία το 2012, το Γραφείο
Συνδέσμου του στο Χονγκ Κονγκ διέκοψε την πολιτική του προκατόχου του να
διατηρεί χαμηλό προφίλ και έχει γίνει ορατό σε όλα τα θέματα της
τοπικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης της ανάμιξης στις εκλογές. Η Κάρυ
Λαμ από τότε που ήρθε στην εξουσία πριν από δύο χρόνια υποστήριξε την
παρέμβαση του Πεκίνου ευχαρίστως και δημοσίως. Επιπλέον, το νομοσχέδιο
για την έκδοση στην Κίνα περιλαμβάνει την Ταϊβάν και συνεπώς υπερβαίνει
τη συνήθη δικαιοδοσία της κυβέρνησης του Χονγκ Κονγκ. Πώς θα μπορούσε να
προωθηθεί το νομοσχέδιο μόνο από την Κάρυ Λαμ;
Πιστεύεται
ευρέως ότι το Πεκίνο χρησιμοποιεί το νομοσχέδιο ως διαπραγματευτικό
χαρτί στη διαπραγμάτευση του Ξι με τον Τραμπ για τον εμπορικό πόλεμο. Εξ
ου και η βιασύνη. Το Πεκίνο προσπάθησε να παγώσει την κατάσταση,
κάνοντας την Κάρυ Λαμ να εγκαταλείψει προς το παρόν το νομοσχέδιο στις
15 Ιουνίου, αλλά δεν επιθυμεί να την κάνει να υποχωρήσει ένα ακόμα βήμα
αποσύροντας πλήρως το νομοσχέδιο.
Αυτή
τη στιγμή το Χονγκ Κονγκ βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η Κάρυ Λαμ ανακοίνωσε
ήδη ότι «το νομοσχέδιο είναι νεκρό», αλλά επειδή η διοίκησή της δεν
απολαμβάνει νομιμότητας και όλοι γνωρίζουν ότι είναι το Γραφείο
Συνδέσμου, όχι η ίδια, που κάνει κουμάντο, κανείς δεν θα την πιστέψει
μέχρι να αποσύρει επίσημα το νομοσχέδιο.
Ωστόσο,
σύμφωνα με δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης, αυτό είναι κάτι που δεν
μπορεί να κάνει, διότι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι το Πεκίνο έχει
επίσης κάνει λάθη - και για το Πεκίνο, το να σωθούν τα προσχήματα είναι
πάντα υψίστης σημασίας. Η ανάγκη να σωθούν τα προσχήματα με κάθε κόστος
προκαλεί υπερβολική ακαμψία από την πλευρά του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Αυτό είναι λιγότερο πρόβλημα για το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ),
καθώς στο Πεκίνο δεν υπάρχει καθόλου διαφάνεια. Αλλά το Χονγκ Κονγκ
εξακολουθεί να διατηρεί ορισμένα στοιχεία της φιλελεύθερης διακυβέρνησης
- λογοδοσία, ελευθερία λόγου, δικαστικές διαδικασίες, ανεξαρτησία της
δικαστικής εξουσίας - που δίνουν στους κατοίκους του μεγαλύτερη
δυνατότητα να μαντέψουν τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες του
Γραφείου Διασύνδεσης και της επικεφαλής της κυβέρνησης.
Ως
εκ τούτου, το Πεκίνο και η ακαμψία και τα ψέματα της κυβέρνησης του
Χονγκ Κονγκ φαίνονται ακόμη πιο ανόητα και άξια περιφρόνησης. Και οι
νέοι δεν δίστασαν να δείξουν την απόλυτη περιφρόνησή τους για το Κ.Κ.Κ.:
το βράδυ της 21ης Ιουλίου, οι νέοι πέταξαν χρώμα στο εθνικό έμβλημα
του Γραφείου Διασύνδεσης. Περιορισμένοι από την πολιτική του "να σωθούν
τα προσχήματα", τόσο το Γραφείο Διασύνδεσης όσο και η Κάρυ Λαμ δεν έχουν
άλλη εναλλακτική λύση παρά να παραμείνουν στην παλιά πολιτική της
καταστολής της ριζοσπαστικής νεολαίας.
