Ο Τσίπρας έδωσε μαθήματα ηγεσίας και πολιτικού ήθους στην περίπτωση Παπαδημούλη – Ποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «κάηκαν» ή «δεν αρέσουν» και πρέπει να μετακομίσουν στην πίσω σειρά

Να αρχίσουμε με το αυτονόητο. Στην πολιτική  ευθύνη είναι αντικειμενική.  Τα υπόλοιπα είναι δουλειά του εισαγγελέα. Η ιστορία διδάσκει ότι  όποιος την αναλαμβάνει έμπρακτα, κάνοντας βήματα πίσω, δεν χάνει ποτέ. Όποιος διστάζει, κατά κανόνα βγαίνει χαμένος-  μαζί με το κόμμα του.
Είναι σκληρό, αλλά αναπόφευκτο: αν για έναν πολιτικό κάτι πάει στραβά  και δεν το αντιμετωπίσει πειστικά και ακαριαία, τον ακολουθεί. Είναι καλύτερα να του βγει το μάτι. Γιατί η πολιτική είναι αμείλικτη. Πρέπει να «αρέσεις». Να μην έχεις απέναντι την κοινωνία ακόμη και αν αυτό  σε αδικεί. 
Όποιος δίνει αφορμή να γίνει εύκολος στόχος για τους  αντιπάλους του καίγεται. Και αντιστρόφως: όποιος καίγεται γίνεται εύκολος στόχος. Αργά ή γρήγορα, θα γίνει και πρόβλημα για το κόμμα του. 
Στο τέλος της ημέρας το θέμα φτάνει στην ηγεσία. Εξ ορισμού σε κάθε κόμμα ο επικεφαλής κρίνεται από το πόσο ψηλά βάζει τον πήχη στην πολιτική επάρκεια των στελεχών του.
Αν τον χαμηλώσει, παίρνει τον ίδιο η μπάλα. Επιπλέον στον ΣΥΡΙΖΑ αυτός ο πήχης είναι και κριτήριο αξιολόγησης για τη διεύρυνση, που έχει ανάγκη.  Δεν κάνει face control, αλλά καταλαβαινόμαστε, όταν έχουμε να κάνουμε με το στελεχιακό δυναμικό του… ΠΑΣΟΚ.

Αυτό που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στον ΣΥΡΙΖΑ με την περίπτωση Παπαδημούλη είναι υποδειγματικό. Κανείς άλλος αρχηγός ως τώρα δεν είχε τόσο καθαρή και δίκαιη θέση απέναντι σε ένα στέλεχός του και ταυτόχρονα απέναντι στην κοινωνία: έκανες λάθος, θα σου καταλογιστεί. Δεν νοείται να φορτωθούν οι άλλοι τις ευθύνες σου.
Ο εν λόγω ευρωβουλευτής «έχει προσφορά χωρίς ψεγάδια» στο κόμμα. Αλλά «ο τρόπος που επέλεξε τώρα να επενδύσει τα χρήματα, που απέκτησε νόμιμα ήταν λάθος». Τελεία και παύλα. Αν το είχαν κάνει κι αλλοι αρχηγοί παλιότερα- με τα σύμβολα του πλούτου- η πολιτική  ζωή θα  ήταν αλλιως.
  Ο κύκλος των «καμένων» στελεχών

Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν υπάρχουν παλιά σκάνδαλα να το στοιχειώνουν. Αλλά κακά τα ψέματα: κάποια στελέχη δεν  προσφέρονται για «πρώτο τραπέζι πίτσα». Συνδέονται με λάθος  συμπεριφορές και αστοχίες  και, αν μη τι άλλο, «διώχνουν κόσμο» και κάνουν εύκολη τη δουλειά των αντίπαλων.    

Προς Θεού κανείς δεν πρέπει να απομακρυνθεί από το κόμμα του μόνο επειδή «του έτυχε μια στραβή στη βάρδια του». Τα κόμματα δεν είναι δικαστήρια, αλλά ούτε και «λημέρια».

Όσοι έχουν «μπλέξει» για οποιονδήποτε λόγο, καλό είναι να μετακινηθούν – προτιμότερο αυτοβούλως- στις πίσω σειρές- όσο δυσάρεστο κι αν είναι αυτό για πολιτικό. Και κατά κάποιο τρόπο να ξαναχτίσουν τον προφίλ τους από τη αρχή.
 Πρώτος ο Δημήτρης Παπαδημούλης, για να αρχίσουμε από τα φρέσκα  νέα. Χειρίσθηκε με τον χειρότερο τρόπο την  δημοσιότητα για την περιουσία του, εμπλέκοντας το κόμμα του, την ιδιότητα του ευρωβουλευτή και τη θέση του στο Στρασβούργο. Αλλά αντί να βγει στον αφρό πήγε βαθύτερα και πλέον είναι βαρίδι.
 Δεν είναι κακό όποιος έχει λεφτά να συνδέεται με αριστερό κόμμα. Ίσως όμως δεν είναι πάντα καλό  για αριστερό κόμμα να συνδέεται μαζί του. Είναι κάτι σαν τη γυναίκα του Καίσαρα…
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επισήμανε το λάθος του Παπαδημούλη και άφησε τα υπόλοιπα στη διακριτική του ευχέρεια: «Νομίζω ότι το έχει κατανοήσει και ο ίδιος».
Αν δεν εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, κακό του κεφαλιού του. Η δουλειά του πάντως ως επικεφαλής των ευρωβουλευτών και αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου έχει δυσκολέψει.

