Μια εν ψυχρώ δολοφονία. Μια πράξη καταστολής και
ρατσιστικής βίας, που πρόσθεσε την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι. Και μια
μαζική οργή του λαού για την οποία τα τελευταία λόγια του δολοφονημένου
Τζ. Φλόιντ ήταν η απόλυτη έκφραση σε όσα βιώνει: «Δεν μπορώ να
αναπνεύσω». Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζουν εκατομμύρια Αμερικανοί,
αυτή είναι η άλλη όψη του «αμερικανικού ονείρου».
Οι
δεκάδες χιλιάδες νεκροί - θύματα του καπιταλιστικού συστήματος Υγείας
στις ΗΠΑ, οι ομαδικοί τάφοι, τα πάνω από 40 εκατομμύρια των νέων ανέργων
τους τελευταίους μήνες και τα δεκάδες εκατομμύρια όσων αναμένεται να
πεινάσουν τους επόμενους είναι μόνο μερικά ενδεικτικά παραδείγματα της
καταπίεσης που νιώθουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα στη «Μέκκα» του
καπιταλισμού. Ο εφιάλτης των πολλών είναι αυτός που δημιουργεί το όνειρο
για τους λίγους. Για κάθε μεγιστάνα του πλούτου υπάρχουν δεκάδες
χιλιάδες που στερούνται τα βασικά. Για καθέναν που δεν ξέρει πραγματικά
τι έχει, υπάρχουν χιλιάδες που για να αποφύγουν το κοινωνικό περιθώριο
πρέπει να δουλεύουν ήλιο με ήλιο, να μην αρρωστήσουν ούτε μια μέρα, να
μη χάσουν λεπτό στο κυνήγι της επιβίωσης.Οι Αμερικανοί εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος και το θεό που πιστεύουν, ξέρουν καλά τι είναι να μην έχεις μέλλον, να ζεις στην γκρίζα ζώνη της κοινωνίας, να κινδυνεύεις από στιγμή σε στιγμή να μην μπορείς να καλύψεις τις βασικές κοινωνικές ανάγκες και την ίδια ώρα να είσαι έρμαιο της κρατικής καταστολής, να κινδυνεύεις από πιστολέρο αστυνομικούς που έχουν εκπαιδευτεί να σε θεωρούν «εχθρό», να «δικάζουν» και να εκτελούν με συνοπτικές διαδικασίες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η αφροαμερικανική κοινότητα θρηνεί εκατοντάδες νεκρούς τα τελευταία χρόνια, είτε στο τιμόνι ήταν Δημοκρατικός Πρόεδρος είτε Ρεπουμπλικανός. Οι εκτελέσεις μαύρων πολιτών δεν σταμάτησαν ούτε την περίοδο που κυβερνούσε ο Αφροαμερικανός Μπ. Ομπάμα.
Μιλούν για «ανισότητες»...
Οι
βαθιές ανισότητες που χαρακτηρίζουν την αμερικανική κοινωνία είναι κάτι
που το παραδέχονται πλέον όλοι, ακόμα και τα αστικά κόμματα στην
Ελλάδα, αφού τα παραπάνω δεν κρύβονται εύκολα. Αλλος μιλάει για
«διχασμό», άλλος για «ρήγμα στο σώμα της κοινωνίας», άλλος για «πληγές».