Είναι
λογικό να υποθέτω ότι το Πεκίνο βάζει παγίδες για τους διαδηλωτές. Η
κατάληψη του Νομοθετικού Σώματος την 1η Ιουλίου είναι αρκετά ύποπτη - η
αστυνομία υποχώρησε μπροστά στο πολιορκημένο κτίριο, επιτρέποντας στους
νέους να εισέλθουν. Και πάλι, μετά τη μεγάλη πορεία της 21ης Ιουλίου,
υπήρξε έκκληση από το πουθενά για συνέχιση της πορείας προς το Γραφείο
Διασύνδεσης. Ωστόσο, προτού φτάσει η πορεία, η αστυνομία που φυλάσσει το
γραφείο είχε αποχωρήσει, επιτρέποντας στους διαδηλωτές να βάψουν και να
κάνουν γκράφιτι στον τοίχο. Την ίδια νύχτα, η μαφία επιτέθηκε χωρίς
επιφυλάξεις στους επιβάτες στο Γουέν Λονγκ Γουέστ Ρέιλ. Και εκείνη τη
νύχτα συνέβη και μια άλλη αυτοκτονία νεολαίου. Όλες αυτές οι εξελίξεις
προκαλούν περισσότερη απέχθεια στο στρατόπεδο κίτρινης κορδέλας και
μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσουν περαιτέρω το κίνημα.
Το
ΚΚΚ έχει μακρά ιστορία να προκαλεί μια πρόωρη εξέγερση των ανθρώπων
μόνο και μόνο για να νομιμοποιήσει αργότερα την αιματηρή καταστολή.
Πρέπει να παρακολουθήσουμε προσεκτικά αν αυτό συμβαίνει. Η πιο
ανησυχητική πλευρά της ιστορίας είναι ότι εάν το καθεστώς του Πεκίνου
παραμείνει σταθερό, η εξέγερση του λαού του Χονγκ Κονγκ πιθανότατα δεν
θα τελειώσει καλά.
KL:
Μια από τις πιο ενθαρρυντικές ενέργειες κατά τη διάρκεια των
διαμαρτυριών ήταν η έκκληση των συνδικάτων για απεργίες των εργαζομένων.
Δυστυχώς όμως απέτυχαν να πείσουν τους εργαζόμενους να απεργήσουν. Πώς
θα εξηγούσατε αυτήν την αποτυχία;
ALY: Η
συνδικαλιστική πυκνότητα της Συνδικαλιστικής Ένωσης του Χονγκ Κονγκ το
2017 ήτανι 25%, η οποία δεν είναι χαμηλή. Αλλά αυτό το επίπεδο
πυκνότητας επιτυγχάνεται με γελοία ευτελή συνδικάτα - τόσο ευτελή, ώστε
τα κυριότερα συνδικάτα δεν βασίζονται σε εισφορές μελών για τη
χρηματοδότησή τους αλλά σε προγράμματα επανεκπαίδευσης που
χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση, λειτουργούν με κερδοσκοπικές
επιχειρήσεις ή λαμβάνουν ξένη χρηματοδότηση, ειδικά από τις Ηνωμένες
Πολιτείες. Λίγα μέλη είναι πραγματικά ενεργά. Παρόλο που υπάρχουν πολλές
«βιομηχανικές ενώσεις», οι περισσότερες από αυτές είναι είτε πολύ
μικρές είτε αποκλειστικά σε μεμονωμένους χώρους εργασίας.
Με
δεδομένο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η έκκληση για
απεργία απέτυχε. Την ημερομηνία που καλέστηκε η απεργία, έγινε μια
συγκέντρωση από τη Συνομοσπονδία Συνδικάτων του Χονγκ Κονγκ (HKCTU)
κοντά στην έδρα της κυβέρνησης, αλλά μόνο λίγες εκατοντάδες συμμετείχαν.