 Ο Παύλος Πολάκης είναι ειδική περίπτωση φιλότιμου καταστροφέα. Μαχητικός, ακέραιος, υπερασπιστής του δημοσίου χρήματος, δραστήριος.  Αλλά με τα μυαλά στα κάγκελα. Με τον απρεπή λόγο του χάνει το δίκιο του και καταλήγει ο καλύτερος φίλος του Μητσοτάκη όταν πιάνει το πληκτρολόγιο. Το κόστος που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές από το ύφος Πολάκη, ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού.
Όσο και αν προσπάθησε ο Τσίπρας να τον τραβήξει πίσω… αυτός συνεχίζει ακάθεκτος. Άλλος με τα στοιχεία που συλλέγει ο Πολάκης για την κυβερνητική δράση,  θα είχε ήδη κατεδαφίσει κάποιους υπουργούς. Όσο τα δημοσιοποιεί ο ίδιος με τον τρόπο του τα  «καίει». Συνεπώς ξέρει τι πρέπει να κάνει.
Ο Πάνος Σκουρλέτης αποδείχθηκε μοιραίο πρόσωπο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως  γραμματέας  συνδέθηκε με εξευτελιστική -για κυβερνών κόμμα με 35% – ήττα στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Κανείς επικεφαλής της κομματικής οργάνωσης σε κανένα κόμμα δεν μπορεί να σταθεί με τόσο αρνητικές  επιδόσεις.  Όσο πιο μακριά από την κορυφή, τόσο καλύτερα.

Η Ρένα Δούρου προηγήθηκε στην επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ με την νίκη της το 2014 στην Υπερνομαρχία Αττικής.  Επαρκές στέλεχος, αλλά ατύχησε με τις πλημμύρες στη Μάνδρα και φωτιά στο Μάτι. Εκ των πραγμάτων η εκ νέου διεκδίκηση του αξιώματος ήταν δίλημμα στο οποίο απάντησε λάθος. Η έννοια της αντικειμενικής ευθύνης χάθηκε  εκ μέρους της και το προφιλ της θόλωσε. Συνδέθηκε αυτοβούλως με μια αποδοκιμασία. Τι δεν καταλαβαίνει;
 Τέλος ο Νίκος Παππάς είναι μια δύσκολη εξίσωση. Ευφυής άνθρωπος, αξιόπιστο στέλεχος, προσωπικός φίλος του Τσίπρα. Χειρίσθηκε τα θηρία της ολιγαρχίας με τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η νομιμοποίηση του τηλεοπτικού τοπίου με τον κανόνα « οποίος έχει γερό πορτοφόλι παίρνει κανάλι» κάνει σήμερα ευτυχές το κόμμα του.
Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Ως εν ενεργεία υπουργός άκουσε τον Βαγγέλη Μαρινάκη να του προσάπτει ότι στο γραφείο και στο σπίτι του του ζητούσε  οικονομική αιμοδοσία του… Καλογρίτσα.  Δεν τον έσκισε -ο Παππάς τον Μαρινάκη- για αυτούς τους  ισχυρισμούς- που δεν θέλει κανείς πολιτικός. Σήμερα εμφανίζεται και στο κανάλι του.  Όσο ικανός και να είναι πόσο λογικό είναι για το κόμμα του να βάζει το όνομά του στη μαρκίζα;

Προφανώς κανένα από αυτά τα στελέχη δεν αισθάνεται ότι πρέπει να απολογηθεί για κάτι. Αλλά πρέπει να πάρουν το μήνυμα Τσίπρα στην περίπτωση Παπαδημούλη και να τοποθετηθούν με ευθύνη στο πίσω μέρος της σκηνής μέχρι τις εκλογές. Θα προσφέρουν υπηρεσίες.
Από την πλευρά τους έχουν τα επιχειρήματά τους. Άλλωστε κάποιοι τιμήθηκαν από τους ψηφοφόρους του κόμματος. Αλλά πως να το κάνουμε-, ακόμη και αν είναι απλώς θύματα ή κορόιδα– αποτελούν εγκαιροφλεγείς βόμβες.

Κοντά στο νου κι η γνώση. Στις επόμενες εκλογές  ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα έχει κόστος αν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, όσοι φορτίσθηκαν αρνητικά τις προηγούμενες. Θα φροντίσει η ΝΔ με το ισχυρό μιντιακό της σύστημα.

Αθέμιτο, αλλά στην πολιτική ισχύει αυτό που έλεγε  ο Σαρτρ για το ποδόσφαιρο: «Τα πράγματα περιπλέκονται από την παρουσία της αντίπαλης ομάδας».https://www.anoixtoparathyro.gr/