Ένα διαζύγιο που εκκρεμεί

Επτάμισι η ώρα, η πρώτη καμπάνα χτύπησε. Δυο πιστούς είδα που βιάζονταν να λειτουργηθούν. Δικαίωμά τους να πιστεύουν ότι έχουν ανοσία, επ’ αυτού άλλωστε απεφάνθησαν τηλεοπτικώς ανώτεροι ιεράρχες, ακόμη και επιστήμονες. Υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας είναι να προστατεύει τη δημόσια υγεία, απαγορεύοντας την προσέλευση των πιστών στις εκκλησίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που απαγορεύει την προσέλευση των θεατών στα θέατρα, και μάλιστα υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας είναι να ασκεί αυτή την υποχρέωση επί ίσοις όροις, ανεξάρτητα απ’ τη βούληση, τους σχεδιασμούς και την προαίρεση των υποκειμένων, είτε είναι οι θιασάρχες είτε είναι το ιερατείο. Αλλά αυτό που είδαμε τις τελευταίες μέρες είναι να κλείνουν με απόφαση του ελληνικού κράτους όλα τα θέατρα για λόγους δημόσιας υγείας και να εναποτίθεται στην καλή προαίρεση του ιερατείου αν θα κλείσουν οι εκκλησίες, έστω και αν υπάρχουν οι ίδιοι ακριβώς λόγοι δημόσιας υγείας.
Πρόκειται για ορατή αντίφαση, στον πυρήνα της οποίας θα βρούμε τον γνωστό από ιδρύσεως ελληνικού κράτους εναγκαλισμό της πολιτικής και της θρησκευτικής εξουσίας, που τους τελευταίους μήνες και κάτω απ’ τον αντιδραστικό συντηρητισμό των κυβερνώντων γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτικός. Αλλά σε δύο βάρκες δεν πατάς, μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν, δυο διαφορετικούς κόσμους δεν τους ενώνεις ή τουλάχιστον όταν το κάνεις ας αναλάβεις την ευθύνη των επιλογών σου, χωρίς να καμώνεσαι ότι όλα έχουν καλώς. Εννοώ: δεν προσκολλάσαι σε μία θρησκεία για να διακηρύσσεις την ανεξιθρησκία σου, δεν διαιωνίζεις τη θεοκρατία για να διατρανώνεις τον κοσμικό σου χαρακτήρα, δεν αναπαράγεις τον θρησκευτικό μεσαίωνα για να διαλαλείς τις δημοκρατικές αρχές σου.
Γνωστό απ’ τα ζευγάρια. Μια δυσαρμονική συμβίωση αποβαίνει τοξική και για τα δύο μέλη, όσον αφορά δε τη σχέση κράτους-εκκλησίας το αποτέλεσμα αποβαίνει εδώ και πολύ καιρό τοξικό  για ολόκληρη την κοινωνία. Σε αυτή τη χώρα η ανάγκη του χωρισμού ήταν κάποτε ζήτημα μόνο κοινής λογικής, τώρα πια είναι και ζήτημα δημόσιας υγείας.http://artinews.gr/