Η ηγεσία του HKCTU, για δύο δεκαετίες, ακολούθησε την υπεράσπιση της
δημοκρατίας από τους πανδημοκράτες εντός των περιορισμών του Βασικού
Νόμου χωρίς καμία κριτική. Ακόμη και αφού ο ηγέτης τους, ο Λι Τσεούκ
Γιάν, ίδρυσε ένα μικρό Εργατικό Κόμμα το 2011, το κόμμα του συνέχισε να
ακολουθεί την πολιτική γραμμή της φιλελεύθερης δεξιάς.
Όσον
αφορά τα εργασιακά δικαιώματα, τόσο το Εργατικό Κόμμα όσο και το HKCTU
έχουν γίνει πιο ξεκάθαρα τα τελευταία δέκα χρόνια και έχουν κινηθεί λίγο
πιο κοντά στην αριστερά του κέντρου. Ωστόσο, η μακρόχρονη πολιτική τους
στάση έκανε δύσκολο να συνδεθούν με την ανερχόμενη νεαρή γενιά, οι
οποίοι τείνουν να περιφρονούν τους πανδημοκράτες. Η ανικανότητά τους να
φέρουν σε πέρας μια επιτυχημένη απεργία κατά τη διάρκεια του Κινήματος
της Ομπρέλας το 2014 αναμφισβήτητα προστέθηκε στην αποτυχία τους. Τέλος,
ο Λι και ένας άλλος βουλευτής του Εργατικού Κόμματος έχασαν τις έδρες
τους στις εκλογές του 2016 και ο Λι απέτυχε να την ξανακερδίσει στις
εκλογές του 2018. Αυτές οι ήττες σήμαιναν ότι τόσο το HKCTU όσο και το
Εργατικό Κόμμα μπόρεσαν να διαδραματίσουν μόνο έναν οριακό ρόλο στο
παρόν κίνημα.
KL:
Το κίνημα διαμαρτυρίας προκάλεσε περισσότερες συζητήσεις στο Χονγκ
Κονγκ σχετικά με την ειδική σχέση της περιοχής με την Ηπειρωτική Κίνα,
με τους λεγόμενους «τοπικιστές» -που βλέπουν την ηπειρωτική χώρα με
περιφρόνηση – να διαδραματίζουν εξέχοντα ρόλο. Ποια είναι η πολιτική
τους και πόσο έχουν επιρροή στο κίνημα διαμαρτυρίας;
ΑLY: Τα
κεντρικά μέσα μαζικής ενημέρωσης των δυτικών χωρών τείνουν να βλέπουν
τους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ θετικά, θεωρώντας τους ως δημοκρατικούς
μαχητές ενάντια στο Πεκίνο. Ωστόσο, η εικόνα είναι πολύ πιο περίπλοκη. Ο
κινέζικος όρος «τοπικισμός», όταν υιοθετήθηκε για πρώτη φορά από τα
κοινωνικά κινήματα, χρησιμοποιήθηκε από ανθρώπους που ήταν γενικά
αριστεροί. Ωστόσο, η δεξιά πτέρυγα έχει μεγαλώσει και μεγαλώνει. Αυτοί
οι τοπικιστές είναι περισσότερο σαν σωβινιστές -πολύ ξενοφοβικοί.
Λίγα
χρόνια πριν από το Κίνημα της Ομπρέλας, το ρεύμα αυτό άρχισε να
κερδίζει το ενδιαφέρον μεταξύ των νέων. Οι εκπρόσωποί τους ήταν ο
Ρέιμοντ Γουόνγκ και ο διανοούμενος Τσιν Γουάν-Καν. Μαζί με τον
μαθητευόμενο του Ρέιμοντ Γουόνγκ, Γουόνγκ Γεούνγκ-Τατ, αποτελούσαν ένα
ξενοφοβικό τρίο. Οι συνηθισμένες καθημερινές τους δραστηριότητες
συνίσταντο στη φίμωση των φωνών άλλων δημοκρατών, στη χρήση βίας ή στην
απειλή βίας, σε ρατσιστικές δηλώσεις για τον κινεζικό λαό (αποκαλούμενες
«ακρίδες» που πρέπει να απομακρυνθούν) και στην επίθεση σε κινέζους
μετανάστες της Κίνας στο Χονγκ Κονγκ που υποτίθεται ότι κλέβουν την
κρατική πρόνοια.
