του Imago
Σαν σήμερα το 2019, ο 27χρονος νεοναζί Stephan Balliert θα επιχειρήσει ένοπλος να εισβάλει κατά τη λειτουργία του Γιομ Κιπούρ στη Συναγωγή της Χάλλε στη Γερμανία. Μη μπορώντας να εισέλθει στο εσωτερικό της, θα στραφεί σε άλλους στόχους. Στη προσπάθειά του να διαφύγει, θα αφήσει πίσω του δύο νεκρούς, έναν περαστικό και έναν ακόμη σε κοντινό εστιατόριο το οποίο ανήκε σε τουρκική οικογένεια. Πριν επιτεθεί, ο Balliert διακήρυξε διαδικτυακά ότι «Ο φεμινισμός είναι η αιτία της πτώσης των ποσοστών γεννήσεων στη Δύση, η οποία ενεργεί ως αποδιοπομπαίος τράγος για τη μαζική μετανάστευση. Η ρίζα όλων αυτών των προβλημάτων είναι ο Εβραίος».
Ένα χρόνο νωρίτερα, ο Ρόμπερτ Μπάουερς από το Πίτσμπουργκ, σε ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης θα στοχοποιήσει την εβραϊκή οργάνωση «Hebrew Immigrant Aid Society» με την εξής ανάρτηση: «Της αρέσει να φέρνει εισβολείς για να σκοτώσουν τον λαό μας. Δεν μπορώ να κάθομαι άπραγος και να βλέπω τον λαό μου να σφαγιάζεται. Στα τσακίδια η οπτική σας, θα μπουκάρω». Στις 27/10 θα εισβάλει στο κτήριο της συναγωγής «Το δέντρο της Ζωής» φωνάζοντας «Όλοι οι Εβραίοι πρέπει να πεθάνουν» σκοτώνοντας 11 ανθρώπους.
Στην ιστορία του σύγχρονου αντισημιτισμού υπάρχει πλήθος επιθέσεων με παρόμοια χαρακτηριστικά, αρκούν όμως δύο χτυπητά και πρόσφατα παραδείγματα για να γίνει σαφές ότι μεταξύ πολλών δραστών υπάρχει μια ταύτιση· ταύτιση η οποία είναι ιδιαίτερα ενδεικτική –δείχνει δλδ πως σκέφτονται και δρουν υπό την επίδραση ενός εξωτερικού καταναγκασμού που οδηγεί σε ταυτόσημες γραμμές κρίσης οι οποίες θεμελιώνονονται στην αντίληψη που καλλιεργείται για την ετερότητα και τους τρόπους διασφάλισης της εσωτερικής συνοχής. Ένα άλλο σημείο συνάντησης είναι η δοξολογία του προτύπου της επιθετικής, μισογυνικής αρρενωπότητας ως στοιχείο συγκρότησης της ανδρικής ταυτότητας, η οποία δομείται πάνω στις πιο συμπαγείς και κανονιστικές κατασκευές τις νεωτερικότητας, όπως τα δύο ασύμμετρα βιολογικά φύλα και η ετεροκανονική σεξουαλικότητα, το έθνος στις πιο συγκαλυμμένες μορφές διαφορικού ρατσισμού και στις πιο απροκάλυπτες μιλιταριστικές-φασιστικές εκδοχές του.
Πριν ένα μήνα, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2020, περίπου 300 ελληνορατσιστές με τον Αλέξανδρο Μουζουράκη, δημοτικό σύμβουλο Ιεράπετρας, σε ρόλο συντονιστή, επιτέθηκαν σε χώρο προσευχής μουσουλμάνων μεταναστών στο Τυμπάκι Κρήτης. 4 μέρες νωρίτερα, ο Μουζουράκης είχε συνάντηση με τον Κασιδιάρη, μια συζήτηση την οποία χαρακτήριζε «ιδιαίτερα εποικοδομητική». Το περιεχόμενό της θα το συνοψίσει ως εξής σε ανάρτησή του στο Facebook: «Συζητήσαμε για θέματα της πατρίδας μας. Καταδικάσαμε την Νέα Τάξη πραγμάτων των Σιωνιστών και είμαστε υπέρ των Κρατών- Εθνών».
Η συνθηματολογία αυτή είναι βγαλμένη από την καρδιά του ναζισμού.