Κι όμως: Οι διαπιστώσεις τους περισσότερο εκφράζουν τις ανησυχίες
τους για τη διατήρηση της «κοινωνικής συνοχής», για το πώς η
«κανονικότητα» της φτώχειας των «από κάτω» δεν θα γεννάει αντιδράσεις,
δεν θα διαταράσσει τη χλιδή των «από πάνω»... Μιλούν για
«ανισότητες» λες και φιλοσοφούν για τον «καημένο κόσμο», για να μη
χρειαστεί να πουν καμιά κουβέντα, έστω για τα μάτια του κόσμου, για την
κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αλλωστε, πρόκειται για τον «στρατηγικό εταίρο» ή τον
«διαβολικά καλό» σύμμαχο. Και όσο περισσότερο τα αστικά επιτελεία
«διαπιστώνουν» τις «ανισότητες», όσο περισσότερα δάκρυα χύνουν για τη
χαμένη «κοινωνική συνοχή», τόσο περισσότερο προσπαθούν να κρύψουν την
αιτία των εξελίξεων στις ΗΠΑ και το τι σηματοδοτούν.Μιλούν για ανισότητες και δείχνουν προς την ΕΕ και στέλνουν το μήνυμα στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν, όπως λένε, πιο ανεπτυγμένα δίκτυα πολιτικών συνοχής. Λες και δεν ήταν μερικούς μήνες πριν που «φλεγόταν» η Γαλλία από μαζικές μαχητικές κινητοποιήσεις και απεργίες για το νέο Ασφαλιστικό... Λες και δεν ήταν ο «εκσυγχρονιστής» Μακρόν που κατέβαζε δυνάμεις καταστολής, απειλούσε να βγάλει το στρατό στο δρόμο και κήρυττε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης... Λες και δεν αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο στα νοσοκομεία της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Σουηδίας, τους τελευταίους μήνες, ότι αυτά δεν αποτελούν «αμερικανική ιδιοτροπία», αποτέλεσμα της πολιτικής του «ακροδεξιού Τραμπ»...
...για να κρύψουν τις αγιάτρευτες αντιφάσεις...
Οι περιβόητες «ανισότητες» είναι η άλλη όψη της μεγάλης αντίφασης που όλο και περισσότερο οξύνεται: Οι
πολλοί να παράγουν αμύθητα πλούτη και την ίδια στιγμή να ζουν την
απόλυτη και τη σχετική εξαθλίωση, γιατί οι λίγοι έχουν στα χέρια τους τα
μέσα παραγωγής, την εξουσία, το ίδιο το κράτος. Η επιστήμη και η
παραγωγή να έχουν αναπτυχθεί σε εκπληκτικό βαθμό, τα επιτεύγματα της
ανθρώπινης εργασίας να μπορούν να ικανοποιήσουν όλες τις σύγχρονες
ανάγκες, κι όμως την ίδια στιγμή να παραμένουν άλυτα ζωτικά προβλήματα
του λαού: Από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μέχρι τη στέγαση, και από
την ολόπλευρη μόρφωση μέχρι την πρόσβαση στον Πολιτισμό. Η
παραγωγικότητα της εργασίας να έχει απογειωθεί, κι όμως αντί οι
εργαζόμενοι να δουλεύουν λιγότερο και να απολαμβάνουν περισσότερα, να
συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ολες αυτές οι πλευρές δείχνουν αυτό
ακριβώς που στερεί την «ανάσα» σε εκατομμύρια εργαζομένων: Το κυνήγι του
καπιταλιστικού κέρδους, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η
εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.Η όξυνση αυτών των αντιφάσεων είναι που κάνει ακόμα πιο επιθετικό, πιο εγκληματικό και πιο απάνθρωπο το σύστημα, αποκαλύπτοντας τη σαπίλα που το χαρακτηρίζει. Αυτό επιβεβαιώνεται αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ, με το λαό να βιώνει την ακόμα μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος. Εκφραση της τάσης αυτής είναι άλλωστε και η προεδρία Τραμπ, η θητεία του οποίου, όχι τυχαία, συνέπεσε με την περίοδο που η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα απειλείται στα ίσα από άλλες δυνάμεις (Κίνα, Ρωσία). Μόνο έτσι μπορούν να εξηγηθούν οι μεγάλες αστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι οποίες βγαίνουν στην επιφάνεια με κάθε αφορμή, σε κάθε βήμα και επιλογή της αμερικανικής κυβέρνησης. Αν στην αρχή της θητείας Τραμπ βλέπαμε τις συχνές αλλαγές επιτελικών στελεχών, το ράβε - ξήλωνε σε νευραλγικές κρατικές υπηρεσίες και τις παραιτήσεις υπουργών, σήμερα έχουμε την αποχώρηση των ΗΠΑ από διεθνείς οργανισμούς (π.χ. Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας), ή τη διάλυση συμφωνιών (π.χ. «Οpen Skies»), γκρίνιες και διαφοροποιήσεις στις κορυφές του αστικού κράτους, μέσα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Η προσπάθεια της αμερικανικής αστικής τάξης να κρατηθεί στην κορυφή ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη δεν έχει θύματα μόνο τους λαούς στις καυτές ζώνες του πλανήτη, εκεί που επικεντρώνεται η αντιπαράθεσή της με τους ανταγωνιστές της, όπως στην Ανατολική Μεσόγειο. Θύμα της είναι και ο ίδιος ο αμερικανικός λαός, που στο εσωτερικό της χώρας ζει την ένταση της εκμετάλλευσης και του κρατικού αυταρχισμού...