Το
τρίο της ξενοφοβίας επιτέθηκε επίσης με έντονο τρόπο στο HKFS
(Ομοσπονδία Φοιτητών του Χονγκ Κονγκ) κατά τη διάρκεια του Κινήματος της
Ομπρέλας. Στις 12 Οκτωβρίου, μετά από την πρόσκληση του Τσιν Γουάν-Καν,
οι τοπικιστές πήγαν στο Μονγκ Κοκ για να διακόψουν το φόρουμ του δρόμου
του HKFS. Ότι αυτό αργότερα εξελίχθηκε σε καταστροφή της διοργάνωσης,
επιθέσεις στους διαδηλωτές και τελικά τη διάλυση του HKFS δεν προκαλεί
έκπληξη.
Το
ξενοφοβικό τρίο προσδιόρισε τον εαυτό του ως πιο ριζοσπαστικό από άλλα
ρεύματα. Το σύνθημά τους ήταν ότι το "HKFS δεν μας αντιπροσωπεύει" και
αντιτάχθηκαν σε όλα τα σημάδια ή τα σύμβολα της ηγεσίας: τις
διοργανώσεις, τις σημαίες και τις προσπάθειες σύγκλησης μιας συνέλευσης.
Ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να καλούν σε chaidatai, δηλαδή «διάλυση της
διοργάνωσης», και την έθεσαν σε εφαρμογή κάθε φορά που το HKFS
διοργάνωνε ένα φόρουμ συζήτησης με μια εκδήλωση.
Πιθανόν
επειδή ήταν υπερβολικά χονδροειδείς, και οι τρεις έχασαν στις εκλογές
του 2016, αλλά εκλέχτηκε μια νεότερη γενιά ξενοφοβικών τοπικιστών όπως
το Γιανκσπιρέισον [Youngspiration]. Η τελευταία, αν και λίγο πιο
περίπλοκο, κληρονόμησε τη βασική ιδέα του τρίο. Η ιδέα τους για την
«διάλυση της διοργάνωσης» επηρέασε επίσης τη νέα γενιά στην εκστρατεία
ενάντια στην Κίνα για το νομοσχέδιο έκδοσης, όπου οι νέοι ριζοσπάστες
ευνοούν ένα κίνημα «χωρίς ηγέτες» χωρίς «κανένα κεντρικό τμήμα να δίνει
εντολές».
Υπάρχει
υποστήριξη για αυτό το δεξιό τοπικιστικό ρεύμα μεταξύ ορισμένων
κοινωνικών στρωμάτων. Τον Απρίλιο του 2016, δύο χρόνια μετά τις
καταλήψεις, μια μελέτη διαπίστωσε ότι οι «τοπικιστές» απολάμβαναν
υποστήριξη 8,4%, με τον αριθμό αυτό να είναι μεγαλύτερος μεταξύ των νέων
μεταξύ δεκαοκτώ και είκοσι εννέα.
Όμως,
οι άνθρωποι που ευνοούν τον όρο «τοπικισμός» δεν έχουν την ίδια
ερμηνεία για το τι σημαίνει. Το κίνημα κατά του νομοσχεδίου έκδοσης
δείχνει πολύ λιγότερες ξενοφοβικές τάσεις από το Κίνημα της Ομπρέλας.
Αυτό πιθανότατα οφείλεται στο γεγονός ότι το παλιό τρίο θεωρείται εκτός
μόδας και οι τοπικιστές, όπως το Γιανκσπιρέισον, έχουν δει τους δύο
εκλεγμένους βουλευτές τους να αποκλείονται από την κυβέρνηση και να
παραμένουν αδρανείς από τότε, αφήνοντας τους σημερινούς νέους
ριζοσπάστες σε μεγάλο βαθμό μόνους τους. Ακόμα κι αν κάποιοι
επιδεικνύουν προκατάληψη απέναντι στους Κινέζους της ηπειρωτικής χώρας,
αυτό δεν έχει αποκρυσταλλωθεί σε ένα πολιτικό πρόγραμμα ή σχέδιο. Έτσι,
αντί να επικρίνει απ’ έξω, η Αριστερά πρέπει να εμπλακεί και να
προσπαθήσει να κερδίσει τους νέους.