Μπορούμε να κωδικοποιήσουμε κάποιες κριτικές σημειώσεις για να τεκµηριωθεί καλύτερα, αλλά όχι στη παρούσα ανάρτηση. Αυτό που θέλω να πω εδώ είναι ότι μέσα από τα λόγια του Μουζουράκη αντιλαμβανόμαστε και το περιεχόμενο του νέου κόμματος του Κασιδιάρη. Σε αντίθεση με τις συμβατές παρατάξεις, όμως, ένας ριζοσπαστικός πολιτικός σχηματισμός δεν πρέπει να δείξει ότι υποχωρεί από τον στόχο που έχει αρχικά διακηρύξει. Στη πολιτική, αυτό συνιστά γενικό κανόνα. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, απ’ όσα ακολούθησαν στο Τυμπάκι, δλδ ο «Ελληνικός-Κρητικός άγραφος νόμος για αυτούς!» όπως ο ίδιος το αποκαλεί σε άλλη ανάρτηση, ότι ο πολιτικός κύκλος του Κασιδιάρη όχι μόνο έχει κρατήσει αμετάβλητο τον εξτρεμιστικό χαρακτήρα του, αλλά και ότι ο ίδιος παραμένει σταθερός στην αντισημιτική στοχοπροσήλωσή του.
Ο αντισημιτισμός στη Δύση έχει αποκτήσει χαρακτήρα αρχέτυπου εθνορατσισμού.
Η μορφή του «άπατρι Εβραίου» είναι αυτή που στοιχειώνει με τις απεδαφικοποιητικές της δυνάμεις κάθε εθνική κοινότητα και φαντασιακό. Και αυτό επειδή στο αντισημιτικό ντισκούρς οι Εβραίοι δεν ξεκινούν με την κατοχή ζωτικού χώρου, μιας αναγνωρίσιμης, γεωγραφικής εντοπιότητας, συνεπώς δεν διαθέτουν και ούτε δικαιούνται να αποκτήσουν πατρίδα. Αυτή η θεώρηση πυροδοτεί την αντίληψη ότι οι Εβραίοι ως φυλή όχι μόνο φθονούν όσους κινούνται στο εσωτερικό του σχήματος αίμα-χώμα, αλλά ενορχηστρώνουν και την προσφυγική/μεταναστευτική κρίση για να αποσταθεροποιήσουν τα υπάρχοντα έθνη-κράτη. Κατά αυτόν τον τρόπο ο αντισημιτισμός ενισχύει τον ρατσισμό και αντίστροφα.
Ο Μ. Χορκχάιμερ, στην Κριτική του εργαλειακού λόγου, σημειώνει (συνοπτικά) ότι η φυλή δεν είναι κατ’ ουσίαν καμιά επιστημονική έννοια, αλλά μια μυθική έννοια. Δεν είναι οι Σημίτες, λέει, που σχηματίζουν μια ιδιαίτερη φυλή –στην πραγματικότητα πρόκειται τουλάχιστον για τέσσερα ή περισσότερα φύλλα, στα οποία υπάρχουν φυσικά ανταγωνιστικές τάξεις (π.χ. δεν είναι όλοι κεφαλαιοκράτες, ενώ πολλοί έχουν ήδη εγκαταλείψει τον ιουδαϊσμό), αντίθετα, επισημαίνει ότι οι αντισημίτες αποκτούν μια τέτοια ενότητα.
Το γεγονός ότι οι αντισημίτες χρησιμοποιούν πάντοτε τα ίδια συνθήματα και φέρνουν στην επιφάνεια τους ίδιους τρόπους συμπεριφοράς τούς καταστεί μεταξύ τους σχεδόν ίδιους. Καθένας, γράφει ο Χορκχάιμερ, αντιλαμβάνεται ότι δεν έχουμε κανέναν ορισμό του αυθεντικού Εβραίου όπως δεν έχουμε και κανέναν ορισμό του αυθεντικού Γερμανού, του αυθεντικού Ευρωπαίου κ.ο.κ. Μερικές προκαταρκτικές ψυχολογικές έρευνες, όμως, αποκαλύπτουν ότι οι χαρακτηροδομές των αντισημιτών ομοιάζουν περισσότερο μεταξύ τους απ’ ό,τι αυτές των Εβραίων.