...που αποκαλύπτουν ότι ο καπιταλισμός δεν είναι άτρωτος
Οι
λαϊκοί αγώνες στη «μητρόπολη» του καπιταλισμού γεννούν μόνο ελπίδα. Οι
ίδιες οι αγιάτρευτες αντιφάσεις αυτού του συστήματος, που δεν
εμφανίζονται πια σε μια «γωνιά» του πλανήτη, αλλά στη βιτρίνα του
καπιταλισμού, στις ισχυρότερες και σημαντικότερες χώρες του, δυναμώνουν
την πεποίθηση ότι τελικά αυτό το σύστημα δεν είναι τόσο πανίσχυρο όπως
το παρουσιάζουν.Οι εκατοντάδες χιλιάδες που κατακλύζουν τους δρόμους στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του κόσμου δίνουν ένα καλό μάθημα στους κήρυκες της υποταγής και του «τέλους της Ιστορίας», σε όσους λένε παραμύθια για «χαμένους αγώνες», σε όσους διακινούν το «κάτσε στ' αυγά σου». Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στον κόσμο την τελευταία δεκαετία για να διαπιστώσει ότι έγιναν πια «κανονικότητα» οι κάθε φορά «πρωτόγνωρες» καταστάσεις: Από τους περιφερειακούς πολέμους και τα προσφυγικά κύματα, μέχρι τις φυσικές καταστροφές και από τις ανακατατάξεις στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες (π.χ. Brexit) μέχρι τις επιπτώσεις της πανδημίας. Και όσο το «απρόβλεπτο» και το «πρωτόγνωρο» γίνεται όλο και πιο κανονικό, τόσο αντικειμενικά θα διαμορφώνονται προϋποθέσεις κινητοποίησης εργατικών - λαϊκών μαζών, παρά τα μέτρα που παίρνονται σε αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό που θα κρίνει την πορεία των εξελίξεων είναι η δυνατότητα η οργή, η διαμαρτυρία να διοχετευθούν στη σωστή κατεύθυνση... να φέρουν μια νέα ανάταση στην εργατική - λαϊκή ανατρεπτική πάλη.
Η Ιστορία λοιπόν δεν έχει πει την τελευταία της λέξη, αντίθετα ζούμε τον «κοιλόπονό» της. Η ελπίδα βρίσκεται στην ταξική πάλη, στην ανασύνταξη του επαναστατικού κινήματος, για να αναπνεύσουν οι λαοί όλου του κόσμου. Για να περάσουν στην αντεπίθεση, να σαρώσουν το «παλιό» και τη σαπίλα του και να φέρουν το καινούργιο, σύμφωνα με την απαίτηση της εποχής μας: Τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.https://www.rizospastis.gr/
Δ. Π.