KL:
Ποια είναι η άποψή σας για την υποστήριξη ή την έλλειψη υποστήριξης
στην ηπειρωτική Κίνα για το κίνημα διαμαρτυρίας του Χονγκ Κονγκ;
ΑLY:
Η καταστολή στην ηπειρωτική Κίνα είναι σίγουρα ο πιο άμεσος παράγοντας
για την απομόνωση και την εξόντωση των προσπαθειών αλληλεγγύης της
αντίσταση του Χονγκ Κονγκ. Αλλά το κινεζικό καθεστώς είναι επίσης πολύ
καλό στο χειρισμό της κοινής γνώμης. Οι επιλεκτικές αναφορές ή ψεύτικα
νέα σχετικά με το Χονγκ Κονγκ είναι τα πιο σκληρά κόλπα του παιχνιδιού.
Υπήρξε
μια πιο προχωρημένη προσπάθεια από το Πεκίνο για να σπάσει ο δεσμός
μεταξύ Χονγκ Κονγκ και ηπειρωτικής Κίνας. Κάποιοι πιστεύουν ότι το
ξενοφοβικό τρίο και οι βασικοί υποστηρικτές τους είναι προβοκάτορες του
Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 2016, δύο βουλευτές του Γιανκσπιρέισον
τροποποίησαν τους όρκους τους - προφέροντας τη λέξη "Κίνα" ως "Chi-na",
έναν υποτιμητικό όρο για τους Κινέζους - και το Πεκίνο τους απέκλεισε,
μαζί με τέσσερις βουλευτές υποστηρικτές της αυτοδιάθεσης. Αυτή η ανόητη
και ρατσιστική πράξη πυροδότησε τη συζήτηση για την πραγματική ταυτότητα
αυτών των δύο τοπικιστών.
Είναι
δύσκολο να γνωρίζουμε πόσο πολύ έχουν διεισδύσει οι προβοκάτορες στο
κίνημα. Ωστόσο, αντικειμενικά, οι «τοπικιστές» βοήθησαν το Πεκίνο να
εντείνει τον έλεγχό του στο Χονγκ Κονγκ προκαλώντας άσκοπα την Κίνα, με
τη ρατσιστική πολιτική και τις επιθέσεις εναντίον των επισκεπτών της
ηπειρωτικής χώρας, των μεταναστών και των δημοκρατικών δυνάμεων.
Βοήθησαν επίσης το Πεκίνο να αποξενώσει τον κινεζικό λαό της Κίνας από
το Χονγκ Κονγκ.
KL:
Πώς έχει επηρεάσει η αντιπαλότητα των ΗΠΑ-Κίνας το κίνημα διαμαρτυρίας
και ποιες είναι οι δομικές ρίζες αυτής της αντιπαλότητας;
ΑLY:
Ένας από τους λόγους για τους οποίους το Πεκίνο αποφάσισε να επιβάλλει
στην Κάρυ Λαμ να βάλει στο ράφι το νομοσχέδιο στις 15 Ιουνίου, ήταν
επειδή η Κίνα δεν ήταν πρόθυμη να κάνει τον Ξι Τζιπίνγκ να φαίνεται
κακός όταν παρέστη στη σύνοδο των G20 στην Οζάκα δύο εβδομάδες αργότερα.
Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, είχαν ασφαλώς αρκετούς λόγους να θέσουν
δύσκολες ερωτήσεις σχετικά με το νομοσχέδιο έκδοσης, καθώς προοριζόταν
να στοχεύσει σε οποιονδήποτε στο Χονγκ Κονγκ, συμπεριλαμβανομένων ξένων
επενδυτών ή ξένων επισκεπτών.
