Τα όσα ακούμε τις τελευταίες μέρες με την κυβερνητική προσπάθεια ανοίγματος δραστηριοτήτων και το κλείσιμο του ματιού για Πάσχα στο χωριό εν μέσω κορύφωσης του τρίτου κύματος της πανδημίας μού θυμίζουν παλιά διαφήμιση τεκίλας.
Ηταν τις «καλές εποχές», πριν χτυπήσουμε απανωτά σφηνάκια-μπόμπες από κρίση, μνημόνια και πανδημία. Το σλόγκαν, στοχεύοντας προφανώς σε ένα αρκετά νεανικό και αεικίνητο κοινό, ήταν το «μη μένετε σπίτι» αφού και π.Π. (προ Πανδημίας) μας έτρωγε η απαιτητική καθημερινότητα και συχνά λέγαμε «όχι» σε προτάσεις για έξοδο. Αρκετοί είναι πια οι επιδημιολόγοι που ισχυρίζονται ότι το ξεχασμένο σλόγκαν ίσως κάνει τελικά τη δουλειά που δεν κατάφεραν πεντέμισι μήνες λοκντάουν έτσι, χωρίς πρόγραμμα.
Από το ρεσιτάλ αστυνομοκρατίας περνάμε στην αίσθηση περί απουσίας ελέγχων και στην επίκληση στην ατομική ευθύνη. Και από το «μένουμε σπίτι», που κόστισε κάτι παραπάνω για την αγορά τηλεοπτικού χρόνου, ίσως πλέον να περάσουμε στο ανάποδο, καθώς οι φιλικές-οικογενειακές ή άλλου τύπου συγκεντρώσεις σε κλειστούς χώρους χαρακτηρίζονται περισσότερο επίφοβες. Το επικίνδυνο είναι το πώς ακριβώς θα ερμηνεύσει η κουρασμένη από hangover εγκλεισμού κοινωνία αυτές τις προτροπές, με το παράδειγμα του περσινού παράτολμου ανοίγματος του τουρισμού να μην επιτρέπει πολύ αισιόδοξα προγνωστικά.
Φυσικά και δεν είμαι εθισμένος ούτε ιδρυματοποιημένος στο λοκντάουν, ούτε ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν βλέπουν κάποια ιδιαίτερη αλλαγή στην καθημερινότητά τους εξαιτίας του. Περιμένω όμως την ημέρα που θα έχω ξανά την επιλογή να βγω ένα βράδυ και δεν θα το κάνω. Κάθε βιαστική κίνηση μπορεί απλά να παρατείνει ή να ξαναφέρει το λοκντάουν, έστω και κατά τόπους, για 1-2 εβδομάδες σαν σφηνάκι-μπόμπα.https://www.efsyn.gr