Στην Ελλάδα τώρα, ο αντισημιτισμός δεν έπαψε ποτέ να είναι παρών. Η πιο τακτική μορφή έκφρασής του είναι η συνωμοσιολογία. Όσοι εκφέρουν λόγο σε αυτή τη βάση αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μέρος μιας ελίτ πνευματικής διαύγειας, καθώς θεωρούν ότι έχουν αντιληπτική ικανότητα που τους επιτρέπει να βλέπουν πίσω από τα επιφαινόμενα, ότι έχουν πρόσβαση σε πηγές πληροφοριών που ο μέσος όρος δεν είναι ακόμη έτοιμος να τις αποδεχτεί. Το γεγονός αυτό τους δημιουργεί αυτομάτως την πεποίθηση ότι είναι φορείς ριζοσπαστικότητας και ανατρεπτικής σκέψης, ασχέτως αν αυτή η «πεφωτισμένη ελίτ» είναι το 75% της ελληνικής κοινωνίας.* Αυτό μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε την εδραιωμένη πεποίθηση ότι ο αντισημιτισμός ανήκει σε μια αξιοθρήνητη μειοψηφία. Ένας άλλος λόγος που θα έπρεπε να μας βάλει εξίσου σε μεγάλο προβληµατισµό είναι ότι στην Ελλάδα, εβραϊκά σχολεία και συναγωγές φυλάσσονται από ένοπλους φρουρούς. Αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.
Ο Γ. Καρατζαφέρης, αυτός ο θιασώτης της εκλαϊκευτικής ρατσιστικής τάσης και γκουρού της εγχώριας συνωμοσιολογίας, αποτελεί παραδειγματική περίπτωση. Το 2009 είχε ήδη εντάξει στη πολιτική του ατζέντα μια δολοφονική μεταναστευτική πολιτική. Αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές της ίδιας χρονιάς, δήλωσε ότι για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης ο Γ. Παπανδρέου ανέμενε τηλεφώνημα «από το Χίλτον». Ο υπαινιγμός για ξένα κέντρα που υποδεικνύουν την αντεθνική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση είναι επίσης σαφής. Αυτή η αντίληψη είναι κοινότοπη σε όλο το πλάτος της εγχώριας πολιτικής σκηνής. Όταν η Τζάκρη, για να μην ανατρέξουμε στον Θεόδωρο Καρυπίδη, χαρακτήριζε πρόσφατα τον Μητσοτάκη «άπατρι και διεθνιστή» ευθυγραμμιζόταν με μια ρητορική εγγενώς αντισημιτική.
Δεδομένου ότι οι Εβραίοι στη συνολική ιστορία της Δύσης διώκονταν συνεχώς, ο αντισημιτισμός πρέπει να θεωρηθεί ως ένα υποπροϊόν του δυτικού πολιτισμού. Βρίσκεται πάντα εκεί και περιμένει την εκάστοτε ευνοϊκή συγκυρία για να επανεμφανιστεί υπό συγκεκριμένη ιστορική μορφή και υφή. Οι Εβραίοι στοχοποιούνται αδιάλειπτα για τον «απο-εθνικοποιητικό» τους ρόλο στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα όπου «επιχειρούν με δόλιο τρόπο να επιβάλουν ένα ομογενοποιημένο οικουμενικό χαρακτήρα στα υπόλοιπα έθνη-κράτη», είτε μέσω του δι-εθνή κομμουνισμού, είτε μέσω του δι-εθνή καπιταλισμού, ανάλογα τις ιδεολογικές καταβολές του αντισημίτη. Μπορεί να ειπωθεί χωρίς υπερβολή ότι κανένα από τα νεοφασιστικά κινήματα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν καταφεύγει διαρκώς στον αντισημιτισμό.
75 χρόνια μετά το αποκορύφωμά του στο συγκρότημα Άουσβιτς-Μπίρκεναου, ο αντισημιτισμός παραμένει κεντρική στιγμή στη ναζιστική θεώρηση και διατηρεί άθικτη τη δολοφονική ορμή του. Οι καταγεγραμμένες επιθέσεις κάνουν σαφές ότι ο αντισημιτισμός αποτελεί σημείο τομής της φασιστικής ιδεολογίας και ποτέ δεν είναι αρκετό να μιλάμε γι’ αυτό. Γι’ αυτό ένας αντφασιστικός λόγος παραμένει περιορισμένος εάν δεν εμπεριέχει τη στοχοποίηση του αντισημιτισμού σε όλες του τις εκφάνσεις και δεν του επιτίθεται με σφοδρότητα. Γιατί αυτές οι επιθέσεις δεν είναι η εξώθηση του αντισημιτισμού στα άκρα, είναι η νομοτελειακή απόληξή του.
Σημείωση:
* Βλ. https://roides.wordpress.com/2014/07/20/20july14/amp/,https://www.aftoleksi.gr/