Ακόμα
κι αν η απόφαση του Πεκίνου να βάλει στο ράφι το νομοσχέδιο, βοήθησε
τον Ξι να αντιμετωπίσει τον Τραμπ, αποδείχθηκε ανίκανη να κατευνάσει
τους διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ. Σε γενικές γραμμές, υπάρχει έντονη
συμπάθεια για την αμερικανική κυβέρνηση από τα φιλελεύθερα μέσα
ενημέρωσης εδώ, ειδικά την Apple Daily.
Η τελευταία είναι απαραίτητη για την προώθηση της άποψης της
αντιπολίτευσης, αλλά είναι επίσης πάρα πολύ υπέρ της αμερικανικής
κυβέρνησης και ακόμη και μερικές φορές φιλο-Τραμπ. Αυτού του είδους η
λογική, "του εχθρού μου ο εχθρός είναι ο φίλος μου", μπορεί να ωθήσει το
δημοκρατικό κίνημα του Χονγκ Κονγκ σε μια ανεπιθύμητη κατεύθυνση.
Ο
καπιταλισμός της Κίνας είναι ένα είδος «γραφειοκρατικού καπιταλισμού»,
όπου η άρχουσα τάξη συνδυάζει την καταναγκαστική δύναμη του κράτους και
την εξουσία του κεφαλαίου. Αυτός ο καπιταλισμός είναι εξαιρετικά
εκμεταλλευτικός, μονοπωλιακός και, κυρίως, επεκτατικός. Εξ ου και η
αντιπαλότητα των ΗΠΑ-Κίνας. Ωστόσο, πρέπει να καταλάβουμε ότι η Κίνα
απέχει πολύ από το να είναι ίση με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πολλούς
τομείς.
Η
τελευταία φορά που οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν εμπορικό πόλεμο με
τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο ήταν κατά τη δεκαετία του
1980, με την Ιαπωνία. Αυτό έληξε σε μεγάλο βαθμό αφού οι Ηνωμένες
Πολιτείες έκλεισαν τη συμφωνία της Πλάζα Άκορντ, η οποία υποχρέωσε το
γιεν της Ιαπωνίας να ανατιμηθεί σημαντικά, ακολουθούμενη από 100%
δασμούς στις εισαγωγές από την Ιαπωνία. Η οικονομία της Ιαπωνίας
αντιμετώπισε μεγάλο χτύπημα, αλλά η συμμαχία ΗΠΑ-Ιαπωνίας παρέμεινε
άθικτη.
Αυτή
τη φορά είναι διαφορετικά, εν μέρει επειδή το Πεκίνο έχει μάθει από την
ιαπωνική υπόθεση. Από τη δεκαετία του 1980, η ιαπωνική υπόθεση υπήρξε
ανέκαθεν θέμα συζήτησης μεταξύ των κινέζων οικονομολόγων, σχεδιαστών
στρατηγικής και των εθνικιστών, και ο ισχυρισμός των εθνικιστών ήταν
πάντα ο ισχυρότερος: η Κίνα, ως αναπτυσσόμενη χώρα, δεν μπορεί να
αντέξει μια ήττα ιαπωνικού τύπου στα χέρια των Ηνωμένων Πολιτειών και η
Κίνα πρέπει να αντισταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες εάν η Ουάσιγκτον
αρχίσει να δείχνει τα δόντια της. Αυτό ακριβώς έκανε ο Ξι μέχρι τώρα.
Υπάρχει
ένα άλλο μάθημα από την ιστορία όπως την καταλαβαίνουν οι
σκληροπυρηνικοί του Πεκίνου: ο μόνος τρόπος για να αποφύγει μια χώρα
δεύτερης τάξης την εισβολή ή τον εκφοβισμό είναι να προσπαθήσει να γίνει
η κορυφαία ηγεμονική δύναμη. Σε αντίθεση με την Ιαπωνία, το Κ.Κ.Κ. υπό
την Ξι δεν πρόκειται να δεχτεί, επ 'αόριστον, μια θέση δεύτερης
κατηγορίας. Σε αντίθεση με την Ιαπωνία, ο Ξι θέλει να αντικαταστήσει την
«δυτική» εκδοχή της παγκοσμιοποίησης με την «κινεζική» εκδοχή της, εδώ
και τώρα. Είναι σύνηθες να βλέπουμε τους Αμερικανούς προέδρους να
χτυπούν την Κίνα κατά τη διάρκεια των προεκλογικών τους εκστρατειών και
στη συνέχεια, όταν εκλεγούν, να στρέφονται προς την Κίνα. Ο κύκλος αυτός
φαίνεται να έχει λήξει. Ο Τραμπ μπορεί να κάνει πιο πολλές στροφές και
ανατροπές στο εγγύς μέλλον, ειδικά όταν πλησιάζουν οι εκλογές του 2020,
αλλά η γενική τάση μιας εντεινόμενης αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας
μπορεί να επιμένει, διότι τώρα και οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι
συναινούν για την πολιτική απέναντι στην Κίνα.
