 |
Υπεράσπιση των λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενάντια στην κρατική καταστολή, ή των λεγόμενων «εξεγερτικών νησίδων»;
|
Το Σάββατο 14/9 πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, διαδήλωση
καταγγελίας των επιθέσεων του (αστικού) κράτους ενάντια στις καταλήψεις
του αναρχικού χώρου στα Εξάρχεια, στους πρόσφυγες και μετανάστες που
ζούσαν σ΄ αυτές και συνολικότερα για την αστυνομική παρουσία και
καταστολή στην περιοχή των Εξαρχείων. Μια κρατική καταστολή που, σύμφωνα
με την αφίσα του «καλέσματος των καταλήψεων», στοχοποιεί «τις
καταλήψεις, το αναρχικό κίνημα, τους πρόσφυγες και μετανάστες, τους
αγωνιστές και τις αγωνίστριες»… Δεν είναι λοιπόν η εργατική τάξη, οι
εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μαθητές, οι φοιτητές και τελικά ο ίδιος ο
λαός - μαζί με τους πρόσφυγες και μετανάστες - αυτοί που κύρια
στοχοποιεί το σύστημα με την ένταση και αναβάθμιση της κρατικής
τρομοκρατίας και καταστολής, με τη φασιστικοποίηση της πολιτικής του.
Αλλά είναι, σύμφωνα με τη λογική αυτή, τελικά… οι ίδιοι που καλούσαν στη
διαδήλωση!!! Μια διαδήλωση που την αποφάσισε (ποιος άλλος;) η
«συνέλευση των καταλήψεων» (καταλήψεις στις οποίες, εκτός των άλλων, οι
πρόσφυγες κι οι μετανάστες είχαν αφεθεί εκτεθειμένοι στη «μοίρα» της
κρατικής τρομοκρατίας), ενώ καλούσαν και άλλες συλλογικότητες του
αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου και συμμετείχαν και κάποιες οργανώσεις
της αριστεράς. Ήταν σαφές ότι το στίγμα μιας τέτοιας διαδήλωσης θα
χαρακτηριζόταν απ’ αυτή την αντίληψη. Ένα στίγμα που φάνηκε
χαρακτηριστικά και στο σύνθημα του κεντρικού πανό της διαδήλωσης:
«Ενάντια στην κρατική καταστολή - Καμιά παράδοση (τίνος άραγε;) – Καμιά
ανακωχή (από ποιους;) – Αλληλεγγύη στις καταλήψεις – No pasaran
(ποιοι;)». Ένα στίγμα που προκύπτει απ’ τη λογική, τα συνθήματα και
βεβαίως την πρακτική του συγκεκριμένου χώρου. Μια αντίληψη
«αυτο-αναφορική» και περιχαρακωμένη, ενός χώρου που θεωρεί και
αναγορεύει τον εαυτό του σε «πρωτοπορία» ενάντια στο «κράτος και στο
κεφάλαιο». Είτε μέσω τού - κατά καιρούς - κλεφτοπολέμου με τις δυνάμεις
των ΜΑΤ στην περιοχή των Εξαρχείων είτε μέσω της δημιουργίας των
λεγόμενων «αυτοδιαχειριζόμενων δομών», δηλαδή «νησίδων» μέσα στον
καπιταλισμό, Έξω απ΄ την καθημερινή σκληρή ταξική πάλη και χωρίς να
δίνει βέβαια λογαριασμό σε κανένα εργατικό και ταξικό υποκείμενο, στο
οποίο πολύ εύκολα αναφέρεται φραστικά, τόσο γενικά όσο και στη
συγκεκριμένη διαδήλωση. Σε αντίθεση βέβαια με τον «μέσο» εργαζόμενο ή
νεολαίο, που τον θεωρεί «υποταγμένο» και «καθισμένο». Που δουλεύει
(«υποτασσόμενος καθημερινά στο αφεντικό», ιδιώτη ή δημόσιο) ή που
σπουδάζει (στο αστικό σχολείο, στα ΤΕΙ ή στο Πανεπιστήμιο). Μια λογική
και πρακτική που (εκτός από κάποιες ίσως εκδοχές του
αναρχοσυνδικαλισμού, που κι αυτές λειτουργούν επιλεκτικά), δεν έχει καν
καμιά επιδίωξη σύνδεσης με την εργατική τάξη και με τους χώρους απ’ όπου
πηγάζουν οι ταξικές αντιθέσεις, με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και
του δημόσιου τομέα, με τον απλό, φτωχό λαϊκό κόσμο. Μ΄ αυτούς δηλαδή που
είναι και οι αποδέκτες της επίθεσης του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού,
του αστικού κράτους και της κυβέρνησης. Παραβλέποντας βέβαια και
απαξιώνοντας το δύσκολο καθήκον (που πέφτει στις πλάτες της
επαναστατικής αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος κι όχι βέβαια
της αναρχίας) πως αυτοί ακριβώς είναι που πρέπει να μετατραπούν σε
υποκείμενα της επαναστατικής ανατροπής.
