«Είναι καλή; Δεν ξέρω», είπε ο Αμερικανός πρόεδρος, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν έχει καν δει την ταινία! Ναι, δεν την είδε την ταινία ο Τραμπ, αλλά την αξιολόγησε («πόσο άσχημα ήταν τα βραβεία» είπε!). Δεν χρειάζεται ασφαλώς να τη δει. Ούτε εξάλλου θα αντέξει να τη δει. Αρκεί που είναι ξένη, νοτιοκορεάτικη. Μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης του Τραμπ είναι η ξενότητα και το εμπόριο. Τα βραβεία κατά την άποψή του δεν δίνονται με καλλιτεχνικά κριτήρια αλλά με εμπορικά. Όλα γι’ αυτόν κρίνονται με όρους εμπορικούς και κέρδους. Είναι λογικό, είναι ένας καπιταλιστής, ένας έμπορος. Γι’ αυτόν όλα πωλούνται κι αγοράζονται. Δεν υπάρχουν αξίες χρήσης. Αν μπορούσε θα πωλούσε και τον αέρα. Δεν υπάρχουν γι’ αυτόν άνθρωποι, δεν υπάρχει ανθρωπιά, δεν υπάρχουν πράγματα που δεν έχουν ανταλλακτική αξία, όπως τα προϊόντα του πολιτισμού. Όλοι και όλα αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα.
Τι ταινίες βλέπει ο Τραμπ; Τι κινηματογράφο θέλει; «Δώστε μας το Όσα παίρνει ο άνεμος-λέει-. Μπορούμε να έχουμε ξανά το Όσα παίρνει ο άνεμος, παρακαλώ;», είπε ο μεγιστάνας πρόεδρος, αναφερόμενος στο φιλμ του σκηνοθέτη Βίκτορ Φλέμινγκ, παραγωγής 1933. Έτσι συμβαίνει με τις επιστροφές. Οι υπερνεοφιλελεύθεροι Αμερικανοί επιστρέφουν στην «Χρυσή εποχή» των ΗΠΑ, στο μεσοπόλεμο. Κάποιοι αναφέρουν και τον «Υπέροχο Γκάτσμπι» του Φιτζέραλντ. Αντίθετα, οι δημοκρατικοί, όπως ο Μπέρνι Σάντερς, επιστρέφουν στην δεκαετία του 1960. Τότε που είχαμε την άνοδο της «μεσαίας τάξης» και το τεράστιο κοινωνικό και πολιτιστικό κίνημα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ. Ο καθείς και οι επιστροφές του. Αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει αδιέξοδο και ο καθένας, ανάλογα με την ιδεολογική του προσέγγιση, επιστρέφει για να αναστοχαστεί το παρελθόν προκειμένου να βρει ένα "νέο δρόμο", μία προοπτική για το μέλλον…http://artinews.gr/