Αυτός
ο εμπορικός πόλεμος δεν αποτελεί συνηθισμένο εμπορικό πόλεμο. Είναι
απλώς η πρώτη μάχη μιας παρατεταμένης αντιπαλότητας μεταξύ των ΗΠΑ και
της Κίνας που θα μπορούσε να φέρει καταστροφή στον κόσμο.
KL:
Τι πρέπει να κάνουν οι προοδευτικοί άνθρωποι στην ηπειρωτική Κίνα, το
Χονγκ Κονγκ, τις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού για να στηρίξουν το
δημοκρατικό κίνημα στο Χονγκ Κονγκ και να μειώσουν την ένταση μεταξύ των
Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας;
ALY:
Οι δύο πλευρές σε αυτή την αντιπαλότητα θα κάνουν τους ανθρώπους να
επιλέξουν «είτε την Ουάσιγκτον είτε το Πεκίνο». Όλοι οι προοδευτικοί
άνθρωποι, είτε στο Χονγκ Κονγκ είτε αλλού, πρέπει να αρνηθούν τέτοιες
επιλογές. Δεν είναι πραγματικές επιλογές για εργαζόμενους στο Χονγκ
Κονγκ, την Κίνα ή τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν
τίποτα να κερδίσουν σε αυτήν την αντιπαλότητα.
Το
έργο του Τραμπ είναι να καταστήσει ξανά μεγάλους τον αμερικανικό στρατό
και τις επιχειρήσεις του και για το σκοπό αυτό θα θυσιάσει τους
εργαζόμενους και το περιβάλλον στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Κίνα και
στον υπόλοιπο κόσμο. Το σχέδιο του Ξι για τον εκσυγχρονισμό της Κίνας,
το οποίο διεξάγεται στο όνομα του λαού του, δεν έχει κανένα κοινό έδαφος
με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Προστατεύει τα συμφέροντα στη Θάλασσα
της Νότιας Κίνας προδίδοντας παράλληλα το μέλλον της Κίνας - τους
φυσικούς της πόρους, την οικολογική της ισορροπία και την υγεία των
ανθρώπων της. Προστατεύει τα περιουσιακά στοιχεία και τη θέση των
μανδαρίνων, ενώ καταστρέφει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Το Χονγκ
Κονγκ ήταν απαραίτητο για την άνοδο της Κίνας και τώρα το Πεκίνο
ξεπληρώνει το χρέος του στο Χονγκ Κονγκ, παραβιάζοντας την υπόσχεσή του
να χορηγήσει καθολική ψηφοφορία στο Χονγκ Κονγκ.
Δεν
πρέπει να πέσουμε στην εθνικιστική παγίδα της υποστήριξης είτε της
επιθετικότητας των ΗΠΑ είτε της κινεζικής επιθετικότητας. Αυτό θα είναι
το πρώτο βήμα για να αντισταθούμε στην σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας και την
αποτροπή της μετατροπής της σε πόλεμο.
Au Loong-Yu
Ο
Αού Λόονγκ Γιού είναι κορυφαίος υποστηρικτής του κινήματος για την
παγκόσμια δικαιοσύνη στο Χονγκ Κονγκ. Σήμερα, είναι εκδότης της China
Work Net και έχει επίσης μια στήλη στην Inmedia.
Μετάφραση:e la libertà
http://www.internationalviewpoint.org/