Τι μήνυμα λοιπόν επιδίωξε να στείλει - και σε ποιον - μια τέτοια
διαδήλωση; Είχε άραγε τη λογική – στιγματισμένη με την παραπάνω αντίληψη
– ν’ απευθυνθεί στο λαό; Ή ήθελε να στείλει μήνυμα προς την κυβέρνηση
της ΝΔ και τους μηχανισμούς, του τύπου «Κάτω τα χέρια απ΄ τα Εξάρχεια»;
Μήνυμα που δεν έστειλε βέβαια στην προηγούμενη διαχείριση του αστικού
κράτους, στο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των πάμπολλων αυταπατών που έτρεφε και τρέφει
προς αυτόν. Η οργάνωσή μας επέλεξε να μη συμμετάσχει σε μια διαδήλωση μ΄
ένα τέτοιο πολιτικό στίγμα. Θα αναρωτηθεί κάποιος: Η κρατική
τρομοκρατία όμως και καταστολή δεν χρειάζονται απάντηση; Η απάντηση στο
ερώτημα θα μπορούσε να είναι και προφανής: Απαραίτητα και χρειάζεται!
Μια μαζική, άμεση, διαρκή, λαϊκή, πολιτικοποιημένη, μαχητική απάντηση.
Με διαδηλώσεις, παρεμβάσεις, εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις κι έναν
πραγματικό αγώνα ενάντιά της. Μια κινητοποίηση που δεν θα
χαρακτηρίζεται, όμως, απ’ τη συγκάλυψη του πραγματικού αποδέκτη της
κρατικής τρομοκρατίας, βίας, θωράκισης και καταστολής – που είναι ο
ίδιος ο «εχθρός – λαός» για ν΄ αναγορευτεί κάποιος άλλος ως «αποδέκτης».
Ούτε απ΄ τη συγκάλυψη και την απαξίωση του υποκειμένου που θα μπορέσει
πραγματικά ν’ απαντήσει αυτό το όργιο, που είναι το εργατο-λαϊκό κίνημα
που πρέπει να συγκροτηθεί. Που θα μπορέσει ν’ απαντήσει πραγματικά στην
ίδια τη φασιστικοποίηση της επίσημης πολιτικής, της οποίας έχουμε δει
πολλά «επεισόδια» όλα αυτά τα χρόνια. Και της οποίας, η καταστολή στα
Εξάρχεια, η καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, οι έφοδοι, η βία
των ΜΑΤ, οι «έλεγχοι», οι εξευτελισμοί, το ξύλο, οι προσαγωγές και οι
συλλήψεις αποτελούν ένα μόνο μέρος. Γιατί τα Εξάρχεια δεν αποτελούν ούτε
«απελευθερωμένη περιοχή», ούτε «γαλατικό χωριό», ούτε «νησίδα μέσα στην
καπιταλιστική κόλαση». Αλλά χρησιμοποιούνται για την πραγματοποίηση
μιας «πρόβας» συνολικότερης όξυνσης και αναβάθμισης της κρατικής
τρομοκρατίας ενάντια στο λαό, σε όλα τα επίπεδα. Ένα τέτοιο κίνημα
επείγει να οικοδομηθεί, μέσα από πρωτοβουλίες δράσης και κοινής δράσης,
με πλατιά απεύθυνση στο λαό και με ξεκάθαρες πολιτικές στοχεύσεις.
https://antigeitonies3.blogspot.com/
Προλεταριακή Σημαία
