Εδώ και αρκετές ημέρες γίνεται τεράστιος ντόρος για την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στη βίαιη κρατικοποίηση του ΚΕΘΕΑ, στη σταδιακή μείωση της χρηματοδότησής του με αποτέλεσμα την αλλαγή στη διοίκησή του και την τελική του συγχώνευση με τον ΟΚΑΝΑ. Τι σημαίνει όμως πραγματικά αυτή η κυβερνητική απόφαση, ποιους ανθρώπους πλήττει ουσιαστικά και ποια είναι η προσωπικότητα του οργανισμού στον οποίο επιτίθεται;
Το έργο που παρέχει κοινωνικά το ΚΕΘΕΑ, μπορείς να το δεις όντας απλός περαστικός της πόλης, από την Αθήνα μέχρι την επαρχία. Εκτείνεται από τις «δύσκολες και μικρές ώρες» στις οποίες η χρήση λαμβάνει χώρα, με την παροχή καθαρών εργαλείων για την αποφυγή μεταδιδόμενων νοσημάτων μέχρι τα σχολεία σε «στιγματισμένες» περιοχές όπου γίνεται ένας αγώνας προσέγγισης των νέων που προέρχονται από κάποια δύσκολα περιβάλλοντα και μπορεί να εμφανίσουν στο μέλλον συμπεριφορές χρήσης και κατάχρησης. Το ΚΕΘΕΑ αφορά τον έφηβο που πιέζεται ψυχοκοινωνικά και ενδέχεται να στραφεί στη χρήση μέχρι το μεσήλικα που όντως έχει στραφεί στη χρήση και μαζί με τον ίδιο ενδέχεται να κινδυνεύει και η οικογένειά του. Αφορά την κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών μέχρι την κατάχρηση τυχερών παιγνίων, με εξειδικευμένο προσωπικό για την κάθε μία από τις κατηγορίες αυτές να παλεύει σε καθημερινή βάση όχι να υποκαταστήσει την εξάρτηση, αλλά να την καταλάβει.
Ένα από τα πρώτα μαθήματα που διδάσκει το ΚΕΘΕΑ στη μακροχρόνια ύπαρξή του στην Ελλάδα, είναι του τι πραγματικά εστί χρήση, τι πραγματικά σημαίνει εξάρτηση. Είναι ο πρώτος κοινωνικός πυρήνας που έσκυψε στον ψυχισμό των ανθρώπων που κάνουν χρήση με απώτερο σκοπό τη συμπόρευση με τους ανθρώπους αυτούς, ως ανθρώπους. Πάψαμε να μιλάμε για κοινωνικούς «παρίες», «καμένα χαρτιά» και «τελειωμένες υποθέσεις» όταν κατανοήσαμε πως όποτε μιλάμε για εξάρτηση, η πρώτη αναπαράσταση που ενθυμούμαστε δεν είναι εκείνη της πεταμένης σύριγγας στην Ομόνοια, αλλά εγώ και εσύ. Και όταν αρχίσαμε να κατανοούμε πως εγώ και εσύ χωρίς να κάνουμε χρήση ηρωίνης στην Ομόνοια, είμαστε εξαρτημένοι από κάτι, είτε αυτό λέγεται ζάχαρη είτε κάποιος σύντροφος, τότε μπορέσαμε να δούμε πως οι εξαρτημένοι άνθρωποι δεν είναι εκείνα τα «κοινωνικά αποβράσματα» που «δεν τα κατάφεραν», αλλά κάποιοι άνθρωποι που αντιμετώπισαν μία σωρεία δυσκολιών στη ζωή τους με τον τρόπο αυτό, έναν τρόπο αυτοκαταστροφής. Όποιος και όποια είχε ποτέ στη ζωή του την τύχη να βρεθεί σε μία ομήγυρη εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ, σε μια ομάδα διαλόγου και συνδιαμόρφωσης, θα κατάλαβε πως όλοι με κάποιο τρόπο σε κάποια περίοδο της ζωής μας, νιώσαμε αρκετά αδύναμοι ώστε να οδηγηθούμε σε συμπεριφορές αυτοκαταστροφής, είτε αυτές αφορούν κάποια μέθοδο πιο κοινωνικά οφθαλμοφανή ως αυτοκαταστροφή, όπως είναι για παράδειγμα το κάπνισμα, είτε μία λιγότερο κοινωνικά οφθαλμοφανή μέθοδο όπως είναι το πισωγύρισμα σε τοξικές διαπροσωπικές σχέσεις για παράδειγμα.
Η σπουδαιότερη συνεισφορά που κατάφερε το ΚΕΘΕΑ να παρέχει κοινωνικά, είναι η απαλοιφή του στίγματος από τους χρήστες και το αγκάλιασμα τους από οποιοδήποτε άνθρωπο καλείται προτού πει με ευκολία ότι: « κοίτα έναν αδύναμο που δεν τα κατάφερε, εμένα ο παππούς μου πέρασε κατοχή και έστυβε πέτρες» να απαντήσει στο ερώτημα του πόσες πέτρες έχει στύψει ο ίδιος. Και ακόμη σημαντικότερα, γιατί είναι οκ, για κάποια περίοδο της ζωής μας να μη μπορούμε να στύβουμε όχι πέτρες, αλλά ούτε ένα λεμόνι για να βάλουμε στο φαγητό μας.
Με αυτή την πυξίδα της κατανόησης, της βαθειάς προσωπικής ανάγνωσης και την παγίωση της ενσυναίσθησης στους ανθρώπους που ζητούν βοήθεια και όχι οίκτο, το ΚΕΘΕΑ κατάφερε να ιδρύσει και να παγιώσει, εκείνα που ονομάζει «σταθμούς» αλλά πολύ περισσότερο μοιάζουν με ταξίδια, τα οποία αθροιστικά οδηγούν σε μια διαδικασία ανάστασης και άνθισης των ανθρώπων και των δυνατοτήτων τους, των ταλέντων τους, της πίστης τους στη ζωή. Το ΚΕΘΕΑ, ως βασική του προϋπόθεση με την πολυεπίπεδη επαγγελματικά δουλειά που κάνει, κατανοώντας το περιβάλλον από το οποίο προέρχεται ένας άνθρωπος και το πόσο κομβικό ρόλο ενδέχεται το περιβάλλον αυτό να παίζει στη διαμόρφωση αλλά και αντιμετώπιση της χρήσης, δόμησε μία θεραπευτική διαδικασία η οποία συμπεριλαμβάνει όλο το πλαίσιο και περιβάλλον του ανθρώπου που έρχεται με αίτημα τη διακοπή της χρήσης ή την καλυτέρευση της ζωής του και φυσικά ορίζει ως συμβόλαιο για την έναρξη της διαδικασίας αυτής, τη διακοπή χρήσης.
Ο λόγος για τον οποίο γίνεται κάτι τέτοιο, είναι σαφώς γιατί το θεραπευτικό αυτό ταξίδι αφορά τη δόμηση μίας καινούργιας ταυτότητας, την αναγέννηση έπειτα από μία διαδικασία γεμάτη σθένος και αγώνα και πάνω απ’ όλα τη μετουσίωση του πόνου σε δύναμη.
Φυσικά η ύπαρξη ενός τέτοιου πυρήνα είναι περισσότερο κοστοβόρα για το κράτος από τη χρήση των υποκατάστατων χαπιών . Όμως δεν εστιάζει καθαρά με αυτή την απόφαση η κυβέρνηση σε μία «εξοικονόμηση χρημάτων», αλλά στην υποτίμηση του ταξιδιού αυτού για εκατομμύρια ανθρώπους. Πρόκειται για μία υποτίμηση στην ίδια τη ζωή και στη δυνατότητά της να ανελιχθεί μέσα από ορισμένες επώδυνες συμπεριφορές.
Φυσικά, μία κυβέρνηση η οποία παρελαύνει με το ταλέντο της να κρύβει εντέχνως τέτοιου τύπου επώδυνες συμπεριφορές των στελεχών ή των φίλων της κάτω από το χαλί της αριστείας, δε μας εκπλήσσει στην απόπειρά της άρνησής της για παροχή βοήθειας στους μη αρίστους. Όμως όσο η κυβέρνηση θα χρυσώνει το χάπι, παίζοντας με ανθρώπινες ζωές, τις οποίες επί μία σειρά ετών επιλέγει να πετάει από πλατεία σε πλατεία, τόσο οφείλουμε όλοι όσοι επιλέγουμε να σεβαστούμε την αξία της ζωής όλων εκείνων των «μη προνομιούχων» να πληρώσουν τις αντίστοιχες ιδιωτικές κλινικές απεξάρτησης , να παλεύουμε για τη ζωή όλων μας.
Γιατί η στοχοποίηση αυτή των εξαρτημένων ανθρώπων μέσω της στοχοποίησης του ΚΕΘΕΑ, αναπαράγει το ζητούμενο της παρούσας κυβέρνησης. Πως πρόσβαση στην υγεία, την παιδεία και κάθε τύπου δημόσιο αγαθό δε θα έχουν όλοι. Στόχος μας λοιπόν να αντιταχθούμε σε αυτή την απόφαση, με μόνα όπλα, όσα το ΚΕΘΕΑ μας δίδαξε και μας διδάσκει τόσα χρόνια: την κατανόηση, την ενσυναίσθηση, την χωρίς όρους και δίχως όρια πίστη στο συνάνθρωπό μας.https://3pointmagazine.gr/
